Ommetje in Azie Na onze reis door Zuid-Amerika, ontdekken we nu Azie
01-03-2012
Eindelijk, de eerste fotos
De laatste meters naar de Refugio. Hier kampeerden we tussen twee geltsjers en onder de bergtop El Tronador.
Al liftend naar Chili. Genieten.
Lago Azul. Tijdens onze 6-daagse tocht. Water is blauw? think again.
Hier ligt Refugio Italie (recht onder), aan Lago Negro(midden). Omsloten door gigantische bergen(overal). Een steile tocht werd beloond met een prachtig zicht.
We liften mee met een coca-cola truck. Truck open en genieten van het uitzicht (totdat het begon te regenen). Hier waren we aan het wachten op de ferry. In het merengebied moesten we 3 ferrys nemen omdat de weg stopte. Leuke afwisseling, met de boot het gebied doorkruisen.
Een zonsondergang in de bergen met eeuwige sneeuw. Enkele minuten later werden we omsloten door de opkomende mist.
Spreekt voor zich. Alleen wij, de natuur en een steigertje.
.
Spreekt voor zich. Alleen wij, de natuur en een steigertje.
01-03-2012 om 23:33
geschreven door Tom en Romy
Wa een schandaal. Zo lang niets laten horen! Das waar, maar wel te verwachten, niet ?
Het is hier dan ook nen rollercoaster. We zitten in Patagonie. De droomwereld voor trekkers, klimmers en iedereen die een beetje van natuur, bergen, meren, gletsjers, vogels, planten of what so ever houdt.Ons paradijs. Bij onze aankomst in Bariloche ging er een nieuwe wereld open. We namen de rugzak en begonnen trektochten te houden. Op den bochel nen dikke rugzak met eten, tent, slaapzak, matke, en wa kleren. We begonnen met een goed uitgestippelde route. Drie dagen in de natuur, kamperen bij een refurgio (klein huisje) op den bergrtop. Genieten en afzien, dat was het. Want de boerkes van Ranst-en nog erger-Broechem zijn het gewend om op den akker te wandelen. Met het foute eten, en met onze chille instelling was het een harde eerste kennismaking. Bergop-bergaf. Onze tweede tocht ging beter. Tussen twee geltsjers gekampeerd, met een mistige kleurrijke zonsondergang en de dag erop stralend weer. We sliepen op de hoogste bertop in de omgeving-te koud die nacht- en hadden zicht op de gletsjers en de omliggende (besneeude) bergtoppen. Eerst moesten we terugkeren door te weining eten, nu door een insecten steek die robs arm gestaag liet opzwellen. We planden een lange trip 6 dagen, met een zelf uitgestippelde route. Geen markeringen (of toch weining) en geen andere trekkers ( of toch weining). We hadden stralend weer en het was een ongelooflijke tocht. Langs meren, op steile rotstige bergen en diepe gekke afdalingen, door dichtgegroeid bos, door rivieren en stromen. Wat een gekke tocht. Twee dagen zagen we geen mens, de condors die door de lucht zweefden werden onze vrienden. Toen we aan ons eindpunt kwamen, waren we trots en voldaan. De twee boeren hebben het toch ma gedaan. Die avond lagen we terug in een warm bed met grote donzen, namen we een lange douche (die meren zijn ijskoud), in de keuken bereiden we dik lap vlees met aardappelen en massas groenten. Nice.
We zaten tegen dan ongeveer 3 weken in Bariloche. Het werd tijd om naar het zuiden te vertrekken. Duim omhoog en gaan. Er is maar een weg die van van midden naar zuid-chili, das dus gemakkeijk. We passeerden een grenspost in de middle of nowhere. In de onbevlekte natuur, Ne dirtroad, geen huizen, geen mensen.., dus ook geen verkeer :). De wachttijden waren sons lang. Ma geen stress. Fribee, balleke, jongleren met keien, betanque, lezen, schrijven,.. in de échte stilte. We reden langs meren, bergen en rivieren. We genoten van de bossen en de passerende vogels en dieren. We kampeerden wild en zwommen in rivieren. Allemaal zonder stress, het enige wat je kan doen is je duim in de lucht stekn. Easy life. Soit, we kwamen aan de Caratera Austral-de enige weg naar het zuiden. Aan elk dorp hadden ze de weg geblokkerd, om te protesteren tegen de overheid. Dikke respect, want wij komen nog ni uit onze zetel als onze politiek 1.5 jaar geen bal uitvoert en daarmee we officieel het grooste apeland zijn van de wereld- officeel record. Voor ons was dat protest minder nuttig. Terugkeren was geen optie, dus gingen we via het noorden terug naar argentinia. Terug naar Bariloche op precies te zijn. Na die weken kenden we hier al wat mensen, en weden we met open armen ontvangen in onze tweede thuis. Dat is dus nu. We laden ons op naar het zuiden te gaan, het laatste deel van ons avontuur. En wat we daar allemaal uitspoken zal je later lezen. Of toch gedeeltelijk, ha.
