|
September 2013 tijd voor een nieuw doel... na wat opzoekwerk en wat twijfelen, stond mijn besluit vast het zou "Belman 2" worden te Robbertville. Mooie streek, hartje Ardennen, loodzwaar parcours, dicht bij huis, allemaal bedenkingen die de revue passeerden. Het voorbereiden verliep aanvankelijk goed tot zowat half december een eerste dipje zich aandiende, meer daarover in mijn vorige posts...
Dipje te boven gekomen, dan maar opbouwen naar die volledige triatlon. Alles verliep goed, een beetje laat begonnen met opbouwen, maar dat nam ik er nog wel bij. Een week of vier voor de wedstrijd en ik zag het helemaal zitten, de trainingen begonnen te vlotten en ik had een strak trainingsschema in mijn hoofd. Drie weken voor de wedstrijd en er schoot iets in mijn rechter been.... het lichaam zei rusten...dan maar rustig aan doen tot aan D-day. Definitie "rustig aan" = 1 keer lopen 1 keer fietsen en 1 keer zwemmen in de week nooit langer dan 1 uur. Vier dagen voor de wedstrijd en ik dacht ik test even hoe het zit met het been. Een 1.30 uur lopen en nog geen half uur later al stijf. Geen goeie signalen, maar we waren ingeschreven en konden niet meer terug!! Op 29 augustus vertrokken we naar ons weekendhuisje om de triatlon voor te bereiden. De nachten ervoor waren niet schitterend. De last aan mijn pattellapees (knieschijf), maakte mij één tot twee keer wakker per nacht. Meestal ging dit gepaard met een liter of twee vochtverlies door zowat elke porie die je jezelf maar kan inbeelden. Overdag had ik echter nergens last van dus... we gaan ervoor!
zondag 31 augustus, het is miezerig en niet heel warm. Hoewel de nacht weer niet optimaal was, zie ik het volledig zitten. Daar zitten de supporters voor heel wat tussen ( mama, papa, Nadine, Peter, Leen, Tom, Linde, mijn schatten van kinderen en mijn allerliefste vrouwtje, bedankt). 1 minuut voor de start en het water is "bibberkoud" zoals mijn zoon het zou verwoorden, maar ik heb er zin in. Het startschot
wordt gegeven en we vertrekken met zen allen. Het zwemmen beloofd een rustige proef te worden want er zijn slecht 89 atleten komen opdagen.
Na 1 uur en 7 minuten uit het water als 17 de, matige tijd, maar het kon mij niks schelen...
In de wissel heb ik de tijd genomen om mij goed af te drogen om dan de beslissing van de triatlon te nemen.. windstoppertje meenemen of niet? Gelukkig koos ik het laatste. Het was hondenweer tussen de 11 en de 13 graden (berichtgevingen lopen uiteen), ongeveer tweemaal 3 minuten zon en voor de rest regen !! Resultaat na ronde één: 6 personen ingehaald, zelf ingehaald door 4 personen en bij de u-turn zei de Speaker : "Tijl Mertens draait hier als als elfde". Je moet geen rekenkundig wonder zijn om te beseffen dat dat sommetje niet klopte. Maar het klopte wel, het weer had al enkele slachtoffers geëist en er zouden er nog meer volgen. Ronde twee aanvatten na het hartverwarmend applaus van die trouwe supporters (ik kan het niet genoeg zeggen bedankt allemaal!!!). Ronde twee was zo mogelijk nog kouder en natter als ronde één. Het is eenzaam op de fiets, de afstanden tussen de atleten worden groter, wat wil je met 89 deelnemers en god weet hoeveel opgevers. Na goed 50 kilometer in de tweede ronde beginnen, voor mij, de problemen pas echt. Ik krijg mij gels niet meer open en moet stoppen om ze met twee handen vast te pakken, er schieten mij twee atleten voorbij. Vijf kilometer verder en ik heb de kracht niet meer om met links te schakelen, dan maar op de grote plateau verder. Ik kom Francorchamp uitgedraaid en aan de bevoorrading kan ik stoppen om te vragen om mijn "gelleke" open te draaien, want ik krijg ze zelf met twee handen en met mijn mond niet meer open. De laatste kilometers zijn afzien en "stoempen" op de grote plateau, maar na de "signal de botrange" gaat het bergaf. Bergaf is vaak een beloning maar bij deze temperaturen en dit weer, is het het niet echt een verademing. ik rijd binnen na 6 uur en 33 minuten, een zeer matige tijd, maar het kan me niks schelen...
De wissel, naar het lopen, was in een sporthal. Het was er droog en relatief warm, zonde van al dat afzien op de fiets om hier te stoppen. Veel atleten zullen net als ik gedacht hebben aan stoppen, tijdens het fietsen of daar in de sporthal, maar ik zet door. Mijn supporters staan daar het hondenweer te trotseren om mij aan te moedigen (nogmaals bedankt supporters). Ik keek naar mijn handen en die waren gezwollen tot een dubbele porie hand. Ik raap mijn moed bijeen en vertrek voor 8 ronden, die aangekondigd werden op de site als relatief vlak. Na vierhonderd meter dalen begint het wat op te lopen en ik weet al hoe laat het is. Het is geen meter vlak, 400 hoogte meters heb ik mij laten vertellen en elke meter is oplopend of aflopen, maar geen en is er vlak. De Kuiten doen al pijn na die eerste strook en het zal niet gouw ophouden. Mijn voeten springen open van die vochtige sokken, want ook tijdens het lopen blijven we niet gespaard van regen. De klassieke buikproblemen steken de kop op en ik kan mij tweemaal langs de kant zetten, in gehurkte stand tot waar de krampen het toe laten. Laten we zeggen een dat een lenige 80-plusser mij had uitgelachen met zo'n hurkstand. Na 3 ronden kom ik er wat door en de ronden die daarop volgen voel ik mij weer wat sterker worden. Het "tempo" gaat wat omhoog en ik kan zowaar zelf bergop blijven lopen. Mijn laatste ronde gaat in en ik kan zowaar genieten, die laatste meters staat iedereen je toe te juichen en krijg je nog een boost (nogmaals bedankt supporters). Mijn looptijd is 4 uur 9 minuten en nog wat seconden, een matige tijd, maar het kan me niks schelen.....
Ik heb het gehaald en ben 12 de met een tijd van 11 uur 59 min 06, op twee uur van de winnaar en op 1 uur van de tweede. 12 de met zo een tijd! Het is duidelijk, dit was een triatlon voor de mindere goden, maar die mindere goden zijn toch verdomd sterke beren.
Mijn respect aan alle 59 finishers !!!
Bedankt !!
Bedankt : vrouw lief om mij tijdens het jaar te steunen, tijdens de trainingen en tijdens de wedstrijd. Het is niet altijd makkelijk om gezin en trainingen te combineren, jij maakt dit mogelijk !! De viering van ons zesde huwelijksverjaardag, die we dit weekend niet echt hebben kunnen vieren, heb je nog te goed van mij !! Ik zie je graag!
Bedankt: zoontjes (sibbe en lander) voor die brede glimlach als ik voorbijkwam, het was hartverwarmend en in dit weer kon ik al die warmte wel gebruiken !!
Bedankt: mama en papa voor jullie steun tijdens de wedstrijd en voor de trainingsuren die jullie mogelijk maakten door onze kindjes op te vangen
Bedankt Peter en Nadine: voor de goeie zorgen tijdens het weekend, om alles wat praktischer en makkelijker te maken voor Karen en voor mij en voor jullie steun tijdens en voor de wedstrijd!
Bedankt: Leen Tom en Linde voor jullie aanmoedigingen, het deed deugd!
|
