"Dare to reach out your hand into the darkness, to pull another hand into the light." - Norman B. Rice
Vandaag realiseerde ik me plots dat mijn papa al bijna een jaar niet meer bij ons was. Wat was de tijd snel gegaan, en nog altijd flitsen de beelden voor m'n ogen alsof het gisteren was. Ook kwam het besef dat ik nog altijd geen stap verder stond, ik had het verlies nog altijd niet aanvaard, en zag hiervoor ook geen verbetering in de toekomst. Ik hou het voorlopig dus maar op 'omgaan met' in plaats van 'berusten in'. Maar dat zelfs dat 'omgaan met', lijkt niet echt te lukken. Ik had geen doel meer, mijn droom om dokter te worden en mensenlevens te redden leek steeds verder af.
Ik moest dus iets vinden om terug geloof te krijgen in mijn idealen. Een paar maanden geleden dacht ik een oplossing gevonden te hebben: ik zou vrijwilliger worden. Het maakte niet uit wat ik precies zou gaan doen, als ik maar iets kon betekenen voor iemand anders. Meteen doorzocht ik het internet, op zoek naar organisaties die mijn hulp konden gebruiken. Mijn zoektocht leverde jammergenoeg niet al te veel op, tot ik deze avond op de website van de Zelfmoordlijn terecht kwam. Toen ik zag dat ze op zoek waren naar nieuwe vrijwilligers, wist ik meteen dat dit hetgene was waar ik al die tijd naar op zoek was geweest. Voor mijn papa is het inderdaad te laat, maar misschien kan ik iemand anders wel dit leed besparen. Ik weet immers perfect welke impact dergelijke drastische beslissingen op het leven van anderen kunnen hebben.
Mijn beslissing is dus gemaakt, mijn registratie reeds ingediend. Dit kleine meisje kan niet op haar eentje de wereld veranderen, maar als ze voor één iemand dat lichtje kan zijn in de eindeloze duisternis, zal de wereld van een aantal personen er zonder twijfel helemaal anders uitzien.
Just remember: 'Nobody can do everything, but everyone can do something..'
Tiener zkt. Vader
