In deze week is niets voor publicatie vatbaar gebeurd… ;-)  

Het was wel zeer leuk, daarom willen we jullie deze twee foto’s niet onthouden.

11-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Vrijdagavond was het weer reistijd. We hadden in de week al geprobeerd om een rechtstreekse busrit naar Valparaíso, een havenstadje aan de Chileense kust, te versieren, maar omdat dat niet lukte moesten we noodgedwongen langs Santiago. Ook daar pech, want alle bussen van die avond naar de zee bleken al vol te zitten. Tja, mensen doen overal hetzelfde als het goed weer is: naar het strand gaan. We overnachten langs het busstation in een soort van truckershotel met een aparte smaak voor dekbedden en op de achtergrond het zachte gebrom en getoeter van gestrande bussen. De volgende ochtend moesten we er dan maar vroeg uit om de eerste bus naar Valparaíso te halen. Een prachtige rit met veel zon, totdat we aankwamen… Eerst hebben we het huis van Pablo Neruda bezocht, snel gevonden dankzij een perfecte beschrijving door Caroline. Deze nationale Chileense dichter, die in 1971  de nobelprijs voor de literatuur heeft gewonnen, hield er duidelijk een voorkeur voor curiositeiten op na en had zijn huis er dan ook mee volgepropt. Het zicht op de kleurrijke huisjes en de haven vanuit zijn leren zwarte fauteuil was wel prachtig, het onze vanuit onze stoffige zetel op het ziekenhuis is er niks tegen. We verkenden de heuvels van Valparaíso, aten lekkere vis, namen de trolleybus en lieten ons in een aantal authentieke liftjes tot op de vele miradores voeren. ´s Avonds hebben we onze benen laten rusten in een typisch barretje met live muziek. We bestelden een karaf rode wijn met fruit en toen de serveerster ons vroeg of we daar graag ijs (helado) bij hadden, zeiden we uiteraard “ja”. Tot onze verbazing bleken het echter geen ijsblokjes (hielo) te zijn, maar wel degelijk ijscrème dat in ons glas dreef. Deze eigenaardige combinatie bleek – zeer toepasselijk – “terremoto” (aardbeving) te noemen.

Terug in de hostal lukte het ons dan ook niet helemaal om in ons bed te kruipen zonder onze kamergenoten (een reizende Mexicaan en een Canadese bleek later) wakker te maken. Toch waren we de volgende morgen weer vroeg op voor nog een stadswandeling! We verheugden ons  al op het ontbijt, tot bleek dat de uitbater van het hostel een zware nacht achter de rug had en dus pas tegen 10u met het ontbijt verscheen. We konden het hem vergeven omdat de eitjes die hij had gemaakt lekker waren en maakten van de extra tijd gebruik om wat met andere reizigers te praten. Daarna namen we nog eens een liftje naar de top van een heuvel om deze keer van een zicht op Valparaíso in de zon te kunnen genieten. We reisden verder naar Viña del Mar, een iets mondainere badplaats in de buurt,  waar we nog even hebben gezonnebaad voor we onze terugtocht naar Curicó hebben ingezet. Een aantal uurtjes slapen en een slechte film later, waren we dan weer helemaal opgeladen voor een nieuwe werkweek.

06-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Maandag gingen Els en Caroline eens een kijkje nemen in de ‘Caracole’. Een plaatselijk klein winkelcentrum dat, zoals de naam het zegt, gebouwd is in de vorm van een slakkenhuis waardoor je, wanneer je boven begint, automatisch beneden uitkomt. Caroline werd ook uitgenodigd door een collega van Neonatologie. Een zeer warm en onvergetelijk onthaal waaruit nogmaals bleek dat materiële dingen niet noodzakelijk zijn om gelukkig te zijn... Deze week vierden we Caroline haar verjaardag. Ze trakteerde op een (zeer lekker) etentje en kreeg een mooi cadeau! Vorig weekend (Pichilemu) hadden Els en An al snel door dat Caroline een bepaalde halsketting zeer mooi vond, dus wisten ze dat dit het ideale cadeau zou worden! We sloten de avond af in een plaatselijke karaoke-bar. Een zéér gezellige dag zoals een 24^e verjaardag moet zijn! De tijd die deze week overblijf hebben we aan ons stagewerk besteed in de hoop hier vorderingen mee te maken zodat we dit snel kunnen afwerken.  

04-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Dit weekend werden we van logies voorzien door een vriendelijke, rugby-spelende gynaecoloog uit het ziekenhuis. Hij had ons de sleutels van zijn huis in Santa Cruz geleend. Helaas was hij aan het verhuizen en stond er nog maar één bed, zodat het ook dit weekend weer op de grond slapen werd. Gelukkig hadden we gezelschap van ‘La Perra’, de Duitse herdershond die in zijn tuin zat en die we onder geen beding mochten laten lopen. Helaas waren ook de gordijnen al weg waardoor de hond de hele tijd op ons lag te blaffen.  Els en Caroline zagen op tafel wel nog een traditionele ‘huasos-hoed’ en konden het niet laten om die ook eens uit te proberen. Bij de eerste verkenning bleek Santa Cruz een gezellig stadje waar er ’s avonds veel animositeit bleek te zijn op het centrale plein.
De volgende dag vertrokken we al vroeg om wijngaarden te kunnen bezoeken. Eerst gingen we naar ‘Viu Manent’ voor een tochtje met paard & kar en uiteraard een wijndegustatie. Voor we naar het volgende landgoed gingen, aten we nog een ‘Pastel de Choclo’ en werden we getrakteerd op een ‘Vino en Melon’. Omwille van ons  budget en het alcoholniveau in ons bloed, hebben we de wijngaard ‘Santa Cruz’ daarna enkel op eigen houtje verkend. Het uitzicht hier was zeker en vast de  moeite waard en hun spreuk “ Disfrutemos cada día como si fuese el último” bleek ons op het lijf geschreven! Bij onze thuiskomst was onze vriendin, ‘La Perra’, verdwenen. Toen dachten we nog gewoon dat de dokter haar ook al mee verhuisd had, maar later bleek –oh ironie – dat deze net dit weekend was weggelopen terwijl de dokter zijn spullen was komen verhuizen. De nacht verliep voor ons wel een heel stuk rustiger.
Zondag namen we de bus richting Pichilemu, het Chileense surfersparadijs bij uitstek. Hier hebben we voor de eerste keer ‘Paila Marina’ met zeevruchten en vis gegeten en dit met wondermooi uitzicht op de zee en de surfers. Dat de golven hier inderdaad hoog kunnen komen, hebben we zelf ook aan den lijve kunnen ondervinden: Terwijl we rustig een ijsje aan het eten waren op het strand, werden we verrast door de zee die plots 20meter verder kwam en onze spullen overspoelde… Noodgedwongen zijn we toen vroeger naar huis teruggekeerd, maar blijkbaar was dit nog niet vroeg genoeg, want alle zitplaatsen op de bussen waren al bezet. En hierdoor moesten we de hele terugweg rechtstaan terwijl er onderweg steeds volk bleef opstappen.  Toen we thuiskwamen was een verfrissende douche dus zeker welgekomen!

30-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Deze week werden we uitgenodigd op onze eerste echte ‘asado’, een echt mannengebeuren. Het ging als volgt: we waren vlijtig aan ons stagewerk aan het werken toen plots om 20u30 de deurbel ging. Het was Alex wiens shift in het ziekenhuis er net op zat en ons kwam uitnodigen. We moesten nog mee naar de winkel om een vleesklomp te kopen en – dat was hij bijna vergeten – houtskool! We maakten kennis met de plaatselijk ‘macho-bevolking’ van politieagenten, brandweermannen, ambulanciers en een decoratie-specialist in bijberoep. Het werd een zeer gezellige avond met lekker eten en Chileense muziek en dans.
De volgende dag kampten we wel met een klein technisch probleempje op ons appartement en moesten we hiervoor een speciale uitrusting gaan lenen bij de buren. Zeg nu nog eens dat vrouwen niks van loodgieterij kennen?!
Deze week liepen de temperaturen hoger op dan de voorbije weken dus hadden we meer nood aan een frisse duik in het zwembad. Gelukkig past Alex nog steeds op het huis van zijn vrienden dus konden we daar terecht. Ook voor een cursus ‘bierblikschieten’, ‘insectenverdelging’ en ‘hoe blijf ik betenvrij op een avond buiten’ werd gezorgd.

28-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Dit weekend gingen we voor zon, zee en strand! Dat eerste is zeker gelukt; we kwamen alledrie zo rood als een kreeft terug; het is te zeggen: Els haar kuiten, Caroline haar kniekuilen en An haar armen, respectievelijk de delen die aan de zon blootgesteld waren.
Wat was er gebeurd? Zaterdagmorgen vertrokken we zeer vroeg met de bus richting Iloca. Het was een heftige rit, waar zelfs de Vampire van Six Flags niks tegen is. Onze gammele bus reed elke auto (meestal een 4x4!) voorbij en deinsde hierbij niet terug voor enkele 100den meters links rijden. Gelukkig kwamen we heel aan in het slaperige kustplaatsje Iloca. Althans zo leek het toch omdat het nog vroeg was toen we daar aan kwamen. Er stond ook een fris windje. We aten zeewier, zogezegd een plaatselijke lekkernij, maar daar geloven we toch niet veel van! Heel zout, dat wel, maar verder niets speciaals. De stranden waren er donker en rotsig, de zee was wild en aan de vele verwoeste huizen waren de sporen van de tsunami (veroorzaakt door de erge aardbeving vorig jaar) nog goed te zien. We maakten een lange tocht langs deze merkwaardige elementen, daarbij niet in de gaten hebbend dat de zon ondanks de frisse wind ongenadig brandde. We hebben ons te laat ingesmeerd, een grapje dat de meeste westerse toeristen ongetwijfeld al eens meegemaakt hebben in Zuid-Amerika. Maar geen tweede keer meer, daar zijn we – op dit moment althans – zeker van!
In ieder geval, vanuit Iloca wilden we graag naar het meer van Vichuquén. Dit zou lijken op een heks op een bezemsteel. Dit is echter de hotspot voor elke rijke Chileen die van watersporten houdt en bijgevolg niet erg bereikbaar voor de gemiddelde modale rugzaktoerist. We namen dan maar de bus naar een nabij gelegen stadje en hoopten daar een volgende bus te vinden richting het meer. Die was er, maar pas 2,5 uur later. Zolang wilden we niet wachten dus gingen we nog eens voor die andere vorm van personentransport: liften! Maar we hadden pech, we begonnen aan een ongelofelijke klim en er passeerde geen enkele auto. Ondertussen bleef de zon ongenadig branden. Net toen we ons aan het insmeren waren, passeerde er een gammele 4x4. En yes, 1/1! Het was direct raak, we mochten in zijn laadbak achteraan 25 kilometer mee doorheen de bergen. We hebben vaak schrik gehad dat de ‘krakkemikige’ bak het zou begeven – soms haalden we niet meer dan 10 kilometer per uur – maar hij heeft ons afgeleverd waar we wilden zijn: in de buurt van het meer. Van daaruit nog een bus, rakelings langs afgronden, maar de beloning was groot: het meer van Vichuquén lag te glinsteren bij de ondergaande zon toen we eraan kwamen. Het water was er behoorlijk warm en onze kamping-uitbaatster zeer vriendelijk. Snel nog even hout gesprokkeld voor het kampvuur ’s avonds, dat we deze keer zonder mannelijke hulp gingen maken. Met slechts 1 kans (1 lucifer!) hebben we het vuur aangestoken! Daarna kropen we onze tent in en ’s nachts hebben we totaal geen kou gehad!
De volgende dag leek wel erg op die van vorig weekend; toen we opstonden was het opnieuw heel bewolkt! Er lijkt wel een vloek te rusten op de zondagen… We maakten nog een toffe wandeling rond een klein deeltje van het meer langs buitenverblijven van de meer bemiddelde Chilenen; voor zo’n stekje zou iedereen wel tekenen waarschijnlijk. ’s Avonds op het appartement heeft Els nog heel lekker gekookt en genoten we van een lekkere fles wijn (of twee) Santa Carolina.

23-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Onze tweede week ging al een heel pak sneller dan de voorbije week, wat gaat dat dus  op het einde geven? De vermoeidheid begint toch ook duidelijk toe te slaan: elke dag wordt het horen van  de wekker ’s ochtends pijnlijker en pijnlijker. We zijn ook al een paar keer in onze slaap opgeschrikt door een aardbeving, net alsof er een 10-tonner voorbij dendert. Aangezien we op de derde verdieping zitten, voelen we dit eens zo hard. Ook overdag zijn er kleine aardschokjes. Dan kijken wij verschrikt rond, maar iedereen rondom ons gaat dan gewoon verder met zijn dagdagelijkse bezigheden. Raar!  

Dinsdag zochten we ’s avonds nog snel iets om te eten. Op goed geluk gingen we een plaatselijk etablisement binnen: wat achteraf een zeer goede keuze bleek te zijn. We waren in een karaokebar beland. Zo zijn er hier zeer veel in Curico. De grote verschillen met een Belgische karoakebar zijn: 1. de mensen blijven hier gewoon op hun plaats zitten terwijl ze zingen, 2. het betreft vooral  Spaanstalige, en vooral melige liedjes, 3. niemand waagt het om te lachen met iemand die toch niet zo goed blijkt te zingen als hij zelf denkt en 4. niemand hoeft zat te zijn om te de microfoon te durven vastnemen.  Kortom, ook wij lieten ons meeslepen door deze sfeer en zongen 3 liedjes uit volle borst! Dit werd, gelukkig maar, op luid applaus onthaald. Het waren dan ook de drie enige Engelstalige liedjes van de avond die bovendien enige tempo kenden.  We hebben ons die avond ontzettend goed geamuseerd!

De dag erna hadden we afgesproken met Alex, jullie hem nog, om met hem te gaan zwemmen in het zwembad van een vriend van hem (Alexis). Dit bleek gelegen op een droomlocatie; in de grote tuin van een prachtig huis. Daarna gingen we hen nog iets drinken in Barrigas y copas (ie wijntonnen en pinten) daar proefden we wat plaatselijke bieren die zeer in de smaak vielen! We aten er ook een typische Chileense schotel: friet, ajuin, ei en vlees.

Donderdag dachten we snel een 100-tal pagina’s te gaan af printen tijdens onze lunchpauze, maar dit was de beloofde laser-printer bleek nog een pak trager dan de gemiddelde printer thuis… ’s Avonds gingen we hamsteren om de volgende weken niet teveel naar ‘de Mall’ te moeten. Gelukkig konden we het allemaal in Cristian zijn auto laden!

Vrijdag werden we door twee ‘matronas’ (ie vroedvrouwen) die op de dienst  van Caroline stonden, uitgenodigd voor een afscheidsdrink omdat ze maandag naar een ander ziekenhuis gingen.  Daar gingen we maar al te graag op in en het werd een zeer gezellig avond waar deze 50-jarige vrouwen  zich van hun beste kant lieten zien; ze hebben kinderen die ouder zijn dan ons, maar toch hebben we plannen om binnenkort samen naar een discotheek te gaan. We kijken er nu al naar uit!

21-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Nadat we het plan hadden opgevat om dit weekendje in Parque Ingles door te brengen, gingen we vrijdagavond nog snel op zoek naar een tent in ‘de grote mall’. Dit bleek moeilijker dan gedacht, maar na 2u kwamen we toch met een –en dat bleek later- waterbestendige tent en proviand naar buiten!
Zaterdag liep dan om 6u de wekker af. Eens in de bus bleek onze bestemming populairder dan gedacht. In deze drukte werden we toch nog herkend door drie mensen die blijkbaar ook in hetzelfde ziekenhuis in Curicó werkten. Barmhartig als we zijn, propten we ons met drie op een twee-zit en stonden we een busplaatsje af. Een garantie om zeer wagenziek  aan te komen, bleek achteraf.  Onze nieuwe vrienden, Alex, ambulancier die naar eigen zeggen in zijn vrije tijd ook uit helicopters neerdaalt, voor het Rode Kruis, in het leger en ook nog eens in een wijngaard werkt. John, technicus en vriend van ‘Johna’ (we kennen haar naam niet meer) die in de post-op werkt, stelden voor om onze tenten in elkaars buurt op te stellen. Hierbij bleek al snel het verschil tussen hun en onze uitrusting: wij hadden er bijvoorbeeld niet aan gedacht om een GPS, kompas, walkie-talkie, machette, bivakmuts, helm, duikerspak en-mes, klimuitrusting, twee paar schoenen en een rugzak vol thermisch ondergoed mee te nemen. 
Terwijl zij gingen duiken in grotten en bergbeklimmen, zetten wij onze tocht in naar de watervallen van Siete Tazas. Na een aantal uren wandelen in deze adembenemende omgeving, kwamen we bij een bergmeertje aan dat helemaal onze adem zou afsnijden. De weg bleek hier te stoppen en om nog meer van de natuur te kunnen bewonderen, besloten we het meer over te zwemmen met onze rugzakken in een poging deze zo droog mogelijk te houden. Dit was een hachelijke onderneming…  Maar we zijn erin geslaagd! Op deze prachtige locatie moest er gewoon gezwommen en gezonnebaad worden. Na een lange klim terug naar Parque Ingles hebben we nog een Chileense specialiteit uitgeprobeerd: 'Humitas'. Een mengeling van maïs, ui en ei, gehuld in een groot maïsblad. Terug bij de tent gekomen, bleek er een grote stapel brandhout klaar te liggen, gehakt door onze nieuwe vrienden. Deze hadden al schrik dat we verdwaald waren omdat we later terugwaren dan zij hadden aangeraden. We hadden nog een gezellige avond aan het kampvuur en daarna kropen we vol goede moed onze tent in. An wel met een pijnlijke bovenlip die ze bij een poging tot het vuurspuwen verbrand had. Bijna aan slapen toe, kwam Alex plots op onze tent kloppen om ons te waarschuwen voor nakende ernstige regenval. Dit was hij te weten gekomen door de barometerdruk te meten op zijn ‘High Tech-horloge’. Omdat wij minder goed uitgerust waren dan hen (wat niet moeilijk was…) bracht hij ons nog extra warme kleren en inderdaad, niet lang daarna begon de regen met bakken uit de lucht de vallen; dit komt in Chili maar enkele keren voor in de zomer, maar natuurlijk net wanneer wij voor de eerste keer gingen kamperen. We hebben inderdaad gebibberd van de kou (toch weigerden we uit principe de gebrachte kleren aan te doen). Toen we eindelijk in slaap waren, werden we opeens opgeschrikt: het was weeral Alex, omdat hij in de gietende regen mensen met een lamp rond zijn tent had zien wandelen en hij dacht dat wij misschien wel hulp zochten… Daarom kwam hij dringend checken of alles wel oké met ons was en onze tent niet ondergelopen was. Deze had wonderwel zijn eerste nacht goed doorstaan. Wij daarentegen waren helemaal geradbraakt... Na een verwarmende koffie in een leuk tentje, zijn we met John en Alex de Andes ingetrokken. Daarna bezochten we op eigen houtje met behulp van een lift van een 4x4 uiteindelijk nog de laatste bezienswaardigheid: een andere waterval waar de bus ons terug oppikte. Zondagavond kwamen we moe, maar meer dan voldaan terug aan in Curicó.

16-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

13-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

09-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Na 32u reizen zijn we eindelijk aangekomen in Curicó. En met dank aan Cristian hebben we een leuk stekje gevonden.
Na een lange vlucht met slechte films en `heerlijke` maaltijd bospaddestoelen om 2u `s nachts werden we met onze dikke trui en onze floeren broek in hitte van Santiago gedropt.
Na een kleine rekenfout bij het geld afhalen en het voorbijrijden van de juiste bushalte, kwamen we uiteindelijk toch op de juiste Tur-Bus terecht. Met hulp van een vriendelijk mede-reiziger konden we afspreken met Cristian die ons op het nippertje redde van 2 misnoegde Chileens dronkaard die in `ons land` (Amerika) wel zouden neergesabeld worden als ze er een voet zouden binnenzetten... Maar voor de rest: echt vriendelijke en hulpvaardige mensen hier. Hét voorbeeld daarvan is ongetwijfeld Crisitan. Dezelfde avond heeft hij ons aan een appartementje geholpen en we zijn samen gaan inkopen doen met zijn `chromed out pimped up Quentin Tarantino Kill Bill mobiel` zodat onze frigo meteen gevuld was. `s Avonds hebben we afgesloten met een lekkere fles wijn om onze eerste kennismaking met Chili te vieren.

07-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els