Met die leuze zal ik me in de komende weken of maanden moeten sussen. En of hier waarheid in zit. De motivatie om beter, sterker en harder voor de dag te komen zal alleen maar toenemen.
Sinds Reusel had ik echt het vertrouwen om Kasterlee tot een goed einde te brengen, echter een chronische blessure bracht roet in het eten. Opgeven zat niet in mijn hoofd en tot de laatste week voor Kasterlee was het een golfslagzee van vallen en opstaan. De fietstrainingen verliepen vlot en redelijk pijnloos, echter de looptrainingen zorgden telkens voor de nodige teleurstelling. Toch wou ik niet van opgeven weten, en wilde ik blijven proberen om op het einde niet te kunnen zeggen dat ik er niet alles voor gedaan had.
Elke training was een kleine marteling. Steeds weer die opkomende pijn, en weg hoop. Na een dagje rust, pijn verdwenen, en hoop weer levend. Deze rollercoaster van emoties was zwaar voor mij en mijn omgeving, maar ik zou blijven proberen tot de laatste week voor Kasterlee.
Uiteindelijk toch de strijd verloren. 4 weken relatieve rust na Reusel, 2 weken nog keihard getraind om conditie recht te trekken. Conditioneel zou ik wel geprobeerd hebben, maar de knie is een verloren zaak. Met zekerheid zou ik de wedstrijd niet kunnen beëindigen. Starten om vooraf te zeggen dat ik zou opgeven zit niet in mijn karakter. Geen Kasterlee voor mij dus in 2009.
Niet gerealiseerde dromen houden de motivatie scherp. Ik zal volgend jaar zeker opnieuw proberen en de ambitie zal zeker niet minder zijn.
4 weken rust in het vooruitzicht. Ik loop er de muren van omhoog, maar... wat niet doodt maakt je sterker...
