Het is al even stil op mijn blog. Er was ook niet veel te melden behalve dan dat de trainingen voor geen meter liepen. Dit manifesteerde zich vooral de tweede week van december en duurde eigenlijk voort tot nu. Eerst een sinusitis, dan een spierscheurtje in de kuit , een kindje dat maar niet wou slapen , een vermoeid gevoel en wel trainen maar geen vooruitgang boeken.....Tijd om naar de dokter te gaan !
Gisteren mijn bloedresultaten gekregen en ik moet zeggen het was een opluchting. Of het gaf ,tenminste een verklaring voor een heel deel van mijn kwaaltjes. En hier volgt een kort medische bulletin: Vitamine-D tekort, zink te kort, lage doch normale schildklierwerking, het CMV virus opgelopen en klierkoorts. Wanneer dit allemaal heeft plaatsgevonden kan men niet met zekerheid vaststellen, maar ik denk dat ik het zelf wel aangevoeld heb. het goede nieuws is dan ook dat beide virussen verleden tijd zijn en dat er zoiets bestaat als vitaminekuren om tekorten weg te werken.
Het is dus lang stil geweest rond mijn trainingen .. De storm mag er nu gaan aankomen !!
Het is een beetje klassiek, de dagen van kerst en nieuw zijn een moeilijke periode. De winter wordt lang, en je lichaam snakt naar mee zonlicht. Je hebt het feestgedruis en de leegt erna, je doelen zijn nog mijlenver en toch voel je al de eerste vermoeidheid, samen met de vermoeidheid komen ook de twijfels.... . Ten persoonlijke titel kan ik eraan toevoegen dat een sinusitis en een scheurtje in de kuit geen goed doen aan de muizenissen in het hoofd.
Het is een cruciale periode in je trainingsarbeid, op deze periode onderscheidt een atleet zich van de amateur. Je zou zo graag jezelf eens goed laten gaan en aan de andere kant wil je niet want je hebt een doel. Het is een gevecht met jezelf, tegen lichaam en geest. Daar draait het ook om bij triathlon. Die "kleine" tegenslagen en twijfels verwerken en die ervaringen gebruiken om er net sterker en meer gemotiveerd uit te komen. Je geeft niet op. Je doet het misschien wat rustiger aan, maar je geeft nooit op. Hou dat doel voor ogen !
Ik zie het alvast weer helemaal zitten. Het kuitje nog een week of drie sparen van zware looptrainingen, maar ondertussen blijven (light)fietsen en zwemmen. Als het dan weer helemaal in orde is kan er weer geknald worden... het wordt een topseizoen ik voel het !
Na een aantal weken trainen in het begin van een nieuw seizoen krijg ik altijd even vleugels. Het ligt zeker niet aan de winter zoals de titel het zou doen vermoeden. Het is trouwens herfst de natste en somberste periode van het jaar, vaak ook de "rotste" periode om te trainen. Niet de winter dus, wel het lichaam. Het lichaam dat na een deugddoende rust terug went aan de opeenvolging van trainingen. Je voelt je weer sterker worden. Je zwemt niet, maar je klieft door het water, trappen doe je in boter en lopen wordt zweven.. Heerlijk gevoel is dat. Misschien wel het beste van het hele seizoen .. Je moet zo'n momenten dus koesteren en ze weer voor de geest halen als het wat slechter gaat. Dat probeer ik althans te doen.
Maar zo een "supermangevoel" brengt ook risico's met zich mee. Het is nog vroeg dus je mag er niet te hard invliegen ook al zou je wel willen en kunnen... Je zou je doelen stiekem al wat scherper willen stellen en misschien toch dat extra wedstrijdje meedoen omdat het goed gaat. Het zijn echter valkuilen. Blijf dat oorspronkelijke doel voor ogen houden en haal je dat doel met verve dan heb je een super seizoen....
Een nieuw seizoen is begonnen en of ik er zin in heb!! Een eerste trainingsschema staat al in de startblokken... De eerste trainingen zijn afgewerkt (er zal behoorlijk wat gewerkt worden aan looptechniek en zwemtechniek). Ook het volume zal dit jaar wat opgeschroeft worden. Het volume samen met de verkeerde (loop)techniek en het verkeerd eten hebben, naar mijn aanvoelen, het grootste aandeel in mijn mindere prestatie op de hele gehad.
Daar zal dus duchtig aan gewerkt worden. Een pluspuntje van vorig seizoen is dat ik op mijn afsluitende halve niet alleen een degelijke prestatie heb neergezet, maar ook misschien wel een energiereep gevonden heb die mijn maag wel kan verdragen... hoop doet leven!
Ik zal vermoedelijk ook naar een andere club verhuizen. Niet dat mijn vorige club niet voldeed of niet sympathiek meer is, ze is gewoon wat ver om mee te trainen. En zeg nu zelf wat heb je aan een club waar je niet kan meetrainen... Het werkt altijd als een motivatie als je wat atleten rond je hebt, zo hou je jezelf wat scherp. Het blijft onder voorbehoud, maar mogelijk ga ik naar AATT. Die hebben alvast een sterke fietsploeg en ik kan er minstens eenmaal in de week meetrainen voor het zwemmen...
Het is alweer even geleden dat ik nog iets gepost heb op deze blog. Om eerlijk te zijn was ik mij aan het herbronnen. Het seizoen was lang, en zeker niet altijd even succesvol. Vooral de resultaten op het hoofdoel (nice 2013 )sloegen tegen, maar ik maakte ook niet de vorderingen die ik wou maken. Het lopen, liep voor geen spreekwoordelijke meter, fietsen en zwemmen daarentegen lukte aardig. Aan het aantal trainingsuren zal het niet gelegen hebben, ik trainde meer dan 70% op het lopen. Het moet dus te maken hebben met de manier waarop. Of misschien is het zo dat je op een training soms dingen kan die je op wedstrijd niet kan en omgekeerd. Daarom ben ik blij met een nieuwe start.
Ik kan wat uitzoeken wat er mis ging, nieuwe zaken proberen, harder trainen , of juist niet... kortom nieuwe uitdagingen zoeken en aangaan. Daar draait het toch vaak om in triatlon... de tegenslagen die je tegenkomt , aanvaarden verwerken en eruit leren. het maakt je niet alleen fysiek sterker , maar ook mentaal. Ik heb alvast zin in een nieuw seizoen ...
Na een grote inspanning is het normaal dat je wat rust
inbouwt. Rust die je zowel fysiek als
mentaal nodig hebt om alles te verwerken. Meestal tijdens die rust periode
vormen zich de nieuwe plannen. Je werkt ze uit je hebt een nieuw doel en je
bent vertrokken .
Zo geschiedde ook na de triatlon in Nice Eerst was er de
afkeerfase dit doe ik nooit meer, dan de spijtfase had ik maar en dan de
motivatie fase de volgende keer . Na een goed weekje had ik mij door dit
proces geworsteld en was ik van plan om nog dit jaar mijn revanche te nemen op een
hele triatlon. Helaas, gezien de 1/1 triatlons niet dik bezaaid zijn in deze contreien
en ik bepaalde verplaatsingen niet zag zitten moesten deze plannen opgedoekt
worden.
Het zal pas voor volgend jaar zijn.
Dus nu zit ik met een gat, geen echt doel voor ogen. Trainen
doe ik nog wel maar het is niet scherp. Ik voel dat er een nieuw doel nodig is
om mij te motiveren op de trainingen. Niets zo saai als doelloos trainen. Het
zijn losse Weesgegroetjes, waar je normaal een rozenkrans bid. Voor de mensen
zonder katholieke achtergrond, het is wandelen zonder te weten waar je naartoe
wil. Zo ga je alle kanten uit en geraak je uiteindelijk nergens.
Om het hoofd te bieden aan deze decompressie, heb ik
besloten om na deze post, mij in te schrijven voor de halve van Deinze.
Dit is een blog als ode aan een sport die ik met heel mijn hart en ziel beoefen: Triatlon. Een Sport die tot op heden nog zuiver is, al wil ik hier niet te naïef over doen, er zitten overal fraudeurs. Een sport die je als amateur uitoefent, omdat je ze graag doet. Een sport die nog niet verziekt is door geld.
Een pure sport. Het gevecht met je lichaam het gevecht in je hoofd, allen samen afzien en toch het gevecht alleen aangaan... dat is triatlon.
Tijdens trainingen en wedstrijden denk je, voel je en verwerk je zoveel zonder ook maar één woord uit te spreken. Daarom zullen de blogs die volgen vaak een verlengstuk worden van mijn trainingen en wedstrijden. Niet dat alles moet gezegd worden, maar sommige zaken zullen toch van het hart moeten. Tevens kan het voor sommige "collega's " onder jullie een bevestiging zijn van wat je al wist of een aanvulling op wat je nog niet wist. Misschien krijg ik in de toekomst zelf wat tips van collega atleten ... Kortom het zal een mengelmoesje worden van trainingtips, persoonlijke ervaringen en wie weet zelf maatschappij kritische bedenkingen. welkom in mijn hoofd !
Beste bezoeker,
