Verjaren, daar keek ik vroeger altijd naar uit. Een dagje in de watten gelegd worden, want een mens wordt tenslotte niet elke dag een jaartje ouder. Deze week is het weer zo ver, maar ik heb geen reden om te vieren. Het enige wat de hele tijd door mijn hoofd spookt is: 'vake zal er niet zijn'. Mijn papa had het altijd druk, ik mocht al blij zijn dat hij mijn verjaardag niet vergat, laat staan dat hij een cadeautje voor mij ging uitzoeken. Maar ik hield zo van 'verrassingen', en weken op voorhand begon ik hem er al aan te herinneren dat er binnenkort iemand jarig was (subtiliteit is nooit een van mijn sterkste eigenschappen geweest). De laatste jaren maakte hij echter wel spectaculaire vooruitgang, het laatste cadeau was immers een boek dat ik in de zomervakantie zelf ben gaan uitkiezen. Hij betaalde het graag, 'dat is dan ook weeral geregeld voor je verjaardag', lachte hij. Stiekem hoop ik dat hij een e-card heeft verzonden, een paar dagen voor hij stierf, waarin hij alles uitlegt. Maar diep vanbinnen weet ik gewoon dat mijn hoop tevergeefs is, want er komt geen kaartje, mailtje, telefoontje of wat dan ook..
Dit weekend heb ik me voor het eerst écht geamuseerd, nu ja, het is natuurlijk niet zo dat ik de afgelopen maanden in een hoekje heb zitten kniezen. Maar dit weekend was 'anders'. Ik amuseerde me zonder altijd te denken 'vake is er niet bij'. Die gedachte baarde me zorgen, want stel je voor dat ik hem straks vergeten ben.. Dat dit niet het geval is, werd vandaag duidelijk: toen ik een foto van hem uitzocht om op mijn kot te zetten, werd de wonde opnieuw opengereten. Want hij zal morgen niet bellen om te vragen of ik wel naar de les ben geweest, al gegeten heb of gewoon hoe het mij gaat. Wat mis ik die overbezorgde telefoontjes zo hard! Maar vake, ook al weet ik dat je dit nooit zal kunnen lezen.. Het gaat goed!
Elk mensenleven is eindig. Vanaf het moment dat we het levenslicht zien, hangt er reeds een doodsvonnis boven ons hoofd. Hoe verdienstelijk onze pogingen tot (over)leven ook mogen wezen, eens zal dit oneerlijke gevecht een einde kennen - helaas niet in ons voordeel. Heeft het dan nog wel zin, vraag ik me soms af...
Mijn mama vertelde me dat mijn papa zichzelf deze vraag ook meer dan eens stelde. Net als ik vreesde hij de dood. En toch, ook al was hij zo bang voor de dag, die voor iedereen ooit komen moet, toch kiest hij er zelf voor om uit het leven te stappen. Waarom? Was de rust die de dood hem zou brengen belangrijker geworden dan de drang om te leven ? Wou hij voor een keer zekerheid? Of was het gewoon een impulsieve beslissing? Ik zal het nooit weten, noch zal ik het ooit begrijpen. Vind ik het een egoïstische keuze? Ja! Maar toch hoop ik ergens dat hij rust kan vinden, dat het eindelijk eens stil mag worden in zijn hoofd. Want ondanks alles, was hij achttien jaar lang mijn vader. Een vader die altijd voor me klaar stond en op wie ik altijd kon rekenen. En soms geloof ik dat hij nog over ons waakt, en dan wéét ik dat alles goed komt..
Wie ben ik? Tot een paar maand geleden, had ik je op deze vraag het volgende geantwoord: ik ben een 18-jarig meisje, ik heb alles wat ik maar zou kunnen wensen en later word ik dokter. Want ik wil mensenlevens redden, ik wil en zàl een verschil maken. Ambitieus en gedreven, zo kan je me wel omschrijven. Maar dat heb ik van jongs af aan geleerd: een 9,5/10 was goed, maar was 1 fout teveel.
Vandaag ben ik een tiener die dat ene leven, waar ze alles voor gegeven zou hebben, niet kon redden. Mijn vader stapte deze zomer namelijk uit het leven, zomaar, opeens. Zonder enige waarschuwing of een moment van afscheid.
Waaromschrijf ik deze blog? Ik wil dat mijn verhaal niet verloren gaat, dat het iets betekent. Met mijn blog wil ik 2 groepen van mensen bereiken: enerzijds diegenen die met dezelfde situatie geconfronteerd worden en anderzijds vaders of moeders die uit het leven willen stappen. Als er ook maar een iemand is, die dankzij mijn blog gespaard kan worden van het verdriet dat ik ervaar, heb ik mijn doel bereikt. Want had mijn vader geweten wat hij achterliet, zou ik beslist deze blog nooit geschreven hebben.
Tiener zkt. Vader
