Hier zijn we weer! Na een weekje verlof zijn we vandaag alledrie op een nieuwe dienst begonnen. Els op pediatrie, An op obstetrie en Caroline op gynaecologie. Vorige week vrijdag was het begin van een bewogen reis… En of dat leuk het was! We namen ’s avonds de nachtbus naar Puerto Montt waar we dus zaterdag in de vroege ochtend aankwamen. Met veel moeite vonden we uiteindelijk de uitgang van het busstation en konden we Puerto Montt aanschouwen bij het ochtendgloren. Kort samengevat: mooie stad, wat Valparaíso-achtig, hele lekkere vis (vooral zalm; dit hebben we daarom maar twee keer op één dag gegeten) en bovenal: het vertrekpunt van de Carretera Austral: de bijna mythische route die doorheen de wilde onontgonnen natuur  loopt en Puerto Montt (waar voor veel Chilenen Chili stopt) verbindt met het geografische zuiden van het land. Wij dienden wegens tijdsgebrek helaas een shortcutt te nemen naar Chaiten, een stadje verder in de Carretera Austral en drie jaar geleden door een vulkaanuitbarsting volledig van de kaart geveegd. Toen we hier aan kwamen met de boot (ook een nachtboot trouwens, onder het motto “’s nachts reizen kost geen tijd”) hadden we dan ook het gevoel dat we in een soort spookstadje beland waren. Gelukkig was er een bus die ons naar onze volgende bestemming bracht: een stadje van waaruit we hoopten de Yelcogletsjer te kunnen bereiken.

Bij het uitstappen werden we echter vreemd bekeken en op gelach onthaald door enkele fietsers, die dachten de Carretera al fietsend te bedwingen maar gestrand waren met een platte band of drie. Nog snel vroegen we dus wanneer de volgende bus kwam. ‘Morgen!’ riep de buschauffeur nog en weg was hij! Daar stonden we dan, uitermate slecht voorbereid zonder drinken of eten. Het stadje bleek een straat met vijf huizen te zijn en het volgende stadje lag nog ongeveer 50 kilometer verder. Voorbereid op een zware tocht sloegen we de raad van de gestrande fietsers niet in de wind en kochten bij een huis 20 broodjes en lieten onze een fles met water vullen, die we uit de vuilbak hadden heropgevist. Helaas bleek de gletsjer verder dan gedacht te zijn, nog 20 kilometer in plaats van de ingecalculeerde 500 meter tot het begin van het pad. Toen we dit doorhadden waren we al een uur aan het stappen op een stoffige weg en waren ons amper twee auto’s gepassseerd. Toch besloten we te liften en na een half uurtje hadden we weer eens dikke chance: de eerste auto, een gezin uit Santiago met laadbak, stopte. Op onze vraag waar ze naartoe gingen, lachten ze “naar het zuiden” – uiteraard, er loopt maar één weg – en mochten we in de laadbak klimmen. Helaas was de helft al bezet door hun bagage maar we pasten er nog net in. 250 kilometer, een héél pijnlijke kont en twee stoflongen later bereikten we zo het volgend stadje waar we wilden zijn. ’s Avonds gingen we ons daar nog wat afspoelen in natuurlijke thermen met een prachtig uitzicht op het meer.

De volgende dag was het tijd voor het echte werk: we gingen opnieuw voor een tocht naar een gletsjer, el Glaciar Ventisquero deze keer. Deze keer lieten we ons echter aan de ingang van het park afzetten door een gehuurd busje. Op onze tocht daar naartoe werd nog eens een zeer typerend beeld van de Carretera geschetst. De weg hier naartoe was onderbroken voor werken (gaten in de rots schieten om de weg later te kunnen asfalteren) maar liep langs het meer. Uiteraard was er geen alternatieve weg dus de enige oplossing was een overzetboot over het meer, een tochtje van een half uur. Er konden maar zes auto’s op en het feit dat de boot nooit vol zat bewijst nog maar eens hoe weinig verkeer daar is. De wandeltocht (met wandelstok!) was zeer mooi en enkele uren later werden we moe maar voldaan terug in ons dorpje afgezet. En vanaf dan werd het heel spannend. We moesten immers voor 9h de volgende ochtend 300 kilometer teruggeraken om onze boot in Chaiten te halen. Met enige stress vatten we de terugtocht al wandelend aan, want al maakten we er een dodentocht van, te voet zouden we het nooit kunnen redden. Deze keer hadden we minder geluk. In een uur reden ons 8 auto’s voorbij maar geen enkele stopte. Het angstzweet begon ons al uit te breken toen er een busje aan kwam. Dit bleek dan toch openbaar vervoer te zijn dat echter niet richting onze bestemming reed maar wel een heel stuk dezelfde weg en daarna vervolgde richting Argentinië. Daar gingen we dus voor en alles ging perfect tot we in een stadje op 60 kilometer van waar we wilden afstappen strandden. De reden: de bus moest tanken om nog naar Argentinië te kunnen doorrijden en wilde dat in één van de schaarse tankstations langs de Carretera Austral doen: in La Junta. Klein probleem echter; alle diesel bleek hier op te zijn. Na ongeveer een uur stil te staan en een heleboel heen-en-weer-gebel van de chauffeur, besloten Els en Caroline daar nog snel inkopen te doen want het stadje waar we zouden afstappen was weer maar drie straten groot en ging waarschijnlijk geen winkel hebben. Net op dat moment vertrok de busschauffeur terug. An schoot dus naar voor om te zeggen dat er nog twee mensen achter waren maar dat bleek hij te weten en bovendien; hij zou terug langs het tankstation rijden. Geen idee wat ze dan gingen doen, maar An ging ervan uit dat hij Els en Caroline op de hoogte gebracht had. Dit was echter niet het geval en ze verschoten zich dan ook een bult toen ze uit de winkel kwamen en de enige bus die die dag reed uit het zicht verdwenen was. Maar wat bleek? De bus was gewoon wat naft gaan aftappen want een vrachtwagen en een half uurtje later zat iedereeen gewoon weer op de bus en kon de tocht vervolgd worden. Bij de splitsing naar Argentinië stapten we af en kwam in Santa Lucia terecht, eveneens een steenworp groot en totaal verlaten. We vonden onderdak in een hospedaje annex huis dat voor Jan en alleman werd opengesteld, bij een zeer onvriendelijke vrouw met een resem kinderen. Het was gelukkig maar tot de volgende morgen, tot we een busje naar Chaiten konden nemen. Het was ondertussen dinsdag en berekoud, mistig, somber weer. Het zou zo de hele dag blijven, maar het kon ons niet zo deren want na de busrit samen we nog 6 uur op de boot richting het eiland Chiloë. Veel last hebben we er dus niet van gehad!

22-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Hier dan ook nog een korte terugblik vanuit pediatrie/neonatologie. Caroline en An hebben zes weken lang zich mogen verdiepen in de wondere (en krijsende) wereld van het kind.

Op de afdeling Pediatrie vertoefden we drie weken. Elke ochtend stonden we om 8h paraat om mee de zaalronde te doen. Er zijn ongeveer 5 pediaters die elke ochtend de kinderen opnieuw onder elkaar verdelen. Vaak hebben ze maar 2 à 3 kindjes per dag, het is hier immers zomer en dan zijn er  - zoals in België - altijd minder zieke kinderen! Daarna ging het dan meestal met Dr. Bahamontes richting polikliniek. Hier worden kinderen, die in het ziekenhuis gelegen hebben, teruggezien en ook kinderen die verwezen zijn door andere ziekenhuizen. Deze dokter werkt graag met stagiairs en geeft dan ook veel uitleg, wel in héél rap Spaans, maar dat kunnen we ondertussen al wel begrijpen ;-). Hij is de kinderspecialist van de urinewegen en endocrinologie - want ze werken hier inderdaad met heel veel subdisciplines -  Zo is er hier ook een kinderneuroloog, een kindercardioloog etc. Er was ook een kinderpsychiater, maar die heeft na de aardbeving andere oorden opgezocht. En net nu is die hier zeer hard nodig, want er zijn nogal wat kinderen met een soort van posttraumatisch stress-syndroom na de aardbeving. Andere frequente pathologieën zijn ADHD en gedragsstoornissen, obesitas en urineweginfecties. We hebben ook meer exotische dingen gezien zoals Progeria, Epidermolysis Bullosa en Henoch-Schönlein (dat hier echt zeer veel voorkomt!). In de namiddag vertrokken alle pediaters naar hun privépraktijk en bleef er slechts één pediater/neonatoloog over die van wacht was. Maar deze mochten we echter nooit volgen dus in de namiddag zaten we meestal op de dienst om te studeren - wat niet makkelijk was met het gehuil van kinderen die naar huis wilden  - en de nieuw opgenomen kinderen te zien. Gelukkig bleef er ook nog wat tijd over om aan ons stagewerk te werken!

Op Neatologie stonden we eveneens om 8h paraat om dan mee de ronde met de verpleging te volgen en eventueel daarna nog de kindjes te helpen wassen of eten te geven. Hierdoor leerden we snel om neonaten te hanteren, wat de angst om het te laten vallen toch deed afnemen. Een dokter vast krijgen om te volgen bleek hier ook geen sinecure. Sommigen zochten allerlei uitvluchten om geen stagiairs te moeten begeleiden, anderen waren onverstaanbaar door hun Spaans gemompel en de enige dokter die veel uitleg gaf, zadelde ons elke dag op met een 70-tal pagina’s die de volgende dag ondervraagd werden. Als je hierop goed wist te scoren, mocht je de volgende dag een stapje verder gaan in het klinisch onderzoek. Daarna gingen we nog vaak met Dr. Pavez - de onverstaanbare -  naar de polikliniek, waar de ex-prematuurtjes opgevolgd werden. Dit kan het best vergeleken worden bij het kinderheil bij ons. Hier moesten we o.a. altijd uitrekenen of ze genoeg waren bijgekomen in gewicht. Hieruit blijkt nog maar eens waarom een rekenmachine het vaste gadget is van een pediater. Alles moet nu eenmaal per kilo berekend worden…

Gezien de vakantiemaanden waren veel dokters op verlof waardoor we het geluk hadden mee te kunnen volgen met de kinderneuroloog, Dr. Ehrmantraut. Het viel al heel snel op dat er hier meer gehandicapte kinderen zijn; waarschijnlijk te wijten aan het feit dat abortus hier illegaal is.

18-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Voor we onze avonturen tijdens onze reis naar het zuiden op jullie loslaten, willen we eerst toch bewijzen dat we hier ook hard in het ziekenhuis werken. We zijn net van dienst gewisseld, dus een ideaal moment om eens terug te blikken op 6 weken stagen in een Chileens ziekenhuis post-terremoto.

Els brengt hier eerst verslag uit van haar tijd op gynaecologie. Waar ze volop de mogelijkheid had om dit ook echt in de praktijk te brengen. In de voormiddag werd ze meestal door Dr. Alcantara opgeïst, een ex-jezuiet en huisarts in bijberoep, die in de polikliniek ARO (= alto riesgo obstetrico) de hoogrisico-zwangerschappen opvolgt. Na 4 weken kon ze dus met haar ogen toe elke harttoon boven de 20weken lokaliseren en aan de vrouwen met zwangerschapsdiabetes uitleggen dat ze de gevreesde nutricionista in de kelder konden vinden. Tussendoor werden er ook lessen in ethiek, filosofie, literatuur en Europese geschiedenis gegeven. In de namiddag werd het dan ofwel “ingreso” ofwel “pre-parto”. Op ingreso worden alle patiënten die voor de dienst gynaecologie binnenkomen opgevangen door een verpleegster en een vroedvrouw en dus deze laatste 6 weken ook door Els. Na deze eerste controle werd alles zorgvuldig genoteerd in het grote boek: bloeddruk, pols, temperatuur, de 2 voornamen met de 2 achternamen (één van de vader en één van de moeder), het adres (hier zeer ingewikkeld en moeilijk om te begrijpen), pariteit, soort van ziekteverzekering en reden van het consult. Daarna kwam er dan ofwel een vaste dokter (Dr. Olivares, Dr. Gatica wiens hoedje in de tussentijd ook aanwezig was, of Dr. Alcantara) op anderhalf uur beslissen wat er verder met deze patiënten moest gebeuren, ofwel werd de dokter van wacht opgetrommeld. We zagen vrouwen in (bijna-)arbeid, met zwangerschapscomplicaties, infecties, bloedingen, miskramen, enz. Het is toch heel anders werken dan bij ons, ook voor een deel omdat ze na de aardbeving van vorig jaar deze opnamedienst in een veel te klein lokaal hebben moeten proppen, waar we dus met dokter, stagair, verpleegster, vroedvrouw, patiënt en gynaecologische onderzoekstafel in moesten geraken: de patiënten worden dikwijls de les gespeld, de echografiemachine op de spoed heeft zijn beste tijd gehad (voor een echo met de betere machine bij Dr. Muñoz was het vaak 3 dagen of langer wachten) en de privacy tijdens het onderzoeken was beperkt (wat wel de mogelijkheid gaf om als stagair veel zelf te onderzoeken). Chili blijkt ook het enige land in Latijns-Amerika waar abortus nog illegaal is, en er wordt dan ook voor geen enkele indicatie een uitzondering gemaakt. Met een beetje geluk kon Els van op ingreso mee naar een keizersnede of een curetage onder begeleiding van Dr. Jimenez of Dr. Vargas.
Op pre-parto, de eenheid waar de zwangere vrouwen in arbeid werden opgenomen, was het wachten op een bevaling. Gelukkig had deze afdeling zeer comfortabele leren zetels en mocht je als stagair om het half uur de foetale harttonen en baarmoedercontracties gaan evalueren en met een beetje geluk af en toe eens kijken hoeveel centimeter we nog van een bevalling verwijderd waren. Ik heb uiteindelijk vele bevallingen mogen bijwonen (waarvan 1 met forceps), maar het bleek toch moeilijk om zelf een bevalling te begeleiden. De vroedvrouwen verwachtten echt dat je komt bewijzen dat je dit graag wilt doen en omdat heel wat dokters ook verwachten dat je hun activiteiten meevolgt is het niet altijd mogelijk om de hele tijd op pre-parto aanwezig te zijn, het percentage keizersnedes ligt hier ook vrij hoog (vooral om medicolegale en comfortredenen), en in het midden van de bevallingstumult zijn we nog eens met de hele dienst gynaecologie verhuisd van het oude tot noodziekenhuis omgebouwde medisch centrum naar de nieuwe (maar wel tijdelijke) bijgebouwde barakken.
Om al deze obstetrie wat af te wisselen, ging Els ook 2 halve dagen per week in veel te grote groene pakken opereren met Dr. Hernandez van gynaecologie, die haar leerde hoe een hysterectomie tot een goed einde te brengen. De laatste 2 weken volgde ze ook daar de consultaties van de polikliniek mee, om het gynaecologisch onderzoek helemaal onder de knie te krijgen. Deze sessies werden steevast afgesloten met een koffie en eventueel een pastel met manjar bij de patiseria aan de overkant van het ziekenhuis.
De laatste dag op gynaecologie werd afgerond met hooggeëerd bezoek. De president van Chili zelf kwam een kijkje nemen in het nieuwere gedeelte van het ziekenhuis en welke vorderingen er een jaar na de aardbeving allemaal zoal gemaakt waren.

18-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Dit weekend zijn we op eigen houtje de Andes ingetrokken om te cruisen met onze ‘4X4 Ford-camioneta’. Vrijdagavond mochten we hem gaan ophalen en we trokken er meteen mee richting het oosten van Santiago. (Oost West Thuis Best). Na een zeer mooie rit op de autopista met de ondergaande zon, vonden we een toffe camping aan de rivier. En een voordeel aan geblindeerde ruiten: de achterste passagier werd niet gezien en moest dan ook niet betalen! We dachten rustig te picknicken, maar de plaatselijke honden dachten daar anders over: ze hadden eten geroken! Uiteindelijk hebben we onze broodjes met Palta (advocado, ons vast Chileens beleg) aan hen moeten opofferen om dekking te zoeken in onze laadbak. Het viel ons dit weekend nog maar eens op hoeveel straathonden hier rondlopen.

De volgende dag begonnen we aan onze klim naar de natuurlijke warmwaterbronnen ‘Baños de Colina’ op 2550 m hoogte. Het was er zeer koud en winderig, maar het uitzicht prachtig en het water heet. (52°C) Kortom: puur genieten! Ook van de heen- en terugweg hebben we genoten, alleen onze oren soms iets minder aangezien we luidkeels meekweelden met allerhande hits... Rijden door het Andes-gebergte met zijn steeds veranderende landschap in een stoere 4X4 geeft toch wel een speciaal gevoel.

De volgende dag was zondag, de 13^e  en dit bleek nog erger dan vrijdag de 13^e … Van alles wat we vandaag in ons hoofd hadden, kwam niets in huis: we wilden nog een mijn ‘Sewell’, termen ‘Termas de Flaco’ en een 17^e eeuwse hacienda ‘Los Lingues’ bezoeken.
De ene was enkel met een georganiseerde tour te bezoeken, de andere enkel te bereiken tussen bepaalde uren en de laatste gesloten voor restauratie…  Hoeveel pech kan een mens hebben op een dag. Gelukkig kregen we toch nog even een goed gevoel omdat we iets voor de Chilenen konden terugdoen: vandaag waren namelijk niet wij de lifters van dienst, maar namen we drie plaatselijke jongelui mee in onze laadbak! We sloten de dag nog af zoals echte Chilenen: we reden onze auto tot bijna in de rivier en genoten daar van een heerlijke picknick en zonsondergang!

13-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

In deze week is niets voor publicatie vatbaar gebeurd… ;-)  

Het was wel zeer leuk, daarom willen we jullie deze twee foto’s niet onthouden.

11-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Vrijdagavond was het weer reistijd. We hadden in de week al geprobeerd om een rechtstreekse busrit naar Valparaíso, een havenstadje aan de Chileense kust, te versieren, maar omdat dat niet lukte moesten we noodgedwongen langs Santiago. Ook daar pech, want alle bussen van die avond naar de zee bleken al vol te zitten. Tja, mensen doen overal hetzelfde als het goed weer is: naar het strand gaan. We overnachten langs het busstation in een soort van truckershotel met een aparte smaak voor dekbedden en op de achtergrond het zachte gebrom en getoeter van gestrande bussen. De volgende ochtend moesten we er dan maar vroeg uit om de eerste bus naar Valparaíso te halen. Een prachtige rit met veel zon, totdat we aankwamen… Eerst hebben we het huis van Pablo Neruda bezocht, snel gevonden dankzij een perfecte beschrijving door Caroline. Deze nationale Chileense dichter, die in 1971  de nobelprijs voor de literatuur heeft gewonnen, hield er duidelijk een voorkeur voor curiositeiten op na en had zijn huis er dan ook mee volgepropt. Het zicht op de kleurrijke huisjes en de haven vanuit zijn leren zwarte fauteuil was wel prachtig, het onze vanuit onze stoffige zetel op het ziekenhuis is er niks tegen. We verkenden de heuvels van Valparaíso, aten lekkere vis, namen de trolleybus en lieten ons in een aantal authentieke liftjes tot op de vele miradores voeren. ´s Avonds hebben we onze benen laten rusten in een typisch barretje met live muziek. We bestelden een karaf rode wijn met fruit en toen de serveerster ons vroeg of we daar graag ijs (helado) bij hadden, zeiden we uiteraard “ja”. Tot onze verbazing bleken het echter geen ijsblokjes (hielo) te zijn, maar wel degelijk ijscrème dat in ons glas dreef. Deze eigenaardige combinatie bleek – zeer toepasselijk – “terremoto” (aardbeving) te noemen.

Terug in de hostal lukte het ons dan ook niet helemaal om in ons bed te kruipen zonder onze kamergenoten (een reizende Mexicaan en een Canadese bleek later) wakker te maken. Toch waren we de volgende morgen weer vroeg op voor nog een stadswandeling! We verheugden ons  al op het ontbijt, tot bleek dat de uitbater van het hostel een zware nacht achter de rug had en dus pas tegen 10u met het ontbijt verscheen. We konden het hem vergeven omdat de eitjes die hij had gemaakt lekker waren en maakten van de extra tijd gebruik om wat met andere reizigers te praten. Daarna namen we nog eens een liftje naar de top van een heuvel om deze keer van een zicht op Valparaíso in de zon te kunnen genieten. We reisden verder naar Viña del Mar, een iets mondainere badplaats in de buurt,  waar we nog even hebben gezonnebaad voor we onze terugtocht naar Curicó hebben ingezet. Een aantal uurtjes slapen en een slechte film later, waren we dan weer helemaal opgeladen voor een nieuwe werkweek.

06-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Maandag gingen Els en Caroline eens een kijkje nemen in de ‘Caracole’. Een plaatselijk klein winkelcentrum dat, zoals de naam het zegt, gebouwd is in de vorm van een slakkenhuis waardoor je, wanneer je boven begint, automatisch beneden uitkomt. Caroline werd ook uitgenodigd door een collega van Neonatologie. Een zeer warm en onvergetelijk onthaal waaruit nogmaals bleek dat materiële dingen niet noodzakelijk zijn om gelukkig te zijn... Deze week vierden we Caroline haar verjaardag. Ze trakteerde op een (zeer lekker) etentje en kreeg een mooi cadeau! Vorig weekend (Pichilemu) hadden Els en An al snel door dat Caroline een bepaalde halsketting zeer mooi vond, dus wisten ze dat dit het ideale cadeau zou worden! We sloten de avond af in een plaatselijke karaoke-bar. Een zéér gezellige dag zoals een 24^e verjaardag moet zijn! De tijd die deze week overblijf hebben we aan ons stagewerk besteed in de hoop hier vorderingen mee te maken zodat we dit snel kunnen afwerken.  

04-02-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Dit weekend werden we van logies voorzien door een vriendelijke, rugby-spelende gynaecoloog uit het ziekenhuis. Hij had ons de sleutels van zijn huis in Santa Cruz geleend. Helaas was hij aan het verhuizen en stond er nog maar één bed, zodat het ook dit weekend weer op de grond slapen werd. Gelukkig hadden we gezelschap van ‘La Perra’, de Duitse herdershond die in zijn tuin zat en die we onder geen beding mochten laten lopen. Helaas waren ook de gordijnen al weg waardoor de hond de hele tijd op ons lag te blaffen.  Els en Caroline zagen op tafel wel nog een traditionele ‘huasos-hoed’ en konden het niet laten om die ook eens uit te proberen. Bij de eerste verkenning bleek Santa Cruz een gezellig stadje waar er ’s avonds veel animositeit bleek te zijn op het centrale plein.
De volgende dag vertrokken we al vroeg om wijngaarden te kunnen bezoeken. Eerst gingen we naar ‘Viu Manent’ voor een tochtje met paard & kar en uiteraard een wijndegustatie. Voor we naar het volgende landgoed gingen, aten we nog een ‘Pastel de Choclo’ en werden we getrakteerd op een ‘Vino en Melon’. Omwille van ons  budget en het alcoholniveau in ons bloed, hebben we de wijngaard ‘Santa Cruz’ daarna enkel op eigen houtje verkend. Het uitzicht hier was zeker en vast de  moeite waard en hun spreuk “ Disfrutemos cada día como si fuese el último” bleek ons op het lijf geschreven! Bij onze thuiskomst was onze vriendin, ‘La Perra’, verdwenen. Toen dachten we nog gewoon dat de dokter haar ook al mee verhuisd had, maar later bleek –oh ironie – dat deze net dit weekend was weggelopen terwijl de dokter zijn spullen was komen verhuizen. De nacht verliep voor ons wel een heel stuk rustiger.
Zondag namen we de bus richting Pichilemu, het Chileense surfersparadijs bij uitstek. Hier hebben we voor de eerste keer ‘Paila Marina’ met zeevruchten en vis gegeten en dit met wondermooi uitzicht op de zee en de surfers. Dat de golven hier inderdaad hoog kunnen komen, hebben we zelf ook aan den lijve kunnen ondervinden: Terwijl we rustig een ijsje aan het eten waren op het strand, werden we verrast door de zee die plots 20meter verder kwam en onze spullen overspoelde… Noodgedwongen zijn we toen vroeger naar huis teruggekeerd, maar blijkbaar was dit nog niet vroeg genoeg, want alle zitplaatsen op de bussen waren al bezet. En hierdoor moesten we de hele terugweg rechtstaan terwijl er onderweg steeds volk bleef opstappen.  Toen we thuiskwamen was een verfrissende douche dus zeker welgekomen!

30-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Deze week werden we uitgenodigd op onze eerste echte ‘asado’, een echt mannengebeuren. Het ging als volgt: we waren vlijtig aan ons stagewerk aan het werken toen plots om 20u30 de deurbel ging. Het was Alex wiens shift in het ziekenhuis er net op zat en ons kwam uitnodigen. We moesten nog mee naar de winkel om een vleesklomp te kopen en – dat was hij bijna vergeten – houtskool! We maakten kennis met de plaatselijk ‘macho-bevolking’ van politieagenten, brandweermannen, ambulanciers en een decoratie-specialist in bijberoep. Het werd een zeer gezellige avond met lekker eten en Chileense muziek en dans.
De volgende dag kampten we wel met een klein technisch probleempje op ons appartement en moesten we hiervoor een speciale uitrusting gaan lenen bij de buren. Zeg nu nog eens dat vrouwen niks van loodgieterij kennen?!
Deze week liepen de temperaturen hoger op dan de voorbije weken dus hadden we meer nood aan een frisse duik in het zwembad. Gelukkig past Alex nog steeds op het huis van zijn vrienden dus konden we daar terecht. Ook voor een cursus ‘bierblikschieten’, ‘insectenverdelging’ en ‘hoe blijf ik betenvrij op een avond buiten’ werd gezorgd.

28-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Dit weekend gingen we voor zon, zee en strand! Dat eerste is zeker gelukt; we kwamen alledrie zo rood als een kreeft terug; het is te zeggen: Els haar kuiten, Caroline haar kniekuilen en An haar armen, respectievelijk de delen die aan de zon blootgesteld waren.
Wat was er gebeurd? Zaterdagmorgen vertrokken we zeer vroeg met de bus richting Iloca. Het was een heftige rit, waar zelfs de Vampire van Six Flags niks tegen is. Onze gammele bus reed elke auto (meestal een 4x4!) voorbij en deinsde hierbij niet terug voor enkele 100den meters links rijden. Gelukkig kwamen we heel aan in het slaperige kustplaatsje Iloca. Althans zo leek het toch omdat het nog vroeg was toen we daar aan kwamen. Er stond ook een fris windje. We aten zeewier, zogezegd een plaatselijke lekkernij, maar daar geloven we toch niet veel van! Heel zout, dat wel, maar verder niets speciaals. De stranden waren er donker en rotsig, de zee was wild en aan de vele verwoeste huizen waren de sporen van de tsunami (veroorzaakt door de erge aardbeving vorig jaar) nog goed te zien. We maakten een lange tocht langs deze merkwaardige elementen, daarbij niet in de gaten hebbend dat de zon ondanks de frisse wind ongenadig brandde. We hebben ons te laat ingesmeerd, een grapje dat de meeste westerse toeristen ongetwijfeld al eens meegemaakt hebben in Zuid-Amerika. Maar geen tweede keer meer, daar zijn we – op dit moment althans – zeker van!
In ieder geval, vanuit Iloca wilden we graag naar het meer van Vichuquén. Dit zou lijken op een heks op een bezemsteel. Dit is echter de hotspot voor elke rijke Chileen die van watersporten houdt en bijgevolg niet erg bereikbaar voor de gemiddelde modale rugzaktoerist. We namen dan maar de bus naar een nabij gelegen stadje en hoopten daar een volgende bus te vinden richting het meer. Die was er, maar pas 2,5 uur later. Zolang wilden we niet wachten dus gingen we nog eens voor die andere vorm van personentransport: liften! Maar we hadden pech, we begonnen aan een ongelofelijke klim en er passeerde geen enkele auto. Ondertussen bleef de zon ongenadig branden. Net toen we ons aan het insmeren waren, passeerde er een gammele 4x4. En yes, 1/1! Het was direct raak, we mochten in zijn laadbak achteraan 25 kilometer mee doorheen de bergen. We hebben vaak schrik gehad dat de ‘krakkemikige’ bak het zou begeven – soms haalden we niet meer dan 10 kilometer per uur – maar hij heeft ons afgeleverd waar we wilden zijn: in de buurt van het meer. Van daaruit nog een bus, rakelings langs afgronden, maar de beloning was groot: het meer van Vichuquén lag te glinsteren bij de ondergaande zon toen we eraan kwamen. Het water was er behoorlijk warm en onze kamping-uitbaatster zeer vriendelijk. Snel nog even hout gesprokkeld voor het kampvuur ’s avonds, dat we deze keer zonder mannelijke hulp gingen maken. Met slechts 1 kans (1 lucifer!) hebben we het vuur aangestoken! Daarna kropen we onze tent in en ’s nachts hebben we totaal geen kou gehad!
De volgende dag leek wel erg op die van vorig weekend; toen we opstonden was het opnieuw heel bewolkt! Er lijkt wel een vloek te rusten op de zondagen… We maakten nog een toffe wandeling rond een klein deeltje van het meer langs buitenverblijven van de meer bemiddelde Chilenen; voor zo’n stekje zou iedereen wel tekenen waarschijnlijk. ’s Avonds op het appartement heeft Els nog heel lekker gekookt en genoten we van een lekkere fles wijn (of twee) Santa Carolina.

23-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Onze tweede week ging al een heel pak sneller dan de voorbije week, wat gaat dat dus  op het einde geven? De vermoeidheid begint toch ook duidelijk toe te slaan: elke dag wordt het horen van  de wekker ’s ochtends pijnlijker en pijnlijker. We zijn ook al een paar keer in onze slaap opgeschrikt door een aardbeving, net alsof er een 10-tonner voorbij dendert. Aangezien we op de derde verdieping zitten, voelen we dit eens zo hard. Ook overdag zijn er kleine aardschokjes. Dan kijken wij verschrikt rond, maar iedereen rondom ons gaat dan gewoon verder met zijn dagdagelijkse bezigheden. Raar!  

Dinsdag zochten we ’s avonds nog snel iets om te eten. Op goed geluk gingen we een plaatselijk etablisement binnen: wat achteraf een zeer goede keuze bleek te zijn. We waren in een karaokebar beland. Zo zijn er hier zeer veel in Curico. De grote verschillen met een Belgische karoakebar zijn: 1. de mensen blijven hier gewoon op hun plaats zitten terwijl ze zingen, 2. het betreft vooral  Spaanstalige, en vooral melige liedjes, 3. niemand waagt het om te lachen met iemand die toch niet zo goed blijkt te zingen als hij zelf denkt en 4. niemand hoeft zat te zijn om te de microfoon te durven vastnemen.  Kortom, ook wij lieten ons meeslepen door deze sfeer en zongen 3 liedjes uit volle borst! Dit werd, gelukkig maar, op luid applaus onthaald. Het waren dan ook de drie enige Engelstalige liedjes van de avond die bovendien enige tempo kenden.  We hebben ons die avond ontzettend goed geamuseerd!

De dag erna hadden we afgesproken met Alex, jullie hem nog, om met hem te gaan zwemmen in het zwembad van een vriend van hem (Alexis). Dit bleek gelegen op een droomlocatie; in de grote tuin van een prachtig huis. Daarna gingen we hen nog iets drinken in Barrigas y copas (ie wijntonnen en pinten) daar proefden we wat plaatselijke bieren die zeer in de smaak vielen! We aten er ook een typische Chileense schotel: friet, ajuin, ei en vlees.

Donderdag dachten we snel een 100-tal pagina’s te gaan af printen tijdens onze lunchpauze, maar dit was de beloofde laser-printer bleek nog een pak trager dan de gemiddelde printer thuis… ’s Avonds gingen we hamsteren om de volgende weken niet teveel naar ‘de Mall’ te moeten. Gelukkig konden we het allemaal in Cristian zijn auto laden!

Vrijdag werden we door twee ‘matronas’ (ie vroedvrouwen) die op de dienst  van Caroline stonden, uitgenodigd voor een afscheidsdrink omdat ze maandag naar een ander ziekenhuis gingen.  Daar gingen we maar al te graag op in en het werd een zeer gezellig avond waar deze 50-jarige vrouwen  zich van hun beste kant lieten zien; ze hebben kinderen die ouder zijn dan ons, maar toch hebben we plannen om binnenkort samen naar een discotheek te gaan. We kijken er nu al naar uit!

21-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Nadat we het plan hadden opgevat om dit weekendje in Parque Ingles door te brengen, gingen we vrijdagavond nog snel op zoek naar een tent in ‘de grote mall’. Dit bleek moeilijker dan gedacht, maar na 2u kwamen we toch met een –en dat bleek later- waterbestendige tent en proviand naar buiten!
Zaterdag liep dan om 6u de wekker af. Eens in de bus bleek onze bestemming populairder dan gedacht. In deze drukte werden we toch nog herkend door drie mensen die blijkbaar ook in hetzelfde ziekenhuis in Curicó werkten. Barmhartig als we zijn, propten we ons met drie op een twee-zit en stonden we een busplaatsje af. Een garantie om zeer wagenziek  aan te komen, bleek achteraf.  Onze nieuwe vrienden, Alex, ambulancier die naar eigen zeggen in zijn vrije tijd ook uit helicopters neerdaalt, voor het Rode Kruis, in het leger en ook nog eens in een wijngaard werkt. John, technicus en vriend van ‘Johna’ (we kennen haar naam niet meer) die in de post-op werkt, stelden voor om onze tenten in elkaars buurt op te stellen. Hierbij bleek al snel het verschil tussen hun en onze uitrusting: wij hadden er bijvoorbeeld niet aan gedacht om een GPS, kompas, walkie-talkie, machette, bivakmuts, helm, duikerspak en-mes, klimuitrusting, twee paar schoenen en een rugzak vol thermisch ondergoed mee te nemen. 
Terwijl zij gingen duiken in grotten en bergbeklimmen, zetten wij onze tocht in naar de watervallen van Siete Tazas. Na een aantal uren wandelen in deze adembenemende omgeving, kwamen we bij een bergmeertje aan dat helemaal onze adem zou afsnijden. De weg bleek hier te stoppen en om nog meer van de natuur te kunnen bewonderen, besloten we het meer over te zwemmen met onze rugzakken in een poging deze zo droog mogelijk te houden. Dit was een hachelijke onderneming…  Maar we zijn erin geslaagd! Op deze prachtige locatie moest er gewoon gezwommen en gezonnebaad worden. Na een lange klim terug naar Parque Ingles hebben we nog een Chileense specialiteit uitgeprobeerd: 'Humitas'. Een mengeling van maïs, ui en ei, gehuld in een groot maïsblad. Terug bij de tent gekomen, bleek er een grote stapel brandhout klaar te liggen, gehakt door onze nieuwe vrienden. Deze hadden al schrik dat we verdwaald waren omdat we later terugwaren dan zij hadden aangeraden. We hadden nog een gezellige avond aan het kampvuur en daarna kropen we vol goede moed onze tent in. An wel met een pijnlijke bovenlip die ze bij een poging tot het vuurspuwen verbrand had. Bijna aan slapen toe, kwam Alex plots op onze tent kloppen om ons te waarschuwen voor nakende ernstige regenval. Dit was hij te weten gekomen door de barometerdruk te meten op zijn ‘High Tech-horloge’. Omdat wij minder goed uitgerust waren dan hen (wat niet moeilijk was…) bracht hij ons nog extra warme kleren en inderdaad, niet lang daarna begon de regen met bakken uit de lucht de vallen; dit komt in Chili maar enkele keren voor in de zomer, maar natuurlijk net wanneer wij voor de eerste keer gingen kamperen. We hebben inderdaad gebibberd van de kou (toch weigerden we uit principe de gebrachte kleren aan te doen). Toen we eindelijk in slaap waren, werden we opeens opgeschrikt: het was weeral Alex, omdat hij in de gietende regen mensen met een lamp rond zijn tent had zien wandelen en hij dacht dat wij misschien wel hulp zochten… Daarom kwam hij dringend checken of alles wel oké met ons was en onze tent niet ondergelopen was. Deze had wonderwel zijn eerste nacht goed doorstaan. Wij daarentegen waren helemaal geradbraakt... Na een verwarmende koffie in een leuk tentje, zijn we met John en Alex de Andes ingetrokken. Daarna bezochten we op eigen houtje met behulp van een lift van een 4x4 uiteindelijk nog de laatste bezienswaardigheid: een andere waterval waar de bus ons terug oppikte. Zondagavond kwamen we moe, maar meer dan voldaan terug aan in Curicó.

16-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

13-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

09-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Na 32u reizen zijn we eindelijk aangekomen in Curicó. En met dank aan Cristian hebben we een leuk stekje gevonden.
Na een lange vlucht met slechte films en `heerlijke` maaltijd bospaddestoelen om 2u `s nachts werden we met onze dikke trui en onze floeren broek in hitte van Santiago gedropt.
Na een kleine rekenfout bij het geld afhalen en het voorbijrijden van de juiste bushalte, kwamen we uiteindelijk toch op de juiste Tur-Bus terecht. Met hulp van een vriendelijk mede-reiziger konden we afspreken met Cristian die ons op het nippertje redde van 2 misnoegde Chileens dronkaard die in `ons land` (Amerika) wel zouden neergesabeld worden als ze er een voet zouden binnenzetten... Maar voor de rest: echt vriendelijke en hulpvaardige mensen hier. Hét voorbeeld daarvan is ongetwijfeld Crisitan. Dezelfde avond heeft hij ons aan een appartementje geholpen en we zijn samen gaan inkopen doen met zijn `chromed out pimped up Quentin Tarantino Kill Bill mobiel` zodat onze frigo meteen gevuld was. `s Avonds hebben we afgesloten met een lekkere fles wijn om onze eerste kennismaking met Chili te vieren.

07-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els