5u30 : nogmaals geprobeerd de zonsopgang te bewonderen maar tevergeefs,
de zon zat weer verscholen achter de wolken. Dus bleven nog wat in ons bedje
liggen. Om 8u00 liep de wekker weer af en toen we onze gordijnen openden, zagen
we dat er geen straaltje zon te bespeuren was, intengendeel het regende (en nog
geen klein beetje). We namen ons ontbijt in de kamer en skypte nog even met oma
en opa. Rond 10u30 checkten we uit (het was ondertussen gestopt met regenen) en
vertrokken we na een kort bezoek aan Old Bryce Town aan de overzijde van het
hotel richting Capitol Reef. Onze weg,
zon 200 km lang, volgde vrijwel de volledige scenic route 12 die door de meest
fantastische landschappen voert. In een eindeloze opeenvolging van bochten
stijgt en daalt de weg door kloven, voert rond steenpartijen en gestreepte
rotswanden, doorkruist bossen en daalt af naar afgelegen gehuchten. Het stuk
tussen Escalante en Boulder ervaarden wij als best wel spectaculair. De weg
gaat over een rotskam met aan beide zijden een grote leegte. Het hoogste punt
dat we overschreden, bereikten we na een hoogte van 3000 m. We stopten bij
talrijke viewpoints met steeds wisselende landschappen. De fotograaf had weer
veel werk. Bijgevolg deden we een 6-tal over deze relatief korte tocht, maar we
hadden geen haast.
Ons hotel, Best Western Capitol Reef, is prachtig gelegen. Vanuit onze
kamer hebben we een spectaculair zicht op de rode rotsen. Bovendien gelegen
vlak bij de ingang van het park.
We brachten nog een bezoek aan het park waar we o.a. de Goosenecks
Overlook, Sunset Point, de Chimney Rock en de oase van Fruita bezochten. We
beschouwden vooraf deze dag als een overgangsrit maar ze bracht ons veel meer
dan we verwacht hadden. Ondertussen was het reeds 19u30 en begonnen onze magen
te protesteren. We waagden ons aan Rim Rock Patio BBQ en pizza saloon aan de
overzijde van het hotel. Dit bleek geen slechte keuze te zijn. Eenvoudige
maaltijd met live optreden van rockband en grappige diensten op rollerskates.
Bovendien bekampten Renka, Jonas en Danny elkaar met hoefijzerwerpen. We
genoten nog even van de ondergaande zon en trokken vervolgens naar onze kamer.
05u30, de wekker liep af, mama en papa deden een poging om ditmaal de
zonsopgang gaan te bewonderen. 06u18, geen zonnestraal te bespeuren, enkel
donkergrijze wolken en zelfs enkele regendruppels. Jammer, Bryce leent zich nog
meer dan andere parken om bij zonsop- en ondergang mooie plaatjes te schieten. Het
weerbericht leerde ons ondertussen dat we de volgende drie dagen te maken
zullen hebben met een uitloper van een tropische storm (veel bewolking en af en
toe een druppel regen).
We kropen nog een 1,5 uurtje in ons bed, de kids sliepen ook nog.
Om 09u30 stonden bij het ontbijtbuffet (een mager beestje voor zijn
prijs).
We deden alles rustig aan en rond 11u30 waren we bij Bryce Point (één
van de 13 viewpoints in dit park). Van hieruit startten we voor een 8,5km lange
wandeling doorheen de Canyon. Peekaboo trail - Navoja loop Queens Garden trail,
een tocht tot op de bodem van de canyon en vandaaruit dwars door een landschap
met aardpiramiden. Prachtig!!!
Een dreigend onweer deed ons besluiten om de tocht een klein beetje in
te korten en met de shuttlebus terug tot bij onze wagen te rijden. We bezochten
even het Visitors Center en reden vervolgens tot het uiterste zuiden van het
park: Rainbow Point. Van hieruit cruisden we terug naar het begin van het park
en hielden bij ieder viewpoint een stop, telkens weer opnieuw leverde dit mooie
plaatjes op. Tijdens deze trip mocht Jonas enkele miles het stuur nemen
(eigenlijk mag hij niet rijden in de States), maar hij wou toch zo graag eens
met een automatic rijden. Het was ondertussen alweer 18u00 toen we aan onze
lodge toekwamen. Na het douchen waren we weer snel een uurtje verder, we kozen
vandaag om het steakrestaurant te bezoeken. Lekkere steak trouwens , de kids
kozen voor ribbetjes. Daar het ontbijt deze morgen niet al te denderend was
besloten we om in de General store :sandwiches, toespijs, Nutella en donuts
te kopen, we kunnen dan morgen nog kiezen of we deze in onze kamer of op een
picknick area nuttigen. We sloten de avond af voor televisie vanuit ons bed,
met een drankje en chipske erbij. Slaapwel.
7u00 langzaam opgestaan. Eerst onze wandelschoenen in het zonnetje gaan
zetten, deze waren nog nat van de wandeling door de Narrows. We genoten van een
heerlijk ontbijtbuffet in het hotel-restaurant. Na we onze bagage hadden gepakt
en ingeladen, trokken we terug naar het park (slechts 5 min. rijden). We namen
de shuttlebus richting stopplaats The Grotto. Vandaag stond immers één van
Dannys hoogtepunten op het programma nl. de trail Angels Landing. Een 4 uur
durende wandeling, deze staat in alle naslagwerken beschreven als werkelijk
heel indrukwekkend. De laatste 800 m voor de top lopen immers over een steile
kam boven een ravijn. Maar helaas vlak voor de busstop kregen we van de
buschauffeur te horen dat de Angels Landing trail vandaag afgesloten was
(reden onbekend). We volgden het advies van de chauffeur om de Hidden Canyon
trail te lopen en dit zou een zeer waardig alternatief blijken. Na een uurtje
uitsluitend stijgen kwamen we in een nauwe canyon terecht (vandaar de benaming
hidden). De wandeling liep nog een uurtje verder in de nauwe kloof tot aan de
Free Arche. Vandaar keerden we terug. Rond 14u00 waren we terug aan onze
wagen en na we onze voeten even verfrist hadden in het riviertje, reden we
richting Bryce Canyon.
Onderweg trakteerden we onszelf op een ijsje. Vlak voor Bryce hielden we
een half uurtje halt bij Red Canyon, die met zijn prachtig geërodeerde rode
rotsen ook de moeite loonde. Om 17u00 kwamen we aan in het Best Western Rubys
Inn, we hebben hier wederom en zeer ruime double queen room (alle kamers zijn
hier in de USA ruim bemeten bedunkt ons, maar met onze 4 grote reistassen is
dit goed meegenomen). De kids sprongen meteen in het zwembad. Quality time voor
de ouders!
Na een het avondbuffet spraken Renka en Jonas af met Eline (fam Van Cauteren
logeren ook in dit resort), mama en papa reden naar het park om de
zonsondergang te bekijken. Dit was echter een maat voor niets, de zware
bewolking liet geen zonnestraal door. Rond 23 was het weeral bedtijd.
Ons Vegasavontuur is voorbij. Deze morgen alles gepakt en gezakt
klaargezet en naar de receptie gebeld om de bagage op te halen. Jonas was
ondertussen zijn gewonnen punten gaan inruilen. We lieten onze wagen ophalen op
de valetparking en rond 10u vertrokken we. Eerst en vooral moesten we nog langs
het Las Vegas sign, hier moesten we echt
een foto van hebben. We reden op vraag van de kids eerst langs een swimshop,
hierdoor stonden we twee maal in een kleine file. Er stond een rit van ongeveer
250km op het programma. We staan telkens versteld hoe vlug het landschap hier veranderd. Het laatste uur was het weer
genieten achter het stuur, prachtige decors waar wij ons hier in verplaatsen!
Canyons met loodrechte wanden, bestaande uit zandsteen en dit alles in zijn typerende
rode kleur. De wegen zijn hier doelbewust uit rood gekleurde asfalt gemaakt, zodat
ze niet al te veel afsteken ten opzichte van het landschap.
Na ingecheckt te hebben in ons hotel (Best Western Inn Zion Park),
vertrokken we richting Zion Park. Men moet hier gebruik maken van de
shuttlebussen (alle circa 10 min stopt er op ieder halte een bus). We hielden
halt aan het Visitors center, de Tower of the Virgin, de Court of the Patriarchs.
Vervolgens beslisten we om de verdere rit volledig tot het einde te maken. Daar
ter plaatse (Tempel of Sinawava), startten we aan een wandeling die ons
doorheen de ondertussen reeds flink smaller geworden kloof loodste. Na ongeveer
een mile eindigt het wandelpad en loopt het verder door de rivier. De kloof
werd als maar smaller en smaller. We besloten om toch verder te gaan, onze
schoenen zouden achteraf wel drogen. Aanvankelijk stapten we tot onze enkels in
het water, maar al vlug zaten we er tot ons middel in. Leuke ervaring! We
konden even wel slechts een beperkt stukje doen, daar de volledige track op en
af zon 11 uur in beslag neemt. Op de terugweg zijn we in gesprek geraakt met mensen uit Salt
Lake City. De kinderen konden alzo hun talenkennis eens testen. Naar het einde
toe begon het al te schemeren. We namen de shuttlebus terug en kwamen tot de
vaststelling dat we de klok vergeten te verzetten waren. We zitten nu in de
staat Utah, en deze heeft tijdzone -8 (de voorbije dagen zaten we in tijdzone
-9) dus het was vlug laat. Na en pizza zochten we vlug onze kamer op. De
vermoeidheid loopt op.
Vandaag gingen we eens uitslapen, maar om 8u00 waren we met zen allen
wakker. Iedereen een douche, Jonas ging even naar het jeugdcasino, we skypte
even met Oma, papa deed enkele wasjes en mama herschikte even onze bagage. We
kozen er voor om ons ontbijt te nuttigen in ons eigen hotel, we gingen naar het
Excalibur Buffet (er is hier aanbod te over). Zeer uitgebreid, maar het één nog
wat calorierijker dan het andere.
Rond 11u00 vertrokken we richting de Strip. We bezochten enkele hotels
oa: Luxor, New York, Bellagio, Ceasars,
Mirage. Een voor heen gigantische paleizen. Maar voor ons was het Ceasars Hotel
het meest indrukwekkende, hier deden we ook een winkelcentrum aan. Wederom
moest Renka naar de plaatselijke Abercrombie & Fitch, deze ruik je reeds
vanop 100 meter, de gehele winkel lijkt wel geparfumeerd.
De wandelingen tussen de hotels zijn hier echter vrij groot en dit bij
een temperatuur van 45°celsius, het was een constant binnen en buiten lopen om
steeds weer de koeling van de airconditionings op te zoeken. Eline en Renka
hadden tussen 16 en 17u afgesproken om te gaan zwemmen in het Ceasars Hotel, de
familie Van Cauteren logeerde hier de
afgelopen twee dagen. We namen een kijkje in hun kamer, die een een prachtig
zicht had op de strip. Uiteindelijk socializden we met onze twee families aan
de rand van de pool, gezellig! Rond 19u vertrokken we richting het Venetian Hotel,
dit stond nog op ons programma, gondels varen hier over de grachten, net echt. Hierna
gingen we de korte shows bekijken die in
de voortuinen van het Treasure Hotel (piratenspektakel) en het Mirage Hotel
(vulkaanuitbarsting) plaatsvonden.
Ondertussen was het reeds 22u, we gingen nog een hapje eten in Margerita
Restaurant en stapten langzaam terug naar ons hotel. Onderweg werd Jonas
tijdelijk aangehouden door de plaatselijke politie (zie foto). Gelukkig kwam
hij er nog af met een lichte waarschuwing :)
Na nog een koffietje trokken we naar onze kamer, morgen trekken we
verder de nationale parken door.
Daar we gisteren nog al laat ter plaatse aan kwamen, moesten we vandaag nog
heel wat bezienswaardigheden bezoeken. We hadden onze wekker om 06u00 gezet en
waren gepakt en gezakt om 06u50. Een ritje van zon 18 miles bracht ons naar
Badwater Bassin (een grote, 85m onder de zeespiegel liggende zoutvlakte, ooit
was dit een groot meer).Vervolgens reden we richting Devils Golf Course (een
immens bijna verblindende zoutvlakte, de wind heeft het zout en de verdroogde
aarde geboetseerd tot fonkelende kunstwerken met messcherpe ribbels). Hierna volgde
Artist Drive en Artist Palette (een route doorheen een berglandschap van
vulcanisch gesteente dat door minerale pigmenten sterk gekleurd is)
Hierna reden we terug lang de Ranch om van een uitgebreid ontbijt te
genieten. Rond 10u30 vertrokken we richting Las Vegas, op onze route maakte we
nog een ommetje langs Dantes Vieuw (rotuitloper van 1500m hoog, die een
weergaloos uitzicht op een groot deel van Death Valley biedt)
Ook Zabriskie Point bood ons een magistraal zicht.
Een rit van ongeveer 180km bracht ons naar de gokstad. Onderweg namen we
nog een snelle lunchpauze en reden we met onze wagen langs de carwash.
Reeds vanop een heel eindje kan je de stad zien liggen. Mastodonten van
hotels, een voor heen copies van bekende steden en monumenten.
Na onze incheck, de auto werd door een chauffeur weggebracht, zochten we
ons een weg door het gigantisch grote Excalibur hotel (grappig middeleeuws
kasteel, in het teken van koning Arthur en Robin Hood, het lijkt wel een
sprookjeskasteel). Onze kamer is gelegen op de 15de verdieping met
zicht op de strip (Las Vegas boulevard).
De benedenverdieping is bijna volledig gevuld met goktafels en gokmachines.
Na een verfrissende douche trokken we de strip op. Onze volledige avond
dwaalde we van hotel naar hotel (MGM, New York-New York, Excalibur). We
bezochten eveneens de Coca Cola- en de M&M store, Hardrock Café (Jonas moet
immers vanuit iedere stad een t-shirt hebben) . De avond bracht ons een
fenomenaal lichtspektakel, we genoten eveneens van een prachtig waterspektakel
voor het Bellagio Hotel.
Rond 00u30 trokken we naar onze hotelkamer, morgen meer van dat.
7u00 : Oh wat vroeg, maar we hadden geen keuze. Vandaag richting Death
Valley, dus recht de woestijn in. Rond 8u00 uitgecheckt, ontbijt ingeslagen in
de lokale supermarkt en richting Yosemite park gereden. Aldaar afrit Tioga Road
genomen en onze fuel tank bijgevuld. We zochten ons een mooi viewpoint met
zicht op de vallei om ons ontbijt te nuttigen : genieten !
Verderweg halt gehouden bij Olmsted Point waar er alweer prachtige
plaatjes konden geschoten worden. We hadden hier nog een laatste maal zicht op
de Half Dome. Tijdens de rit over de Tioga pas nodigde bijna iedere bocht ons
opnieuw uit om een kijkje te nemen. Adembenemend !
Aan het eind van de pas, aan Mono Lake toekomend, namen we een
verfrissing. Oh wat toevallig hier zijn onze vrienden weer. We besluiten aldaar
om toch de omweg naar Bodie te maken. Dit is een spookstadje dat terug voert
naar het mijnbouwers verleden van Nevada. De meeste gebouwen zijn wel
afgesloten, maar door de groezelige ramen kan je schaduwen uit het verleden
opvangen. Het volledige houten dorp enState Park geklasseerd.
Van hieruit starten we aan een 400km lange tocht naar Furnance Creeck
Ranch in Death Valley. We maakte een zeer korte stop aan het Mono Lake (meer
met zoutpilaren), wat ons door zijn geweldige stank niet kon bekoren. In Lone
Pine bezochten we voor de tweede maal deze trip een Mc Donalds, een snelle hap en vlug mijn e-krant binnengehaald
(we hadden reeds twee dagen geen internetverbinding).
Vanuit Lone Pine reden we recht Death Valley binnen. Een twee uur
durende rit door de heetste en dorste plek van de hele VS. Een streek van
verschrikking, tussen de steile flanken van de vallei brandt de zon meedogenloos.
We lazen temperaturen tot 49°C af op ons dashboard.
Het landschap is grandioos in zijn schraalheid: bergen en zoutmeren, canons
en cactusvelden, palmtuinen en zandduinen, kraters en geologische formaties, geweldig
om doorheen deze hete tuin te rijden.
Vrij laat, het was ondertussen donker, kwamen we op onze bestemming toe, een mooie
Ranch met alles wat je dromen kan temidden in de woestijn. Met een pizza aan
het zwembad sloten we deze weeral mooie dag af.
Afgelopen nacht meermaals gewekt door de telefoon, nochtans geen wake-up
calls aangevraagd. Uiteindelijk legden
we de hoorn van de haak. Rond 9u00 richting Yosemite Park gereden (een elftal
km verderop). Op een picnicplaats ons ontbijt genuttigd en doorgereden naar het
zuidelijke gedeelte van het park : Wawona. Van hieruit namen we shuttlebus naar
Mariposa Grove. Dit is een prachtig Sequoiapark, met tientallen mammoetbomen van
honderden jaren oud. We maakten een trail van ongeveer 5 miles die ons
o.a.langs de Bachelor & Three Graces, de Grizzly Giant, het Faithfull
Couple en de Fallen Wawona Tunnel Tree leidde. De omtrek van deze bomen kan
tot 30 m belopen.
Nadat we de shuttle richting parking genomen hadden, reden we richting
Yosemite Valley waar we een bezoek brachten aan het Ahwahnee Hotel. Een stevig
uit de kluiten gewassen chalet van hout en grote brokken natuursteen. Heel
gezellig interieur in chique plattelandsstijl. Heel hoge standing.
Daarna nog even pootje gebaad in de Merced river en klimmers gaan
spotten op de Tom Waes Berg (El Capitan). Je moet het maar durven 1000 m
klimmen op een vertikale wand.
Onderweg, op zon 7 miles van ons motel dropten we Jonas voor een
looptraining. Zo kon hij meteen zijn nieuw triatlonpak eens testen.
Ondertussen was de familie Van Cauteren ook gearriveerd in het motel.
Het duurde slechts een kwartiertje dat Renka en Eline samen het zwembad
indoken. Toch best wel leuk elkaar ontmoeten aan de andere kant van de aardbol.
Nadat we gezellig samen
gedineerd en bijgepraat hadden, was het weer tijd om in ons bedje te kruipen
(00u30).
5u30 : moeke op de skype. Die grootmoeders toch. We spreken af om om 8u
terug te bellen, zoals geschiedde. Moeke voor de webcam bij onze buurman. Dat
vond ze geweldig. Ze was duidelijk blij de kids te horen en vooral te zien. Om
8u30 ontbijt in café Franco. Na de inpak en de uitcheck, vertrokken we rond
9u30 richting Lombard Street. Dit is het kronkeligste stukje straat van San
Francisco. We moesten dit toch eens gedaan hebben met onze wagen, nietwaar.
Na een tankbeurt, richting Basement Sports (outletsportwinkel), dit op
vraag van Jonas. Conclusie : veel te laat vertrokken. Via de Bay Bridge reden
we richting Yosemite NP. Na een rit van ongeveer 400 km arriveerden we aan ons
motel. Het was hier aanzienlijk warmer, 96° Fahrenheit (36° Celsius) en dit nog
rond 17u30.
Na het inchecken en uitpakken trokken we nog even het park in. Daar passeerden we voor het eerst de
alombekende El Capitan, een bijna kaarsrechte granieten monoliet met een1000m
hoge vrijwel loodrechte wand (de droom van vele bergbeklimmers). Even verderop
stopten we bij de Bridalveil Falls (bruidssluierwatervallen). Het water heeft
hier een vrije val van 189m. Vervolgens haasten we ons naar Glacier Point waar
we bij de gepassioneerde uitleg van een parkranger genoten van de
zonsondergang. Van hieruit heb je een prachtig zicht op de Half Dome, het
symbool van Yosemite Park. Moe maar voldaan reden we in de volledige duisternis
richting motel.
Zuidwest USA - New York
