September 2013 tijd voor een nieuw doel... na wat opzoekwerk en wat twijfelen, stond mijn besluit vast het zou "Belman 2" worden te Robbertville. Mooie streek, hartje Ardennen, loodzwaar parcours, dicht bij huis, allemaal bedenkingen die de revue passeerden. Het voorbereiden verliep aanvankelijk goed tot zowat half december een eerste dipje zich aandiende, meer daarover in mijn vorige posts...
Dipje te boven gekomen, dan maar opbouwen naar die volledige triatlon. Alles verliep goed, een beetje laat begonnen met opbouwen, maar dat nam ik er nog wel bij. Een week of vier voor de wedstrijd en ik zag het helemaal zitten, de trainingen begonnen te vlotten en ik had een strak trainingsschema in mijn hoofd. Drie weken voor de wedstrijd en er schoot iets in mijn rechter been.... het lichaam zei rusten...dan maar rustig aan doen tot aan D-day. Definitie "rustig aan" = 1 keer lopen 1 keer fietsen en 1 keer zwemmen in de week nooit langer dan 1 uur. Vier dagen voor de wedstrijd en ik dacht ik test even hoe het zit met het been. Een 1.30 uur lopen en nog geen half uur later al stijf. Geen goeie signalen, maar we waren ingeschreven en konden niet meer terug!! Op 29 augustus vertrokken we naar ons weekendhuisje om de triatlon voor te bereiden. De nachten ervoor waren niet schitterend. De last aan mijn pattellapees (knieschijf), maakte mij één tot twee keer wakker per nacht. Meestal ging dit gepaard met een liter of twee vochtverlies door zowat elke porie die je jezelf maar kan inbeelden. Overdag had ik echter nergens last van dus... we gaan ervoor!
zondag 31 augustus, het is miezerig en niet heel warm. Hoewel de nacht weer niet optimaal was, zie ik het volledig zitten. Daar zitten de supporters voor heel wat tussen ( mama, papa, Nadine, Peter, Leen, Tom, Linde, mijn schatten van kinderen en mijn allerliefste vrouwtje, bedankt). 1 minuut voor de start en het water is "bibberkoud" zoals mijn zoon het zou verwoorden, maar ik heb er zin in. Het startschot
wordt gegeven en we vertrekken met zen allen. Het zwemmen beloofd een rustige proef te worden want er zijn slecht 89 atleten komen opdagen.
Na 1 uur en 7 minuten uit het water als 17 de, matige tijd, maar het kon mij niks schelen...
In de wissel heb ik de tijd genomen om mij goed af te drogen om dan de beslissing van de triatlon te nemen.. windstoppertje meenemen of niet? Gelukkig koos ik het laatste. Het was hondenweer tussen de 11 en de 13 graden (berichtgevingen lopen uiteen), ongeveer tweemaal 3 minuten zon en voor de rest regen !! Resultaat na ronde één: 6 personen ingehaald, zelf ingehaald door 4 personen en bij de u-turn zei de Speaker : "Tijl Mertens draait hier als als elfde". Je moet geen rekenkundig wonder zijn om te beseffen dat dat sommetje niet klopte. Maar het klopte wel, het weer had al enkele slachtoffers geëist en er zouden er nog meer volgen. Ronde twee aanvatten na het hartverwarmend applaus van die trouwe supporters (ik kan het niet genoeg zeggen bedankt allemaal!!!). Ronde twee was zo mogelijk nog kouder en natter als ronde één. Het is eenzaam op de fiets, de afstanden tussen de atleten worden groter, wat wil je met 89 deelnemers en god weet hoeveel opgevers. Na goed 50 kilometer in de tweede ronde beginnen, voor mij, de problemen pas echt. Ik krijg mij gels niet meer open en moet stoppen om ze met twee handen vast te pakken, er schieten mij twee atleten voorbij. Vijf kilometer verder en ik heb de kracht niet meer om met links te schakelen, dan maar op de grote plateau verder. Ik kom Francorchamp uitgedraaid en aan de bevoorrading kan ik stoppen om te vragen om mijn "gelleke" open te draaien, want ik krijg ze zelf met twee handen en met mijn mond niet meer open. De laatste kilometers zijn afzien en "stoempen" op de grote plateau, maar na de "signal de botrange" gaat het bergaf. Bergaf is vaak een beloning maar bij deze temperaturen en dit weer, is het het niet echt een verademing. ik rijd binnen na 6 uur en 33 minuten, een zeer matige tijd, maar het kan me niks schelen...
De wissel, naar het lopen, was in een sporthal. Het was er droog en relatief warm, zonde van al dat afzien op de fiets om hier te stoppen. Veel atleten zullen net als ik gedacht hebben aan stoppen, tijdens het fietsen of daar in de sporthal, maar ik zet door. Mijn supporters staan daar het hondenweer te trotseren om mij aan te moedigen (nogmaals bedankt supporters). Ik keek naar mijn handen en die waren gezwollen tot een dubbele porie hand. Ik raap mijn moed bijeen en vertrek voor 8 ronden, die aangekondigd werden op de site als relatief vlak. Na vierhonderd meter dalen begint het wat op te lopen en ik weet al hoe laat het is. Het is geen meter vlak, 400 hoogte meters heb ik mij laten vertellen en elke meter is oplopend of aflopen, maar geen en is er vlak. De Kuiten doen al pijn na die eerste strook en het zal niet gouw ophouden. Mijn voeten springen open van die vochtige sokken, want ook tijdens het lopen blijven we niet gespaard van regen. De klassieke buikproblemen steken de kop op en ik kan mij tweemaal langs de kant zetten, in gehurkte stand tot waar de krampen het toe laten. Laten we zeggen een dat een lenige 80-plusser mij had uitgelachen met zo'n hurkstand. Na 3 ronden kom ik er wat door en de ronden die daarop volgen voel ik mij weer wat sterker worden. Het "tempo" gaat wat omhoog en ik kan zowaar zelf bergop blijven lopen. Mijn laatste ronde gaat in en ik kan zowaar genieten, die laatste meters staat iedereen je toe te juichen en krijg je nog een boost (nogmaals bedankt supporters). Mijn looptijd is 4 uur 9 minuten en nog wat seconden, een matige tijd, maar het kan me niks schelen.....
Ik heb het gehaald en ben 12 de met een tijd van 11 uur 59 min 06, op twee uur van de winnaar en op 1 uur van de tweede. 12 de met zo een tijd! Het is duidelijk, dit was een triatlon voor de mindere goden, maar die mindere goden zijn toch verdomd sterke beren.
Mijn respect aan alle 59 finishers !!!
Bedankt !!
Bedankt : vrouw lief om mij tijdens het jaar te steunen, tijdens de trainingen en tijdens de wedstrijd. Het is niet altijd makkelijk om gezin en trainingen te combineren, jij maakt dit mogelijk !! De viering van ons zesde huwelijksverjaardag, die we dit weekend niet echt hebben kunnen vieren, heb je nog te goed van mij !! Ik zie je graag!
Bedankt: zoontjes (sibbe en lander) voor die brede glimlach als ik voorbijkwam, het was hartverwarmend en in dit weer kon ik al die warmte wel gebruiken !!
Bedankt: mama en papa voor jullie steun tijdens de wedstrijd en voor de trainingsuren die jullie mogelijk maakten door onze kindjes op te vangen
Bedankt Peter en Nadine: voor de goeie zorgen tijdens het weekend, om alles wat praktischer en makkelijker te maken voor Karen en voor mij en voor jullie steun tijdens en voor de wedstrijd!
Bedankt: Leen Tom en Linde voor jullie aanmoedigingen, het deed deugd!
Het is alweer even geleden... een dipje hier en een dipje daar wat kwaaltjes.. enfin reden genoeg om vooral niets te schrijven.
Maar vorige week was de start van het triatlon seizoen toch daar. Dus willen of niet we moesten ervoor gaan.
Een weekje ervoor had ik ook al de ploegentriatlon in Doornik en die was al reuze meegevallen. nooit echt in de problemen gekomen.. makkelijk volgen in een groepje vol evenwaardige atleten. Super dus, zeker gezien de kwaaltjes deze winter...
maar nu Lille dus. toch wel andere koek want geen 1/8 maar wel een 1/4 ... niet stayer. Het water was koud , maar dat wisten we al van de week ervoor, alleen deed de nachtvorst er nog een slordig graadje af. Lekker branderig gevoel in het aangezicht en een drukkend gevoel op de borrt laten me weten dat ik leef. 1000 meter zwemmen kan verdomd ver zijn in zo 'n water. Zonder veel kleerscheuren aan wal geraakt in een matige tijd, maar wel met een fris hoofd.
fietsen dan .. mijn favoriet onderdeel en normaal ook mijn beste. Ik had in Lille geen hartslagmeter mee. Het was wat fietsen op gevoel , maar dat lukte best aardig. In het begin raapte ik snel een paar atleten op maar naar het midden toe werd het wat eenzaam, hoewel ik een prima mikpunt had!! bedankt atleet met de rode broek die ik nooit zou inhalen ! Als ik alles samenvat had ik sneller kunnen fietsen, maar ik had echt het idee van mij niet op te blazen... want meestal is dat lopen een echte calvarietocht nadat je alles gegeven hebt op je stalen ros.
Nu niet! Het liep vlot ik had een goed gevoel, hoewel een 10-tal atleten mij voorbij zoevden alsof ik stilstond.
Eindpositie 60 ste .. van de 240... eindtijd 2 uur en 2 minuten... amper drie minuten trager dan vorig jaar. Een goed prestatie als je weet dat we langer moesten zwemmen en het loopparcours werd aangepast (lees verlengd) met wat lusjes in de bos over lilse heuveltjes.
Het is al even stil op mijn blog. Er was ook niet veel te melden behalve dan dat de trainingen voor geen meter liepen. Dit manifesteerde zich vooral de tweede week van december en duurde eigenlijk voort tot nu. Eerst een sinusitis, dan een spierscheurtje in de kuit , een kindje dat maar niet wou slapen , een vermoeid gevoel en wel trainen maar geen vooruitgang boeken.....Tijd om naar de dokter te gaan !
Gisteren mijn bloedresultaten gekregen en ik moet zeggen het was een opluchting. Of het gaf ,tenminste een verklaring voor een heel deel van mijn kwaaltjes. En hier volgt een kort medische bulletin: Vitamine-D tekort, zink te kort, lage doch normale schildklierwerking, het CMV virus opgelopen en klierkoorts. Wanneer dit allemaal heeft plaatsgevonden kan men niet met zekerheid vaststellen, maar ik denk dat ik het zelf wel aangevoeld heb. het goede nieuws is dan ook dat beide virussen verleden tijd zijn en dat er zoiets bestaat als vitaminekuren om tekorten weg te werken.
Het is dus lang stil geweest rond mijn trainingen .. De storm mag er nu gaan aankomen !!
Het is een beetje klassiek, de dagen van kerst en nieuw zijn een moeilijke periode. De winter wordt lang, en je lichaam snakt naar mee zonlicht. Je hebt het feestgedruis en de leegt erna, je doelen zijn nog mijlenver en toch voel je al de eerste vermoeidheid, samen met de vermoeidheid komen ook de twijfels.... . Ten persoonlijke titel kan ik eraan toevoegen dat een sinusitis en een scheurtje in de kuit geen goed doen aan de muizenissen in het hoofd.
Het is een cruciale periode in je trainingsarbeid, op deze periode onderscheidt een atleet zich van de amateur. Je zou zo graag jezelf eens goed laten gaan en aan de andere kant wil je niet want je hebt een doel. Het is een gevecht met jezelf, tegen lichaam en geest. Daar draait het ook om bij triathlon. Die "kleine" tegenslagen en twijfels verwerken en die ervaringen gebruiken om er net sterker en meer gemotiveerd uit te komen. Je geeft niet op. Je doet het misschien wat rustiger aan, maar je geeft nooit op. Hou dat doel voor ogen !
Ik zie het alvast weer helemaal zitten. Het kuitje nog een week of drie sparen van zware looptrainingen, maar ondertussen blijven (light)fietsen en zwemmen. Als het dan weer helemaal in orde is kan er weer geknald worden... het wordt een topseizoen ik voel het !
Na een aantal weken trainen in het begin van een nieuw seizoen krijg ik altijd even vleugels. Het ligt zeker niet aan de winter zoals de titel het zou doen vermoeden. Het is trouwens herfst de natste en somberste periode van het jaar, vaak ook de "rotste" periode om te trainen. Niet de winter dus, wel het lichaam. Het lichaam dat na een deugddoende rust terug went aan de opeenvolging van trainingen. Je voelt je weer sterker worden. Je zwemt niet, maar je klieft door het water, trappen doe je in boter en lopen wordt zweven.. Heerlijk gevoel is dat. Misschien wel het beste van het hele seizoen .. Je moet zo'n momenten dus koesteren en ze weer voor de geest halen als het wat slechter gaat. Dat probeer ik althans te doen.
Maar zo een "supermangevoel" brengt ook risico's met zich mee. Het is nog vroeg dus je mag er niet te hard invliegen ook al zou je wel willen en kunnen... Je zou je doelen stiekem al wat scherper willen stellen en misschien toch dat extra wedstrijdje meedoen omdat het goed gaat. Het zijn echter valkuilen. Blijf dat oorspronkelijke doel voor ogen houden en haal je dat doel met verve dan heb je een super seizoen....
Een nieuw seizoen is begonnen en of ik er zin in heb!! Een eerste trainingsschema staat al in de startblokken... De eerste trainingen zijn afgewerkt (er zal behoorlijk wat gewerkt worden aan looptechniek en zwemtechniek). Ook het volume zal dit jaar wat opgeschroeft worden. Het volume samen met de verkeerde (loop)techniek en het verkeerd eten hebben, naar mijn aanvoelen, het grootste aandeel in mijn mindere prestatie op de hele gehad.
Daar zal dus duchtig aan gewerkt worden. Een pluspuntje van vorig seizoen is dat ik op mijn afsluitende halve niet alleen een degelijke prestatie heb neergezet, maar ook misschien wel een energiereep gevonden heb die mijn maag wel kan verdragen... hoop doet leven!
Ik zal vermoedelijk ook naar een andere club verhuizen. Niet dat mijn vorige club niet voldeed of niet sympathiek meer is, ze is gewoon wat ver om mee te trainen. En zeg nu zelf wat heb je aan een club waar je niet kan meetrainen... Het werkt altijd als een motivatie als je wat atleten rond je hebt, zo hou je jezelf wat scherp. Het blijft onder voorbehoud, maar mogelijk ga ik naar AATT. Die hebben alvast een sterke fietsploeg en ik kan er minstens eenmaal in de week meetrainen voor het zwemmen...
Het is alweer even geleden dat ik nog iets gepost heb op deze blog. Om eerlijk te zijn was ik mij aan het herbronnen. Het seizoen was lang, en zeker niet altijd even succesvol. Vooral de resultaten op het hoofdoel (nice 2013 )sloegen tegen, maar ik maakte ook niet de vorderingen die ik wou maken. Het lopen, liep voor geen spreekwoordelijke meter, fietsen en zwemmen daarentegen lukte aardig. Aan het aantal trainingsuren zal het niet gelegen hebben, ik trainde meer dan 70% op het lopen. Het moet dus te maken hebben met de manier waarop. Of misschien is het zo dat je op een training soms dingen kan die je op wedstrijd niet kan en omgekeerd. Daarom ben ik blij met een nieuwe start.
Ik kan wat uitzoeken wat er mis ging, nieuwe zaken proberen, harder trainen , of juist niet... kortom nieuwe uitdagingen zoeken en aangaan. Daar draait het toch vaak om in triatlon... de tegenslagen die je tegenkomt , aanvaarden verwerken en eruit leren. het maakt je niet alleen fysiek sterker , maar ook mentaal. Ik heb alvast zin in een nieuw seizoen ...
Na een grote inspanning is het normaal dat je wat rust
inbouwt. Rust die je zowel fysiek als
mentaal nodig hebt om alles te verwerken. Meestal tijdens die rust periode
vormen zich de nieuwe plannen. Je werkt ze uit je hebt een nieuw doel en je
bent vertrokken .
Zo geschiedde ook na de triatlon in Nice Eerst was er de
afkeerfase dit doe ik nooit meer, dan de spijtfase had ik maar en dan de
motivatie fase de volgende keer . Na een goed weekje had ik mij door dit
proces geworsteld en was ik van plan om nog dit jaar mijn revanche te nemen op een
hele triatlon. Helaas, gezien de 1/1 triatlons niet dik bezaaid zijn in deze contreien
en ik bepaalde verplaatsingen niet zag zitten moesten deze plannen opgedoekt
worden.
Het zal pas voor volgend jaar zijn.
Dus nu zit ik met een gat, geen echt doel voor ogen. Trainen
doe ik nog wel maar het is niet scherp. Ik voel dat er een nieuw doel nodig is
om mij te motiveren op de trainingen. Niets zo saai als doelloos trainen. Het
zijn losse Weesgegroetjes, waar je normaal een rozenkrans bid. Voor de mensen
zonder katholieke achtergrond, het is wandelen zonder te weten waar je naartoe
wil. Zo ga je alle kanten uit en geraak je uiteindelijk nergens.
Om het hoofd te bieden aan deze decompressie, heb ik
besloten om na deze post, mij in te schrijven voor de halve van Deinze.
Tijdens mijn laatste triatlon merkte ik dat mijn buikspieren verkrampten. Waarschijnlijk kwam dit mede door de maagkrampen ... maar toch, om dit te voorkomen in de toekomst heb ik wat opzoekwerk gedaan. Je hoort vaak dat triatleten een sterke "core" moeten hebben of nog dat ze stabilisatie oefeningen doen. Dit betekend zoveel als werken aan de buik- en rugspieren. Dit soort oefeningen heeft een aantal voordelen:
Het helpt kwetsuren te voorkomen ( voor niet-atleten die sukkelen met de rug helpen deze oefeningen om bv. lage rugpijnen te voorkomen.)
Het kan je loopprestaties verbeteren (sterke buikspieren helpen je bij het heffen van je benen, waardoor je paslengte kan vergroten en dus je snelheid)
Het kan zorgen voor betere zwemprestaties, omdat je de vormspanning beter kan aanhouden en zo beter in het water komt te liggen.
Hieronder een 8 tal oefeningen die ik op regelmatige basis zal doen. Lees elke twee dagen 4 oefeningen. (oefeningen /rust/oefeningen/rust) Deze vier oefeningen heb ik afgeleid van een filmpje van you tube op het volgende adres: http://www.youtube.com/watch?v=OO8ckYzmT6k Er zijn er nog een ton andere dus check het zeker zelf eens uit. Let wel op een goede uitvoering is belangrijker dan veel herhalingen !! zeker bij aanvang van de oefeningen !
Oefenblok A
Plank 1 minuut aanhouden drie herhalingen (zorg dat alles gespannen is ook de bibs) side-plank 1 minuut aanhouden drie herhalingen (iedem boven) bycicle 1 minuut aanhouden drie herhalingen (zorg dat je onderrug steeds contact maakt met de grond , geen holle rug dus) pointer 15 uitvoeringen 3 keer herhalen (ga zo ver mogelijk, maak de beweging groot)
Oefenblok B
reach-thru 15 uitvoeringen 3 keer herhalen (ga zo ver mogelijk, maak de beweging groot) pulse up 20 uitvoeringen 3 keer herhalen (opduwen tot kaars is de makkelijke versie) oblique v-up 15 uitvoeringen 3 keer herhalen superman (staat niet op video) 15 uitvoeringen 3 keer herhalen superman = buiklig neus tegen grond en gelijktijdig bovenlichaam en benen van de grond trekken.
Het is 3.30 de wekker gaat . Half wakker sta ik op en kleed mij aan.
Shhh!!... de kindjes slapen ! Vlug wat brood mee graaien en nog wat klein
materiaal en weg zijn we! In de auto rustig
wat eten en geleidelijk aan wakker
worden. Na 4 bokes ligt er een blok op mijn maag. Is het de stress? Of
ligt het aan de densiteit van het brooddeeg, dat de luchtigheid heeft van een
baksteen? Hoe dan ook, dit voelt niet goed !! De auto kwijtspelen en naar
de wisselzone. De fiets is nog in orde ik heb tijd met hopen. Nog 5 minuten
en de wisselzone gaat toe. Er besluipt mij een angstig gevoel ! Sh @#ç!!
Ik ben iets vergeten!! Snel naar de wisselzone rennen, mijn hartslag meter
klaarleggen. Snel terug , en slippers
afgeven aan mijn trouwste supporter. Atleten worden op het strand gevraagd!!
Wat een rustige aanloop zou worden is nu een gejaagd gebeuren. Ik ben
gezond zenuwachtig. Het is als een proclamatie, je hebt je werk gedaan en wacht
nog op je punten De voorbereiding was goed , dus mijn punten moeten meevallen.
De muziek staat loeihard ! Er brult een man door de microfoon die het
talrijk opgekomen publiek probeert op te zwepen, maar het is nog vroeg en hij krijgt ze niet echt op zijn hand. Ik denk nog: " ach man zwijg toch twee
minuten". Cinque , quatre, trois,
brilletje op, deux , un .. et c' est partie!!! 2800 man duikt het water
in en ik daar midden in. Na 5 minuten
heb ik nog geen slag gezwommen. Het is een vleeshoop, je raakt meer rug, been,
arm, hoofd dan je water raakt. Toch verloopt het fair! Geen opzettelijke
stoten of stampen . Dat neemt niet weg dat je wel eens een elleboog of een knie
in je gezicht krijgt en daarbij een ferme slok zeewater binnen krijgt. De
eerste boei is voorbij en de waterpolomatch lijkt afgelopen. Ik kan mijn
laatste 2 km relatief rustig uitzwemmen.
Traditioneel ben je een beetje zot gedraaid na het zwemmen. Ik ben blij
dat er mensen staan om me uit het water te hijsen anders zou die wissel
makkelijk twee minuten langer duren. Rustig de tijd nemen om te drinken en te
eten en dan op de fiets voor de volgende 180 km. Ik voel mijn maag borrelen ...
er zit teveel zeewater in. Na 20 km de eerste klim, meer dan 10% omhoog , maar
slechts 500 meter lang. Het gaat goed ik raap wel 50 atleten op, op deze
helling. Een tweede helling dient zich aan. Ik schakel terug, maar na 200 meter
vlakt ze uit. Misschien had ik het parcours toch wat beter moeten bestuderen.
Want bij de volgende 3 stroken heb ik telkens weer hetzelfde voor. Bij de
vierde denk ik :" foert nu schakel ik niet meer terug". Maar deze
keer blijft de weg echt oplopen. Gelukkig is de klim niet te lang en stijl. In
de afdaling flits ik een renner voorbij. Hij ligt op de grond en er staat veel volk
rond. Ik kan nog net zijn gezicht zien en
weet meteen dat er geen hulp meer zal baten. De organisatie zal later
omroepen dat hij gestorven is. RIP makker! De
kinderen flitsen door mijn hoofd en het beeld van de renner blijft hangen. Elke
afdaling die volgt wordt met de remmen en de billen dichtgeknepen aangevangen.
De derde col van de dag is de zwaarste. Na 7 km klim denk je oef ik ben boven !
maar na een goeie 200 meter vlak begint hij terug op te lopen. Er flitst mij
een éénarmige renner voorbij. Wat een
atlteet!! Ik laat hem rustig wegrijden want tempo kiezen is te belangrijk! Het
loopt weer even wat vlakker maar weer begint het na een paar honderd meter te
stijgen. Het laatste stuk komt eraan 6km 7% stijgen . Het is zware kost , maar
ik raak toch goed boven. Het begint nu stilletjes aan te dalen. Na goed 150 km kom ik op een stuk dat ik eindelijk
herken! Het enige stuk op het fietsparcours dat je twee keer doet. Mijn
supporters staan in de bocht en moedigen mij aan. Bedankt supporters, dit doet
deugd!! Het blijft dalen nu, nog 15 km. Plots hoor ik een fluitsignaal. De moto
komt dichter bij en schreeuwt mij toe: coupé le virage!! Hij toont mij een gele kaart en roept nog : "La prochaine foi c
est rouge". Verdomme 6 minuten straf tijd
!!! Na de triatlon zal ik pas merken dat die 6 minuten niet gehoeven
hadden, geel is immers een verwittiging zwart is straftijd , rood is
uitsluiting. Mijn voetbal verleden, en het niet nalezen van de reglementen
speelt mij parten. Een werkpuntje voor de volgende keer.
In de wisselzone meldt ik mij braaf aan in de strafbox. Naast mij zit
een vrouw zichtbaar ongeduldig om aan haar marathon te beginnen. Vlak voor ze
weg moet trekt ze haar broek halverwege en urineert op de stoel waarop ze zit. Het loopt er gewoon af !! Heb ik dat echt
gezien, of is het de hitte ? De volgende gestrafte dient zich aan en bevestigd
dat ik het vorige niet gedroomd heb. Er wordt eens hartelijk mee gelachen. Het laatste moment van
ontspanning voor het grote werk. Lopen dan maar.
De eerste ronde valt mee. Tempo is wat lager dan gedacht, benen doen
zeer, mijn maag ontploft zowat. Na 15 km is het hek van de dam. Ik moet een eerste keer overgeven maar voel meteen
dat het niet oplucht. Na 20 km beginnen
de darmen ook te werken. Het wordt afwisselen tussen lopen, wc-bezoeken, stappen en
overgeven Ik zie af, maar ben niet alleen. Er loopt een man op het parcours
met een t-shirt met als opschrift: running sucks. Het is er aan te zien! Na
ronde drie loopt er nagenoeg niemand meer. Het asfalt geeft zijn opgeslorpte warmte terug en
de zon brandt genadeloos hard. Gelukkig
heb ik wat supporters mee, ze geven mij de drive om door te gaan. Nogmaals
bedankt supporters!! Nog 500 meter !! Ik knijp mijn billen dicht en waag mij
nog eens aan het lopen. Ik ben een stervende zwaan, als ik al een loopstijl had
blijft er niets meer van over. Ik overschrijdt de finish , maar hoor niks. Het
publiek juicht zichtbaar, maar ik hoor niets! Ik begeef mij naar de medical
caire Ik ben daar niet alleen, tientallen atleten liggen onder een thermisch
deken te bibberen en hangen aan een bakster.
Na een bakster en een prinperan, ben ik er weer bovenop. Ik ben blij met
de finish, mijn zeer ontgoocheld over de manier waarop ! Ik
doe dit nooit meer !!!
Na één dag is de fysieke inspanning reeds verwerkt, de benen zijn al "fris". Mentaal zal het
echter nog een weekje duren. We zijn nu twee weken later en ik broed toch al op
nieuwe plannen. Een volledige triatlon nog dit jaar ? een halve? Vast staat, dat ik volgend jaar revanche wil!
De stervende zwaan is toch niet helemaal gestorven.
