Lunes: Eerste dag van de week waar ik zowaar ook last heb van 6 uur springuren. Die hebben sinds vorige week een casi nuttig doeleinde gevonden. Samen met mijn Spaanse casacompañeros hielden we een casa-vergadering. Blijkbaar één heikel punt op de agenda: Kuisen. U moet weten, aandachtige lezer, na het eventueel bekijken van de sfeerfoto's van mijn huis, dat mijn woonst zich in een niet al te kraaknette staat bevindt. Het dateert volgens mij uit een andere eeuw of zelfs kolonisatieperiode. En met 4 mannen in huis was er weinig beterschap in zicht. Zelf maak ik daar niet zo een probleem van, maar tussen alle rommel en stof door een proper plekje is altijd aangenaam. Nu had mijn oudste medebewoner er niets beters op gevonden 2 verplichte kuisshiften per week de man in te lassen. Mijn twee jongere kompanen stemden ietwat gedwee in en ik, als niet-Spanjaard en semi-buitenbeentje, tuitte mijn lippen en zei kort maar bondig: "Vale!". Best niet te veel uw mening laten blijken, Thomas, laat staan dat je die al feilloos kan uitdrukken om een been te hebben om op te staan. Sindsdien besteed ik elke maandag een dik uur aan het dweilen van de bovenbadkamer en één week op twee de keuken of het salon. Que nuevo hombre!

Martes: De dag waar ik wekelijks verplicht een practicum van twee uur moet uitzitten. Niet dat het zo moeilijk is, maar de Spaanse noot kruidt het practicum momenteel toch wat extra. Onze groep bestaat uit 8 man en meer zit er ook niet in de les. In Leuven mag je je toch meestal aan een veelvoud verwachten. Nu, blijkbaar hanteren we een beurtrol en zit ik elke week naast iemand anders vóór een rek elektrische toestellen. Meestal wel een gezellig onderonsje, waar al eens gelachen kan worden en ideaal voor mijn Spaans. 's Avonds trek ik dan naar de taalles, waarna ik me volledig geef in mijn verplichte nieuwe passie Taekwandoo. Wat een mens niet allemaal doet om Spaans te leren! Ik weet niet hoe lang dit grapje nog gaat duren, aangezien de Maestro mij steeds nadrukkelijker aanmaant zo een pak te kopen. Volgende keer moet ik niet meer binnenkomen in mijn short en T-shirt, heb ik mogen verstaan.

Miercoles: Eens dringend tijd een stapje in de wereld te zetten! Deze week mijn kotgenoot Manuel eens vergezeld. Heel leuke peer, een kruising tussen Jochen Theelen en Johan Hawinkel, beide oud-kotgenoten uit Leuven. Jochen Theelen zegt ook altijd dat hij niet uitgaat, maar eens je aan zijn deur staat, staat hij binnen de minuut naast u. En Johan Hawinkel, gezien zijn kamer aan een verluchtingsprobleem lijdt. Eens op een dansbare plek stijgt zijn Don Juan-gehalte ten top en haalt hij zijn best wel te pruimen dansmanoeuvres boven. Oordeelt u zelf maar!

Jueves: Voorlopig doorgaans een kopie van dinsdag. Al kan er eens een variant opduiken. Deze week, bijvoorbeeld, ben ik eens langsgegaan bij mijn Italiaanse vrienden: Vito en vrouwelijke achterban. Ik had het hen al lang beloofd eens langs te komen. El maffioso kon het niet laten zijn gitaar boven te halen en de ene Calzone na de andere uit te kramen. Volgende week waarschijnlijk een ander donderdagavondscenario! Leven doe je hier van dag tot dag.

Viernes: Zoals u bij Tom kan lezen, pakte hij deze week uit met een hels kotfeest. Hels, zeg dat wel, een avond vol nieuwe mensen, sangria, Roemeense keuzeplaten en ga zo maar door. Een leuk initiatief dat al enkele weken aan de gang is onder Erasmussers en Spaanse aanhang. Calle Prosperidad 34 kan niet uitblijven en de interne onderhandelingen zijn volop aan de gang. Wordt beslist vervolgd!

Sabado: Sevilla was deze week de gastheer van WOMEX, World Music Exposition, iets buiten de stad. Je bent maar één keer op Erasmus, waarom er niet heen trekken. Hoewel het eerder een beurs is, waar muzikanten van het alternatievere soort elkaar opzoeken of leren kennen, kan je er 's avonds ook van optredens genieten. En dat hebben we gedaan. Van Algerijnse hoe-noem-je-die-muziek over Spaanse Rumba tot verse klanken uit Trinidad en Tobago. En passant, ben ik ook aan de praat geraakt met, ik vermoed, een Siberische krijger. Hij zat daar wat verweesd voor zich uit te staren in een, bij nader toezien, aanzienlijke alcoholwalm. Vlot was de conversatie alleszins niet, maar het was de eerste keer dat ík eens niet naar woorden moest zoeken.

Domingo: Wat ik al lang van plan was, is er eindelijk van gekomen. Vrijdag ben ik tickets gaan kopen voor Betis Sevilla - Mallorca. Voetbal voor de outsiders. Samen met de boomlange Chris, hardnekkige fan van de Duitse joker Odonkor, nestelden we ons rond een uur of 17 in het aardig gevuld Estadio Manuel Ruiz de Lopera. Spannend was de wedstrijd allerminst en sfeer viel er ook niet echt te bespeuren. In de tweede helft begon de spionkop aan de kar te trekken, maar dat leverde weinig resultaat op het veld. Betis raakte niet uit zijn negatieve spiraal en blijft voorlopig onderaan het klassement slingeren. Resultaat: 0-1, domme tegengoal 20 minuten voor het einde. Voetbal: altijd een dubbeltje op zijn kant, volgende keer beter!

Om het vierdaagse viergangenmenu compleet te maken kregen we bezoek vanuit westelijke richting. Kasper, die eveneens een jaar op Erasmus zit in Lisboa, kwam met een volle gehuurde auto over om hier het weekend door te brengen. Samen met een Duitse, een Belgische en een Italiaan trok hij de grens over om zich hier in Calle Prosperidad 34 tijdig te nestelen. Na een namiddag de stad en vooral de Giralda te verkennen, toverden we het dakterras even om tot een oase van matrassen, gespijsde tafel en gloeiende bbq, omhuld door een straaltje avondzon. Ideaal om wat bij te praten en onze gasten te leren kennen. Het buikje goed rondgegeten en elke lichaamscel goed bevochtigd trokken we richting Calle Betis, een gezellig straatje naast de Guadalquivir waar altijd wat te beleven valt. Even onze versie van "Feliz Cumpleaños" uit de doeken doen voor een kersverse jarige tot onze Flamencoritmes tentoon spreiden aan een lokaal jammend groepje Sevillanen. Vervolgens begaven we ons met ons bezoek naar Plaza Alfalfa waar onze Portugese strandgenotes en aanhang ons warm ontvingen. Leuk om zien dat iedereen met iedereen aan de praat raakte ondanks de zogezegde taalbarrière. Vito kon natuurlijk niet op de afspraak ontbreken en zijn telefoon bleef niet uit. Binnen de tien minuten maakten onze gasten kennis met deze druk gesticulerende Siciliaan. Als kers op de taart kropen we gezamenlijk als sardines de auto in richting een nieuwe discoteca. Een mooie afsluiter van de avond of eerder nacht! Na een korte nacht onder de blote sterrenhemel, bracht een korte tapamaaltijd wat beterschap aan de gemoedshorizon. Dit betekende ook het einde van een fantastisch weekeinde en viergangenmenu! Bedankt aan de koks die wat in de pap de brokken hadden voor hun bijdrage en aanwezigheid! Check ook Kaspers blog: http://orgasmuslisboa.blogspot.com/

Noteer donderdag 12 november 2006. Nationale feestdag of iets dergelijks in Spanje. Mijn klas was zo vriendelijk om me te melden dat ik over vrijdag eveneens een kruis mocht maken. Onverwacht, ideaal, dus let's plan de vierdaagse! Misschien eens tijd om de playa's hier in de buurt op te snuiven en eens gebruik te maken van onze contacten die we op de esmoquienfiesta's hebben opgebouwd. Na vakkundig gelobby was de playatrip snel geboekt. Twee Sevillaanses stelden ons voor een kijkje te gaan nemen op de stranden over de grens heen in Portugal. Waarom niet? Misschien best beginnen met je buurland vooraleer je je eigen kust aansnijdt. Na een cocherit van anderhalf uur arriveerden we aan een immens strand net over de grens in Monte Gordo. Geen kat te bespeuren. Geen nationale feestdag in Portugal. De zee lag er als een blauwe biljarttafel bij en het strand was net geboend. Het water was ideaal om af en toe wat verfrissing te bieden aan de nog altijd uit de pan swingende temperaturen. Een deugddoend dagje uit in aangenaam gezelschap om even uit te rusten van de leerrijke, avontuurlijke, maar vermoeiende eerste weken. Ook dit is Erasmus. En dit terwijl de meesten in België achter hun bureau of werktafel zaten...

Hier vindt u enkele foto's terug van onze eerste aangename feestjes van het net iets nettere soort. Het eerste feestje vond plaats in een hacienda iets buiten de stad alwaar we in smoking heen moesten. Om te bedanken heb ik me een pot mayonaise aangeschaft van papa's bedrijf. Een week later waren we uitgenodigd op een ander verjaardagsfeestje in "casual" kledij. Later de foto's voor zich spreken!

Zoals u ook bij Tom kan lezen, hier mijn relaas van de voorbije twee weekenden. Via via heb ik België wat contacten verzameld, o.a. van een Sevillaanse, Maria, die mij heel wat op voorhand heeft geholpen. In het tweede bericht leest u hoe warm de ontvangst was. Nu bleek deze jongedame onlangs 18 te zijn geworden. Een feestje was op zijn plaats en we waren terstond uitgenodigd. "Esmoquien" bleek noodzakelijk te zijn en fancy uitgedost, enigszins nerveus, begaven we ons, jawel, richting een stoet privébussen met eindbestemming: een "hacienda" buiten de stad. Van de juiste mensen getroffen te hebben, gesproken! Foto's zeggen veel meer en die komen er zeker aan! Aldaar aangekomen begroette ons een erehaag aan opdiensters. Wij maar doen alsof we dat elke week meemaakten. Na een kleine verkenningsronde besloten we ons ergens in een groepje te infiltreren. Tom had het niet beter kunnen verwoorden. Vrij hilarisch! Stilaan maar zeker raakten we overal een beetje aan de praat. Een kort, maar stevig avondmaal, nachtmaal eigenlijk al ondertussen, leidde het slot van de avond in: la fiesta. Een geïmproviseerde discoteca in een patio draaide non stop zwoele Spaanse ritmes. Een uitgebreide cocktailbar mocht niet ontbreken en was op de afspraak. Iedereen had de smaak goed te pakken en ging zonder probleem door tot een uur of zeven. Ondertussen deden wij onze ronde verder en legden we de nodige contacten. Een weekendje Madrid volgend semester is geregeld. En het voorbije weekend was ook ineens gepland. Vrijdag heeft een Sevillaanse ons op sleeptouw genomen door het nachtleven alhier. En voor zaterdag hadden we een uitnodiging op zak voor een nieuw verjaardagsfeest.

Sinds een goede week zijn de lessen ook hier begonnen. Diegenen die zich minder interesseren in het schoolgebeuren, verwijs ik graag door naar een ander bericht. Mijn werk begon eigenlijk in Leuven al. Zonder ooit één letter Spaans gelezen te hebben, moest ik gelijkaardige vakken zien te vinden op de website van de universiteit alhier. Nu heb ik hier mijn lessenrooster uitgepluisd en na wat verder geschrap volg ik hier een tiental vakken. In het tweede, vierde en vijfde jaar samen, met als gevolg dat overlap onoverkomelijk is. Maar dat valt bij mij, vind ik, goed mee. De eerste lessen waren op verschillende vlakken een vernieuwing. In de lessen van vier van de zes vakken van dit semester zitten we hooguit met acht. En telkens een ander zevental. Van een viertal chica's uit Cordoba, die blijkbaar elke letter grappig vinden dat ik uitkraam, in de ene les tot een hoopje typische burgielui uit ik-weet-niet-waar in de andere les. Mijn klasgenoten uit tweede kan zijn met iets meer en van alle slag. Aanhang(st)ers van Avril Lavigne, typische beachboys of sollicitantes voor de nieuwste reclamespot van Dior vind je er terug. Net een set van een Amerikaanse "High School"-reeks. Mijn collega's uit het laatste jaar zien er dan ineens immens veel ouder uit en sommigen zijn dat ook. Het is hier doodnormaal je vijf jaar in zes, zeven of acht jaar af te werken. 1ste zit is hier een uitzondering. Ik heb uitslagen van een vak van mij zien uithangen; hooguit een achtal van de vijftig hadden meer dan de helft. Dat belooft! Ligt het niveau zo hoog of ligt het gemiddeld Sevillaans IQ zo laag: dat weet geen mens! En ik meen het momenteel ook niet te weten, mede omdat ik na een week enkel de namen van de proffen en een paar lidwoorden heb verstaan. Met wat er op het bord staat, speel ik altijd een variant van "Wie is Het?", "Wat is Het?" of eerder "Wat zou het kunnen zijn?". Nee oma, geen nood, mijn Spaans betert met de dag.
De allereerste les was ook verschieten. Een zeer vriendelijke, welgevoede professor, blijkbaar, wandelde rustig binnen met een XL-T-shirt met een prent op van een octopus in een glazen pot. Volgens mij was hij ook wat laat opgestaan, want hij zat nog blootvoets in zijn insteekschoenen. Maar die draagt hij nu toch al een week, dus ik vermoed dat hij zich trendy probeert te kleden. Bij een andere prof heb ik ook wat meegemaakt. Blijkbaar zit ik dit semester opgezadeld met een programmeervak. Niet direct my piece of cake. De eerste les strompelt er een zwaar zuchtende alsook zwetende heer binnen, die naar mijn mening lichte vormen van autisme vertoont. Zijn broeksriem zou twee keer om zijn middel kunnen met als gevolg dat zijn riemuiteinde tot onder zijn kniën hangt; zijn brilglazen, eigenlijk lenzen, plakken tegen zijn ogen; en zijn haardos heeft iets weg van de branding in Tarifa. Hoe kan het anders met zo'n vak. Mijn buurman staafde meteen mijn vermoeden, toen hij na twee minuten "LOCO" op zijn bank schreef. Hij begreep er al even veel van als mij. Tijdens de pauze besloot ik mij te gaan voorstellen en te gaan vragen achter iets leesbaars annex studeerbaars. Net toen ik mijn vraag wou stellen, niesde hij zijn cursus vol. Even stap naar achteren, bekomen, en terug een poging wagen. Dit keer liet hij mij uitspreken. Maar hij bekeek mij alsof ik een alien was en uit zijn zwaar Andalusisch antwoord raakte ik geen wegwijs. Ok, Thomas, doen alsof je het begrijpt en opkrassen. Dat heb ik zoveel aan de hand. Dat ze me iets vragen of uitleggen en dat ik er geen snars van begrijp. En ik kan toch ook niet blijven vragen om het te herhalen. Dan zeg je maar Si of No, als ze raar kijken, of nog iets anders, als het toch geen ja-nee-vraag blijkt te zijn. Maar altijd met de glimlach, want ik ben gewoon tevreden dat ik hier ben!