Vandaag bereikten we de kaap van 5000m hoogte, want we gingen naar ‘Salar de Tara’! Na een stevig ontbijt bij een mooie rivier ten midden van het woestijnlandschap gingen we naar de eerste zoutvlakte. Van daaruit ging het naar een spiegelmeer waarin we, zoals de naam het zegt, onszelf weerspiegeld zagen. Daarna trokken we steeds verder de woestijn in langs een aantal mooie rotsformaties die de bewaker, kathedraal,… werden genoemd. We zochten een leuke picknickplek met zicht op de eeuwigdurende woestijn en aten voor de eerste keer in ons leven ‘bamboe’, dat de consistentie heeft van schorseneren. Els was niet zo’n fan, maar Caroline en An konden het wel smaken. Al een halve dag op grote hoogte was een lichte maaltijd welkom om daarna de hobbelige rit doorheen de woestijn goed door te komen. Enkele reisgenoten kregen al last van hoogteziekte en konden de 45 minuten durende wandeling langsheen ‘de katedralen’ niet meer meemaken. Ook wij kregen daarna in de auto symptomen van desaturatie: hoofdpijn en cyanose thv de lippen was ons deel. Al maar goed dat het daarna terug richting San Pedro ging! Na opnieuw een woelige nacht waren we blij dat we vrijdag niet opnieuw voor een hoogteprogramma hadden gekozen, maar wel voor de mijn Chuquicamata. Dit is een nog steeds functionerende open kopermijn bij Calama. Het zicht op de put van meer dan 3 kilometer was ronduit indrukwekkend net als de kolossen van de machines die ons pad kruisten. Deze verbruikten maar liefst 3 liter benzine per minuut! We bezochten ook de stad waar vroeger vele arbeiders woonden maar die sinds 2008 totaal verlaten is omdat de Chileense regering beslist heeft dat niemand dichter dan 10 kilometer bij de mijn mag wonen omwille van gezondheidsredenen. Het was een trieste aanblik, een stad zoals er in Chili 1000 zijn; met een centrale ‘Plaza de Armas’, dambordpatroon, speeltuin, banken en café’s maar zonder ook maar één levende ziel op straat. Precies het decor van een film! De volgende dag stonden we nog voor een zwaar programma. ’s Morgens om 4h werden we opgehaald om de Tatiogeisers te bezoeken. Dit zijn vulkanische warmwaterbronnen in de grond die ’s morgens omhoog spuiten door het contact met de ijskoude ondergrond. Daarom dus dat we zo vroeg mogelijk (op het koudste moment) daar moesten zijn, -3 graden! De Chileense overheid heeft hier onderzoek gedaan voor groene energielevering maar heeft dit uiteindelijk moeten staken omdat zo de natuurlijke dynamiek van de geisers in het gedrang kwam. Daarom zal dit binnenkort beschermd gebied worden, gelukkig maar, want het was echt ongelooflijk mooi! Hierna ging het naar vulkanische thermen met zicht op de geisers waar we een zalig ochtendbad namen. Na nog enkele korte stops bij vicuña’s (een lama-achtig dier) aan de voet van besneeuwde bergen en een typisch dorpje – waar we een lama-saté aten - stonden we terug in San Pedro. Direct trokken we opnieuw naar de Valle de la Muerte – deze keer wel goed gereden – waar we nu van de echte duinen konden sandboarden, dit ging al heel wat beter! Alleen was het tegen de helling opklauteren nu nog vermoeiender omdat deze veel hoger was! We sloten onze vakantie in San Pedro af met een mountainbiketocht doorheen de Valle de la Luna – de maanvallei. Gelukkig hadden we nog tijd voor een snelle douche om het zand af te spoelen voor we de bus naar Santiago namen – een rit van 23 uur! En alsof dat nog niet lang genoeg was, wachtten ons daarna nog 3 uur bus naar Curico!!

27-03-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Vrijdag namen we om 23u de bus in Santiago om ’s morgens voor dag en dauw in La Serena aan te komen.  Terwijl Caroline verder doorsliep in het busstation, waren An en Els plannen aan het smeden voor die dag. Zo ging het eerst naar een nabijgelegen stadje Coquimbo waar we de stalen kerk van Gustave Eiffel bezochten en  ontbeten tussen de straathonden.  Daarna bezochten we La Serena met een mooie vuurtoren en een marktje waar we bestookt werden door 3 obers tegelijk om toch maar in hun restaurant te eten.  Ondertussen probeerden we ons programma voor de volgende dagen te regelen bij een plaatselijke reisorganisatie. (Hoewel die naam niet waardig…) We zouden de volgende dag naar een Nationaal Park gaan, maar dit kon enkel indien er genoeg reizigers waren. We moesten dus wachten op het antwoord van anderen vooraleer onze trip geconfirmeerd kon worden. Omdat dit te lang duurde en we onze bus moesten halen,  contacteerden we zelf een andere reisorganisatie. Ook deze zei dat ze eerst andere mensen moesten opbellen vooraleer ze onze reis konden bevestigen. We belden 5 min later terug en toen bleek echter alles in orde. We gingen naar het eerste kantoor terug, maar ook daar bleek nu alles in orde. Afgaand op het enthousiasme van de werknemers kozen we voor ons eerste kantoor en cancelden het tweede. Toen we op weg waren naar het busstation, kregen we opnieuw telefoon: het was het eerste kantoor die ons meedeelde dat de reis niet kon doorgaan wegens te weinig deelnemers… Er hadden namelijk ander mensen afgezegd. We hadden het zien aankomen en onze vrees werd bevestigd: we hadden onszelf dubbel geboekt. In Chili kan je veel oplossen met geld en daarna leek het dan ook geregeld. We vertrokken op onze excursie naar het sterrenobservatorium ‘Mamalluca’: hoewel de maan het dichtst bij de aarde stond sinds 18jaar en dus ook zeer veel licht gaf, kon dit voor ons de pret toch niet bederven. Zeker niet nadat we Saturnus écht gezien hadden! Het was wel vreemd toen we even naar de sterrenhemel keken en merkten dat er andere sterrenbeelden aan de hemel stonden omdat we in het zuidelijk halfrond waren. Net toen we helemaal in de wolken waren omdat we Saturnus hadden gezien, kregen we een telefoontje: het was de vrouw van het reisbureau met de mededeling dat het busje het ongeluk gehad had en de volgende dag niet kon uitrijden. Toen we hier tegenin kwamen, bleek de chauffeur plots ook ernstig gewond in het ziekenhuis te liggen. Uiteindelijk raakten we er na vele omwegen ook met het openbaar vervoer. Een rotsig park (El Valle del Encanto) met veel cactussen waar 1000-den jaren geleden al mensen woonden die rotstekeningen maakten. Nu wisten we ook waar de film ‘Lion King’ opgenomen was! Toen onze taxi die we gebeld hadden na 3 kwartier nog niet kwam opdagen, begonnen we maar zelf tot aan de snelweg te wandelen waar we dan een bus zouden proberen tegen te houden.
De volgende dag gingen we naar Pisco Elqui maar we misten op het nippertje onze bus. We namen snel een taxi naar een volgende bushalte, maar onze taxichauffeur had een beter voorstel: hij zou ons voor een prijsje een hele dag rondrijden en zo waren we ook zeker dat we op tijd zouden zijn voor onze bus naar San Pedro ’s avonds, want die mochten we zeker niet missen!
De man beleefde de dag van z’n leven want hij kon zijn geboortestreek tonen aan drie Belgische señoritas en dit mocht iedereen die we onderweg tegenkwamen, weten. We reden door de prachtige vallei met het mooie contrast tussen de dorre heuvels en de groene wijngaarden in de vallei. Onze taxichauffeur kocht voor ons de druiven waarvan de Pisco gemaakt werd en die bleken tegen alle verwachtingen in, ook zeer lekker om te eten.  We bezochten ook een echte Pisco-destilleerderij  waar we eindelijk het verschil tussen Chileense en Peruaanse pisco leerden kennen. En daarna volgde dan… het proeven!  Hierna konden we 16u lang uitrusten op de bus naar San Pedro met een hele resem slechte films…

Bij onze aankomst daar stond ons alweer een hele hoop hostaleigenaars op te wachten om het hunne aan te prijzen. Wij vonden een zeer goedkoop onderkomen bij een gezin met twee kinderen, en het bleek zowat het beste hostal te zijn waar we al gelogeerd hadden! We trokken direct het centrum van San Pedro  in om onze excursies voor de komende dagen te regelen, maar het was een hele klus om de verschillende aanbiedingen van de minstens 20 organisaties te vergelijken. Toch konden we er een goede deal uitslepen! Daarna trokken we per fiets naar de Valle de la Muerte om er te gaan sandboarden maar we namen de verkeerde weg. Deze ging helaas omhoog en omhoog en omhoog. Na deze fysieke beproeving vonden we gelukkig toch nog een zandduin die ons geschikt leek om te sandboarden. Heel vlot ging het niet, maar het was heel tof en gaf ons zin om het nog een keer te proberen. Daarna reden we nog naar een uitzichtpunt over de Valle de la Luna waar we picknickten bij zonsondergang. Hierna dachten we zalig te kunnen slapen in ons hostal maar dat bleek zonder de grote hoogte gerekend, want in de vroege ochtend bereikten we steeds een desaturatiepunt waardoor we wakker werden.
Woensdagochtend stonden we dus al paraat toen om 5.30h de wekker afliep voor ons eerste uitstapje. Hierbij trokken we al direct naar 4500 meter om flamingo’s te zien bij het ochtendgloren en daarna enkele spiegelmeren te bewonderen. We hadden de aanbevelingen in verband met kledij enzo vergeten en zo bleken we de enigen met korte broek en sandalen te zijn. Bij het aanschouwen van de flamingo’s hebben we het dan ook serieus koud gehad! Daarna volgde het ontbijt met de volledige groep. Het werd ons al snel duidelijk dat wij in België toch gezegend zijn wat betreft het taalaspect. Wij waren de enigen die de gids in alle talen konden volgen, ook toen hij ons ‘serpenten’ noemden. We waren wat verbaasd maar het bleek te zijn omdat we ons – net zoals slangen – in alle bochten wrongen om ons aan de eerste zonnestralen op te warmen. Hierna trokken we naar de hoog gelegen meren die mooi contrasteerden met de omgeving. Daar was het al heel wat warmer dus bleek een korte broek toch niet zo’n slechte keuze! Na een verplichte stop in een plaatselijk dorpje kwamen we terug aan in San Pedro, vanwaar direct de volgende tocht begon: naar de Lagunas Cejar, dit zijn zoutputten van dertig meter diep waarin we bleven drijven en met gemak de krant zouden kunnen hebben gelezen. Daarna werden we door de gids afgespoeld maar om al het zout te verwijderen zijn we daarna nog in een zoet meer gesprongen. De avond werd afgesloten met een zonsondergang en een glaasje pisco aan een opgedroogde zoutvlakte.

23-03-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

We maakten van een verlengd weekend gebruik om het nationale park van Torres del Paine te bezoeken. Achteraf bekeken zijn we heel blij dat we voor deze locatie gekozen hadden en niet voor de Paaseilanden, waar iets later dat weekend een tsunami zou arriveren ten gevolge van de aardbeving in Japan. Donderdag hebben we een hele dag gereisd (bus-vliegtuig-bus) om via de zuidelijkste stad ter wereld, Punta Arenas, aan te komen in Puerto Natales van waaruit we de volgende dag naar het park zouden gaan. Een deel van onze tocht leidde al door de Patagonische vlakte en we zagen de eerst gaunacos (soort van lama’s).
We zouden de standaartocht van 5 dagen (de W) niet helemaal kunnen afwerken, maar toch besloten we om er zo veel mogelijk van te doen. De eerste dag staken we het meer Pehoe over met de boot en ging het richting gletsjer Grey. Een zeer winderinge wandeling van in totaal 8 uur (heen en terug), waarbij we net niet aan de voet van de  gletsjer geraakten, omdat we anders niet voor het donker zouden terug zijn. We gingen de uitdaging aan om in de barre koude de nacht door te brengen in een gehuurde tent. Maar “genoten” eerst nog van een maaltijd pakjessoep en noedels, waarvoor we het kookgereedschap van 2 vriendelijk, maar trage, Californische wandelaars hadden geleend.
Onze tweede dag stonden  we een redelijk verkleumd en met toch stijve spieren op en zetten we de tocht in naar Valle Frances. De enige oplossing om het zo snel mogelijk warm te krijgen, was namelijk wandelen. In de valle klommen we naar omhoog via een rotsig pad naar de gletsjer Frances. Op onze terugweg kwamen we langs heel wat mooie meren en landschappen. Toen ging het verder richting de Torres, maar we moesten tussenin halt houden bij een refugio om de nacht door te brengen. Omdat de vorige nacht ons toch niet zo bevallen was, besloten we hier geen tent te huren, maar gingen we voor een ietwat duur 3-hoogstapelbed in een gemeenschappelijke slaapzaal. Ook hier verorberden we weer ons trekkersavondmaal met soep, tonijn en noedels.
De volgende dag was onze rugzak dus al wat lichter en konden we verder wandelen. Bij de voet van de Torres aangekomen, wilden we een paardtocht maken, maar die was spijtig genoeg al een uur eerder vertrokken. Net niet snel genoeg gewandeld, of te veel foto’s genomen onderweg. J We konden toch genieten van een uitzicht op de puntige bergen van de Torres, hoewel er wolken roet in het eten kwamen gooien. Uiteindelijk kwamen terug aan bij de guarderia del parque (de rangers van het park), vanwaaruit we de bus terug zouden nemen naar Puerto Natales. Toen ons oog viel op enkel guanacos zeer dichtbij, gingen we met ons fototoestel in de aanslag nog even op jacht. Diezelfde avond sliepen we terug in Puerto Natales bij een oud koppel. Op de terugweg brachten we nog een bezoek aan het aparte kerkhof van Punta Arenas. Na een vlucht van 4 uur, slaagden we er nog op het nippertje in om een bus te vinden in Santiago die ons op de snelweg nabij Curico zou kunnen afdroppen. Daar kwamen we dan ook aan in het midden van de nacht, waarna we nog even in ons bedje kropen, vooraleer we opnieuw naar het ziekenhuis moesten.

14-03-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Na al dat reizen vonden we het nu eens tijd om een weekendje thuis te blijven. Het was het eerste en dadelijk ook het laatste weekend in Curicó, want al de komende weekends zijn al volgeboekt. Ons plan was heel het weekend te werken aan het stagewerk maar voor we eraan begonnen wilden we onszelf vrijdag nog eens trakteren op een avondje uit. We gingen naar de ‘Barrigas y Copas’ waar een livebandje speelde en we genoten van een Pisco, waarvan de Chilenen zeggen dat het hun nationale drank is maar dat ze eigenlijk gepikt hebben van Peru. Toen Alex ons later op de avond vergezelde, trakteerde hij ons nog op een typisch Chileens gerecht, Chorillana, ideaal voor de grote en kleine honger. Dit is een grote schotel frieten met ajuin, vlees en een spiegelei waarvan iedereen samen kan eten. We sloten de avond af in een typische Chileense discotheek, die het best kan vergeleken worden met een fuif in een parochiezaal bij ons. Ook is de DJ erg aanwezig, hij roept constant door de micro en deelt ook zijn persoonlijke gevoelens met het publiek. Meermaals schalde door de zaal: “Soy soltero! Hago lo que quiero!” Ook net dit weekend werden de voorrondes van de Rodeo in Curicó gehouden (want wij zitten hier in de streek van de cowboys = huasos) en de besten mochten naar de finale later dit jaar in Rancagua. Chileense Rodeo is de nationale sport van Chili en totaal iets anders dan wat wij kennen. Daarom dus een kort woordje uitleg. Een koppel van twee huasos die traditioneel gekleed zijn, moeten op hun goed getrainde paarden een stier vooruit drijven in een arena. Hiervoor moet er één paard achter de stier lopen en het andere paard zijdelings bewegen. De arena heeft de vorm van een halve maan en het is de bedoeling dat de stier op het einde van de halve maan wordt vastgeklemd tussen de wand en de borst van het paard dat zijdelings loopt. Daarna moet de stier in de andere richting terug gedreven worden en op het einde opnieuw vastgeklemd worden. Als de stier echter weet te ontsnappen, worden er punten afgetrokken. We hebben er ook ‘Mote con Huesillos’ gedronken, een typisch Chileens drankje bestaande uit zoet sap van gedroogde perziken met daarin gekookte granen. Niet ons favoriet moeten we erbij zeggen! Daarna volgde nog een volksfeest met livemuziek en veel Chilenen op de dansvloer. We zagen er nog eens de nationale dans van Chili, de ‘Cueca’. Dit is een verleidingsdans waarin zowel man (die de haan voorstelt) als vrouw (die de kip voorstelt) met een witte zakdoek zwieren en rondjes rond elkaar draaien, waarbij ze door de knieën gaan. En zondag hebben we braaf aan ons stagewerk gewerkt!

06-03-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els