Mijn naam is Debbie Vandemaele, geboren op 24/01/1989, en de reden waarom ik deze blog heb aangemaakt is: - om mijn ervaringen te kunnen delen met anderen, - mensen informatie te kunnen verschaffen, - ...
Mijn verhaal zal ik volledig neerschrijven, zoals ik het ervaar(de), hoe ik er met om ga/ging, ...
The hardest story that I've ever told..
One Of The Brightest Stars..
10-05-2011
biopsie
Dinsdag 10 mei
Na 2 weken in onzekerheid wachten kreeg ik gisteren telefoon van de secretaresse van Dr. Samson om te melden dat ik morgen (vandaag dus) binnen moest voor een biopsie.
Ik was ontzettend bang en zag er echt tegenop, ik wilde dus niet gaan maar ik had geen andere keus. Ik wist wel wat er me te wachten stond maar toch kon ik er mij niet veel bij voorstellen... Een klein sneetje werd in mijn onderbeen gemaakt om dan een stukje weefsel eruit te nemen.
Hoe zou de pijn mij vergaan? Hoe zou mijn been erop reageren? Welk nieuws gaan ze mij dan brengen? Hoe zouden mijn partner, vrienden en familie erop reageren? Deze vragen en nog vele andere honderde vragen spookten door mijn hoofd maar helaas leefde ik in onzekerheid... En net die onzekerheid knaagde aan mij... Stilaan voelde ik me vanbinnen niet meer goed in mn vel... Maar tegen en aan niemand durfde ik dit te vertellen...
Ik dacht dat ik dit wel ging aankunnen, want tenslotte was dit nog maar het begin...
Vandaag vind de biopsie plaats maar ik hoorde al vrij vroeg in de ochtend dat er vertraging was opgelopen... Daaamn, dat wachten jaagde me nog meer schrik aan... Ik probeerde mn gedachten te verzetten maar niks hielp...
Na 2u30 kwamen ze mij halen om richting het operatiekwartier te vertrekken... Yes, eindelijk! maar tergelijkertijd: oh nee, nu is het echt zover! :'(
Ik kwam in het kwartier aan en een team vol anestesisten enzo stonden mij al op te wachten om mij klaar te maken voor de biopsie. Het ging allemaal razend snel zodat ik amper besefte wat er aan het gebeuren was... Zo snel dat ik ook zo rap in slaap viel...
Het was al avond toen ik terug wakker kwam. Ik lag in mijn kamer waar mijn ouders, zus en stijn mij zaten op te wachten. De pijn was niet te harden maar dit vertelde ik toch liever niet aan hen. Ik was al blij om ze terug te zien.
Na de misselijkheid tijdens het eten van gisteravond had ik er geen goed oog op of dat ik vandaag wel naar huis mocht...
Dr. Samson kwam langs en het bleek toch geen probleem te zijn. Ik mocht naar huis, op voorwaarde dat ik dit weekend zeker niet ging uitzetten maar rusten. Ik voelde dat dit geen probleem zou worden want de pijn begon geleidelijkaan serieus toe te nemen.
Dolgelukkig, maar met hevige pijn, keerde ik terug naar huis! Home sweet home Terug bij de familie, partner en vrienden om me heen
De eerste nacht thuis was een ramp! Slechts 4u kunnen slapen over een ganse nacht. Ik kon niet slapen van de pijn. Ik kon niet op mn zij liggen want mn been verleggen ging totaal niet. Als ik te lang op mn rug lag werd mn been dan te stijf en begon dit ook pijn te doen... Pijnstillers? Ja, die nam ik maar die hadden precies weinig effect... Nu begreep ik dus waarom dat Dr. Samson het mij verbood om uit te gaan! Ik probeerde thuis om mij eventjes te verplaatsen met krukken maar zelfs dat was een ramp. Naar het toilet gaan lukte me nog net maar meer zat er dus niet in... Alhoewel...
De dag vorderde en de pijnstillers werden opgevoerd ;-) want ik had nog 1 doel! Terug bij mijn lief zijn Dat was hetgeen dat ik nodig had, de rust & kalmte. Al de rest kon me gestolen worden. Tot opeens... Een dispuut tussen ons ontaarde in een grote ruzie... Uit koppigheid ben ik dan maar op café gegaan om mijn gedachten te verzetten ipv het op te lossen...
