|
Dag lieve Thibo,
het is de hoogste tijd voor een nieuw briefje... Eindelijk vind ik hiervoor nog eens tijd...
Ondertussen is je zusje Loth al 4 maanden, wat vliegt de tijd.
Een kleine 2 weken geleden had ze hoge koorts die we maar niet deftig naar beneden kregen.
Na verschillende contacten met onze kinderarts werd ze op zaterdag opgenomen in het ziekenhuis...
Geen pretje, geloof me. Je zusje was nog te klein om te beseffen dat er iets aan de hand was,
zij volgde gewoon haar ritme van eten en slapen en de verpleegsters en dokters vonden het feit
dat ze naar iedereen haar beste glimlach bovenhaalde super.
Na enkele dagen was de koorts onder controle en mochten we terug naar huis, gelukkig maar !
Het is uiteraard niet te vergelijken met jouw ziekenhuisopnames, maar toch was het weer even een déjà-vu...
Ziekenhuisbedje met spijlen, infuusje, opvolgen koorts, ziekenhuiseten, de slapeloze nachten in het ziekenhuis...
Gelukkig hebben we nu een schat van een kinderarts die alles perfect opvolgt. We waren nu ook in het ziekenhuis
in Menen, want naar Kortrijk krijgen ze me niet meer. Daar hebben ze teveel met onze voeten gespeeld en geloofden
ze niet dat er met jou iets aan de hand was. Ik denk dat ik letterlijk misselijk zou worden moest ik een dokter van toen
terugzien.
Dus, uiteraard kwamen de herinneringen aan jou terug iets meer naar boven dan anders, maar doordat je zus zo goed geholpen
werd gaf het ons een ander gevoel. Uiteraard ook omdat het helemaal niet zo ernstig was wat ze had.
Wout blijft ondertussen ook maar veranderen en eigenlijk is hij al een grote jongen hoor.
Hij is nog niet zoveel ouder dan jij geworden bent, maar toch is het helemaal anders.
Jij had zoveel achterstand door de vele behandelingen... Jij deed wat je kon en je deed het super,
maar Wout is zo'n haantje de voorste dat het verschil heel groot is.
Afgelopen vrijdag was het 1 november. Net zoals elk jaar hadden we bezoek van de oma's en opa's, tantes, nonkels,...
Vroeger gingen we altijd op 1 november naar het kerkhof, samen met de familie. Sedert dat jij gestorven bent kiezen
we ervoor om bewust op die dag niet meer naar het kerkhof te gaan. We passeren daar dan eens op een ander moment.
Voor familieleden is het misschien moeilijk dat jij niet op het kerkhof ligt en dat ze altijd bij ons langs moeten komen
om bij jou te zijn, maar voor ons voelt dit nog altijd zeer goed aan.
Jij bent dagelijks bij ons, maakt nog altijd een deel uit van ons gezin en dat moet altijd zo blijven !!
Onlangs had er iemand op facebook nog eens zitten kijken in de foto's die ik van je erop plaatste en die "geliked".
Plots kwam er terug veel reactie op je foto. Ik vond het echt leuk dat er iemand spontaan nog eens naar jouw foto's keek,
dit betekent echt dat mensen nog aan je denken en dat is super !
Lieve lieve Thibo, hoe zou het zijn moest je nog bij ons zijn?
Een vraag die we ons ons leven lang zullen blijven stellen, maar waar nooit geen antwoord meer op komt...
Wat we wel zeker weten is dat we je altijd zullen blijven missen !!
Dikke dikke knuffel van je mama
http://youtu.be/G9pDRlHEYBQ
|
