Mijn naam is Debbie Vandemaele, geboren op 24/01/1989, en de reden waarom ik deze blog heb aangemaakt is: - om mijn ervaringen te kunnen delen met anderen, - mensen informatie te kunnen verschaffen, - ...
Mijn verhaal zal ik volledig neerschrijven, zoals ik het ervaar(de), hoe ik er met om ga/ging, ...
The hardest story that I've ever told..
One Of The Brightest Stars..
27-05-2011
De telefoon rinkelt..
vrijdag 27 mei 2011
10.55u De telefoon rinkelt... Een vrouwenstem aan de andere kant van de hoorn...
"Ben ik bij Debbie Vandemaele?" vraagt ze. "Ja, dat klopt." antwoord ik haar. "Ik ben de secretaresse van Dr. Samson en u wordt dinsdagnamiddag om 16u in Pellenberg verwacht." "Nu dinsdagnamiddag al?" antwoord ik haar stomverbaasd. "Ja", zegt ze, "Dr. Samson heeft u voor woensdag in zijn agenda geplaatst." "Ehm... Ok, om 16u dus... Ik zal er zijn... Dank u om te bellen." antwoord ik met een aarzelende stem en leg daarna de telefoon neer.
Dit nieuws had ik dus écht niet verwacht... Dit was veel te vroeg! Daar was ik nog niet klaar voor! Help, waarom zo vroeg? Heeft Dr. Samson iets gezien waardoor ik toch vroeger binnen moet?! Nee, ik wil niet binnen gaan! Ik wil mijn lief, vrienden en familie hier niet achterlaten. Ehm, ok, wat nu? Ik weet het! Dit weekend ga ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn vrienden zodat ik met een gerust gemoed kan vertrekken naar ginder. Ja, dat is de oplossing! Dat heb ik nodig, ontspanning en rust.
Enkele afspraken stonden vandaag op de agenda.. Zodanig druk zelfs dat het echt getimed stond... Nog nooit meegemaakt!
Het diepstepunt van de dag was toch wel de breuk van de relatie... Pfff, nee dit wou ik totaal niet... Mn hart wou dit niet, geen haar op mn hoofd wou dit... Maar toch was het zo... Was het niet omdat ik zag aan de blik dat het gemeend was en geen sprankeltje kracht en motivatie terug vond, dan had ik al lang gebeld om het terug goed te maken... Maar nee, dat durfde ik dus niet...
Was dit wel de oplossing? Hoe moest het nu verder? Zou ik dit wel aankunnen? Mijn grootste steun en toeverlaat was ik namelijk kwijt... Hetgeen wat me het nauwst aan het hart lag, was ik kwijt... Degene die ik het liefst vanal zag, was ik kwijt... Ik had nu helemaal geen zin meer om naar Pellenberg te gaan, om beter te worden, om uiteindelijk te kunnen genezen...
Gelukkig kon ik rekenen op de steun van mijn vrienden. Met de nodige peptalk begon ik er toch wat bovenop te komen... Als ik er nu volledig voor ging, dan kon ik mij terug concentreren op hetgeen wat ik verloren was.
Vannacht heb ik amper 4u geslapen... Doodsbenauwd ben ik... Nee, ik wil echt niet gaan! Het liefst vanal wil ik vluchten naar het buitenland, ver hier vandaar, ergens waar niemand mij zou kunnen vinden. Waar de rust en harmonie centraal staan want dat was hetgeen wat ik nodig had. Maar helaas, in plaats daarvan mocht ik dus in de auto stappen richting Pellenberg...
Na de aanmelding in de kliniek werd me een kamer toegewezen. Ik zou voor 1 nacht nog de kamer delen met een gepensioneerde vrouw die geopereerd was aan haar heup. Nu begon het echt tot me door te dringen dat dit mijn 'nieuwe thuis' zou worden voor de komende 8 dagen... Pfff, 8 volle dagen... Gescheiden van familie en vrienden... Diep vanbinnen wou ik het graag terug gaan goedmaken met degene die écht van tel voor me was maar nu begreep ik nog meer dat dit onmogelijk was...
So back to reality...
De realiteit zag ik terug in de cafétaria van de kliniek. Een tienermeisje volledig verlamt, jong en oud met een geamputeerd lidmaat, ... Ja, dit was mijn realiteit en dit moest ik onder ogen durven zien.
's Avonds laat kwamen Dr. Samson & Dr. Sinnaeve nog langs om de operatie te bespreken en om enkele aantekeningen op mijn been te maken. Morgen was het zover! Een nieuwe start, een nieuw hoofdstuk in mijn leven zal vanaf dan van start gaan...
