Verjaren, daar keek ik vroeger altijd naar uit. Een dagje in de watten gelegd worden, want een mens wordt tenslotte niet elke dag een jaartje ouder. Deze week is het weer zo ver, maar ik heb geen reden om te vieren. Het enige wat de hele tijd door mijn hoofd spookt is: 'vake zal er niet zijn'. Mijn papa had het altijd druk, ik mocht al blij zijn dat hij mijn verjaardag niet vergat, laat staan dat hij een cadeautje voor mij ging uitzoeken. Maar ik hield zo van 'verrassingen', en weken op voorhand begon ik hem er al aan te herinneren dat er binnenkort iemand jarig was (subtiliteit is nooit een van mijn sterkste eigenschappen geweest). De laatste jaren maakte hij echter wel spectaculaire vooruitgang, het laatste cadeau was immers een boek dat ik in de zomervakantie zelf ben gaan uitkiezen. Hij betaalde het graag, 'dat is dan ook weeral geregeld voor je verjaardag', lachte hij. Stiekem hoop ik dat hij een e-card heeft verzonden, een paar dagen voor hij stierf, waarin hij alles uitlegt. Maar diep vanbinnen weet ik gewoon dat mijn hoop tevergeefs is, want er komt geen kaartje, mailtje, telefoontje of wat dan ook..
Tiener zkt. Vader
