papa, ik lijk steeds meer op jou. papa, ik houd steeds meer van jou.
vake, het is nu bijna twee jaar geleden dat je stierf. ik herinner me die dagen als de dag van gisteren. even goed herinner ik me de paar gesprekken die wij in die periode hadden, maar ook het advies dat je mij je laatste dag gaf. ik heb ook altijd geprobeerd om dat advies zo goed mogelijk waar te maken: mijzelf redden is een dagelijks aandachtspunt, een voortdurend pogen, soms ook een gevecht, tegen mijzelf of tegen anderen. wat kan ik zeggen over hoe ik het doe? ik woon niet meer in mijn overvolle antwerpse studio, waar ik niet in mijn rolstoel binnen raakte, om nog te zwijgen over het maneuvreren in die woonst. bij mijn verhuis weer naar berchem heb ik trouwens grote kuis gehouden en veel spullen naar de kringloopwinkel gebracht. nu, een half jaar later, hebben c en ik al een heel aantal dozen leeggemaakt en spullen in boekenrekken en een ruime kleerkast een plek gegeven. er is nog werk, maar we zijn ermee bezig. ik werk intussen vast bij de vdab en ik besef hoe belangrijk het voor mij is om te blijven werken. het zijn natuurlijk ook fundamenteel andere tijden dan toen jij aan het werk was in het MAL. bij de vdab zijn ze echt wel gedreven en geneigd om ook mensen met een beperking aan het werk te houden, maar ook mijn collega's zijn schatten in dat opzicht. ook in verband met mijn mobiliteit heb ik 'stappen' gezet: de rolstoel maakte jij nog mee en ik herinner me erg goed hoe blij je daarover was, toen ik hem jou kwam tonen. intussen rijd ik ook met een automaat en over een paar weken wordt die auto omgebouwd tot gas en rem aan het stuur. zodat ik automobiel blijf, weet je wel. het is vaderdag vandaag, en dat is eigenlijk de aanleiding voor dit bericht. ik snap en besef en meen dat het misschien wat onzinnig is om een bericht als dit te posten. alleen zijn er weinig andere manieren. de post heeft momenteel wel een erg ontroerend reclamefilmpje van een klein jongetje dat een kaartje schrijft voor zijn overleden opa, dat door een postbode aan een ballon naar boven 'verstuurd' wordt. alleen ben ik geen jongetje meer, en al zeker niet zo goedgelovig in zo'n welwillende postbode, als dat systeem al zou werken. toch wil ik je even laten weten dat ik nog erg veel aan jou denk. daarom niet elke dag, maar zeker meermaals per week. ik herinner me hoe ik jaren terug soms naar het vaste nummer in oppem belde en het soms echt fijn vond om jou aan de lijn te krijgen. je was altijd een luisterend oor en voor mij ook een ervaringsdeskundige. dat mis ik, vake. dat ik jou niet even kan bellen om met jou te praten over de aanpassingen aan mijn auto, of adviezen van dokters. je bent er niet meer. al klopt het natuurlijk wel dat ik in mijn geest wel nog met jou kan praten, zoals k het formuleerde. soms doe ik dat inderdaad nog, maar bovenal vertrouw ik erop dat wat er toen gebeurd is juist was. en soms huil ik plots even, voor jou... bedankt, vake, voor alles.
