|
Het is 3.30 de wekker gaat . Half wakker sta ik op en kleed mij aan.
Shhh!!... de kindjes slapen ! Vlug wat brood mee graaien en nog wat klein
materiaal en weg zijn we! In de auto rustig
wat eten en geleidelijk aan wakker
worden. Na 4 bokes ligt er een blok op mijn maag. Is het de stress? Of
ligt het aan de densiteit van het brooddeeg, dat de luchtigheid heeft van een
baksteen? Hoe dan ook, dit voelt niet goed !! De auto kwijtspelen en naar
de wisselzone. De fiets is nog in orde ik heb tijd met hopen. Nog 5 minuten
en de wisselzone gaat toe. Er besluipt mij een angstig gevoel ! Sh @#ç!!
Ik ben iets vergeten!! Snel naar de wisselzone rennen, mijn hartslag meter
klaarleggen. Snel terug , en slippers
afgeven aan mijn trouwste supporter. Atleten worden op het strand gevraagd!!
Wat een rustige aanloop zou worden is nu een gejaagd gebeuren. Ik ben
gezond zenuwachtig. Het is als een proclamatie, je hebt je werk gedaan en wacht
nog op je punten
De voorbereiding was goed , dus mijn punten moeten meevallen.
De muziek staat loeihard ! Er brult een man door de microfoon die het
talrijk opgekomen publiek probeert op te zwepen, maar het is nog vroeg en hij krijgt ze niet echt op zijn hand. Ik denk nog: " ach man zwijg toch twee
minuten". Cinque , quatre, trois,
brilletje op, deux , un .. et c' est partie!!! 2800 man duikt het water
in en ik daar midden in. Na 5 minuten
heb ik nog geen slag gezwommen. Het is een vleeshoop, je raakt meer rug, been,
arm, hoofd dan je water raakt. Toch verloopt het fair! Geen opzettelijke
stoten of stampen . Dat neemt niet weg dat je wel eens een elleboog of een knie
in je gezicht krijgt en daarbij een ferme slok zeewater binnen krijgt. De
eerste boei is voorbij en de waterpolomatch lijkt afgelopen. Ik kan mijn
laatste 2 km relatief rustig uitzwemmen.
Traditioneel ben je een beetje zot gedraaid na het zwemmen. Ik ben blij
dat er mensen staan om me uit het water te hijsen anders zou die wissel
makkelijk twee minuten langer duren. Rustig de tijd nemen om te drinken en te
eten en dan op de fiets voor de volgende 180 km. Ik voel mijn maag borrelen ...
er zit teveel zeewater in. Na 20 km de eerste klim, meer dan 10% omhoog , maar
slechts 500 meter lang. Het gaat goed ik raap wel 50 atleten op, op deze
helling. Een tweede helling dient zich aan. Ik schakel terug, maar na 200 meter
vlakt ze uit. Misschien had ik het parcours toch wat beter moeten bestuderen.
Want bij de volgende 3 stroken heb ik telkens weer hetzelfde voor. Bij de
vierde denk ik :" foert nu schakel ik niet meer terug". Maar deze
keer blijft de weg echt oplopen. Gelukkig is de klim niet te lang en stijl. In
de afdaling flits ik een renner voorbij. Hij ligt op de grond en er staat veel volk
rond. Ik kan nog net zijn gezicht zien en
weet meteen dat er geen hulp meer zal baten. De organisatie zal later
omroepen dat hij gestorven is. RIP makker! De
kinderen flitsen door mijn hoofd en het beeld van de renner blijft hangen. Elke
afdaling die volgt wordt met de remmen en de billen dichtgeknepen aangevangen.
De derde col van de dag is de zwaarste. Na 7 km klim denk je oef ik ben boven !
maar na een goeie 200 meter vlak begint hij terug op te lopen. Er flitst mij
een éénarmige renner voorbij. Wat een
atlteet!! Ik laat hem rustig wegrijden want tempo kiezen is te belangrijk! Het
loopt weer even wat vlakker maar weer begint het na een paar honderd meter te
stijgen. Het laatste stuk komt eraan 6km 7% stijgen . Het is zware kost , maar
ik raak toch goed boven. Het begint nu stilletjes aan te dalen. Na goed 150 km kom ik op een stuk dat ik eindelijk
herken! Het enige stuk op het fietsparcours dat je twee keer doet. Mijn
supporters staan in de bocht en moedigen mij aan. Bedankt supporters, dit doet
deugd!! Het blijft dalen nu, nog 15 km. Plots hoor ik een fluitsignaal. De moto
komt dichter bij en schreeuwt mij toe: coupé le virage!! Hij toont mij een gele kaart en roept nog : "La prochaine foi c
est rouge". Verdomme 6 minuten straf tijd
!!! Na de triatlon zal ik pas merken dat die 6 minuten niet gehoeven
hadden, geel is immers een verwittiging zwart is straftijd , rood is
uitsluiting. Mijn voetbal verleden, en het niet nalezen van de reglementen
speelt mij parten. Een werkpuntje voor de volgende keer.
In de wisselzone meldt ik mij braaf aan in de strafbox. Naast mij zit
een vrouw zichtbaar ongeduldig om aan haar marathon te beginnen. Vlak voor ze
weg moet trekt ze haar broek halverwege en urineert op de stoel waarop ze zit. Het loopt er gewoon af !! Heb ik dat echt
gezien, of is het de hitte ? De volgende gestrafte dient zich aan en bevestigd
dat ik het vorige niet gedroomd heb. Er wordt eens hartelijk mee gelachen. Het laatste moment van
ontspanning voor het grote werk. Lopen dan maar.
De eerste ronde valt mee. Tempo is wat lager dan gedacht, benen doen
zeer, mijn maag ontploft zowat. Na 15 km is het hek van de dam. Ik moet een eerste keer overgeven
maar voel meteen
dat het niet oplucht. Na 20 km beginnen
de darmen ook te werken. Het wordt afwisselen tussen lopen, wc-bezoeken, stappen en
overgeven
Ik zie af, maar ben niet alleen. Er loopt een man op het parcours
met een t-shirt met als opschrift: running sucks. Het is er aan te zien! Na
ronde drie loopt er nagenoeg niemand meer. Het asfalt geeft zijn opgeslorpte warmte terug en
de zon brandt genadeloos hard. Gelukkig
heb ik wat supporters mee, ze geven mij de drive om door te gaan. Nogmaals
bedankt supporters!! Nog 500 meter !! Ik knijp mijn billen dicht en waag mij
nog eens aan het lopen. Ik ben een stervende zwaan, als ik al een loopstijl had
blijft er niets meer van over. Ik overschrijdt de finish , maar hoor niks. Het
publiek juicht zichtbaar, maar ik hoor niets! Ik begeef mij naar de medical
caire
Ik ben daar niet alleen, tientallen atleten liggen onder een thermisch
deken te bibberen en hangen aan een bakster.
Na een bakster en een prinperan, ben ik er weer bovenop. Ik ben blij met
de finish, mijn zeer ontgoocheld over de manier waarop ! Ik
doe dit nooit meer !!!
Na één dag is de fysieke inspanning reeds verwerkt, de benen zijn al "fris". Mentaal zal het
echter nog een weekje duren. We zijn nu twee weken later en ik broed toch al op
nieuwe plannen. Een volledige triatlon nog dit jaar ? een halve? Vast staat, dat ik volgend jaar revanche wil!
De stervende zwaan is toch niet helemaal gestorven.
Never give up !!
|
Beste bezoeker,
