Welcome to my world Mentale honger. Vooral ons reflectievermogen onderscheidt de mens van het dier, een vloek of een zegen? Het doel van mijn blog.Enerzijds is het entertainment, poëzie en een dagboek, anderzijds het proberen begrijpbaar maken van niet-materiële en ontastbare zaken. Zaken die voor de meeste mensen, inclusief mezelf, moeilijk te vatten en te verwoorden zijn
05-02-2015
gedeelde verantwoordelijkheid
Wij hebben onszelf niet geschapen. En als dat wel zo is, dan weten we het niet echt meer. Wij hebben dus onze ervaringen, onze natuur, ons denkkader niet gekozen niet expliciet gekozen. En anders, weten we het niet echt meer. Nochtans bepaalt dit voor een groot stuk onze gevoelens en daarop volgend ons gedrag. Dit wetende, wijs je niet meer met de volle vinger naar een schuldige. Je wordt niet meer boos OP mensen. Je wordt boos OM mensen. Je wordt niet boos OP misdadigers. Je wordt boos om de MISDAAD. Je wil mensen niet meer opsluiten uit wraak maar om ze te beschermen tegen anderen en zichzelf. Je wil pijn met liefde bestrijden. Je hebt mededogen voor de mens en zijn mechanisme. Een gedeelde verantwoordelijkheid.
En terwijl heel wat kinderen nood hadden aan stimulans om zelfstandiger te worden en regels te volgen... had ze nood aan iemand die zei dat ze hulp mocht vragen en grenzen mocht aftasten.
En terwijl heel wat pubers een boost konden gebruiken om zich uit bed te hijsen en te appreciëren wat ze hadden... Wou ze horen dat ze mocht uitrusten en behoeften en gevoelens mocht tonen.
En terwijl heel wat mensen om stimulans vroegen te analyseren, kritisch te zijn, aan introspectie te doen en bewust te leven... had ze af en toe de behoefte om te horen dat het oké was om gewoon, slechts, zo nu en dan, enkel en alleen maar en zonder meer... te zijn en te beleven.
Dit besef gaf eindelijk de kans om meer 'te zijn' en minder 'te proberen zijn'. Yesss...
Maar shit... Wie ben ik dan? Kan ik zijn wie ik ben zonder na te denken over wie ik ben? Mag ik er op vertrouwen dat zonder anticipatie ik mijzelf zal toelaten te zijn. En wat als het willen zijn mijn zijn inhoudt. Ik hoop dat ik ooit helemaal kan zijn.
Ieder heeft zijn eigen definitie van "perfect". Wat perfect is voor de één is imperfect voor de ander. Daarnaast heb je de perfectie van de imperfectie. Perfectie noch imperfectie is mijn doel. Mijn doel is het ontdekken en proberen waarmaken van mijn perfectie en perfecte imperfecties. Waarbij mijn gevoel bepaalt of ik iets wil houden of veranderen. Waarbij enkel emoties het gevolg zijn van het wel of niet slagen daarin. Waarbij dit geen enkele afbreuk doet aan mijn zelfbeeld en wezenlijk geluk.
Er zijn mensen die opkijken naar mensen en anderen hiërarchisch boven zichzelf plaatsen. Welke gedachten gaan er door je hoofd als je iemand ontmoet "boven uw stand"? Zie je de ander dan als meer perfect dan jij? Ik heb mezelf altijd afgevraagd waarom ik maar weinig sociale vrees had, ook bij mensen die hoger worden ingeschat. Is het respectloos om je baas, ouders, idolen, politiekers, ministers, leerkrachten, ... naar eenzelfde waarde te schatten dan je vrienden, kennissen, onbekenden, dieren, planten, ... ? Ik vind van niet. Behandel je ze anders? Ja? Maar dat heeft volgens mij hele andere redenen. Ik kies er pas voor om iemand met "U" aan te spreken als ik denk dat de ander dit verzoekt. Ik spreek mijn baas niet aan met "U", omdat het hem geen zak kan schelen. Waarom zou ik het dan doen? Omdat ik heb geleerd dat het zo hoort? Dan doe ik het niet voor hem, maar voor mezelf. Omdat ik een innerlijk conflict uit de weg wil gaan en mijn zelfbeeld niet wil aantasten. En dat heeft volgens mij niets met respect te maken.
Levensvervreemdende communicatie
"Voorbij goed en kwaad ligt een andere dimensie. Daar zal ik je ontmoeten" (Rumi)
We denken vaak in termen van goed en kwaad, juist en fout, perfect en imperfect. Nochtans is de invulling hiervan bijzonder relatief. We gebruiken wel vaker beperkende taal als "Ik moet... Het hoort zo...". Deze uitspraken stammen nog uit de tijd van de onderdrukking en slavernij. Toch is het voor velen van ons nog gebruikelijke taal. Sterker nog, het is een manier van communiceren waarvan sommige mensen denken dat het, jawel, zo moet en zo hoort... Wie heeft ons ooit verteld dat het fout is om te laat te komen? Je ouders, je vrienden, je omgeving... Het is cultureel bepaald. Heb je ooit aan jezelf gevraagd wat je daar van vindt? Ja? Heb je naar jezelf geluisterd? Want in Suriname is het helemaal niet zo fout om een half uur later te komen opdagen. Door onze vertrouwde manier van denken vergeten we dat er alternatieven bestaan, iets naast goed en kwaad.
Wat als écht geluk niet buiten jezelf te vinden is?
Zou het kunnen dat dit de enige plek is waar je nog niet goed hebt gezocht?
Hoe maakbaar is geluk?
Vele mensen gaan op wereldreis, storten zich op een hobby, een job, een persoon, een religie,...
Op zich is daar niets mis mee.
Het leven is een pretpark vol mogelijkheden om jezelf te entertainen, niet?
Maar ben je naar meer op zoek dan dat? Dan zal je verwachting waarschijnlijk niet worden ingelost.
Al had je deze wereldreis mogelijk nodig om net tot dàt besef te komen.
Hoe maakbaar is de mens?
Probeer jij jezelf vorm te geven? Alsof "iemand zijn" een keuze is?
Is "zijn" een kwestie van jezelf maken en creëren?
Of ben je er al? Maar ben je bedekt onder een laagje stof? Een laagje sociaal-wenselijk stof?
Wat wil je ermee doen? Jezelf beschermen? Ben je bang voor wat je er onder zal aantreffen?
Of ben jij helemaal jij? Zo dicht bij jezelf als dat je zou wensen?
Past wat jij doet en zegt, bij wie je werkelijk bent?
Wat voel je als je een actie onderneemt?
Wil je je werkelijke zelf uitdrukken of slechts een reactie uitlokken bij de ander?
Bén jij jezelf of wil je een beeld scheppen?
Is hoe die andere zich gedraagt bepalend voor wie jij bent?
Stel dat wie je werkelijk bent, er reeds is, en dat je regelmatig beslist om af te stoffen.
Stel dat je bewust bent van wie je werkelijk bent.
Stel dat je vrede neemt met wie je werkelijk bent.
En stel dat je vervolgens kan handelen en denken in overeenstemming met wie je werkelijk bent.
Stel dat je dit kan integreren. Dat je oprecht en eerlijk met je werkelijke zelf door het leven kan gaan.
Kan het zijn dat dan, twijfel en spijt zo goed als niet meer bestaat?
Kan het dan zijn dat, hoe dichter je bij jezelf gaat leven, hoe gelukkiger je wordt?
Besef dat die reis, stiekem deel uitmaakt die reis naar je werkelijke zelf, zodat je weet wat jou gelukkig maakt. Want heel cliché, maar dat is toch wat we allemaal echt willen?
Als
er iets is wat je leven kan verrijken...Dan
is het de liefde.
Als
er iets is wat je kan verlammen...
Als
er iets is wat je kan leegzuigen...Dan
is het de liefde.
Wat is liefde...?
Er is geen thema zo cliché als liefde, en toch kan ik er niet aan ontsnappen. Het is een levensthema. Hoe en hoeveel je ermee wordt geconfronteerd, hangt af van de betekenis die je verleent aan het woord. Dit is alles behalve evident. Toch hecht ik hier belang aan. Het is alsof daar de antwoorden te vinden zijn, in de wortel van het woord 'liefde'
Als we spreken over 'liefde', over wie of wat hebben we het dan? In eerste instantie denk je aan liefde tussen twee mensen, man en vrouw, tenzij je anders geaard bent. Maar je kan eveneens liefde voelen voor beeld, klank, beweging, materie, visie, ... Wat maakt dan dat je kan zeggen dat iets 'liefde' is, en van iets 'houdt'? (ervan uitgaande dat je houdt van dat waar liefde is).
Waar heeft het mee te maken? Intensiteit, uniciteit, duurzaamheid, nabijheid (al dan niet letterlijk), emotie, openheid, oprechtheid, eerlijkheid, verdraagzaamheid, vertrouwen, respect, afhankelijkheid, gehechtheid, ...? Hebben deze termen te maken met wat liefde 'IS', of hebben ze meer betrekking op de gevolgen ervan? Elk woord zouden we uitgebreid kunnen bespreken, en van betekenis verlenen.
Ik kan u enkel maar meenemen in mijn zoektocht. Net zoals een gelovige je zou meenemen in zijn overtuiging (of die van de religie). Ik weet trouwens niet in hoeverre we spreken van 'mijn' ideeën, aangezien ik ze toch érgens vandaan moet hebben gehaald. Laten we zeggen dat ik niet onlangs een boekje met opschrift 'liefde is' heb gekocht, en dat het een samenraapsel is van ervaringen met mezelf en anderen.
Ik geloof dat je van iets houdt wanneer het je kan RAKEN. Het boeit je. Het doet je iets. Je geeft er om. Daarnaast is er 'het gevaar' dat je dat, waarvan je houdt, gaat zien als een BEZIT. Je wil iets houden, bewaren, beschermen... En dat kan je dan weer angstig, machteloos, boos en gefrustreerd maken.
