Aangekomen op het eiland Chiloë begonnen we aan onze kerkentocht en bezochten ’s avonds  de houten kerk van Chonchi. De volgende dag trokken we naar de hoofdstad Castro met zijn kathedraal, ook helemaal in hout, inclusief de nagels en andere bouwmaterialen. Daarna gingen we op zoek naar de typische paalwoningen en dat die palen ook echt nodig zijn om het huis in de drassige grond recht te houden, werd  bewezen toen Els bijna in het drijfzand wegzakte. Om deze typische woningen helemaal te kunnen bewonderen, maakten we nog een boottochtje. En ja,  ’s middags aten we weer… zalm. Het verdient hier dus even om te zeggen dat Chili de 2^de grootste leverancier van zalm is na Noorwegen, dus we  konden hier echt niet om heen. Hierna zetten we onze kruistocht verder naar de houten kerk van Dalcahue, vanwaaruit we met de collectivo op de boot naar een klein eilandje gingen met nog twee houten kerken meer, die van Anchao en Quinchao. Voor deze laatste werd even een privé-taxi ingezet. Toen we aan een kraampje van het busstation lieten weten dat we naar de kerk van Quinchao wouden, zeiden ze dat er geen bus meer was, maar dat de vrouw van het eetkraampje wel een oplossing zou weten. Deze schakelde dus even haar echtgenoot in, die thuis op de kleine aan het passen was en die bij haar achter moest laten zodat wij mee in de auto konden. Nog net op tijd haalden we de bus naar Cucao aan het Parque Nacional de Chiloë, waar we in de schemering aankwamen. Onderweg aten we nog empanadas met appel die we van een vrouw op de bus kochten. De ingang van de camping werd versperd door koeien, maar na deze weg te jagen, vonden we  er toch nog een plaatsje. De dag werd dan afgesloten met een kopje chocomelk en een spelletje scrabble in het grote gemeenschappelijke kamphuis van de toch wel iets of wat bizarre familie die de camping uitbaatte.

De volgende dag vertrokken we voor een stevige wandeling langs het strand van Cucao, het nationale park in. De kaart die we bij de camping hadden gekocht, mocht dan wel artistiek zijn, echt duidelijk was ze niet, maar toch hebben we de weg goed gevonden. ’ s Avonds reisden we door naar Ancud, waar we terecht kwamen bij een vriendelijke, maar kordate Chileense bomma. Er was een lek in het plafond van onze badkamer, dus de privé-badkamer werd even voor ons opengesteld. Toch hebben we goed geslapen en na een stevig ontbijt stonden we klaar om de pinguïnkolonie wat verderop te gaan bezoeken. Na een panoramische rit, kwamen we aan op het strand waar we met een boottochtje dicht bij de pinguïns konden geraken. Om onze voeten niet nat te maken, werden we door een aantal vissersmannen op een soort van platform naar de boot getrokken. Na kennis te maken met onze pinguïnvrienden, gingen we met ons gehuurd busje met chauffeur terug op weg om onze bus terug naar Puerto Montt te halen. Totdat we hoorden dat we onderweg nog ergens de typische specialiteit van het eiland Chiloë, Curanto, konden eten. Dit is een mengeling van schelpdieren, kip, spek, worst, aardappelen en kruiden die in een put in de grond omgeven met warme kolen gedurende vele uren wordt klaargemaakt. Na veel discussiëren, besloten we dat we dit toch nog graag zouden willen uitproberen, met als gevolg dat we dit feestmaal op 20 minuten naar binnen moesten schrokken. We haalden toch nog onze bus naar Puerto Montt, maar waren tijdens de rit toch wel een beetje onpasselijk. J

Van daaruit reisden we nog verder door naar het laatste punt van onze zuidenreis Puerto Varas, een mooi stadje aan het meer Llanquihue met een prachtig zicht op de vulkaan Osorno. We logeerden in de tuin van casa yoga (ja, de campinguitbaters werden steeds alternatiever), waar ook een Duitser in de kelder zat. We genoten ten volle met een picknick van het uitzicht op het meer en de vulkaan, bezochten watervallen in  de buurt en rusten uit aan het strand. Totdat het weeral tijd was om terug te keren naar onze thuisbasis. Hoewel we deze keer wel goed op tijd waren, was de bus weer bijna zonder ons weg. Terwijl Els nog water was gaan kopen 5 minuten voor vertrek, moest Caroline de buschauffeur stoppen en An uit de bus springen, zodat ze met z’n allen mee zouden zijn. Dit was nog maar het begin van een bewogen busrit. Er waren een aantal plaatsen dubbel geboekt, waardoor er een oud koppeltje op Els haar plaats zat, zodat die maar op een verhoogje voor An en Caroline ging zitten. Vanuit deze positie zag ze ineens iets pluizig kruipen vanachter in de bus, wat later het muisje “Obesa” bleek te zijn, dat ongeveer een uur later voor de voeten van de buscontroleur kwam gelopen en zo terug bij zijn rechtmatige eigenaar een jongentje van ongeveer 10 jaar terecht kwam. Na een woelige nacht kwamen we dan ’s morgensvroeg aan in Curico, waar we onmiddellijk aan een werkdag op onze nieuwe dienst moesten beginnen.   

27-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Hier zijn we weer! Na een weekje verlof zijn we vandaag alledrie op een nieuwe dienst begonnen. Els op pediatrie, An op obstetrie en Caroline op gynaecologie. Vorige week vrijdag was het begin van een bewogen reis… En of dat leuk het was! We namen ’s avonds de nachtbus naar Puerto Montt waar we dus zaterdag in de vroege ochtend aankwamen. Met veel moeite vonden we uiteindelijk de uitgang van het busstation en konden we Puerto Montt aanschouwen bij het ochtendgloren. Kort samengevat: mooie stad, wat Valparaíso-achtig, hele lekkere vis (vooral zalm; dit hebben we daarom maar twee keer op één dag gegeten) en bovenal: het vertrekpunt van de Carretera Austral: de bijna mythische route die doorheen de wilde onontgonnen natuur  loopt en Puerto Montt (waar voor veel Chilenen Chili stopt) verbindt met het geografische zuiden van het land. Wij dienden wegens tijdsgebrek helaas een shortcutt te nemen naar Chaiten, een stadje verder in de Carretera Austral en drie jaar geleden door een vulkaanuitbarsting volledig van de kaart geveegd. Toen we hier aan kwamen met de boot (ook een nachtboot trouwens, onder het motto “’s nachts reizen kost geen tijd”) hadden we dan ook het gevoel dat we in een soort spookstadje beland waren. Gelukkig was er een bus die ons naar onze volgende bestemming bracht: een stadje van waaruit we hoopten de Yelcogletsjer te kunnen bereiken.

Bij het uitstappen werden we echter vreemd bekeken en op gelach onthaald door enkele fietsers, die dachten de Carretera al fietsend te bedwingen maar gestrand waren met een platte band of drie. Nog snel vroegen we dus wanneer de volgende bus kwam. ‘Morgen!’ riep de buschauffeur nog en weg was hij! Daar stonden we dan, uitermate slecht voorbereid zonder drinken of eten. Het stadje bleek een straat met vijf huizen te zijn en het volgende stadje lag nog ongeveer 50 kilometer verder. Voorbereid op een zware tocht sloegen we de raad van de gestrande fietsers niet in de wind en kochten bij een huis 20 broodjes en lieten onze een fles met water vullen, die we uit de vuilbak hadden heropgevist. Helaas bleek de gletsjer verder dan gedacht te zijn, nog 20 kilometer in plaats van de ingecalculeerde 500 meter tot het begin van het pad. Toen we dit doorhadden waren we al een uur aan het stappen op een stoffige weg en waren ons amper twee auto’s gepassseerd. Toch besloten we te liften en na een half uurtje hadden we weer eens dikke chance: de eerste auto, een gezin uit Santiago met laadbak, stopte. Op onze vraag waar ze naartoe gingen, lachten ze “naar het zuiden” – uiteraard, er loopt maar één weg – en mochten we in de laadbak klimmen. Helaas was de helft al bezet door hun bagage maar we pasten er nog net in. 250 kilometer, een héél pijnlijke kont en twee stoflongen later bereikten we zo het volgend stadje waar we wilden zijn. ’s Avonds gingen we ons daar nog wat afspoelen in natuurlijke thermen met een prachtig uitzicht op het meer.

De volgende dag was het tijd voor het echte werk: we gingen opnieuw voor een tocht naar een gletsjer, el Glaciar Ventisquero deze keer. Deze keer lieten we ons echter aan de ingang van het park afzetten door een gehuurd busje. Op onze tocht daar naartoe werd nog eens een zeer typerend beeld van de Carretera geschetst. De weg hier naartoe was onderbroken voor werken (gaten in de rots schieten om de weg later te kunnen asfalteren) maar liep langs het meer. Uiteraard was er geen alternatieve weg dus de enige oplossing was een overzetboot over het meer, een tochtje van een half uur. Er konden maar zes auto’s op en het feit dat de boot nooit vol zat bewijst nog maar eens hoe weinig verkeer daar is. De wandeltocht (met wandelstok!) was zeer mooi en enkele uren later werden we moe maar voldaan terug in ons dorpje afgezet. En vanaf dan werd het heel spannend. We moesten immers voor 9h de volgende ochtend 300 kilometer teruggeraken om onze boot in Chaiten te halen. Met enige stress vatten we de terugtocht al wandelend aan, want al maakten we er een dodentocht van, te voet zouden we het nooit kunnen redden. Deze keer hadden we minder geluk. In een uur reden ons 8 auto’s voorbij maar geen enkele stopte. Het angstzweet begon ons al uit te breken toen er een busje aan kwam. Dit bleek dan toch openbaar vervoer te zijn dat echter niet richting onze bestemming reed maar wel een heel stuk dezelfde weg en daarna vervolgde richting Argentinië. Daar gingen we dus voor en alles ging perfect tot we in een stadje op 60 kilometer van waar we wilden afstappen strandden. De reden: de bus moest tanken om nog naar Argentinië te kunnen doorrijden en wilde dat in één van de schaarse tankstations langs de Carretera Austral doen: in La Junta. Klein probleem echter; alle diesel bleek hier op te zijn. Na ongeveer een uur stil te staan en een heleboel heen-en-weer-gebel van de chauffeur, besloten Els en Caroline daar nog snel inkopen te doen want het stadje waar we zouden afstappen was weer maar drie straten groot en ging waarschijnlijk geen winkel hebben. Net op dat moment vertrok de busschauffeur terug. An schoot dus naar voor om te zeggen dat er nog twee mensen achter waren maar dat bleek hij te weten en bovendien; hij zou terug langs het tankstation rijden. Geen idee wat ze dan gingen doen, maar An ging ervan uit dat hij Els en Caroline op de hoogte gebracht had. Dit was echter niet het geval en ze verschoten zich dan ook een bult toen ze uit de winkel kwamen en de enige bus die die dag reed uit het zicht verdwenen was. Maar wat bleek? De bus was gewoon wat naft gaan aftappen want een vrachtwagen en een half uurtje later zat iedereeen gewoon weer op de bus en kon de tocht vervolgd worden. Bij de splitsing naar Argentinië stapten we af en kwam in Santa Lucia terecht, eveneens een steenworp groot en totaal verlaten. We vonden onderdak in een hospedaje annex huis dat voor Jan en alleman werd opengesteld, bij een zeer onvriendelijke vrouw met een resem kinderen. Het was gelukkig maar tot de volgende morgen, tot we een busje naar Chaiten konden nemen. Het was ondertussen dinsdag en berekoud, mistig, somber weer. Het zou zo de hele dag blijven, maar het kon ons niet zo deren want na de busrit samen we nog 6 uur op de boot richting het eiland Chiloë. Veel last hebben we er dus niet van gehad!

22-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Hier dan ook nog een korte terugblik vanuit pediatrie/neonatologie. Caroline en An hebben zes weken lang zich mogen verdiepen in de wondere (en krijsende) wereld van het kind.

Op de afdeling Pediatrie vertoefden we drie weken. Elke ochtend stonden we om 8h paraat om mee de zaalronde te doen. Er zijn ongeveer 5 pediaters die elke ochtend de kinderen opnieuw onder elkaar verdelen. Vaak hebben ze maar 2 à 3 kindjes per dag, het is hier immers zomer en dan zijn er  - zoals in België - altijd minder zieke kinderen! Daarna ging het dan meestal met Dr. Bahamontes richting polikliniek. Hier worden kinderen, die in het ziekenhuis gelegen hebben, teruggezien en ook kinderen die verwezen zijn door andere ziekenhuizen. Deze dokter werkt graag met stagiairs en geeft dan ook veel uitleg, wel in héél rap Spaans, maar dat kunnen we ondertussen al wel begrijpen ;-). Hij is de kinderspecialist van de urinewegen en endocrinologie - want ze werken hier inderdaad met heel veel subdisciplines -  Zo is er hier ook een kinderneuroloog, een kindercardioloog etc. Er was ook een kinderpsychiater, maar die heeft na de aardbeving andere oorden opgezocht. En net nu is die hier zeer hard nodig, want er zijn nogal wat kinderen met een soort van posttraumatisch stress-syndroom na de aardbeving. Andere frequente pathologieën zijn ADHD en gedragsstoornissen, obesitas en urineweginfecties. We hebben ook meer exotische dingen gezien zoals Progeria, Epidermolysis Bullosa en Henoch-Schönlein (dat hier echt zeer veel voorkomt!). In de namiddag vertrokken alle pediaters naar hun privépraktijk en bleef er slechts één pediater/neonatoloog over die van wacht was. Maar deze mochten we echter nooit volgen dus in de namiddag zaten we meestal op de dienst om te studeren - wat niet makkelijk was met het gehuil van kinderen die naar huis wilden  - en de nieuw opgenomen kinderen te zien. Gelukkig bleef er ook nog wat tijd over om aan ons stagewerk te werken!

Op Neatologie stonden we eveneens om 8h paraat om dan mee de ronde met de verpleging te volgen en eventueel daarna nog de kindjes te helpen wassen of eten te geven. Hierdoor leerden we snel om neonaten te hanteren, wat de angst om het te laten vallen toch deed afnemen. Een dokter vast krijgen om te volgen bleek hier ook geen sinecure. Sommigen zochten allerlei uitvluchten om geen stagiairs te moeten begeleiden, anderen waren onverstaanbaar door hun Spaans gemompel en de enige dokter die veel uitleg gaf, zadelde ons elke dag op met een 70-tal pagina’s die de volgende dag ondervraagd werden. Als je hierop goed wist te scoren, mocht je de volgende dag een stapje verder gaan in het klinisch onderzoek. Daarna gingen we nog vaak met Dr. Pavez - de onverstaanbare -  naar de polikliniek, waar de ex-prematuurtjes opgevolgd werden. Dit kan het best vergeleken worden bij het kinderheil bij ons. Hier moesten we o.a. altijd uitrekenen of ze genoeg waren bijgekomen in gewicht. Hieruit blijkt nog maar eens waarom een rekenmachine het vaste gadget is van een pediater. Alles moet nu eenmaal per kilo berekend worden…

Gezien de vakantiemaanden waren veel dokters op verlof waardoor we het geluk hadden mee te kunnen volgen met de kinderneuroloog, Dr. Ehrmantraut. Het viel al heel snel op dat er hier meer gehandicapte kinderen zijn; waarschijnlijk te wijten aan het feit dat abortus hier illegaal is.

18-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Voor we onze avonturen tijdens onze reis naar het zuiden op jullie loslaten, willen we eerst toch bewijzen dat we hier ook hard in het ziekenhuis werken. We zijn net van dienst gewisseld, dus een ideaal moment om eens terug te blikken op 6 weken stagen in een Chileens ziekenhuis post-terremoto.

Els brengt hier eerst verslag uit van haar tijd op gynaecologie. Waar ze volop de mogelijkheid had om dit ook echt in de praktijk te brengen. In de voormiddag werd ze meestal door Dr. Alcantara opgeïst, een ex-jezuiet en huisarts in bijberoep, die in de polikliniek ARO (= alto riesgo obstetrico) de hoogrisico-zwangerschappen opvolgt. Na 4 weken kon ze dus met haar ogen toe elke harttoon boven de 20weken lokaliseren en aan de vrouwen met zwangerschapsdiabetes uitleggen dat ze de gevreesde nutricionista in de kelder konden vinden. Tussendoor werden er ook lessen in ethiek, filosofie, literatuur en Europese geschiedenis gegeven. In de namiddag werd het dan ofwel “ingreso” ofwel “pre-parto”. Op ingreso worden alle patiënten die voor de dienst gynaecologie binnenkomen opgevangen door een verpleegster en een vroedvrouw en dus deze laatste 6 weken ook door Els. Na deze eerste controle werd alles zorgvuldig genoteerd in het grote boek: bloeddruk, pols, temperatuur, de 2 voornamen met de 2 achternamen (één van de vader en één van de moeder), het adres (hier zeer ingewikkeld en moeilijk om te begrijpen), pariteit, soort van ziekteverzekering en reden van het consult. Daarna kwam er dan ofwel een vaste dokter (Dr. Olivares, Dr. Gatica wiens hoedje in de tussentijd ook aanwezig was, of Dr. Alcantara) op anderhalf uur beslissen wat er verder met deze patiënten moest gebeuren, ofwel werd de dokter van wacht opgetrommeld. We zagen vrouwen in (bijna-)arbeid, met zwangerschapscomplicaties, infecties, bloedingen, miskramen, enz. Het is toch heel anders werken dan bij ons, ook voor een deel omdat ze na de aardbeving van vorig jaar deze opnamedienst in een veel te klein lokaal hebben moeten proppen, waar we dus met dokter, stagair, verpleegster, vroedvrouw, patiënt en gynaecologische onderzoekstafel in moesten geraken: de patiënten worden dikwijls de les gespeld, de echografiemachine op de spoed heeft zijn beste tijd gehad (voor een echo met de betere machine bij Dr. Muñoz was het vaak 3 dagen of langer wachten) en de privacy tijdens het onderzoeken was beperkt (wat wel de mogelijkheid gaf om als stagair veel zelf te onderzoeken). Chili blijkt ook het enige land in Latijns-Amerika waar abortus nog illegaal is, en er wordt dan ook voor geen enkele indicatie een uitzondering gemaakt. Met een beetje geluk kon Els van op ingreso mee naar een keizersnede of een curetage onder begeleiding van Dr. Jimenez of Dr. Vargas.
Op pre-parto, de eenheid waar de zwangere vrouwen in arbeid werden opgenomen, was het wachten op een bevaling. Gelukkig had deze afdeling zeer comfortabele leren zetels en mocht je als stagair om het half uur de foetale harttonen en baarmoedercontracties gaan evalueren en met een beetje geluk af en toe eens kijken hoeveel centimeter we nog van een bevalling verwijderd waren. Ik heb uiteindelijk vele bevallingen mogen bijwonen (waarvan 1 met forceps), maar het bleek toch moeilijk om zelf een bevalling te begeleiden. De vroedvrouwen verwachtten echt dat je komt bewijzen dat je dit graag wilt doen en omdat heel wat dokters ook verwachten dat je hun activiteiten meevolgt is het niet altijd mogelijk om de hele tijd op pre-parto aanwezig te zijn, het percentage keizersnedes ligt hier ook vrij hoog (vooral om medicolegale en comfortredenen), en in het midden van de bevallingstumult zijn we nog eens met de hele dienst gynaecologie verhuisd van het oude tot noodziekenhuis omgebouwde medisch centrum naar de nieuwe (maar wel tijdelijke) bijgebouwde barakken.
Om al deze obstetrie wat af te wisselen, ging Els ook 2 halve dagen per week in veel te grote groene pakken opereren met Dr. Hernandez van gynaecologie, die haar leerde hoe een hysterectomie tot een goed einde te brengen. De laatste 2 weken volgde ze ook daar de consultaties van de polikliniek mee, om het gynaecologisch onderzoek helemaal onder de knie te krijgen. Deze sessies werden steevast afgesloten met een koffie en eventueel een pastel met manjar bij de patiseria aan de overkant van het ziekenhuis.
De laatste dag op gynaecologie werd afgerond met hooggeëerd bezoek. De president van Chili zelf kwam een kijkje nemen in het nieuwere gedeelte van het ziekenhuis en welke vorderingen er een jaar na de aardbeving allemaal zoal gemaakt waren.

18-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Dit weekend zijn we op eigen houtje de Andes ingetrokken om te cruisen met onze ‘4X4 Ford-camioneta’. Vrijdagavond mochten we hem gaan ophalen en we trokken er meteen mee richting het oosten van Santiago. (Oost West Thuis Best). Na een zeer mooie rit op de autopista met de ondergaande zon, vonden we een toffe camping aan de rivier. En een voordeel aan geblindeerde ruiten: de achterste passagier werd niet gezien en moest dan ook niet betalen! We dachten rustig te picknicken, maar de plaatselijke honden dachten daar anders over: ze hadden eten geroken! Uiteindelijk hebben we onze broodjes met Palta (advocado, ons vast Chileens beleg) aan hen moeten opofferen om dekking te zoeken in onze laadbak. Het viel ons dit weekend nog maar eens op hoeveel straathonden hier rondlopen.

De volgende dag begonnen we aan onze klim naar de natuurlijke warmwaterbronnen ‘Baños de Colina’ op 2550 m hoogte. Het was er zeer koud en winderig, maar het uitzicht prachtig en het water heet. (52°C) Kortom: puur genieten! Ook van de heen- en terugweg hebben we genoten, alleen onze oren soms iets minder aangezien we luidkeels meekweelden met allerhande hits... Rijden door het Andes-gebergte met zijn steeds veranderende landschap in een stoere 4X4 geeft toch wel een speciaal gevoel.

De volgende dag was zondag, de 13^e  en dit bleek nog erger dan vrijdag de 13^e … Van alles wat we vandaag in ons hoofd hadden, kwam niets in huis: we wilden nog een mijn ‘Sewell’, termen ‘Termas de Flaco’ en een 17^e eeuwse hacienda ‘Los Lingues’ bezoeken.
De ene was enkel met een georganiseerde tour te bezoeken, de andere enkel te bereiken tussen bepaalde uren en de laatste gesloten voor restauratie…  Hoeveel pech kan een mens hebben op een dag. Gelukkig kregen we toch nog even een goed gevoel omdat we iets voor de Chilenen konden terugdoen: vandaag waren namelijk niet wij de lifters van dienst, maar namen we drie plaatselijke jongelui mee in onze laadbak! We sloten de dag nog af zoals echte Chilenen: we reden onze auto tot bijna in de rivier en genoten daar van een heerlijke picknick en zonsondergang!

13-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

In deze week is niets voor publicatie vatbaar gebeurd… ;-)  

Het was wel zeer leuk, daarom willen we jullie deze twee foto’s niet onthouden.

11-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Vrijdagavond was het weer reistijd. We hadden in de week al geprobeerd om een rechtstreekse busrit naar Valparaíso, een havenstadje aan de Chileense kust, te versieren, maar omdat dat niet lukte moesten we noodgedwongen langs Santiago. Ook daar pech, want alle bussen van die avond naar de zee bleken al vol te zitten. Tja, mensen doen overal hetzelfde als het goed weer is: naar het strand gaan. We overnachten langs het busstation in een soort van truckershotel met een aparte smaak voor dekbedden en op de achtergrond het zachte gebrom en getoeter van gestrande bussen. De volgende ochtend moesten we er dan maar vroeg uit om de eerste bus naar Valparaíso te halen. Een prachtige rit met veel zon, totdat we aankwamen… Eerst hebben we het huis van Pablo Neruda bezocht, snel gevonden dankzij een perfecte beschrijving door Caroline. Deze nationale Chileense dichter, die in 1971  de nobelprijs voor de literatuur heeft gewonnen, hield er duidelijk een voorkeur voor curiositeiten op na en had zijn huis er dan ook mee volgepropt. Het zicht op de kleurrijke huisjes en de haven vanuit zijn leren zwarte fauteuil was wel prachtig, het onze vanuit onze stoffige zetel op het ziekenhuis is er niks tegen. We verkenden de heuvels van Valparaíso, aten lekkere vis, namen de trolleybus en lieten ons in een aantal authentieke liftjes tot op de vele miradores voeren. ´s Avonds hebben we onze benen laten rusten in een typisch barretje met live muziek. We bestelden een karaf rode wijn met fruit en toen de serveerster ons vroeg of we daar graag ijs (helado) bij hadden, zeiden we uiteraard “ja”. Tot onze verbazing bleken het echter geen ijsblokjes (hielo) te zijn, maar wel degelijk ijscrème dat in ons glas dreef. Deze eigenaardige combinatie bleek – zeer toepasselijk – “terremoto” (aardbeving) te noemen.

Terug in de hostal lukte het ons dan ook niet helemaal om in ons bed te kruipen zonder onze kamergenoten (een reizende Mexicaan en een Canadese bleek later) wakker te maken. Toch waren we de volgende morgen weer vroeg op voor nog een stadswandeling! We verheugden ons  al op het ontbijt, tot bleek dat de uitbater van het hostel een zware nacht achter de rug had en dus pas tegen 10u met het ontbijt verscheen. We konden het hem vergeven omdat de eitjes die hij had gemaakt lekker waren en maakten van de extra tijd gebruik om wat met andere reizigers te praten. Daarna namen we nog eens een liftje naar de top van een heuvel om deze keer van een zicht op Valparaíso in de zon te kunnen genieten. We reisden verder naar Viña del Mar, een iets mondainere badplaats in de buurt,  waar we nog even hebben gezonnebaad voor we onze terugtocht naar Curicó hebben ingezet. Een aantal uurtjes slapen en een slechte film later, waren we dan weer helemaal opgeladen voor een nieuwe werkweek.

06-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Maandag gingen Els en Caroline eens een kijkje nemen in de ‘Caracole’. Een plaatselijk klein winkelcentrum dat, zoals de naam het zegt, gebouwd is in de vorm van een slakkenhuis waardoor je, wanneer je boven begint, automatisch beneden uitkomt. Caroline werd ook uitgenodigd door een collega van Neonatologie. Een zeer warm en onvergetelijk onthaal waaruit nogmaals bleek dat materiële dingen niet noodzakelijk zijn om gelukkig te zijn... Deze week vierden we Caroline haar verjaardag. Ze trakteerde op een (zeer lekker) etentje en kreeg een mooi cadeau! Vorig weekend (Pichilemu) hadden Els en An al snel door dat Caroline een bepaalde halsketting zeer mooi vond, dus wisten ze dat dit het ideale cadeau zou worden! We sloten de avond af in een plaatselijke karaoke-bar. Een zéér gezellige dag zoals een 24^e verjaardag moet zijn! De tijd die deze week overblijf hebben we aan ons stagewerk besteed in de hoop hier vorderingen mee te maken zodat we dit snel kunnen afwerken.  

04-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els