Na de Afro dans avond van gisteren kwam iedereen maar traag op dreef. We verlieten als laatste het kamp en reden voor een laatste maal langs de Dogon dorpjes tegen de Falaise richting Burkina Faso. Een eerste stuk van 60 km piste was nog zanderig waar je als je pech had nog kon vastzitten. Onze benzine tank bescherming raakte een te hoge steen en plooide 10cm naar beneden. Niks erg alleen lastig want nu schuurt de plaat om de 5 botten tegen de grond. Gelukkig is de volgende 100km vlakke rode piste zonder stenen, dus goed te doen, die plaat bekijken we later wel. Ik denk al aan het kamp in Ouaga, waar we vorig jaar lekkere fritjes aten en satés. Maar eerst de grens over na een laatste tankbeurt in Mali. De benzine is in Mali een stuk goedkoper dan in Burkina Faso is ons verteld. De grensformaliteiten zijn hier een fluitje van een cent. Exit stempel bij de politie en Laiser passer afgeven bij de douane. En een paar km verderop hetzelfde bij de Burkina grens, Entry stempel in je paspoort bij de politie en bij de douane een Laiser passer kopen en je carte grise van de auto laten registreren. In het bureau van de douane hing nog een 4X4 active sticker van TT07 tegen de deur. En vermits de douanier het zo vriendelijk vroeg nu ook de TT08 sticker samen met een VAB sticker! VAB is echt overal onderweg J! Ondertussen grote honger, nog 60 km naar het kamp. De mollige eigenares van de kampplaats herkent me nog van vorig jaar. Ik zeg haar dat ik iedereen heb warm gemaakt voor haar goede fritjes met satékes. Desolé, pas de frit aujourdhui zegt de dame al lachend! Dat meen je toch niet zeker, iedereen zit op u fritjes te wachtenzeg ik haar! Even later komt ze vertellen dat de frit onderweg is, ze heeft iemand naar de stad gestuurd om patatjes te halen! Pas de probléme monsieur! Het heeft wat geduurd maar we hebben toch lekkere fritjes gegeten! Ik heb haar en de garçons dan maar uitvoerig bedankt! We kruipen er vroeg in want morgen vertrekken we met ons drieën al om 6u. richting de hoofdstad van Burkina om het visum van Lieve (gestolen in Barcelona..) in orde te maken op het consulaat van Benin.
Zaterdag 22 november Ouahigouya Ouagadougou- Porga 560km
6u. We verlaten het kamp terwijl de rest net begint te ontwaken.We hebben wat voorsprong nodig om in de hoofdstad de visum formaliteiten te regelen van Lieve. Een vlot ritje brengt ons 180km verder in de hoofdstad van Burkina Faso. Ergens in een klein steegje wapperde de vlag van Benin op het consulaat! Een vriendelijke jongedame vertelt ons wat te doen, wat papperassen invullen en kopies nemen van haar paspoort. De oude man ernaast laat ons wel voelen dat dit een uitzondering is en dat er normaal op zaterdag geen visums worden afgegeven. De jongedame knipoogt en zegt Graag gedaan! Ziezo, niets staat ons nog in de weg nu. Op naar Benin! De laatste 100km richting grens is een overwegend rechte baan met hier en daar een serieus gat in het wegdek.We komen spelendeaapjes tegen in het midden van de weg. Later horen we dat het team van Ward en Nic moesten vluchten voor een olifant die achter hun aanliep. We komen duidelijk in de buurt van het Pendjari wildpark. Het kriebelt toch wel een beetje, we zijn er nog lang niet maar de grensvan Benin is toch al een soort van overwinning! Samen met teamgenoot Bart keken we op het schermpje van de GPS tot we het witte lijntje grens overgingen! Joehoe, terug in Benin! Wat verder moesten de grensformaliteiten geregeld worden, alles vlotjes en lachende politieagenten. Die bende gekke autos zijn er weer! Aan de douane schreven ze je naam over van je inschrijvingsbewijs en toen Rudi (TT mechanieker en Bokkerijder) zijnLaisser passer kreeg bleek hij BENZINE te heten J! Terwijl we aanschoven aan het loket zag ik dat er een terrasje was van Flag (plaatselijk bier), ideaal om de verjaardag te vieren van teamgenoot Bart! Happy Birthday to you We zijn toevallig met alle Bokkerijders (7 clubleden zijnmee) samen aan de grens, wat denk je e vat e vat e vat! Direkt dikke ambiance op een onnozel stoffig terrasje! Clarice die het terrasje openhield heeft haar werk gehad en moest al snel haar frigo aanvullen! Na een vermoeiende warme dag kan een fris pintje goed doen en er viel wat te vieren, de verjaardag van Bart en natuurlijk het bereiken van Benin! Ons kamp ligt een paar km verder, op de binnenplaats van een verlaten hotel aan de rand van het Pendjari park.
Zondag 23 november Porga Pendjari hotel 116km
Vandaag 116km piste door het wildpark Pendjari. Dit is het grootste wildpark van West Afrika met Olifanten, Leeuwen, Luipaarden, Antilopen kortom de hele Antwerpse Zoo leeft hier in het wild. Het dak van de geit is opengelegd en ik zit bovenop de rolkooi te genieten van een opkomende zon. We rijden door een platgebrand stuk bos, de parkrangers steken hele gebieden in brand om de vegetatie onder controle te houden en kleine gewassen de kans te geven om te groeien. Hier en daar zie je een hert of zoiets van die familie. Maar iedereen zit natuurlijk te wachten op het zien van een olifant of leeuw. Af en toe steken we een droogstaand riviertje over waar je de grote voetsporen van een olifant goed in kan zien staan. Een beetje verderop komen we de 4X4 van Medic Ben en Wouter tegen. Ik ben boven op de daktent van de Landcruiser gaan zitten om onze geit ook eens langs voor te kunnen filmen. Samen met Wouter speurde ik de horizon af om toch maar een glimp van een wild beest op te vangen, hier boven heb je een beter zicht over de begroeing. In een boom langs de piste zat een grote baviaan onze caravaan te begluren, maar hij houd het al snel voor bekeken want hij duikt in het groene struikgewas nog voor we een foto kunnen nemen. De zon brand ondertussen al goed, af en toe goed drinken is de boodschap! 116km is niet veel, maar tegen een gemiddelde snelheidvan10km/u doe je er wel enkele uren over! Wat later zien we in de verte 4 olifanten staan, helaas te ver om er een deftige foto van te nemen. Bambi toestanden zien we genoeg anders Ik hoop op een leeuw die net zin heeft om een kebab van hert te verslinden maar niets, waarschijnlijk te warm om te jagen! Rond 15u. kwamen we aan in hotel Pendjari. Het bestaat uit allemaal kleine lodges met één groot centraal rond gebouw dat de bar en de receptie huisvest! Er zaten al enkele deelnemers in het zwembad dat zo bruin zag als iets. Een frisse duik in het bruine water Morgen nog van dit!
Voor degene die wensten stond er vanmorgen
een bezoek aan de grootste moddermoskee van de wereld op het programma. De
moskee is werelderfgoed. Ze is volledig gebouwd uit een mengsel van modder en
stro-gras. Met het veerpontje staken we de rivier over terwijl de locals ons
weer van alle souvenirs proberen aan te smeren. De track bestaat vandaag uit
een deel asfalt en een deel piste. Het belooft been warme dag te worden, de zon
brandtnu reeds stevig. De track bracht
ons naar Bankass waar we de piste de Bandiagara opgingen. Een slingerende
bergpas die ons door oude Dogon dorpjes leidde. Ik vergelijk de huisjes met het
land van Laaf in de Efteling. Anton Pieck zou hier zo inspiratie kunnen
opgedaan hebben. De laatste 25
km moest stapvoets afgelegd worden, kruipend van steen
naar steen maar wel heel mooi. Boven had je een prachtig zicht over de Dogon
vallei. Ons kamp leg aan de voet van de Falaise (rotswand). Net voor
zonsondergang reden we het kamp binnen. Durum op het menu vandaag. Terwijl we
in het zand zaten te eten kwam er een camelspider langs gekropen. Een groot
agressief beestje met grote scharen. Niet echt aangenaam gezelschap en de spin
dacht hetzelfde. Ze knipte heftig met haar scharen in het rond. Later op de
avond werd een groot scherm aan de Man Cat gehangen en was het open lucht
cinema. The last king of Schotland, matje in het zand slaapzak in en film
kijken en na 10 min zzzzzz! In slaap gevallen, maar ik heb nog net het einde
gezien. Morgen maar 25km en we mogen uitslapen tot 8u.
Donderdag 20 november Falaise kamp1
Irelli 25km
Dan
mag je al is uitslapen, natuurlijk wakker om 6.15u. De cameraploeg was beelden
aan het draaien van de zonsopgang. Al gauw was iedereen wakker en voor het
ontbijt klaar was stond iedereen al zn auto na te kijken en de bandenspanning
te verminderen. Vandaag het laatste stuk lastig zand. Wonder boven wonder
geraakten we overal gemakkelijk door. Het zand lag er beter bij dan vorig jaar.
Niemand gelooft hoe hard we op dit stuk hebben afgezien vorig jaar. Onderweg
zagen we enkele cayman krokodillen in een poeltje liggen, een tje lag op de
kant van de zon te genieten en die is massaal gefotografeerd. Tegen 11u. zaten
we al in ons volgend kamp. In drie groepen werd er een bezoek gebracht aan de huisjes van de
Thelem in de rotswand. Eigenlijk hebben we de hele namiddag geluierd tot
savonds na het eten de Afro groep Embryo een optreden kwam geven. Een beetje
zoals Afro Kelt sound system maar dan zonder de Kelt. Er werd stevig op los
gedanst en de stofwolken waaiden hoog op. Morgen verlaten we Mali en rijden we
Burkina Faso binnen. Weer een beetje dichter bij Benin.
Vanmorgen
zijn we om 5u. opgestaan. Er staat een redelijk lange rit op het programma
waarvan de helft uit rode stofferige piste bestaat. Even waren we den Bekke
kwijt. Hij was niet thuis gekomen na een laatste avondje stappen in Bamako.
Gelukkig vonden we hem snel op het terras van de Starlight discotheek aan de
overkant van het hotel. Hij was daar in slaap gevallen. Rond 6.30u. konden we
dan eindelijk vertrekken. De stad was ondertussen al weer tot leven gekomen en
de plaatselijke handelaars waren druk in de weer om hun kraampjes uit te
stellen . Zo snel mogelijk de stad uit, want in de blauwe walmen rondrijden die
de autos hier laten vliegen is niet alles. De laatste stad die we tegen kwamen
voor we de piste opgingen was Segou, daar hebben we eten gekocht en ons bakje
weer volgegoten. Even buiten de stad bij het begin van het off road stuk van
vandaag pick nickten we onder een boom. Een mooie plaats waar we de geitjes de
piste op konden zien rijden en daarna in een rode stofwolk zien verdwijnen. Een
kaarsrechte piste met af en toe een flauwe bocht nodigd wel uit tot gas geven,
helaas zijn er ook hier en daar geweldige putten waar je liever niet met hoge
snelheid in terecht komt. We reden naast de Niger rivier waar halfnaakte
vrouwen aan de oevers de was stonden te doen en door kleine dorpjes met
joelende wuivende kindjes. Alles is mooi groen hier, de rode piste is
ondertussen veranderd in een gele anderige piste die door een moerassig gebied
slingerd. Hier kwamen we de Man Cat truck tegen die onfortuinlijk van de weg
was geschoven. Hij zat muurvast. 3 krachtige 4X4s kregen hem niet los
getrokken. Ondertussen waren we daar met de grote massa van deelnemers
samengetroept en hebben we met zn allen liggen graven om hem los te krijgen,
helaas zonder reultaat. Omdat we nog 166km off road voor de boeg hadden en het
ondertussen half vier was besloten we door te rijden. Holder de bolder stapvoets
over een geweldig slecht stuk piste. In een dorpje waren vrouwen water aan het
oppompen uit een geschonken waterput. Een soort voetpomp die ze indrukte en
waarbij bij elke trap een flinke straal lekker fris proper water uit kwam. En
overal lachende wuivende kinderen, groot verschil met die stenen gooiende
kinderen van Mauretanië. De zon ging onder rond 18u. en nog 120km te doen.
Extra oppassen geblazen nu, het is hier pikdonker en hier en daar is de piste
weggespoeld. Een paar teams zijneen
gracht ingedoken en plooiden wat velgen op die manier. Wij reden ook nog lek op
20km van het kamp. Een lekker soepje kan goed doen na een vermoeiende dag en de
Man Cat blijkt na uren zwoegen ook weer los te zijn, alles komt goed! Morgen is
er weer een dag!
Voor vele de eerste ervaring met de woestijn vandaag, het duurde dan ook niet lang voor er een paar deelnemers vast zaten. Ons trio had er meer geluk mee, we raakten overal goed door. De cameraploeg had besloten om vandaag een dagje met ons mee te rijden en Hans de regisseur neemt wat interviews af. Die stukjes steken ze later in onze persoonlijke roadmovie. Het eerste stuk van de track waren lange uitgestrekte vlakke stukken waar je lekker op kon doorscheuren. Daarna was het opletten voor platte banden op de steenpistes. Even verderop kwamen we Gert (Org1) tegen en die vertelde dat de ene band na de andere sneuvelde bij de andere teams. Ze hadden de banden te plat gezet om door het losse zand te geraken en daarna niet terug opgepompt en dat is moordend voor de banden. De laatste km bestonden uit het trotseren van een paar duinen en daar hadden we het ook zitten, vast in los zand! Beetje trekken en sleuren en vooral terwijl veel drinken en weer door. Ik denk dat we rond 15U. in het kamp waren. Het kamp lag naast een mooie duinen rug, en die moest volgens sommige bedwongen worden. Seppe van hetdymo team smeet alles uit zn auto en nam een flinke aanloop . En dan ging hij met een flinke vaart richting duin, helaas een kleine miscalculatie van zn snelheid. De geit ging beter dan verwacht de duin op en in plaats van er mooi over te rijden ging de geit de lucht in en hoog! Ik schat toch een meter of 4 hoog en hij kwam 22m verder met een smak neer! Foute boel dacht iedereen enwe liepen allemaal richting de flying duck. Gelukkig stapte Seppe er zonder kleerscheuren uit. De auto had een geplooid chassis (wheels), een geplooide arm, platte band, veerpot stuk, kas scheef en nog wat kleinigheden. Maar na 8 uur werk van de mechaniciens en de Bokkerijders reed de auto weer! Ward was met Frank ook gaan spelen en die hebben de auto op de zij gelegd, heel de kas geplooid, arm enzovoort! Spelen is kan gevaarlijk zijn.. sleutelen maar! Het diner bestond uit een strand bbq. In het zand vuurtje stoken en de assen op een lange strook verdelen. Aardappel en Baracudavis in zilverpapier in de assen leggen en een halfuurtje later smullen maar!
Donderdag 13 november 2008 Dune camp Nouakschott
In tegenstelling tot andere dagen waar iedereen op zn eigen tempo vertrekt was het vandaag een line up start! 23 2CVs op een rij. Vroem vroem het start schot werd gegeven en gaaaaas! De dymo flying duck schoot als eerste weg op de voet gevolgd door de rest. Wij geraakten mooi op kop en hadden zo het voordeel dat het zand nog niet los gereden was. Wie eerst rijd heeft het hardste zand en gaat er dus het beste door! Na een doortocht van 15 autos is het zo los dat je hopeloos vast raakt. Onze eerste platte band is ook een feit, één stomme steen en plat! Beetje later reed ook Karen en Lieve plat en de Gene en den Bekke ook! Echt ongelooflijk hoe snel we door de duinen gingen, vorig jaar hebben we hier bij een brandende zon vastgezeten met zn allen en de 4X4s hebben ons er toen moeten doortrekken. Nu stonden we rond 11u. al aan het vogelreservaat op het strand. Onze voorsprong waren we wel snel kwijt want de auto van Karen en Lieve raakte bijna een wielarm kwijt. Het ding stond eigenlijk al van in Tervuren scheef en was nu helemaal losgekomen. De roulementen kapot en de ring die de arm op zn plaats houd gebroken. Hier moet echte bush mechaniek aan de pas komen want de Man Cat met onderdelen komt niet langs hier en Frank met de assistentie 4X4 zit nog 4 uur achter. Gelukkig zijn de Gene, Bart en den Bekke direkt in Aktie geschoten om de boel te demonteren en een oplossing te zoeken. Van twee werd al snel één goed roulement gemaakt en met een klem de gebroken ring bijeen gehouden. De remleiding is ook naar de vaantjes en de schroefdraad van de achteras ook. Met kunst en vliegwerk word alles weer in elkaar gezet en de ring die het zootje bij elkaar houd geborgd. Gert die ondertussen bij ons was toegekomen stond verbaasd toe te kijken maar had alle vertrouwen in het kunnen van de Bokkerijders . Dit alles van proberen en nog is proberen heeft toch drie à vier uur in beslag genomen en het is de hoogste tijd om aan de strandrit te beginnen! Kadulleke (zo heet de geit van Karen en Lieve) is ready to go! 60km strand wachten op ons! Je moet dit afleggen voor vloed want anders heb je niet genoeg plaats tussen zee en duin! We gingen een mooie vaart langs de waterlijn en reden tussen de Pelicanen en meeuwen die net voor de auto opstegen. In Nouakschott moesten we de geit laten wassen om al het zout eraf te halen, zeer aggressief zout dat de auto anders in no time doet wegroesten! Rond 20U. bereikten we het kamp! Eten, matje uitrollen en onder de sterrenhemel in slaap vallen! Ik zie de hemel,hij bestaat .
Vrijdag14 november Nouakschott Kiffa 540km
Kleine herstellingen, bandenwissels en uitleggen en ventjes tekenen, maakten dat we vandaag twee uur later dan de rest vertrokken! De route de Lespoir richting Mali is een lange asfaltbaan waar om de paar meter een rottend kadaver ligt van een omver gereden ezeltje, geiten en koeien noem maar op. De locals eten ze niet op omdat ze niet ritueel geslacht zijn, maar ze ruimen ze ook niet op dus blijven ze liggen stinken tot ze verdroogd zijn. Eigenlijk is het vandaag ook een verbindingsrit want het is altijd rechtdoor en geen offroad vandaag! De enige moeilijkheidsgraad is het ontwijken van enorme potholes in de weg. Onder een boompje een leuke pick nick gehouden en weer voort! Vermits we veel te laat vertrokken was het natuurlijk goed donker als we in het kamp kwamen. Ondertussen zitten we ook in Malaria gebied en de muggen gonzen ons rond het hoofd! Vlug eten en slapen, morgen naar Mali,zwart Afrika wacht..
Zaterdag 15 november 2008 Kiffa Nioro du Sahel
200 km asfalt om te beginnen en dan 60km piste vandaag! Je kan het landschap zo zien veranderen. De duinen maken plaats voor heuveltjes met kleine struiken en langzaam aan is er ook terug iets dat op gras trekt! De woestijn veranderd hier in de Sahel. De piste bestaat uit een slingerend zandwegje dat door kleine dorpjes gaat en van heuvel tot heuvel. Geiten en koeien grazen hier vrij op de uitgestrekte vlaktes en hier en daar zie je nog een dromedaris die aan een boompje knabbelt! Als je de bomen en de vegetatie hier bekijkt zou het een decor kunnen zijn van Out of Africa, alleen een leeuwengezin onder een boom of struik ontbreekt. Wanneer we de piste verlaten zitten we op enkele km van de grens met Mali. We zien de Landcruiser van Gert langs de kant staan..2 platte banden op 150M! Ze hebben een geit naar de vulcanisateur moeten sturen om de banden te laten maken! Mauretanië uitraken is makkelijker dan erin en we zijn op 10min. de grens over! Welkom in zwart Afrika, Welkom in Mali! We slapen op de parking van de grenspost van Mali!
Zondag 16 november 2008 Nioro du Sahel Bamako 440km
Als we vandaag goed doorgeven zijn we tegen de middag in Bamako waar we een dag en half rust hebben!De rit over een perfecte asfalt verloopt vlekkeloos. Onderweg hebben we Tim en Isabelle even geholpen met een platte band en zijn we gestopt om te tanken. Tanken op zn Afrikaans Essence svp? Pas de probleme monsieur! Een antiek vervallen tankstation met 2 pompen waar geen één van werkt. De uitbater is een vervallen schuurtje ingedoken en is druk in de weer met het vullen van jerrycans! Voor elke auto een bus benzine! Rond 2 uur rijden we de stad Bamako binnen. Hier is het morgen 2cv meeting van de 2CV club Mali! Hotel Tamana is gereserveerd voor Touareg Trail, vanavond is het feest! Eindelijk nog is een douche na 6 dagen woestijn! En daarna een frisse duik in het zwembad! We zijn nog een kleine snack gaan eten in een kleine snackbar waar een klein zwart ventje op blote voeten ons mee naar toe zeulde! Uiteraard gaat zn handje direkt vragend open omdat hij ons naar een goed restaurant heeft gebracht. Cest lAfrique monsieur! Savonds kregen we in het hotel brochetjes met frit en dj Sven boenkte er op los! Later zijn we met de hoop het nachtleven van Bamako ingedoken, over het hotel ligt een discotheekske en daar waren ze blij met onze komst! Bienvenue les Belges! Groupe touareg trail fait du bruit!!!! Met de Géne en den Bekke op sloefen de keet binnen ! Feesten maar! Morgen uitslapen
Maandag 17 november 2008 Bamako rustdag
Lekker lang uitgeslapen, de was gedaan (jaja, een Wip handwasmoment) dan wat fotos geselecteerd en wat geluierd in de tuin van het hotel! Bart en de Géne zijn de stad ingetrokken op zoek naar de 2cv garage van Bamako. Helaas niet gevonden maar genoeg andere dingen gezien die de moeite waren! Rond 15 u. zijn we in dezelfde snackbar als gisteren nog vlug iets gaan eten want om 17u.is het meeting met de 2cv club van Mali bij Thierry de president van de club. Hij heeft hier een restaurant en daar eten we vanavond ook. Morgen vroeg vertrekken naar Djenné!
Maandag 10 november 2008 Ksar camp Dakhla 850 KM
Het was nog flink donker toen we het kamp verlieten. Bij een laatste check van de auto hadden we een scheurtje in de rechter cardan hoes gevonden. Moordend voor de cardan als alle vet eruit vliegt en het veroorzaakt ook een hinderlijke stank in de auto, dus zo snel mogelijk vervangen. We besloten om eerst tot op de asfalt te rijden en daarna een goede plek te zoeken om het euvel op te lossen. Als de zon boven de eerste duinen klom, zetten we de geit aan de kant om te sleutelen. Omdat een reserve cardan (boitekant) steken sneller gaatdan het hoesje vervangen kozen we voor deze optie. Gelukkig ben ik dit jaar omringt door een paar topmechaniekers die het klusje zo hadden geklaard zodat we niet op tech. assistentie moeten wachten. Bedankt manne..! Hoop en al een dik half uur kwijt en on the road again! Karen is vanmorgen ziek opgestaan en staat slap op haar benen. En dus zou Lieve de 850km alleen moeten rijden, maar Touareg Trail gaat om teamspirit, dus heeft de Gene het stuur van haar is 200 km overgenomen. We waren net goed op dreef toen onze gaskabel het begaf. Gelukkig had ik er dit jaar zelf een reserve bij en hebben Bart en de Bekke het kabeltje snel vervangen. Bart sukkelt ook al de hele morgen met zn enkel. Hij is gisteren gaan joggen en heeft zn enkel verzwikt. Voetje omhoog buiten op de spiegel. De rest van de dag bestond eigenlijk uit tanken en rijden. Bij aankomst in het kamp was het al donker, als je het donker kan noemen want het was volle maan. Gert had een grote mand oesters laten aanrukken want er werd een verjaardag gevierd. Oesters en witte wijn à volonté. Morgen de grens over, op naar Mauretanië!
Dinsdag 11 november 2008 Dakhla Nouadibou
Vandaag laten we Marokko achter ons en steken we de grens over naar Mauretanië. Onderweg kwamen nog andere rallys tegen, zoals Amsterdam-Banjul en een Frans humanitair konvooi van 30 identieke Renault Expresskes. Vlug voorbij steken want zon bende wil je echt niet voor je neus aan de grens, vorig jaar hebben weer 7 uur over gedaan omde grens over te raken bij temperaturen van 40° dus Dit jaar lukte het in 6u. J! Nu naar camping Abba in Nouadibou, 45km verder. Het valt je direkt op dat je in een ander land zit. De autowrakken die hier rondrijden (vooral Mercedes) hou je niet voor mogelijk. Ruiten en lichten staan er niet meer in. En verkeersregels zijn er al helemaal niet bij, het recht van de luidste claxon telt hier. En dan rijden hier ook, nog van die ezelskarren tussen al die autos zonder lichten. Dat gepaard met een ondergaande zon en het opgewaaide stof geeft het geheel een spookie indruk. Op onze camping weer vlug een goed plekje gezocht, want die bende rally rijders waren ook onderweg. Maar goed we zijn in Mauretanië!
Maandag 10 november 2008 Ksar camp Dakhla 850 KM
Het was nog flink donker toen we het kamp verlieten. Bij een laatste check van de auto hadden we een scheurtje in de rechter cardan hoes gevonden. Moordend voor de cardan als alle vet eruit vliegt en het veroorzaakt ook een hinderlijke stank in de auto, dus zo snel mogelijk vervangen. We besloten om eerst tot op de asfalt te rijden en daarna een goede plek te zoeken om het euvel op te lossen. Als de zon boven de eerste duinen klom, zetten we de geit aan de kant om te sleutelen. Omdat een reserve cardan (boitekant) steken sneller gaatdan het hoesje vervangen kozen we voor deze optie. Gelukkig ben ik dit jaar omringt door een paar topmechaniekers die het klusje zo hadden geklaard zodat we niet op tech. assistentie moeten wachten. Bedankt manne..! Hoop en al een dik half uur kwijt en on the road again! Karen is vanmorgen ziek opgestaan en staat slap op haar benen. En dus zou Lieve de 850km alleen moeten rijden, maar Touareg Trail gaat om teamspirit, dus heeft de Gene het stuur van haar is 200 km overgenomen. We waren net goed op dreef toen onze gaskabel het begaf. Gelukkig had ik er dit jaar zelf een reserve bij en hebben Bart en de Bekke het kabeltje snel vervangen. Bart sukkelt ook al de hele morgen met zn enkel. Hij is gisteren gaan joggen en heeft zn enkel verzwikt. Voetje omhoog buiten op de spiegel. De rest van de dag bestond eigenlijk uit tanken en rijden. Bij aankomst in het kamp was het al donker, als je het donker kan noemen want het was volle maan. Gert had een grote mand oesters laten aanrukken want er werd een verjaardag gevierd. Oesters en witte wijn à volonté. Morgen de grens over, op naar Mauretanië!
Dinsdag 11 november 2008 Dakhla Nouadibou
Vandaag laten we Marokko achter ons en steken we de grens over naar Mauretanië. Onderweg kwamen nog andere rallys tegen, zoals Amsterdam-Banjul en een Frans humanitair konvooi van 30 identieke Renault Expresskes. Vlug voorbij steken want zon bende wil je echt niet voor je neus aan de grens, vorig jaar hebben weer 7 uur over gedaan omde grens over te raken bij temperaturen van 40° dus Dit jaar lukte het in 6u. J! Nu naar camping Abba in Nouadibou, 45km verder. Het valt je direkt op dat je in een ander land zit. De autowrakken die hier rondrijden (vooral Mercedes) hou je niet voor mogelijk. Ruiten en lichten staan er niet meer in. En verkeersregels zijn er al helemaal niet bij, het recht van de luidste claxon telt hier. En dan rijden hier ook, nog van die ezelskarren tussen al die autos zonder lichten. Dat gepaard met een ondergaande zon en het opgewaaide stof geeft het geheel een spookie indruk. Op onze camping weer vlug een goed plekje gezocht, want die bende rally rijders waren ook onderweg. Maar goed we zijn in Mauretanië!
Hey, We zijn sinds gisteren terug in een land waar ze internet hebben! We zitten in Mali in Bamako! http://www.youtube.com/watch?v=KDeh80LAVVc Morgen de verslagen, bekijk nu alvast mijn filmpje op you tube!
Vandaag weer als laatste vertrokken uit het kamp. 10km piste tot aan het strand waar we enkele mooie fotos namen van de wilde golven en de autos.Gelukkig keek Bart de olie nog is na, de hele motor hing onder de olie!Foute boel! Het oliedrukcontact had het begeven. Het oliepeil was gezakt tot een cm onder het minimum. Als we zo terug vertrokken waren had ons blokje het binnen de kortste keren begeven. Gelukkig heeft co piloot Bart een reserve bij en heeft géne het gemonteerd in no time. Were on the road again! De laatste dag in de bergen vandaag dus heeft Bart zich nog is stevig uitgeleefd! Het stukje off road dat er op volgde was weer geweldig. We reden door cactus velden en zandpistes. Aan een oud verlaten fort pick nickten we, deze keer zonder joelende kinderen. Nog een stukje asfalt en daarna een mooie zandpiste. Nieuw voor mij want dit stukje zandpiste zat er vorig jaar niet in. We sliepen aan een mooi kasteeltje op een camping. Morgen weer vroeg eruit voor een verbindingsetappe van 850 km richting Mauretanië, om 5 u. opstaan!
