Mijn naam is Debbie Vandemaele, geboren op 24/01/1989, en de reden waarom ik deze blog heb aangemaakt is: - om mijn ervaringen te kunnen delen met anderen, - mensen informatie te kunnen verschaffen, - ...
Mijn verhaal zal ik volledig neerschrijven, zoals ik het ervaar(de), hoe ik er met om ga/ging, ...
The hardest story that I've ever told..
One Of The Brightest Stars..
28-04-2011
Road to Pellenberg
Donderdag 28 april 2011
Gisterenavond rond 21.30u nog persoonlijk telefoon gekregen van Dr. Samson! Hij verontschuldigde zich dat het zo lang heeft geduurd vooraleer we gecontacteerd werden maar als we wilden mochten we morgen (vandaag dus) langsgaan. Uiteraard was dit geen enkel probleem!
Off to Pellenberg... Benieuwd wat dit weer zal geven...
Ik had me nog maar aangemeld of Dr. Samson kwam in de wachtzaal langs om te zeggen dat ik naar de foto's moest gaan. Hij had namelijk al een aanvraag ingediend en daarna mocht ik terugkeren naar de wachtzaal. Zo gezegd, zo gedaan...
Om stipt 14u kwam Dr. Sinnaeve (zijn assistente) ons halen. Dr. Sinnaeve begon met vragen te stellen, scheenbeen onderzoeken, foto's bekijken en vooral, heel veel neer te pennen... Dr. Samson kwam binnen en luisterde naar wat Dr. Sinnaeve te vertellen had. Onderzocht ook nog eens mijn been en bekeek dan ook de resultaten.
Hij wist me te zeggen dat hij voor een groot raadsel stond omdat hij dit nog nooit had gezien. Hij wou alle scan's overlopen om al iets meer duidelijkheid te krijgen maar dit bracht uiteraard nog geen zekerheid.
Vandaag ging ik langs in de kliniek van Waregem om een datum af te spreken voor de botscan. Ik had geluk, vannamiddag was er een gaatje vrij dus ik mocht dan gaan. Ik kreeg een spuit met contrastvloeistof toegediend en moest voor enkele uren terug naar huis.
Pff, na 45 min zat de scan er eindelijk op! Zo lang stilliggen deed toch niet teveel deugd... De radiologen gingen het verslag dan opmaken en zelf het resultaat opsturen naar Pellenberg.
Gelukkig was dit weer al iets waar ik mij geen zorgen over hoefde te maken. Het enigste wat ik nog moest doen, was wachten tot Pellenberg mij terug opbelde...
