Mijn naam is Debbie Vandemaele, geboren op 24/01/1989, en de reden waarom ik deze blog heb aangemaakt is: - om mijn ervaringen te kunnen delen met anderen, - mensen informatie te kunnen verschaffen, - ...
Mijn verhaal zal ik volledig neerschrijven, zoals ik het ervaar(de), hoe ik er met om ga/ging, ...
The hardest story that I've ever told..
One Of The Brightest Stars..
05-04-2011
Scan's en resultaten
Dinsdag 5 april 2011
Nog vlug een CT -en MR-scan en dan weten we eindelijk wanneer het zover is!
Bij de dokter toegekomen gierden de zenuwen door mijn lichaam...
De knieschijf stond dus 2 cm teveel naar buiten zodat deze niet meer vanzelf in 'zijn kom' viel... Operatie was dus nodig... Met bouten en dergelijke ging hij mijn knieschijf vastzetten... Tot plots...
"Met bouten? In mijn scheenbeen? Maar dat zal een probleem zijn eh!" melde ik de dokter.. "Waarom een probleem?" vroeg hij me wat stomverbaasd... "Wel dokter, ik zit daar met mijn tumor eh... Ik weet natuurlijk niet hoelang uw bouten zijn..." antwoorde ik hem. "Dat is heel juist! Ik wil toch nog een MR-scan van je scheenbeen vooraleer dat ik je opereer. Ik wil niet met de bouten daarin zitten of anders zal dit voor grote problemen zorgen."
Alweer een scan... Wanneer gaat dit nu eens stoppen..? Er zal toch niks veranderd zijn hoor (dacht ik bij mezelf), maar ik had toch geen andere keus...
De MR-scan was gemaakt van het scheenbeen en we konden dus terug gaan luisteren naar Dr. Deprez. Ik verwachtte totaal geen probleem, daar Dr. Samson zei dat dit slechts 1 cm per jaar kon groeien. Alhoewel... Ik had vanmorgen op de parking het gevoel dat er mij iets tegenhield om binnen te stappen in de kliniek... Iets in mij zei dat dit niet verstandig leek te zijn... Maar toch, ik moest! Ik zou die scan ondergaan én ik zou het resultaat aanhoren.
In de wachtzaal viel het mij al op dat er mensen die later waren toegekomen dan ik, voorrang kregen... En de tijd tikte weg... Na 2u 30 wachten (en de wachtzaal intussen zo goed als leeg) mocht ik eindelijk binnenstappen bij de dokter.
Op het puntje van mijn stoel zat ik te wachten tot hij me het nieuws vertelde.
"Helaas vrees ik dat ik geen goed nieuws heb... We mogen van een geluk spreken dat we toch nog eerst een MR-scan hebben genomen want ik heb zopas de resultaten van enkele maanden terug vergeleken met dit jaar en... (hij werd eventjes stil) De tumor is dubbel zo groot geworden..."
De hemel viel op mn kop en de grond zakte weg onder mn voeten, tranen kwamen in mn ogen maar toch gaf ik weer geen krimp... Ik staarde naar buiten, de zon scheen zo fel, terwijl hij zijn verdere uitleg gaf... Ik hoorde amper wat hij nog zei, net alsof hij honderden meters van mij was verwijderd, maar niks had ik er van onthouden...
Ik zag hem plots zijn telefoon nemen en hij had contact met Dr. Samson uit Pellenberg. Hij legde alles uit aan Dr. Samson en vanaf dat moment was ik terug aangewezen bij Dr. Samson. Gelukkig zorgde Dr. Deprez er zelf voor dat alle testen en resultaten bij Dr. Samson terecht kwamen, zodat we ons daar niks van hoefden aan te trekken. Dr. Samson had hem gezegd dat het zeker 3 weken zou duren vooraleer we iets zouden horen vanuit Pellenberg omdat het heel druk was dat moment.
