Transalp 2009 is voor ons een kort verhaal geworden, zonder veel succesverhalen . Het is in ieder geval niet gelopen zoals vooraf gedacht.
De eerste ontgoocheling startte reeds op de eerste dag met het schrappen van de eerste rit wegens veiligheidsredenen. "Hallo Jan die heutige etappe wurde aus sicherheitsgrunden abgesagt. Finde dich om 09:00 uhr im startgelände für das briefing ein", meldde het bericht op mijn GSM dat ik 8u50 die dag aankreeg. Gans de nacht regen en sneeuwval hadden de weg op de hoogste bergtoppen onmogelijk gemaakt voor de doortocht van de Transalp. Tot 40cm sneeuw en temperaturen van -7°C zouden het ons te moeilijk maken. Dit zou de eerste maal zijn in twaalf jaar Transalp-geschiedenis. Eén etappe geschrapt, dit zou zowiezo al geen volledige transalp worden, wat de uitdaging niet kompleet zou maken.
Dezelfde dag is er 's avonds wederom een briefing met een speciale mededeling. De tweede etappe zou ingekort worden, en het laatste deel door de vallei wordt geneutraliseerd. De organisatie wil niemand in korte broek en mouwen aan de start zien staan! De situatie op de hoogste toppen noodzaakt deze beslissing. Wederom een kleine ontgoocheling, want we zijn toch gekomen om te fietsen...
Eén extra rustdag later stonden we in Reith Im Alpbachtal dan toch klaar aan de start. Highway to Hell klinkt door de speakers en we zijn vertrokken. We staan ongeveer rond de 600e plaats in de box en het duurt een aantal kilometer op die eerste klim vooraleer we echt doorgang hebben om te fietsen. De dag verloopt vlot, echter we zijn veel te dik aangekleed. We maken vlug plaatsen goed, en verteren op reserve de eerste klimmen zeer goed. Niemand weet ons te passeren, en we kunnen steeds opschuiven. We finishen op een 50e plaats! Dit betekent startrecht in de 2e startbox vlak achter de toppers.
Met goede moed en ambitie staan we in Mayrhofen reeds vroeg aan de start om onze plaats in de startbox veilig te stellen. Eén klim van 30km en nadien 65km afdaling zou ons goed moeten liggen, aangezien we vlot een groot verzet moeten kunnen draaien in de vlakkere stukken. De nacht vooraf echter had mijn lichaam reeds andere plannen. Maag en darmen hadden reeds een aanzet gegeven, echter ik voelde me nog redelijk goed in orde. Direct bij de eerste beklimming kreeg ik het reeds hard te verduren. We waren zeer goed vertrokken en gepositioneerd, echter mijn lichaam wilde niet meer. Spierpijnen in nek en rug. Ik kon op geen enkel moment diepgaan en afzien. De kracht vloeide uit me weg, en was amper in staat om mijn fiets over een brug te tillen. We werden voortdurend voorbij gefietst, en ik kon amper het wiel van mijn voorganger vasthouden. Op eigen tempo verder fietsen, echter mentaal was de klap reeds zwaar te verduren, en dacht ik reeds aan opgeven. Dit kon toch niet waar zijn? De laatste 20km verlopen echter terug zeer vlot. Ik krijg terug kracht in de benen en voel me beter en beter worden. Zou het dan toch een dipje geweest zijn?
83e in de uitslag en 75e in algemene stand. We mogen nog net in de eerste box starten. Een mentale opsteker. Na het douchen en eten, lijkt alles terug goed te gaan. Ik besluit om 's avonds op mijn bed te blijven liggen om extra te recupereren, en we zouden de dag nadien er weer flink tegen aan kunnen gaan!
's Nachts echter krijg ik koortsrillingen, en moet ik voortdurend naar WC lopen. De energie en kracht in mijn lichaam lopen volledig weg. Buikgriep! Waarom nu? Zelden of nooit ben ik ziek, en net nu in deze week moet me dit overkomen. Hier heb ik me een dik half jaar op voorbereid. Inschrijvingen, organisatie mobilhome en andere logistiek, tijd en energie in trainingen, uren alleen op de fiets weg van huis, afstellen van de fiets, testen materiaal, ..., allemaal een maat voor niets. Conditioneel kwam ik niets te kort. Ik was volledig in orde voor deze week! Mijn positie op de fiets was perfect, en het materiaal dik in orde. We waren op alles voorbereid, echter ziekte!?
Voor mij was de Transalp gedaan, echter Bert kreeg toelating om individueel dit avontuur verder te zetten. We zouden het evenement op die manier toch volledig kunnen meemaken.
De volgende dagen wist Bert zich telkens tussen de 40e en 50e plaats te positioneren aan de aankomst. Niets forceren, op eigen tempo, zou hij dit wel uitrijden. We zouden nog wel eens terugkomen om dit samen ook af te werken.
Echter halfweg de 5e rit van Sarnthein naar Kaltern rinkelt mijn GSM ..."Bert belt"... "Kunnen jullie mij oppikken in Nals, want ik ben hard gevallen, en mijn knie laat niet toe nog verder te fietsen" "Echt niet?"...
Het wordt plotseling heel stil in de mobilhome. Is dit dan echt het einde van wat een mooi avontuur moest worden? Zo plots? Een klein half uur later zijn we bij Bert aangekomen en stellen we vast dat de knie enorm gezwollen is. Hij kan zijn been amper nog plooiien. Op het einde van een lange technische afdaling heeft een rollend rotsblok zijn fiets onderuit doen schuiven.
De transalp zit erop, echter het voelt aan als een open einde... Dit lijkt niet afgesloten.
In ieder geval betekent dit geen einde aan onze ambitie, en willen we deze lege bladzijde ooit toch gevuld zien. Het is een prachtig evenement. Goed georganiseerd en in een prachtige omgeving. We hebben er in ieder geval veel van opgestoken en geleerd. Het loopt niet altijd zoals gewenst, maar falingen leggen andere uitdagingen bloot en creëren nieuwe opportuniteiten. We komen nog wel eens terug!
Bedankt aan ieder voor de steun en tot de volgende afspraak!
Transalp 2009 is voor ons een kort verhaal geworden, zonder veel succesverhalen . Het is in ieder geval niet gelopen zoals vooraf gedacht. 
