Het idee om te wandelen in Wéris, een minder bekende deelgemeente van het

overbekende Durbuy, komt uit het boek

“Wandelen door het verleden van België” (Lannoo).

In dit boek worden 50 wandelingen uitgezet in funktie van “stenen” en wandeling nr. 1,

is Wéris, een unieke plaats in België met menhirs en dolmen.

Het behoort overigens ook tot de 22 mooiste gemeenten van Wallonië

(Les plus beaux Village de Wallonie).

We volgen dan ook de wandeling zoals ze in het boek is uitgestippeld.

De bijgevoegde teksten komen van Oersteen (http://users.telenet.be/oersteen/).

De wandeling begint aan de kerk en eindigt bij het museum.

Ze is ongeveer 10 km lang.



Eerste stop, 'la Pierre Haina".

We lopen even langs de Menhir Danthine.

Le Menhir Danthine heeft zijn naam te danken aan de hoogleraar H. Danthine.

Deze man liet de menhir, die in een weiland stond, in 1947 verplaatsen om

 hem voor vernieling te behoeden.

Nu staat de steen naast de weg van Barvaux naar Érezée, zo'n 500 m ten

noorden van de Zuidelijke Dolmen.

Deze monoliet is waarschijnlijk de meest authentieke menhir qua vorm die België
 
te bieden heeft.

De steen weegt tussen de 7,5 en 8 ton. De maximale hoogte is 3,6 m. Naast de

menhir staan een aantal ondersteunende stenen.



We komen dan aan Dolmen Wéris II.

In 1888 werd de dolmen ontdekt door boeren tijdens ploegwerken. Hij was

toen overdekt door een grafheuvel.
 
De dolmen is bijna 10 m lang, 5 m breed en 2 m hoog.

De vloer is verhard met platte, tegelvormige stenen. De ruimte tussen de vloer

en de deksteen bedraagt 0,7 m tot 0,9 m.

In 1996 werden bij een opgraving aan de buitenzijde sporen van een pad

van platte stenen teruggevonden van ongeveer 8 m lang en 0,4 tot 0,8 m breed.
 
Dit is reden om te geloven dat de dolmen niet altijd onder een grafheuvel lag.
 
Anders zou een pad niet veel zin gehad hebben.

Een steen met een Seeleloch of zielegat verschaft toegang tot het ganggraf.

In de dolmen zijn fragmenten van vuurstenen werktuigen gevonden en botten

van minstens negen individuen.

De scherven van aardewerk stammen uit de Klokbekercultuur. Het is zeer

waarschijnlijk dat mensen van de Seine-Oise-Marnecultuur de dolmen

als grafmonument hebben opgericht en dat de Klokbekerbevolking

de plek hergebruikt heeft.

Een tiental meter van de  Zuidelijke dolmen verwijderd staan vier menhirs, een vijfde

ligt plat op de grond. Deze werden in de grond teruggevonden. Naar verluidt

zijn ze in de 16de eeuw weggestopt onder het oppervlak. In 1997 werden vier van de vijf

menhirs op hun oorspronkelijke plaats heropgericht. Van één menhir was deze

echter onbekend.

Ten zuiden van de  Zuidelijke dolmen staan onder een pruimelaar in een veld

drie menhirs. Oorspronkelijk zou het hier om twee menhirs gegaan hebben.

Een van de twee zou gebarsten zijn. In 1906 de “drie” menhirs rechtop gezet en in 1942

zijn ze gerestaureerd. Het valt onmogelijk te zeggen of ze op de originele plaats

zijn teruggezet.

De drie stenen steken respectievelijk 2, 2,2 en 2,7 m boven het aardoppervlak uit.

We sluiten af in het Museum bij de kerk en dit met een welverdiende "Dolmentus",

een (niet zo lekker) plaatselijk bier...

Einde van een leerrijke dag...

Hier veel afbeeldingen van Wéris.

:wink: