6 maand wordt mijn kleine prins deze week.... ongelooflijk. Ik word daar heel stil van en heel weemoedig. In het begin tel je in uren, daarna in dagen, dan weken, deze week betrapte ik er mezelf op dat ik al eens goed moest nadenken of hij 24 of 25 weken werd... 25 dus.

Ik zat vorige week naar enkele filmpjes te kijken die ik (godzijdank) gemaakt heb van Tiemen en ik hoorde hem een geluidje maken waarvan ik al niet meer wist dat hij dat ooit gedaan had.... zo vlug vergeet je dat dus allemaal...

Je zit in de mallemolen van werk, huishouden, familie & vriendenbezoekjes en zo vliegen de weken voorbij... en is dat negatief, neen, natuurlijk niet. Ik ga graag werken en ik vind het superleuk om groentjes te kuisen en te koken voor mijn kleine lekkerbek en ik geniet van het gezelschap van onze naasten, samen boodschappen doen met oma of naar de vissen kijken met opa, luisteren naar het gekwetter van de kindjes van meter of naar de “restogb” gaan met mémé en pépé & grote zus, het zijn dierbare momenten allemaal stuk voor stuk.

Maar het gaat me te vlug.

Er zijn zo van die dagen zoals vandaag die nooit zouden mogen eindigen. Ik heb het al eens geschreven, de zondag is onze “perfect day” en ik kan zo genieten van die kleine momenten, Tiemen die in z’n relax naast mij staat in de keuken en vrolijk zit te kwetteren terwijl ik zijn groentepap maak, het flesje na de fruitpap, de mamanjamnjam momenten (jawel, nog steeds), samen schaterlachen om mijn en zijn gekke bekken, nog eens lekker knuffelen voor hij gaat slapen... je zou de tijd moeten kunnen bevriezen (waar verkopen ze die parafix?) om er een paar extra seconden of minuten van te kunnen genieten... maar dan zou je het waarschijnlijk nog niet genoeg vinden...

Ik ben er me bewust van en dat is al veel denk ik. En ik neem bewust tijd om van al dit te genieten. Te weinig naar mijn zin maar toch, ik investeer écht in quality time, een duur woord in deze tijden. Iedereen spreekt erover maar er zijn er weinigen die het ook doen denk ik soms.

Maar genoeg gefilosofeerd... 6 maanden dus en dat zullen we donderdag met ons tweetjes toch een béétje vieren ook! Want elke dag is er verandering, iets nieuws (draaien van de rug naar de buik deze week!) en elke dag opnieuw ben ik blij, verwonderd & ontroerd over dit grote geluk dat mijn leven binnengerold is op 13 september.

11-03-2008 om 00:00 geschreven door mama van tiemen en maren  

Ik schrijf hier nu al enkele weken en bekenden vroegen me... waarom spreek je steeds over “ukje” of “pruts” ipv de naam van je zoontje te gebruiken, tja, ik had daar een beetje een reden voor want ik wou daar een stukje aan wijden, vandaag dus: voor de bekenden al lang geweten, voor de meelezers: Tiemen is de naam van mijn kleine uk!

Hoe ben ik dààrbij gekomen, is een veelgestelde vraag... awel ik wou een naam die niet veel voorkomt, een naam die uit 2 lettergrepen bestond, een naam die een beetje bij de achternaam paste, een naam die qua initialen geen verwarring kon geven met andere familieleden. Enfin, twas een beetje een zoektocht... Warre, Leander, Maarten, Winter, Jelle, enz... ze zijn allemaal de revue gepasseerd en ofwel door ik of door de jury (één van de meters) te licht bevonden en verworpen. Mooie namen maar niks voor ukje...

Op een goeie dag kreeg ik op’t werk een reclame mail voor één of ander congres getekend door ene Tiemen.... ik vind het meteen mooi klinken en ben gaan opzoeken waar het vandaan kwam. Een Friese naam is het en hij betekent: “man van het volk” en gezien mijn kleine uk verwekt is met donorsperma vond ik dat een gewéldige betekenis. Hij is immers écht een “man van het volk”... Dat het een naam is van Nederlandse afkomst was ook leuk want ik heb Nederlandse roots en dat hij niet in de top 100 van de populaire voornamen stond dat had ik wel gedacht want ik had hem zelf nog nooit gehoord... Voor mij was het beslist* en ook de mémé vond het direct een mooie naam. Ikke blij dus met mijn mooie, niet veel voorkomende naam...

Toen we op D-day in het verloskwartier kwamen en ik van de vroedvrouw wat moest rondlopen om de weeën te activeren liepen we door de kraamafdeling naar de geboortekaartjes te kijken en te filosoferen dat héél binnenkort mijn kaartje daar ook ergens ging hangen, slaakte ik plots een kreet van ontzetting... mijn pufcoach dacht dat ik stante pede ging bevallen maar neen hoor, wàt had ik gezien... er hing daar toch wel een kaartje van een Tiemen zeker, 1 dag daarvoor geboren... miljaar! Ik dacht dat ik onnozel werd.... later bleek zelfs dat ik de kamer ernaast gekregen had... horror! Ik hoorde van bezoekers op de kamer ernaast regelmatig luidkeels commentaar “t’er ligt er hiernaast nog enen...” en ik heb er nu wel spijt van dat ik eens niet gaan kennismaken ben.. en gaan uitleggen dat ik de naam al beslist had toen ik 5 maand zwanger was... dus bij deze mama van andere Tiemen, weet je hoe ik bij de naam gekomen ben en dat het lot ons naast elkaar gelegd heeft op hetzelfde moment in dezelfde materniteit...

A ja, nog dit, op de website van kind & gezin in de statistieken; er zijn in 2007 amper 30 Tiemens geboren in Vlaanderen (en nog een tiental andere met andere schrijfwijzen) ... om te vergelijken: de topnaam was Milan met 401 stuks... mijn opzet om een niet zo populaire naam te kiezen is dus mooi gelukt!

*Vermits ik het geslacht van kleine pruts niet op voorhand wist moest ik ook een meisjesnaam kiezen en dat zou “Romy” geweest zijn (en mijn adoratie voor een zekere actrice is daar niet vreemd aan J)

01-03-2008 om 00:00 geschreven door mama van tiemen en maren  

Mama-njam-njam!

Mijn kleine ventje wordt deze week 5 maand en krijgt nog steeds 3 keer per dag borstvoeding. (mama-njam-njam). Als ik dat vertel aan mensen die ik tegenkom dan krijg ik de meest uiteenlopende reacties van “amaai” met een gefronste wenkbrauw en ondertoon van is dat nu echt wel nodig tot “amaai, leuk, fijn, goed” met bewonderende blikken en alle reacties tussen de twee.

Dat ik borstvoeding wou geven wist ik al van voor ik zwanger was, het leek me fijn om op die manier heel erg dicht bij de baby te zijn en hem ineens ook een zeer goede start in het leven te kunnen geven.

De eerste weken waren horror en ik heb meermaals de handdoek in de ring willen gooien. Na een superlange bevalling waren zowel ik als de baby helemaal uitgeput en duurde het dus eventjes voor ukje kracht genoeg had om te drinken én hij viel nogal af de eerste dagen en de vroedvrouwen in het ziekenhuis kwamen allemaal met zeer goedbedoelde maar zo tegenstrijdige raad af dat ik het niet meer wist. Gelukkig had ik kraamzorg geboekt op voorhand en met veel goede raad van die lieve dames én een fantastische vroedvrouw aan huis heb ik het volgehouden de eerste weken. De vroedvrouw zei, als je wil stoppen, denk dan altijd, ik wacht nog tot morgen en dan stop ik. En zo heb ik het een paar weken gedaan, telkens ik het een moment niet meer zag zitten heb ik gezegd, neen, tot morgen, en op een dag was alle miserie gedaan en kwam ik tot de ontdekking dat ik al een maand mijn kleine uk “in leven gehouden had” met moedermelk. En vanaf dan was het alleen maar genieten.

Toen pruts 4 maand was en de dag dichterbij kwam dat ik terug moest gaan werken moest ik natuurlijk overschakelen op iets anders. En ik zag dat helemaal niet zitten. Dat eerste flesje was een ramp en dat lag voornamelijk aan mama die helemaal van streek was en huilend probeerde om ukje een fles te geven. De tweede fles ging al wat beter en vanaf de derde was het routine. En mama heeft vlug ook de voordelen ontdekt, ik kon nu rustig eens naar de kapper of gaan winkelen en de pruts bij oma en opa achterlaten zonder dat ik constant op het uur moest letten. Ukje is er tevreden mee en slokt dat flesje binnen aan een tempo dat je niet voor mogelijk houdt en ondertussen gaat ook de groentepap al heel vlot binnen.

Maar de mama-njam-njam momenten worden hier nog héél erg gekoesterd en voorlopig gaan we dus op hetzelfde elan verder, het afbouwen is vlot gegaan en mijn lichaam past zich wonderwel aan aan de verminderde vraag. Zolang beide partijen zich happy voelen is er geen reden om te stoppen!

11-02-2008 om 00:00 geschreven door mama van tiemen en maren  

is de vervangmama voor mijn kleine uk in de créche.

Dankzij haar hele lieve onthaal afgelopen donderdag was de bittere pil van het eerste keer naar de creche brengen van de kleine man heel wat gemakkelijker dan ik me had voorgesteld. T’is een echte moederkloek die mijn venteke onmiddellijk met warme knuffels en heel veel liefde opving en ook mij een heel warm gevoel gaf. Kheb hem met een heel klein hartje maar met een dappere glimlach achtergelaten en ook mijn kleine pruts keek me met een big smile op zijn gezichtje achterna. Mama gerust dus. Toen ik hem s’avonds weer oppikte was ik het zeker: hier zit hij goed, Martine had 2 bladzijden vol geschreven in zijn heen-en weer schriftje zodat mama de eerste dag goed mee kon volgen en haar enthousiaste verhaal van de dag heeft me moed gegeven voor de volgende. En de uk, hij heeft het prima gedaan en verwelkomde me met een even grote smile als ik hem ‘s morgens achtergelaten had!

En mijn herintrede op het werk was ook heel leuk, bloemekes van mijn baas en van één van de meters van junior op mijn buro... enthousiaste reacties van collega’s dat ik er terug was en mijn vervangster die heel goed werk geleverd heeft zodat ik vlot terug kon overnemen.

De volgende weken wordt het vast en zeker nog lastig om een juist ritme te pakken te krijgen maar met de hulp van al die fantastische mensen om me heen zal dat vast en zeker lukken!

05-02-2008 om 00:00 geschreven door mama van tiemen en maren