Om jullie alvast een warme kerst en spetterend nieuwjaar te wensen kan je hier je e-mailadres achterlaten:
Beoordeel dit blog
Thoughts & Behaviour
Every teenager has a life. This is mine.
25-12-2009
Kerstmis!
Lieve bloggers,
Vandaag is het Kerst! De dag van geven en vergeven. De dag dat iedereen blij is. Kerstmis damen en heren, dat is feest! Gisteravond was het kerstavond, pakjes werden geopend, er werd een grote maaltijd met veel *badabing badaboem* geserveerd, een kerststronk als dessert en een kerstboom met fonkelende lichtjes. Bij mij ging dit iets anders. Wij vieren niet op kerstavond, maar op kerstdag zelf. Gisteravond hadden we toch besloten om iets speciaals te doen. We kochten een grote doos met 100 hapjes, aten 's avonds alleen maar soep en aten alle 100 hapjes op voor de tv, terwijl we naar kerstspecials, quizzen en films keken. In slaap vallen in de zetel hoorde er natuurlijk ook bij. 's Morgens werd mama alleen wakker in de zetel, mijn broer en ik waren 's nachts naar ons bedje gegaan. Ik droomde over lichtjes en pakjes, lachende gezichtjes en kerstballen. Vandaag komt mijn droom uit, het is feest, want het is Kerstmis!
Zoals jullie wel weten komt 25 december steeds dichterbij. De avond die daar aan vooraf gaat is meestal een gezellige avond met de familie, vrienden of allebei. Om jullie al helemaal in de kerstavond-sfeer te brengen volgt een fictief kortverhaaltje:
Evelien had er echt geen zin in. 'Wat een bullshit, dat hele "gezellige" kerstgedoe', zei ze. 'Wie houdt er nu van dat lelijke rood en groen en van die ijskoude sneeuw buiten?' Evelien had zowaar een hekel aan de kunstmatig gecreëerde gezelligheid in de kerstperiode. Ze had dus ook totaal geen zin om mee te helpen aan het kerstdiner dat die avond op de tafel zou verschijnen, waar ook oma, opa, nonkel Bernard en tante Liesbeth aan zouden zitten. Misschien waren het wel de aangewakkerde gevoelens voor die ene jongen, die haar afkeer nog kracht hadden bijgezet. Ze had namelijk gisteren Thomas ontmoet op de trein naar huis. Thomas was een geweldige jongen en ze was op slag verliefd op hem, maar verder dan een vriendschappelijke babbel was het niet gekomen. Evelien zette zich aan haar laptop om nog even doelloos op Facebook rond te surfen. Een nieuw vriendschapsverzoek: Thomas Verreecke. Ze zag zijn foto en haar hart begon op slag sneller te slaan. Zenuwachtig klikte ze op 'accepteren' en nog geen 10 seconden later verscheen het chatvenster onderaan. Ze probeerde zo normaal mogelijk te doen tegen hem. Na een tijdje vroeg hij plots of ze geen zin had om kerstavond met hem en enkele vrienden en vriendinnen te vieren. Nu wist ze echt niet meer wat doen. Enigszins beschermd door de laptop antwoordde ze: 'Oh ja, dat lijkt me wel wat! =D' Zo spraken ze dus af om 9 uur bij hem thuis, waar de rest ook zou zijn. Het was ondertussen al half 7 en Evelien werd aan tafel geroepen. Met een opperbest humeur verscheen ze beneden aan tafel. 'Wat een warmte geeft die kerstsfeer toch', dacht ze. 'Waarom heb ik dat niet eerder gezien? Het rood dat staat voor het vuur in mijn hart en het groen voor al het geluk daarrond. Het wit ten slotte staat voor de nog ongevulde toekomst.' Ze vond het een prachtige gedachte. Na het eten - het was ondertussen al 8 uur geworden - sloot ze zich een half uur op in de badkamer. Toen ze er terug uit kwam, zag ze er oogverblindend uit. Tegen 20 voor 9 vertrok ze te voet naar het huis van Thomas, die maar twee straten verder bleek te wonen. Daar aangekomen, vol zenuwen, begroette ze hem en alle vrienden. Ze had fijne gesprekken met zijn vrienden en de tijd vloog voorbij. Het was ondertussen 12 uur geworden en de meeste vrienden gingen stilaan naar huis. Evelien zat de hele tijd na te denken over hoe ze haar gevoelens voor hem kon duidelijk maken, dat ze niet eens merkte dat de laatste naar buiten was gegaan. Daar waren ze dan nog met z'n tweeën. Ze keek plots recht in zijn ogen en die blik... die blik was onbetaalbaar! Hij stapte langzaam naar voren tot ze bijna met hun voeten tegen elkaar kwamen. Hij begaf zich langzaamaan in de gevarenzone (15 cm afstand tussen de twee neuzen) en voor ze het wist beleefde ze de meest memorabele kerstnacht ooit.
Hoe bevalt de eerste officiële dag van de vakantie jullie? Mij niet zo fantastisch. Ik verveel me dood! Iedereen is met vriendinnen of vrienden gaan schaatsen, gaan bowlen, op vakantie, noem maar op. En waar zit ik? Hopeloos achter mijn computer, te schrijven over hoe saai de vakantie eigenlijk wel is. Maar deze mentaliteit houden we niet, hoor. Morgen heb ik alweer veel te doen. Mijn nieuwjaarsbrieven moeten nog geschreven worden, ik moet nog een boekbespreking in het Frans maken en dus ook nog een boek in het Frans lezen.. Dat wordt leuk, niet? Ik moet mijn kamer nog opruimen, babysitten, afwassen, je hoort het al. De vakantie wordt TOP voor mij.
Natuurlijk heb ik ook leuke dingen te doen! Ik ga nog naar de kerstmarkt en ben al naar de dierentuin geweest, Kerstmis komt er ook aan, Oudejaarsavond en Nieuwjaar. Ik zie mijn lieve nicht terug! Daar kijk ik echt naar uit! Ik ga met mijn lieve schat nog een laatste keer naar de cinema voor ik mij volledig afsluit van de geldwereld. Je hoort het goed, ik ga sparen. In de zomervakantie ga ik mee op reis met de familie van D en dat kost geld. Veel meer dan ik op mijn spaarboekje heb staan. Jullie zullen wel denken: "Dat heb ik al eens eerder gehoord!" Nee nee, de boodschap luidt: Mijn spaarvarken blijft dicht, net zoals de deur tijdens de solden.
Ik weet dat ik zei dat ik de koude ging omhelzen vandaag, maar misschien was het net andersom. De koude kreeg ons helemaal te pakken. Nog geen minuut buitenshuis en we waren al volledig wit gekleurd. Toen we aankwamen in het koude ondergesneeuwde Antwerpen besloten we om eerst een kijkje te gaan nemen op de Meir, de winkelstraat in hartje Antwerpen. We draaiden een paar straatjes in en voor we het wisten stonden we de thee van één van de verkopers (D's mama) uit te drinken in de Sissy Boy. Na een kijkje in de winkel, het passen van een aantal hemdjes en een leuke babbel trotseerden we opnieuw de vallende sneeuw. We liepen het shoppingcenter binnen en zetelden ons gezellig met z'n tweeën in een klein restaurantje. Daarna wandelden we gezellig door de straten van 't stad, langs de schaatsbaan, voorbij een reusachtige iglo, leuke hondjes, kleurrijke mutsen en nog veel meer. Op het plein voor de kathedraal kreeg D een idee. "Gaan we een grote sneeuwbal rollen?" vroeg hij dolenthousiast. Hij knielde meteen neer en begon aan zijn reusachtige sneeuwbal. Ik nam mijn fototoestel en trok er natuurlijk hilarische foto's van. We begonnen sneeuwballen te gooien, uit te schuiven, te lachen en te gieren. Het leidde tot dit leuke resultaat.
We besloten om naar huis te gaan en lekker dicht bij elkaar, met een warme chocomelk én speculaasjes, Harry Potter en de Halfbloed Prins verder te kijken. Ja, ik weet het, niet echt de meest romantische film ooit. Maar thuis geraken, dat was de opdracht. We namen de bus naar Aartselaar, dat was al een goed begin. De bus stopte in het centrum dus we hadden nog een andere bus nodig om ons helemaal naar D thuis te brengen. Ik zei: "We pakken de 501, die stopt vlakbij jou." Waarop D antwoordde: "Nee, de 503 stopt bij mij." Je weet hoe dit gaat, ik ga niet in discussie en we nemen de 503. Natuurlijk had ik wél gelijk en stopte de 503 helemààl niet bij hem. Na een lange (lees: heel lange) geïmproviseerde wandeling door het Reukerspad, dat meer op de Noordpool begon te lijken na een tijdje, kwamen we terug in de bewoonde wereld. Een uur later dan gepland, weliswaar. Na een gevecht om onze schoenen buiten uit te krijgen met bevroren vingers, nestelden we ons in de zetel en keken rustig onze niet-zo-romantische film. We vonden hem beiden geweldig en hadden genoeg romantiek door gewoon, met een besneeuwde neus, bij elkaar te zijn.
Vandaag ga ik naar de stad, niet zomaar een stad natuurlijk, DE stad. Ja, ik ga naar Antwerpen. Antwerpen is één van de leukste plekjes van België, misschien zelfs wel van de hele wereld. met zijn kerstmarkten, bloemenwinkels, verkoopstandjes, cafeetjes, restaurants waar je echt àlles kan eten wat je hartje maar begeert. Dàt is Antwerpen. Niet de kathedraal, het beeld van Brabo, de Schelde of het nieuwe Justitiepaleis. Nee, het is de gezelligheid die Antwerpen zo mooi maakt, de kleine straatjes. Het zijn de mensen, de echte Antwerpenaren, die het leven in 't stad zo boeiend maken. Vandaag mag ik de sfeer opsnuiven, mag ik tussen die mensen lopen, de markten afschuimen en de koude omhelzen in hartje Antwerpen. Zoals ze op z'n Antwerps zeggen: Kzen zot van A!
Ken je dat gevoel? Zo die vlinders in de buik, je hoofd vol van dromen? Ik ken het maar al te goed. Verliefdheid is iets vreemd. Je koopt het niet, je kan het niet bij je sleutels in je zak stoppen, je kan het ook niet opeten of opsluiten, afwassen of erop zitten. Het overkomt je gewoon! Bij mij is het me overkomen, alleen denk ik niet dat dit verliefdheid is. Het gaat zoveel verder dan de doorsnee vogeltjes die fluiten, verder dan alles wat je ooit hebt kunnen dromen over verliefdheid, wat je ooit dacht dat het zou kunnen zijn. Het gaat verder dan het sprookje. Liefde. Dàt is wat ik voel en ik laat het nooit meer los. De woorden 'Ik hou van jou' lijken zo gewoon en eentonig. Ik wil meer zeggen, maar kan het niet. Dan kijk ik naar hem met al die liefde schitterend en fonkelend in mijn ogen. Dat ziet hij dat ik geen woorden meer nodig heb om 'ons' te zeggen.
Zoals jullie wel al gemerkt hebben, is er weer veel veranderd in de laatste 2 dagen. We hebben onszelf in een nieuw kleedje gestoken, met andere woorden, we hebben een nieuwe lay-out. Deze is gemaakt door Dylan, die eveneens mijn nieuwe co-auteur is! Jullie zullen dus zowel van mij als van hem jullie dagelijkse überpositieve blogberichtjes ontvangen. Spannend, niet?
Om te antwoorden op Dylan's blogbericht: Ik heb ook wel zin in sneeuw! Het lijkt alsof de winter nog maar halfweg is. Het is alleen maar koud. Waar blijft de sneeuw?
Hebben jullie het al door? De meeste studenten onder ons moeten vrijdag nog wel even naar school om hun rapport op te halen, maar het is eindelijk zover! De vakantie is hier! (Met bijbehorend applaus en gejuich!) Iedereen heeft natuurlijk al een volgeboekte agenda en is maar aan het plannen om die ene film er nog tussen te kunnen proppen. Ik ken dat gevoel, elk jaar weer opnieuw. Alleen heb ik dit jaar niet zo'n last van drukke schema's en een overdosis aan voicemailberichten. Het is eindelijk wat rustiger. Nu kan ik genieten van een warme chocomelk, van een spelletje tetris, van een boterham met choco, een knuffel, een lach, een zoen. Ik geniet eindelijk van het echte leven! Ik kan uren in Antwerpen rondhangen, ben vogelvrij en kan alles aan. Ik heb geen tijdsbesef en lig uren met hem in de zetel. Gewoon liggen, niets meer. Af en toe een lach, een blik en de woorden: Ik zie je graag.
Voor sommigen is de kerstvakantie al begonnen, voor anderen begint ze deze zaterdag. Feit is dat het bijna kerstmis is en dat is zo'n leuk vooruitzicht. De dagen rond kerst zijn echt geweldig: kerstmarken afschuimen, op koopjesjacht gaan, de pakkende warmte voelen nadat je uit de kou komt... Er ontbreekt nog maar een ding en dat is sneeuw! Het zou zo leuk zijn als het moest beginnen sneeuwen, het wintergevoel wordt dan helemaal compleet. Jij zit lekker binnen, maakt niet uit waar, en buiten dwarrelt de sneeuw dan naar beneden. Wordt het binnen wat te warm? Geen probleem: je rent naar buiten en begint in de sneeuw te rollen, een sneeuwbalgevecht te organiseren en de kou? Die vergeet je gewoon! De winter is echt een fijne periode. Voor de mensen die het nog niet deden: geniet ervan! Het is de moeite. :D
Oh ja, ik heb mij nog niet voorgesteld: ik ben Dylan en vanaf nu zelfverklaarde co-auteur van deze blog :D
Ik heb de laatste tijd niet meer veel geschreven. Zoals elke student wel weet, zijn het examens deze weken. Tijdens de examens heb je je computer meer dan ooit nodig, niet alleen voor doelloos op facebook rond te klikken, maar om je leerstof samen te vatten, af te printen, door te mailen, noem maar op. Helaas laat de technologie ons soms een beetje in de steek. Als je je radio het hardst nodig hebt, zijn de batterijen leeg en vind je je kabel niet meer. Als je je laptop nodig hebt, is hij weer te traag. Er is altijd wel iets met de technologie van vandaag. Geef mij maar een beeldbuis en een ouderwetse tandenborstel.
Vandaag begon ik met mijn eerste examen, een mondeling Latijn. Ik denk dat ik het goed heb gedaan voor een eerste mondeling ooit! Het ging vlot, ik kon op de meeste vragen meteen antwoorden en ging buiten met een trotse glimlach op het gezicht.
Vanmorgend reed mijn mama mij naar school. Uit een klein straatje kwam er plotseling een vrachtwagen in volle vaart aan. Hij was er zo zeker van dat hij de grotere straat zou inrijden en iedereen voor hem zou stoppen. Maar wonder bij wonder stopte hij abrubt. Hij remde en reed rustig, op zijn beurt, de straat in.
Moraal van het verhaal: Een vrachtwagen voelt zich groot, tot de bus eraan komt gevlogen.
Gisteravond kwam ik een schilderij tegen. Ik zocht naar een mooi, ontroerend, liefdevol en eerlijk schilderij met een mooie boodschap. Ik zocht naar kunst. Dit is een schilderij van Vincent Van Gogh. Op het moment dat ik dit schilderij zag, kwam er een heel verhaal in me op.
Het is tweede kerstdag. Buiten sneeuwt het en is het ijzig koud. Op de achtergrond zie je kinderen met groene mutsjes, rode dikke sjaals en warme handschoenen schaatsen op een bevroren vijver. Op de voorgrond zie je een man, een houthakker met een keurig geknipte baard. Zijn werk zit erop voor vandaag. Hij opent langzaam de krakende deur en voelt de warmte van zijn huis en de liefde van zijn vrouw als een genietende bries over zich heen. Hij schopt zijn schoenen uit en kruipt in de stoffige bruingele zetel, voor de open haard. Op het vloerkleed ligt een grote hond te genieten van de warmte van het vuur. De vrouw van de houthakker loopt langs de donkergroene kerstboom en hangt dat ene gouden engeltje nog wat meer naar links. Ze zet zich bij hem en schenkt hem een grote mok warme chocomelk in. Door het raam, dat langs de zijkanten wat ijzig geworden is door de koude van de laatste weken, zie je de dorpskinderen leuke kunstjes doen op het ijs. De houthakker en zijn vrouw kruipen dicht bij elkaar en denken met een glimlach aan de tijd toen zij daar nog samen op het ijs schaatsten.
Wat is het heerlijk om een man te zijn Ik ben een man en dat is een geluk Ik doe niet hysterisch al heb ik het druk Ik verspil niet mijn leven met 'wat moet ik aan' Kan zonder depressie van de weegschaal afgaan Ik gooi dingen weg, heb geen spullen teveel En als iets kapot is dan maak ik het heel Parkeren is easy; gewoon in een keer En we doen wel hetzelfde, maar ik verdien meer! Ik ben een man en ik denk logisch na Ik leef niet op light-drank en drie blaadjes sla Als ik ergens heen loop, weet ik de weg terug Ik maak van een olifant in no time een mug En al deel ik met duizenden vrouwen het bed Ben ik juist de man, in plaats van een slet Als ik zeg dat ik klaar ben, dan kunnen we gaan! En tijdens het plassen kan ik blijven staan! Ik ben een man ja, dat doet me plezier Ik word niet dronken van twee glazen bier Ik weet wat 'buitenspel' is, daarom geef ik een brul want voetbal is passie en de scheids is een lul Publiekelijk huilen dat doe ik dus nooit He, ik kan het vangen als iemand iets gooit En ik hoef niet te baren, dus geen centje pijn Is het niet geweldig om een man te zijn? DE VROUW
Ik ben een vrouw, en da's heus geen pech, Heb geen last van agressie als ik rijd op de weg Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop, en ruim al mijn rotzooi achter me op! Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer! Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer! Van een griepje is bij mij niet veel te merken. Ik neem een aspirine en ga gewoon werken Ik hou me bezig met echt belangrijke vragen In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen! Al is vrouw zijn dan een enorme zegen, Helaas houdt 'De Man' onze ontwikkeling tegen! Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie Maar wie strijkt dan zijn overhemden en kookt zijn prakkie? Dat is niet het ergste in dit geval. wat echt irritant is bij mannen: hun gebral Ze denken zelf de beste te zijn . Vooral spotten met vrouwen vinden ze fijn ! Uiteraard laten we ze in de waan , want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan Mannen zijn eigenlijk nog net een kind , die spelen met auto's het einde vindt ! Die een potje gaat vechten als hun club verliest, computerspelletjes speelt en maar aan knoeit als ie piest. Nee, mannen willen de waarheid niet horen: Zonder een vrouw zijn ze verloren!
Ongeveer een week geleden gingen mijn mama en ik naar de Colruyt. We wandelden door de ragons en opeens bleef ik staan. Iets had mijn blik gevangen. Een smaak, een herinnering, een kleur ... een doos Special K met melkchocolade. Ik moest het hebben! Na lang zagen kochten we er maar ineens 3, dan kregen we korting. De volgende dag begon ik mijn dag met Special K en ging met een glimlach naar school. 's Avonds voor de televisie kreeg ik zin in chips. Ik dacht: "Nee, daar kom je van bij! Ik pak Special K." Zo gaat het dus al een week en geloof het of niet, ik ben 3,5 lichter dan vorige week! Het werkt dus echt, hé!
Blitse pakjes, hippe songs, lichtgevende schoenen en 4 té perfect gestylde en geschminkte mannen. Je weet natuurlijk al meteen welke boysband er gisteren optrad in de Lotto Arena in Antwerpen. Ik had tickets voor The Backstreetboys! Ze waren weer, zoals altijd, fantastisch! Ik ben natuurlijk niet alleen gegaan, C ging mee. Ik en een aantal vriendinnen kochten een ticket voor haar verjaardag. Ik vond het gewoon té grappig om te laten schieten. Hoe vaak zie je the Backstreetboys?? Ik dacht het ook!
'Fashionably late' was een begrip dat ten volle benut werd gisteravond. Niet door ons, wat al een prestatie op zich was. Wij waren goed op tijd. Maar de Boys zijn een uur, dit is niet overdreven, later begonnen. Ik denk dat het zo gepland was, want er kwamen nog mensen binnen toen het al half 21 door was. op onze tickets stond 20 uur. We weten dus voor de volgende keer dat we niet hoeven te rennen om onze tram te halen.
Natuurlijk begon het optreden als een typische boysband-videoclip. 4 mannen op een scherm die op je af komen gestapt, allemaal in dezelfde outfit. 4 mannen die uit een scherm springen en hun favoriete positie aannemen. Twee naar links, twee naar rechts gedraaid, handjes naast het lichaam en benen gespreid. Overal gillende ''die-hard fans'. Natuurlijk gilden we leuk mee. Het eerste liedje, wat voorspelbaar, werd natuurlijk EVERYBODY! Iedereen over de hele wereld kan dit refrein meezinge. Een geweldige openingsact dus, gevolgd door een fantastische show. Een bangelijk bis-nummer met confetti vallend uit de lucht. Zoals ik al zei: Té grappig om te laten schieten!
Vandaag stond ik er echter niet in de Lotto Arena, maar in het Sportpaleis. Iedereen die de laatste weken naar de televisie heeft gekeken, weet dat Sinterklaas dit weekend maar liefst 6 keer aankomt in Antwerpen. De derde keer zat ik ook in het publiek. Samen met mijn broer, de mama, mijn zus en de kindjes zaten we vlak naast het podium op de eerste etage. We konden net achter de schermen zien dus Bumba, Kristel (van K3), Mega Mindy én Berend Brokkepap hebben naar ons gewuift! De show begon met Kobe en de Boekenpiet, die op een grote muziekdoos stonden. De boekenpiet had het grote boek van Sinterklaas bij. Hij had een speciaal slot gemaakt voor het boek dat alleen maar open ging met een specifiek sinterklaasliedje. Alleen hij kende het. Was hij het toch wel vergeten zeker! Er kwam een grote notenbalk boven de muziekdoos. Het publiek moest dus mee zoeken naar het juiste liedje. Telkens Kobe aan het sleuteltje van de muziekdoos draaide kwam er een artiest optreden. Zij hielpen ons dan een sinterklaasliedje te zingen. Als er een woord in voorkwam dat ook in de titel van het speciale liedje kwam, lichtte er een noot op op het grote muziekscherm boven de muziekdoos. Mijn mama en ik hadden al door welk liedje we zochten vóór Kobe het eerste woord had. Een voor één traden de artiesten op. Amika, De Dalton Sisters, Bumba, Dobus, Piet Piraat, Samson en Gert, Mega Mindy én K3. Allemaal waren ze er! Het grappige was dat Mega Mindy én Karen van K3 allebei zwanger waren. Ik moet zeggen: Respect. Ze dansten beiden, weliswaar ín zwangerschapskledij, nog volop mee met hun dikke buiken. De Sint kwam natuurlijk iedereen vragen of hij/zij braaf was geweest en gaf alle kinderen een kadootje mee naar huis.
Mijn zus, mama en ik zijn een grote fan van de saxofonist van Studio 100. Een gezette man met een supergevoel voor humor. Stiekem gaan we voor hem elk jaar naar de Samson&Gertshow in Plopsaland. Samen met Gert maakt hij de show dubbel zo grappig voor ons, met hun droge volwassen grapjes ertussen. Ja, ik geef het toe. Ik ben een grote fan van Samson & Gert.
Het is bijna zover. De examens komen eraan. Iedereen zit natuurlijk al volop de leerstof van de voorbije maanden te herhalen, niet? Nee, ik ook niet. Ik maak wel een planning, een goede planning als ik het zo mag zeggen. Mij eraan houden is een andere zaak. Je begint te laat en krijgt je werk niet af. Je leerkracht geeft je nog even snel een leuke huistaak mee, het is jou beurt om af te wassen en de verwarming in de muziekschool is gerepareerd, dus je hebt tóch les vanavond. Alles komt opeens te samen op je af en je planning valt hopeloos in duigen.
Dan denk je, ik leer wel op de pedagogische studiedag volgende week. Nee, nee, nee, je wil absoluut naar je vriendje. Hij is toch zo lief om op jullie vrije dag samen met jou pannenkoeken te bakken.
Vanavond had ik niets gepland. Mijn origineel idee was te gaan fitnessen. Dat is er niet van gekomen. In de plaats daarvan ben ik maar beginnen werken voor school. Hoe komt het dat je nooit tijd hebt voor schoolwerk, maar wel altijd een plaatsje in je drukke schema vind om met je vriendin te bellen, iets te gaan drinken of eens naar een feestje te gaan?
Als je tijd nodig hebt, dan is die er niet. Maar als je tijd wil, dan maak je die toch gewoon?
De reden waarom ik de laatste tijd niet meer veel heb geschreven is de volgende.. DRUK DRUK DRUK. De examens komen er aan, ik heb net een vriendje en mijn kamer heeft dringend (lees: enorm dringend) een grondige poetsbeurt nodig. Het staat allemaal een beetje op zijn kop deze dagen. Daarbij begint natuurlijk weer net de buikpijn van de maand. Maar.. dat zijn de dagen dat je het positiefst moet zijn en in alles het mooie kan zien.
In je afwas bijvoorbeeld, een hoopje potten en pannen opgestapeld naast het vuur. Trek er een foto van, geef het een diepzinnige naam en je hebt een kunstwerk. Alles is dezer dagen kunst. Geef je schilderij, tekening, plasticine-werkje of foto een andere betekenis en het is kunst Denk je ook niet vaak, als je naar een kunstwerk kijkt, 'Dit kan ik ook!' Nou, ik wel. Het is vreemd hoe een kind van 3-4 jaar exact hetzelfde kan schilderen als een groot schilder en toch niet erkend wordt. Dat bewijst dan weer dat kunst misschien ook niet zo'n eerlijk milieu is. Maar wie ben ik! Ik weet niets van kunst. Ja, mijn oma was een schilder en mijn tante wint talrijke prijzen met haar prachtige schilderijen, maar ik? Ik ken er niets van. Misschien is het daarom dat een kind geen kunstwerk kan maken, omdat die er niets van kent. Ik breek er mijn hoofd niet meer over. Kunst is kunst als ik het mooi vind. Kunst is kunst als je de betekenis erachter niet begrijpt.
Precies 12 dagen geleden werd mijn moemoe (mijn overgrootmoeder, de moeder van mijn opa) 104. Met de woorden van mijn oma (die ondertussen jammer genoeg overleden is): "Dah mens dah bleft leeve!"
Ze hoort niet meer dan klanken, ze ziet niet meer dan schimmen maar haar verstand is nog optimaal. Ze herrinert zich letterlijk alles! Uren kan ze blijven doorgaan over haar jeugd en haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en ja, zelfs achter-achterkleinkinderen. Ze kent ons allemaal, en wij kennen haar.
Heel de familie werd 4 jaar geleden uitgenodigd op haar 100ste verjaardagsfeest. Met onze mooiste pakjes aan vertrokken we naar het rusthuis in Arendonk (waar ze ondertussen al vele jaren een erebewoonster is, de oudste weliswaar). Na een kleine receptie, waar moemoe iedereen persoonlijk begroette, gingen we aan tafel. "Voor mij twee kiekenbillen en 3 kroketten en ne goeie schep appelcompot," zei ze. Opa zat naast haar en zei dat ze misschien wat minder moest vragen. Daarop antwoorde ze: "Ik ben misschien wel honderd jaar, maar degelijk eten kan ik nog, hoor." Geen discussie mogelijk met moemoe, laten we zeggen. Zij is de oudste en heeft dus altijd gelijk.
Na het eten (moemoe at heel haar bord zelf leeg en ging zelfs nog een kroket bijhalen), kreeg ze een optreden van haar favoriete accordeonkwartet. We hadden ze speciaal laten komen voor haar verjaardag. Natuurlijk wist ze er al van, hoe dat kwam wist niemand. We hadden het zo goed verborgen gehouden. Ze zal haar middeltjes wel hebben, zeker?
Als afsluiter werd er een grote groepsfoto getrokken. Moemoe, met haar beroemde diadeem, moest natuurlijk eerst haar coupe goedleggen en honderden malen vragen of haar diadeem wel mooi stond. Ik hoor het haar nog zeggen: "Mannekes, ist zo goe?" Iedereen zette zijn mooiste glimlach op en moemoe deed mee. Je zag dat ze gelukkig was! Ze zou nog nog vele jaren leven!
Ondertussen is ze 104 en praat nog altijd zonder ophouden. Het is elke keer weer een geweldige ervaring om bij haar op bezoek te gaan!
Vanavond is het zover. Mijn Sweet 16 en 1/2! Een maand of twee geleden sprak ik met H, mijn beste vriendin, af om samen onze Sweet 16 te houden. Ik was jarig in mei en zij in oktober. Dat werd dus een probleem. Omdat ik niet echt een feestje heb gehad op mijn 16e besloten we dan maar een Sweet 16 (en 1/2) te organiseren op de dag dat ik dus 16 en half werd. We zijn van gisteren namiddag al bezig met alles klaar te zetten, de drank te gaan halen, te vergaderen met de DJ, pijlen te maken (want geen feestje zonder pijlen hé) en drankbonnetjes te kopen. Vandaag zijn we alles gaan installeren (lichten, Dj-installatie, rookmachine). Je hoort dus al dat het een hel van een feestje wordt!
Ik hoop maar dat iedereen het leuk vindt. Misschien heb ik toch een beetje stress. Ik zei nog tegen mezelf: "Gene stress!" Maar ja, je weet hoe dat gaat!
Voor sommigen is de kerstvakantie al begonnen, voor anderen begint ze deze zaterdag. Feit is dat het bijna kerstmis is en dat is zo'n leuk vooruitzicht. De dagen rond kerst zijn echt geweldig: kerstmarken afschuimen, op koopjesjacht gaan, de pakkende warmte voelen nadat je uit de kou komt... Er ontbreekt nog maar een ding en dat is sneeuw! Het zou zo leuk zijn als het moest beginnen sneeuwen, het wintergevoel wordt dan helemaal compleet. Jij zit lekker binnen, maakt niet uit waar, en buiten dwarrelt de sneeuw dan naar beneden. Wordt het binnen wat te warm? Geen probleem: je rent naar buiten en begint in de sneeuw te rollen, een sneeuwbalgevecht te organiseren en de kou? Die vergeet je gewoon! De winter is echt een fijne periode. Voor de mensen die het nog niet deden: geniet ervan! Het is de moeite. :D 
