Tiemen trekt zich recht aan de poezenverhuisbox en de box verschuift over de gladde vloer en Tiemen stapt naar de box, de box schuift weer en Tiemen stapt mee . En zo is dat toch een paar meter verdergegaan EERSTE STAPJES!!!!
Wat een mijlpaal en wat een vlug jongetje heb ik in huis! 11 dagen voor zijn 10e vermaanddag wordt er hier gestapt. Niet te geloven!
Na het combatkruipen heeft hij nu ook het echte kruipen goed onder de knie en dus verkent mijn kleine man zijn nieuwe thuishaven met een rotvaart gewoon. Van de keuken naar de living en terug, thank god voor traphekjes want anders zat hij al boven vrees ik. Gemakkelijk is het wel, als hij ergens moet zijn zeg ik gewoon ga je mee en hopla daar kruipt hij vrolijk achter mij mee, dat bespaart mama al een béétje sleurwerk én ondertussen heb ik mn handen vrij om wasmanden, boodschappen of whatever mee te nemen.
Ook op etensgebied gat het nu goed vooruit, mijn kleine hamster is een allesetertje denk ik. Hij zat altijd héél geïnteresseerd te kijken naar wat ik at en sinds een paar weken laat ik hem geregeld eens proeven van de gewone keuken . Frietjes dus (héél lekker bevonden), maar ook spaghetti (de zonder kruiden versie dan), stoofvlees, patatjes, komkommers, enz het gaat er allemaal vlotjes in. De groentepapjes kunnen langzaam maar zeker plaats maken voor echt eten.
En zo loopt het babyjaar bijna op zijn einde hé hij beweegt zich zelfstandig, hij begint te communiceren, hij eet wat wij eten, slaapt vrij regelmatig . Op naar de peuterfase met nog veel meer nieuwe vaardigheden (lopen, praten) en leuke dingen om te ontdekken!
Volgende week is de grote verhuis! Wat maakt dat momenteel ons appartement één grote chaos is van ingepakte of nog niet volledig ingepakte of lege dozen, overal kleren die liggen te wachten op nog aandoen of al in de valies. Dit moet nog naar de kringloopwinkel, dat naar het containerpark, ..enfin, de chaos is compleet en daartussen kruipt dan Tiemen én de 2 poezen die het geweldig leuk vinden al die dozen om in en uit te springen of in te slapen Enkel onze slaapkamer probeer ik momenteel nog een beetje ZEN te houden zodat ukje zn nachtrust zo normaal mogelijk kan verlopen.
Ondertussen woont onze huisgenoot sinds dit weekend al in het nieuwe huis en ben ik er ook al regelmatig geweest om spullen af te zetten, enz ik moet zeggen dat hoe meer ik er rondloop, hoe meer ik het zie zitten. Het is echt een heel mooi, ruim en licht huis, mooi geschilderd vanbinnen, met een kleine onderhoudsvriendelijke tuin. Het ligt in een rustige wijk met een mengelmoes van jonge en minder jonge gezinnen met zo een pleintje waar overdag de kindjes samen spelen en s avonds de jeugd verzameld.
Ben eens benieuwd hoe Tiemen gaat reageren op dit alles. Een andere omgeving, andere geluiden, ander soort vloer om op te kruipen, voor het eerst alleen slapen in zn eigen kamertje (tzal vooral mama zijn denk ik die daar last van zal hebben de eerste nachten..), iemand erbij die hem aandacht geeft en waarmee hij kan ravotten.
Afscheid nemen van het oude vertrouwde stekje zal toch lastig zijn. Ik heb er héél graag gewoond en heb er veel mooie momenten beleefd. Ook onze buurvrouwen hebben al laten verstaan dat ze ons gaan missen, zon kleine uk in het gebouw vonden ze blijkbaar allemaal tamelijk fantastisch (gemiddelde leeftijd van de andere bewoners in het gebouw is 75 denk ik..). Gelukkig komen opa en oma er binnenkort wonen dus is het geen definitief afscheid, we zullen er hopelijk nog vaak komen en nog meer mooie momenten beleven!
Een nieuw begin is leuk ook natuurlijk, wat nieuwe spulletjes, een nieuwe omgeving om te gaan verkennen (het openluchtzwembad in de buurt hopelijk als de zomer een beetje meewil), nieuwe buren, hopelijk valt het allemaal goed mee en zijn we vlug ingeburgerd in onze nieuwe stek.
Maar eerst nog een weekje doorbijten dus, kasten uit elkaar vijzen, inpakken, opruimen het hoort erbij, het brengt veel herinneringen naar boven waar we niet veel tijd voor hebben om er echt stil bij te blijven staan. Hopelijk is daar later tijd voor bij een koel drankje in de schaduw op een warme dag op ons nieuwe terras!
Handjes draaien is momenteel het favoriete liedje van Tiemen .. mét bijhorende handbewegingen! Heel zn gezichtje begint te stralen als we zingen en hops daar gaan de handjes in de lucht gewéldig! Ongelooflijk hoe vlug zon kleine pruts zoiets oppikt.
Ook Kortjakje, Ikkeltje kramikkeltje, de eendjes, het kleine stationneke en andere grote hits passeren hier regelmatig de revue al een chance dat de buurvrouw nogal hardhorig is . Onze poezen vluchten in elk geval de kamer uit als ik mijn serenade begin dus ik vrees dat ik nog altijd niet in aanmerking kom voor het songfestival volgend jaar alhoewel
Nog een nieuw fenomeen is de televisie, ik ben nogal verslaafd vrees ik en dus staat de tv hier meer open dan de radio, meer als achtergrond maar toch tot voor kort had Tiemen daar weinig oog voor, hij keek wel eens naar de bewegingen maar veel interesse was er niet. Tot hij enkele weken geleden ontdekte dat hij met de zapper (want dat is toch wel zijn favoriete speelgoed..) de beelden kon veranderen je zag hem duwen op het bakje en dan naar de TV kijken en nog eens duwen en wéér kijken en zaterdag heeft hij een kwartiertje met veel aandacht zitten kijken naar de Teletubbies, Nijntje en de Wielen van de bus .Als het kindje in het zonnetje van de Tubbies schaterlacht dan lacht Tiemen mee en als het liedje van de Wielen van de Bus speelt dan neuriet hij mee .
Van de Stad Gent krijgen alle nieuwe ouders een CD met allemaal wiege- en kinderliedjes op en ik heb die heel veel opgezet van als Tiemen nog een hele kleine baby was en als de CD nu opstaat dan weet hij al ongeveer wanneer het kindje gaat beginnen lachen tijdens één van de liedjes . En dan lacht hij natuurlijk mee
Als mama op de PC haar mails leest en Tiemen op schoot mee zit te lezen dan durven de handjes ook al eens richting toetsenbord gaan want mama doet dat toch ook
Maar het tofste van alles is de spiegel . Wat je dààr allemaal in ziet Tiemen vindt het geweldig 2 mamas! En een kindje dat toch wel verbazend goed op hemzelf lijkt en ook lacht als hij lacht en ook op de arm van één van de mamas zit Wij wonen in een appartementsgebouw en als we nog maar voor de lift staan wachten zit Tiemen al heen en weer te wiebelen en te lachen want in de lift hangt een spiegel als de deur van de lift opengaat steekt hij zn armpjes al uit om het andere kindje een dikke knuffel te geven maar dat lukt niet echt dus en telkens opnieuw kijkt hij heel verbaasd
Véél invloeden dus voor zon klein ukje, je moet dat maar verwerkt krijgen hé in zon klein hoofdje denk ik dan
Rond zijn 8 maand begon hij pogingen te doen op mijn bed, hij kon zich daar afzetten en steunen aan de kussens en het dekbed en kroop en duikelde vrolijk rond. Daarna begon hij ook in zijn park zich af te zetten met als resultaat telkens met zijn hoofd tegen de spijlen (tja...een mens moet er wat voor over hebben om een nieuwe vaardigheid in te oefenen hé..).
En sinds deze week heeft hij het kruipen-princiep hélemaal onder de knie.... er zijn 2 soorten kruipmogelijkheden volgens Tiemen. De eerste is de legale, de gewone manier op handjes en knietjes, maar dat is toch zoooo vermoeiend na enkele meters en soms lukt het niet vooruit en zit hij plots tot zijn grote frustratie enkele meters achteruit... héél grappig volgens mij en alle omstanders. De tweede manier de tiemenmanier zullen we het maar noemen al hebben ontelbare babys het hem voor gedaan waarschijnlijk.... hij ligt op zn buik en schuift vooruit... hij trekt zich gewoon aan zn armpjes voort... je zou denken dat dat ook vermoeiend is maar dat houdt hij toch gemakkelijk een tijdje vol...
Met de nieuwe vaardigheid van Tiemen komt er ook nieuw werk bij voor mama bien sur, want met onze 2 huisgenoten, Dhr. & Mevr; Kat, en hun onhebbelijke gewoonte om hun vacht overal achter te laten, mag mama de ganse dag door lopen swifferen en stofzuigen zodat Tiemen tegen s avonds niet helemaal vol hangt met kattenhaar... , verder dienen alle boekjes van Tiemens hoogte verwijderd te worden (favoriete hobby nog altijd boekjes scheuren en opeten..) en komt er ook wat extra troostwerk aan te pas want het salontafeltje is nu eenmaal laag en nééén je kan daar niet onder... en jàààà, dat doet pijn aan je hoofd als je daartegen botst... zucht... en ik die dacht dat zuigelingen veel werk met zich meebrachten, ik begin zo langzaam maar zeker in te zien dat het eigelijk niet meer verbetert... en tis ne jongen, dus dat is foutu voor de rest van mijn leven..
Of niet?? ... Wacht maar kleine Tiemen, LES 1: je kan kruipen dus je kan zélf je sokken oprapen die je altijd uittrekt en op de grond gooit (toch opmerkelijk hoe jong onhebbelijke gewoontes starten bij het mannelijk geslacht hé J)
Sinds deze week is mijn kleine man volop aan het experimenteren met klanken... hij brabbelt dat het een lieve lust is en oefent hoog, laag, lang , kort, luid, stil, ..... Begin van de week was hij een beetje ziekjes en had hij bij oma en opa zijn beklag gedaan, een ganse rimram van klanken waaruit je duidelijk kon opmaken dat hij het niet leuk vond. Naarmate hij beter en beter werd deze week werden ook de klanken vrolijker en sinds donderdag is daar een eerste woord: ADA!
Eerst nog wat twijfelend zo af en toe maar naarmate de dagen vorderen en ukje doorheeft dat iedereen het héél erg schattig vindt dat ada-gedoe, kan hij zo toch wel een aantal minuten aan één stuk héél enthousiast zitten ada-en. Bijzonder grappig! En alhoewel we al weken aan het trainen zijn op dat ene zo speciale woord dat we zeker vandaag heel graag uit zijn mondje hadden gehoord (mama dus) ben ik superfier op mijn kleine man... weer een stapje dichter bij het groter worden...
Nog een leuke anecdote van gisteren.. we waren op één van onze vele lange wandelingen en Tiemen zat in zijn buggy onder de kap die helemaal omlaag was omdat we de zon pal in ons gezicht hadden... Tiemen zit dan helemaal verstopt onder die kap in zijn eigen kleine cocon. En wat hij daar uitspookt , ik weet het niet, het was in elk geval supergrappig blijkbaar... hij heeft de ganse tijd zitten schaterlachen en zingen en vrolijk brabbelen... mijn kleine kereltje is een self-entertainer aan het worden blijkbaar.... toen ik de kap terug omhoog deed keek hij me in elk geval vreselijk verstoord aan... de show was blijkbaar nog in volle gang!
Het begint op vrijdag... ukje is wat lastig, heeft wat veel snot en ligt het liefst van al te zitten, liggen of plakken op mama. Hm! Naarmate het weekend verder vordert wordt hij nog wat snotteriger, plakkeriger en koorstiger. Hm! Op maandagochtend dan toch maar naar J., onze huisarts. Ik weet niet goed wat er scheelt dus stamel wat symptomen bij elkaar maar J. haalt dadelijk haar grote zilveren oorkijker boven, tuurt in het rechteroor zwaar onstoken.. en linkeroor licht onstoken en dààr hebben we het: daarom schurkt ukje zich al een week te pletter tegen zn matras, daarom zit ie alsmaar met zn handje aan zn oor te wrijven, daarom huilt ie als ik hem neerleg op het luierkussen: oorontstekingen! Vanaf nu zal mama het dus weten!
Ukje krijgt medicatie voorgeschreven: gezien de vergevordertheid (foei mama voor je onwetenheid inzake oonrontstekingsymptomen) van de zaak direct maar de grove middelen, een antibioticasiroopje dat naar appelsien smaakt (mama test alles), en oogdruppeltjes en neusdruppeltjes voor de ook al ontstoken ogen en neuzen (in deze vergevorderde zaak onsteken alle met elkaar verwante onderdelen blijkbaar).
De eerste paar dagen siroop gaan nog, of met het lepeltje of met een spuitje krijgt iedereen (oma, opa, verzorgster, mama, ..) het siroopje in het mondje en het merendeel ook in het maagje. Maar de laatste dagen wordt mijn kleine kereltje beter én sluwer....appelsiensmaak of niet, dat spul smaakt anders en dus niet ok en hij haalt alle truken uit zijn grote trukendoos om het spul niet in zn mondje laten terechtkomen: hoofd plots wegdraaien, uitspuwen, blazen, hartverscheurd huilen of lipjes stevig op mekaar klemmen... grrrrr, mama haar afleidingstruken worden getest op alle mogelijke manieren. Want hij weet verdorie goed wat hij doet zenne, 7 maand oud maar o zo slim!
Ik beschrijf u de situatie: Hij ziet mij het flesje nemen en het dopje erafschroeven, hij ziet mij het lepeltje nemen en vanuit mn ooghoeken zie ik al de ondeugende lichtjes in zijn ogen verschijnen... we gaan de mama nog eens liggen hebben, je ziet het hem zo denken... Ik kijk naar hem, hij kijkt naar mij... ik doe het spul op het lepeltje.... hij klemt zn lippen stevig op elkaar... ik breng het lepeltje naar zn mondje ... hij begint te blazen.. ik probeer tussen twee blaaspogingen het spul zn mond in te gieten... hij blaast nog meer.... mama hangt vol met siroop en Tiemen giert het uit van het lachen....
Mama heeft dus nog veel te leren over symptomen en behandelingen en hopelijk duurt het nog lang vooraleer ze nog eens kan oefenen want een genezen Tiemen is veel gezonder dan een zieke (een waarheid als een koe).
En voor diegenen die er aan mochten twijfelen: hij heeft dus toch voldoende spul binnen gekregen om zn oortjes te genezen: gecheckt en gedubbelcheckt door de dokter!
Ik denk dat die voorgeschreven dosissen voorzien zijn op blazende jongetjes...
In de knuffelwereld van mijn zoontje leven vele dieren gezellig samen: Jaap het schaap dat mama goed geholpen heeft tijdens de bevalling gewoon door zich plat te laten knijpen, Kurt de kikker die mee in bedje mag, Bigi de reuzepanda, Moes de Eland, Sil de hond, Guyke het konijn, Ennio het paard, Winnie & zijn vriendjes en dan vergeet ik er nog een paar tientallen, ... ze hangen allemaal te bengelen in een hangmat boven het bedje van de kleine man...
Mama wou graag dat Tiemen de coole kikker Kurt adopteerde als dé knuffel maar dat werkt zo niet blijkbaar... ukje wou liever een soortement konijn zonder benen, je weetwel zon knuffeldoekje met tutjeshanger aan in het lichtblauw, enfin, alle clichés bij mekaar gegooid, verre van cool maar daarom misschien net wél weer cool.
Mama had het soortement konijn wél een hippe naam gegeven: in het kader van de diversiteit had ik hem natuurlijk in onderling overleg met mijne zoon Mo gedoopt....
Mootje gaat overal mee naartoe en is alom aanwezig: in de créche, in de auto, in bedje én in de hangmat.... en dat zo ongeveer allemaal tegelijk, hocuspocus hoe doen we dat? Wel beste lezers, ik zal een klein geheim met u delen : er zijn 3 exemplaren in omloop... kwestie dat mama geen rescueteam moet optrommelen als Mooke eens toevallig bij oma en opa wil blijven slapen of als mama hem eens vergeet in de auto... er zijn al weddenschappen afgesloten wanneer nu precies Tiemen zijnen euro zal vallen dat Mo eigenlijk een drieling is... voorlopig is het geheim veilig bij mij en u dus.
Maar ik dwaal af... de naamgeving... op een goede dinsdagavond kom ik bij oma en opa die een dagje getiemensit hebben en oma zegt vol trots: we hebben zijne knuffel een naam gegeven: knabbeloor! (inderdaad het lange oor van het soortement konijn is één van de favoriete knabbeldinges van de kleine man)
Hoe cool is da: een lichtblauw soortement konijn mét tutjeshanger die dan ook nog eens knabbeloor noemt.... pfffff... . Tiemen jongen, ik vrees dat je later het middelpunt van spot en wrede uitlachsessies bij je coole vrienden wordt....
Ik heb dus efkens getwijfeld... wordt het nu Mo of knabbeloor en ben allemaal in het kader van de diversiteit, worldpeace en de rust in de familie - tot een aanvaardbaar compromis gekomen: vanaf nu gaat het lichtblauwe soortement konijn zonder benen mét tutjeshanger door het leven als Knabbelmo roepnaam Mo!
(en zo trekt mama in deze toch weer netjes aan het langste eind..haha!)
6 maand wordt mijn kleine prins deze week.... ongelooflijk. Ik word daar heel stil van en heel weemoedig. In het begin tel je in uren, daarna in dagen, dan weken, deze week betrapte ik er mezelf op dat ik al eens goed moest nadenken of hij 24 of 25 weken werd... 25 dus.
Ik zat vorige week naar enkele filmpjes te kijken die ik (godzijdank) gemaakt heb van Tiemen en ik hoorde hem een geluidje maken waarvan ik al niet meer wist dat hij dat ooit gedaan had.... zo vlug vergeet je dat dus allemaal...
Je zit in de mallemolen van werk, huishouden, familie & vriendenbezoekjes en zo vliegen de weken voorbij... en is dat negatief, neen, natuurlijk niet. Ik ga graag werken en ik vind het superleuk om groentjes te kuisen en te koken voor mijn kleine lekkerbek en ik geniet van het gezelschap van onze naasten, samen boodschappen doen met oma of naar de vissen kijken met opa, luisteren naar het gekwetter van de kindjes van meter of naar de restogb gaan met mémé en pépé & grote zus, het zijn dierbare momenten allemaal stuk voor stuk.
Maar het gaat me te vlug.
Er zijn zo van die dagen zoals vandaag die nooit zouden mogen eindigen. Ik heb het al eens geschreven, de zondag is onze perfect day en ik kan zo genieten van die kleine momenten, Tiemen die in zn relax naast mij staat in de keuken en vrolijk zit te kwetteren terwijl ik zijn groentepap maak, het flesje na de fruitpap, de mamanjamnjam momenten (jawel, nog steeds), samen schaterlachen om mijn en zijn gekke bekken, nog eens lekker knuffelen voor hij gaat slapen... je zou de tijd moeten kunnen bevriezen (waar verkopen ze die parafix?) om er een paar extra seconden of minuten van te kunnen genieten... maar dan zou je het waarschijnlijk nog niet genoeg vinden...
Ik ben er me bewust van en dat is al veel denk ik. En ik neem bewust tijd om van al dit te genieten. Te weinig naar mijn zin maar toch, ik investeer écht in quality time, een duur woord in deze tijden. Iedereen spreekt erover maar er zijn er weinigen die het ook doen denk ik soms.
Maar genoeg gefilosofeerd... 6 maanden dus en dat zullen we donderdag met ons tweetjes toch een béétje vieren ook! Want elke dag is er verandering, iets nieuws (draaien van de rug naar de buik deze week!) en elke dag opnieuw ben ik blij, verwonderd & ontroerd over dit grote geluk dat mijn leven binnengerold is op 13 september.
Ik schrijf hier nu al enkele weken en bekenden vroegen me... waarom spreek je steeds over ukje of pruts ipv de naam van je zoontje te gebruiken, tja, ik had daar een beetje een reden voor want ik wou daar een stukje aan wijden, vandaag dus: voor de bekenden al lang geweten, voor de meelezers: Tiemen is de naam van mijn kleine uk!
Hoe ben ik dààrbij gekomen, is een veelgestelde vraag... awel ik wou een naam die niet veel voorkomt, een naam die uit 2 lettergrepen bestond, een naam die een beetje bij de achternaam paste, een naam die qua initialen geen verwarring kon geven met andere familieleden. Enfin, twas een beetje een zoektocht... Warre, Leander, Maarten, Winter, Jelle, enz... ze zijn allemaal de revue gepasseerd en ofwel door ik of door de jury (één van de meters) te licht bevonden en verworpen. Mooie namen maar niks voor ukje...
Op een goeie dag kreeg ik opt werk een reclame mail voor één of ander congres getekend door ene Tiemen.... ik vind het meteen mooi klinken en ben gaan opzoeken waar het vandaan kwam. Een Friese naam is het en hij betekent: man van het volk en gezien mijn kleine uk verwekt is met donorsperma vond ik dat een gewéldige betekenis. Hij is immers écht een man van het volk... Dat het een naam is van Nederlandse afkomst was ook leuk want ik heb Nederlandse roots en dat hij niet in de top 100 van de populaire voornamen stond dat had ik wel gedacht want ik had hem zelf nog nooit gehoord... Voor mij was het beslist* en ook de mémé vond het direct een mooie naam. Ikke blij dus met mijn mooie, niet veel voorkomende naam...
Toen we op D-day in het verloskwartier kwamen en ik van de vroedvrouw wat moest rondlopen om de weeën te activeren liepen we door de kraamafdeling naar de geboortekaartjes te kijken en te filosoferen dat héél binnenkort mijn kaartje daar ook ergens ging hangen, slaakte ik plots een kreet van ontzetting... mijn pufcoach dacht dat ik stante pede ging bevallen maar neen hoor, wàt had ik gezien... er hing daar toch wel een kaartje van een Tiemen zeker, 1 dag daarvoor geboren... miljaar! Ik dacht dat ik onnozel werd.... later bleek zelfs dat ik de kamer ernaast gekregen had... horror! Ik hoorde van bezoekers op de kamer ernaast regelmatig luidkeels commentaar ter ligt er hiernaast nog enen... en ik heb er nu wel spijt van dat ik eens niet gaan kennismaken ben.. en gaan uitleggen dat ik de naam al beslist had toen ik 5 maand zwanger was... dus bij deze mama van andere Tiemen, weet je hoe ik bij de naam gekomen ben en dat het lot ons naast elkaar gelegd heeft op hetzelfde moment in dezelfde materniteit...
A ja, nog dit, op de website van kind & gezin in de statistieken; er zijn in 2007 amper 30 Tiemens geboren in Vlaanderen (en nog een tiental andere met andere schrijfwijzen) ... om te vergelijken: de topnaam was Milan met 401 stuks... mijn opzet om een niet zo populaire naam te kiezen is dus mooi gelukt!
*Vermits ik het geslacht van kleine pruts niet op voorhand wist moest ik ook een meisjesnaam kiezen en dat zou Romy geweest zijn(en mijn adoratie voor een zekere actrice is daar niet vreemd aan J)
Mijn kleine ventje wordt deze week 5 maand en krijgt nog steeds 3 keer per dag borstvoeding. (mama-njam-njam). Als ik dat vertel aan mensen die ik tegenkom dan krijg ik de meest uiteenlopende reacties van amaai met een gefronste wenkbrauw en ondertoon van is dat nu echt wel nodig tot amaai, leuk, fijn, goed met bewonderende blikken en alle reacties tussen de twee.
Dat ik borstvoeding wou geven wist ik al van voor ik zwanger was, het leek me fijn om op die manier heel erg dicht bij de baby te zijn en hem ineens ook een zeer goede start in het leven te kunnen geven.
De eerste weken waren horror en ik heb meermaals de handdoek in de ring willen gooien. Na een superlange bevalling waren zowel ik als de baby helemaal uitgeput en duurde het dus eventjes voor ukje kracht genoeg had om te drinken én hij viel nogal af de eerste dagen en de vroedvrouwen in het ziekenhuis kwamen allemaal met zeer goedbedoelde maar zo tegenstrijdige raad af dat ik het niet meer wist. Gelukkig had ik kraamzorg geboekt op voorhand en met veel goede raad van die lieve dames én een fantastische vroedvrouw aan huis heb ik het volgehouden de eerste weken. De vroedvrouw zei, als je wil stoppen, denk dan altijd, ik wacht nog tot morgen en dan stop ik. En zo heb ik het een paar weken gedaan, telkens ik het een moment niet meer zag zitten heb ik gezegd, neen, tot morgen, en op een dag was alle miserie gedaan en kwam ik tot de ontdekking dat ik al een maand mijn kleine uk in leven gehouden had met moedermelk. En vanaf dan was het alleen maar genieten.
Toen pruts 4 maand was en de dag dichterbij kwam dat ik terug moest gaan werken moest ik natuurlijk overschakelen op iets anders. En ik zag dat helemaal niet zitten. Dat eerste flesje was een ramp en dat lag voornamelijk aan mama die helemaal van streek was en huilend probeerde om ukje een fles te geven. De tweede fles ging al wat beter en vanaf de derde was het routine. En mama heeft vlug ook de voordelen ontdekt, ik kon nu rustig eens naar de kapper of gaan winkelen en de pruts bij oma en opa achterlaten zonder dat ik constant op het uur moest letten. Ukje is er tevreden mee en slokt dat flesje binnen aan een tempo dat je niet voor mogelijk houdt en ondertussen gaat ook de groentepap al heel vlot binnen.
Maar de mama-njam-njam momenten worden hier nog héél erg gekoesterd en voorlopig gaan we dus op hetzelfde elan verder, het afbouwen is vlot gegaan en mijn lichaam past zich wonderwel aan aan de verminderde vraag. Zolang beide partijen zich happy voelen is er geen reden om te stoppen!
is de vervangmama voor mijn kleine uk in de créche.
Dankzij haar hele lieve onthaal afgelopen donderdag was de bittere pil van het eerste keer naar de creche brengen van de kleine man heel wat gemakkelijker dan ik me had voorgesteld. Tis een echte moederkloek die mijn venteke onmiddellijk met warme knuffels en heel veel liefde opving en ook mij een heel warm gevoel gaf. Kheb hem met een heel klein hartje maar met een dappere glimlach achtergelaten en ook mijn kleine pruts keek me met een big smile op zijn gezichtje achterna. Mama gerust dus. Toen ik hem savonds weer oppikte was ik het zeker: hier zit hij goed, Martine had 2 bladzijden vol geschreven in zijn heen-en weer schriftje zodat mama de eerste dag goed mee kon volgen en haar enthousiaste verhaal van de dag heeft me moed gegeven voor de volgende. En de uk, hij heeft het prima gedaan en verwelkomde me met een even grote smile als ik hem s morgens achtergelaten had!
En mijn herintrede op het werk was ook heel leuk, bloemekes van mijn baas en van één van de meters van junior op mijn buro... enthousiaste reacties van collegas dat ik er terug was en mijn vervangster die heel goed werk geleverd heeft zodat ik vlot terug kon overnemen.
De volgende weken wordt het vast en zeker nog lastig om een juist ritme te pakken te krijgen maar met de hulp van al die fantastische mensen om me heen zal dat vast en zeker lukken!
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
