Nadat we het plan hadden opgevat om dit weekendje in Parque Ingles door te brengen, gingen we vrijdagavond nog snel op zoek naar een tent in ‘de grote mall’. Dit bleek moeilijker dan gedacht, maar na 2u kwamen we toch met een –en dat bleek later- waterbestendige tent en proviand naar buiten!
Zaterdag liep dan om 6u de wekker af. Eens in de bus bleek onze bestemming populairder dan gedacht. In deze drukte werden we toch nog herkend door drie mensen die blijkbaar ook in hetzelfde ziekenhuis in Curicó werkten. Barmhartig als we zijn, propten we ons met drie op een twee-zit en stonden we een busplaatsje af. Een garantie om zeer wagenziek  aan te komen, bleek achteraf.  Onze nieuwe vrienden, Alex, ambulancier die naar eigen zeggen in zijn vrije tijd ook uit helicopters neerdaalt, voor het Rode Kruis, in het leger en ook nog eens in een wijngaard werkt. John, technicus en vriend van ‘Johna’ (we kennen haar naam niet meer) die in de post-op werkt, stelden voor om onze tenten in elkaars buurt op te stellen. Hierbij bleek al snel het verschil tussen hun en onze uitrusting: wij hadden er bijvoorbeeld niet aan gedacht om een GPS, kompas, walkie-talkie, machette, bivakmuts, helm, duikerspak en-mes, klimuitrusting, twee paar schoenen en een rugzak vol thermisch ondergoed mee te nemen. 
Terwijl zij gingen duiken in grotten en bergbeklimmen, zetten wij onze tocht in naar de watervallen van Siete Tazas. Na een aantal uren wandelen in deze adembenemende omgeving, kwamen we bij een bergmeertje aan dat helemaal onze adem zou afsnijden. De weg bleek hier te stoppen en om nog meer van de natuur te kunnen bewonderen, besloten we het meer over te zwemmen met onze rugzakken in een poging deze zo droog mogelijk te houden. Dit was een hachelijke onderneming…  Maar we zijn erin geslaagd! Op deze prachtige locatie moest er gewoon gezwommen en gezonnebaad worden. Na een lange klim terug naar Parque Ingles hebben we nog een Chileense specialiteit uitgeprobeerd: 'Humitas'. Een mengeling van maïs, ui en ei, gehuld in een groot maïsblad. Terug bij de tent gekomen, bleek er een grote stapel brandhout klaar te liggen, gehakt door onze nieuwe vrienden. Deze hadden al schrik dat we verdwaald waren omdat we later terugwaren dan zij hadden aangeraden. We hadden nog een gezellige avond aan het kampvuur en daarna kropen we vol goede moed onze tent in. An wel met een pijnlijke bovenlip die ze bij een poging tot het vuurspuwen verbrand had. Bijna aan slapen toe, kwam Alex plots op onze tent kloppen om ons te waarschuwen voor nakende ernstige regenval. Dit was hij te weten gekomen door de barometerdruk te meten op zijn ‘High Tech-horloge’. Omdat wij minder goed uitgerust waren dan hen (wat niet moeilijk was…) bracht hij ons nog extra warme kleren en inderdaad, niet lang daarna begon de regen met bakken uit de lucht de vallen; dit komt in Chili maar enkele keren voor in de zomer, maar natuurlijk net wanneer wij voor de eerste keer gingen kamperen. We hebben inderdaad gebibberd van de kou (toch weigerden we uit principe de gebrachte kleren aan te doen). Toen we eindelijk in slaap waren, werden we opeens opgeschrikt: het was weeral Alex, omdat hij in de gietende regen mensen met een lamp rond zijn tent had zien wandelen en hij dacht dat wij misschien wel hulp zochten… Daarom kwam hij dringend checken of alles wel oké met ons was en onze tent niet ondergelopen was. Deze had wonderwel zijn eerste nacht goed doorstaan. Wij daarentegen waren helemaal geradbraakt... Na een verwarmende koffie in een leuk tentje, zijn we met John en Alex de Andes ingetrokken. Daarna bezochten we op eigen houtje met behulp van een lift van een 4x4 uiteindelijk nog de laatste bezienswaardigheid: een andere waterval waar de bus ons terug oppikte. Zondagavond kwamen we moe, maar meer dan voldaan terug aan in Curicó.

16-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

13-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

09-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els  

Na 32u reizen zijn we eindelijk aangekomen in Curicó. En met dank aan Cristian hebben we een leuk stekje gevonden.
Na een lange vlucht met slechte films en `heerlijke` maaltijd bospaddestoelen om 2u `s nachts werden we met onze dikke trui en onze floeren broek in hitte van Santiago gedropt.
Na een kleine rekenfout bij het geld afhalen en het voorbijrijden van de juiste bushalte, kwamen we uiteindelijk toch op de juiste Tur-Bus terecht. Met hulp van een vriendelijk mede-reiziger konden we afspreken met Cristian die ons op het nippertje redde van 2 misnoegde Chileens dronkaard die in `ons land` (Amerika) wel zouden neergesabeld worden als ze er een voet zouden binnenzetten... Maar voor de rest: echt vriendelijke en hulpvaardige mensen hier. Hét voorbeeld daarvan is ongetwijfeld Crisitan. Dezelfde avond heeft hij ons aan een appartementje geholpen en we zijn samen gaan inkopen doen met zijn `chromed out pimped up Quentin Tarantino Kill Bill mobiel` zodat onze frigo meteen gevuld was. `s Avonds hebben we afgesloten met een lekkere fles wijn om onze eerste kennismaking met Chili te vieren.

07-01-2011, 00:00 geschreven door An-Caroline-Els