Parents hold their children's hands for a while and their hearts forever...
Zoeken in blog
Een blijvende herinnering aan Thibo
08-05-2011
Moederdag en 6de verjaardag
Ah Thibo
Voor één keer is het jouw papa die iets typt maar het is
dan ook een speciale dag: vandaag vieren we je mamas dag en jouw verjaardag.
Je zou nu exact 6 jaar geworden zijn 3de kleuterklas al serieus
aan het rondcrossen volgend jaar lezen, schrijven, communie al die leuke
dingen al die cadeautjes mama heeft de haren al gekregen de jouwe volgen
nog.
Elk jaar vragen we ons af hoe we zullen omgaan met een dag
zoals vandaag. Gisteren lazen we het Nieuwsblad en waren we gecharmeerd door
wat Annelies Rutten zo mooi omschreef ik laat het je ook eens lezen:
Stuk voor stuk hebben
ze ook aandacht gevraagd. Voor al die andere mama's die het morgen zonder een
knuffel, een zoen, een boeket of een cadeautje moeten stellen, omdat een te
vroeg afscheid er anders over heeft beslist. Zij krijgen geen aandacht. Maar ze
zijn ook nog altijd mama's. Moederdag blijft ook hun feest. En natuurlijk
moeten alle mama's zich morgen de attenties en cadeautjes van hun spruiten
laten welgevallen (laat je maar eens goed verwennen!), maar misschien is het
niet slecht om ook aan hén te denken. Om met een berichtje, een mailtje, een
kaartje of een bloem te tonen dat ook hun liefste schatten niet vergeten zijn.
Misschien doet het een klein beetje deugd. Een mooie Moederdag allemaal.
Moeders vragen er inderdaad niet om. Moeders geven, zorgen
en troosten. Maar vandaag mag er eens gegeven, gezorgd en getroost worden.Het nadeel is dat papas daarentegen beter
zijn in spelen, lachen en waken. Dus voor ons is het niet evident om de rol van
mama te spelen. Ik denk ook niet dat dat de bedoeling is. Je mama en ik missen
je nog elke dag en ookvandaag zijn de
traantjes al gerold. Vergeten doen we je zeker nooit
Wat mij betreft heb ik al vele dingen een plekje gegeven. En
wat ook raar is: ik kan me meestal maar de leuke momenten meer bovenhalen. De
eerste keer stappen, het lachen, de fiets, de glijbaan maar die mindere
momenten daar kan je mama veel meer over vertellen. Dat toont nog maar eens
duidelijk aan dat moeders en vaders hun eigen rol in hun kinders leven spelen.
Dat toont ook nog eens aan hoeveel tijd jouw mama in jouw zorg gestoken heeft.
Af en toe zou ik haar graag eens laten zien wat ik zie, voelen hoe ik me (goed)
voel (als ik aan jou denk) en zeggen hoe
het destijds was maar ja omgekeerd mag ik ook die andere momenten niet
vergeten. Daarvoor neem ik nog altijd mijn hoed af voor jouw mama: dag na dag,
maand na maand, 2 jaren aan 1 stuk die zorg moeten dragen (vaak alleen toen
papa aan het werken was) in omstandigheden waar helaas vele mamas (en papas)
over kunnen meevertellen.
Het moederschap is een geschenk das waar maar vaak snij
je jezelf aan het lint. Nu het is en blijft een cadeautje en eens mama,
altijd mama dus vandaag mogen we zeker (jouw) mama eens in de picture zetten.
En jouw broer wel die was al vroeg wakker om het te zeggen, maar was ergens
verdwaald geraakt tussen de lakens hij doet je zeker ook de groeten.
je was erbij hé, toen we vorig weekend naar Centerparcs Meerdal gingen.
Daar zijn we ook geweest juist voordat we wisten hoe ziek je wel was.
Papa had vorige week een virale mondinfectie waardoor hij zeer besmettelijk
was.
Het minder leuke gevolg was dat ik op donderdag dezelfde infectie bleek te
hebben.
Na lang getwijfel pakten we toch onze valiezen en vertrokken richting
Nederland.
Met een extra voorraad mondmaskers kwamen we het weekend door.
Centerparcs én de mondmaskers brachten vele herinneringen naar boven...
Hoe leuk jij het vond in het zwembad, in het zand, op de glijbaan.
Hoe jij daar 's avonds spaghetti at en je gezicht helemaal onder de saus zat...
Leuke herinneringen dus, maar natuurlijk moesten we dan ook denken dat je
toen al zo ziek was en we hadden geen idee...
Je dronk geen melk meer, je weende zoveel...
Maar toch hadden we daar nog een zeer leuke vakantie met jou...
En ook nu was het plezant en hebben we ervan genoten.
Zowel je papa als ik hadden er nood aan om eens weg te zijn, weg van de
dagelijkse sleur.
Dit weekend is het Pasen... Ik veronderstel dat de Paasklokken ook bij
jullie wat eitjes
achter gelaten hebben?
Je zou het super vinden hé, om in de tuin op zoek te gaan naar lekkere
chocolade?
Binnen 2 weken is het jouw verjaardag - 6 jaar zou je geworden zijn.
Je bent al bijna evenveel jaar van ons weg als het aantal jaar dat je bij ons
mocht zijn...
Nog altijd kan ik het me niet voorstellen. Het lijkt nog alsof het
gisteren was dat je bij ons was...
We willen het niet altijd, maar de tijd gaat vooruit en we moeten mee.
En het is maar goed ook, altijd blijven stilstaan kan niet goed zijn...
We leven verder met mooie, blije herinneringen aan jou en dat is goed !!
Ondertussen is je broertje Wout op 5 maart 1 jaar geworden. Je was er ook bij hé, toen de ganse familie op bezoek kwam met cadeautjes voor je kleine broer. We misten je nog meer dan anders, jij moest een liedje zingen voor je broer... Het klinkt misschien wat stom, maar toen ze zongen: "lang zal hij leven, lang zal hij leven..." moest ik toch even slikken.
Ondertussen is ook 14 maart gepasseerd... 14 maart 2008, de laatste keer dat je geopereerd werd. Nu al 3 jaar geleden... Wat had je het lastig na die operatie, eerst leek alles goed te gaan, maar al snel bleek dat je het moeilijker had dan na de andere operaties. Ze moesten je langer in coma houden dan verwacht... Even werd gedacht dat je het niet zou halen. Maar dan kenden ze je nog niet, want ja hoor, plots was er een ommekeer en was je weer volledig bij ons. We kenden nog een paar leuke maanden, waarin we ook de kabouterfamilie mochten ontmoeten...
De weken na die operatie waren enorm zwaar, maar dankzij die operatie kon je toch nog wat langer bij ons blijven en daar zijn we dankbaar voor...
Onlangs hadden we een bijeenkomst van "ouders van overleden kinderen". Altijd wel aangenaam om een paar lotgenoten en verpleegsters van het UZ terug te zien. Die mensen begrijpen de dagelijkse bezorgdheid, het blijvende verdriet... Want collega's, vrienden en kennissen proberen het te begrijpen, maar het lukt niet en dat is toch vaak moeilijk. Hebben ze schrik om iets te vragen? En inderdaad, wat moeten ze vragen? 1 familie die ook aanwezig was tijdens die bijeenkomst heeft een interview gegeven voor BOTSING (boekje van gezinsbond voor ouders met tieners) en hun laatste zinnen zijn als volgt: 'Heel wat mensen durven niet beginnen over ..., ze zijn bang voor hun en onze emoties. Wij willen ... niet doodzwijgen, dan is het alsof we hem nog eens dood laten gaan. Ik heb op een manier nog liever een stomme uitspraak dan een stomme stilte.'
Ik begrijp heel goed dat mensen niet over jou durven spreken omdat ze denken dat ik zal beginnen wenen (en meestal is dat ook zo), maar bv gewoon eens vragen of Wout lijkt op Thibo, of Thibo ook zo flink was,... Dat soort dingen zijn algemene vragen en toch zijn ze een teken dat ze Thibo nog niet vergeten zijn.
Mama heeft makkelijk praten hé? Hoe was ik vroeger? Zou ik dat vroeger zo gedaan hebben? Ik weet niet meer hoe ik was, ik weet alleen hoe ik nu ben en dat moet maar voldoende zijn hé.
Ik wil hiermee maar gewoon zeggen, Bo'tje, dat ik je nog niet vergeten ben en dat ik wil dat ook anderen je niet vergeten. Wout begint nu echt de leeftijd te krijgen waarop jij ziek werd en dus begint de ongerustheid ook wat te groeien. Het is niet echt bewust, maar lichamelijk laat het toch al zijn sporen na...
Ondertussen begint de lente en daar hebben we net nood aan: een beetje zon, bloemetje die beginnen te bloeien... We hopen zo dat we een mooie zomer kunnen beleven met Wout en wat nieuwe energie opdoen.
Lieve Thibo, ik zou echt alles geven om je nog 1 dagje bij mij te mogen hebben. Mijn verstand weet dat het niet kan, maar mijn hart wil zo graag...
het is alweer een tijdje geleden hé, maar je bent nooit uit mijn gedachten, dat weet je.
Woutje is al 11 maanden oud, nog 1 maand en hij mag zijn eerste kaarsje uitblazen... Toen jij 1 jaar was vertoonde je al de eerste symptomen, maar wisten wij veel... Op de foto draag je met trots je eerste kroontje.
Omdat Wout nu al volop rondkruipt en alles zeer interessant vindt, waren we genoodzaakt om je plekje te verhuizen. Hij begon alle leuke dingen die we gekregen hebben van lieve mensen vast te nemen, en ervan te proeven. Toen je broertje geboren was heb ik altijd gezegd dat je niet zou moeten wijken voor hem, we zouden het wel aanleren dat hij er niet aan je plekje mocht komen. In de praktijk is dit niet zo makkelijk. Weet je, omdat jij grote fan was van Plop, draait jouw plekje ook volledig rond Plop en je broer vindt dit ook leuk. Zoals je kan zien op de foto kruipt hij ook al rond met de plopmuts op zijn hoofd. Het was niet meer veilig om je plekje te laten staan, niet voor hem en ook niet voor jou. Moest hij jouw tafeltje omvertrekken en je kaarsje op zich krijgen... Ik zou het mezelf nooit vergeten. Dus mama moest van haar hart een steen maken en jouw plekje verhuizen op onze kast. Ben je je nieuwe plekje al wat gewoon? Wij moeten er nog altijd aan wennen.
Ondertussen kruipt de tijd stilletjes voorbij... nog enkele maanden en je zou 6 jaar worden. Dit jaar valt jouw verjaardag op moederdag, net zoals 6 jaar geleden. Het zal een rare dag worden...
Ik zou eigenlijk elke dag een briefje naar je willen schrijven, en daarin schrijven wat we doen, wat er allemaal rondom ons aan het gebeuren is, maar jij kan toch alles meevolgen vanuit de kabouterhemel. En eigenlijk wil ik je altijd maar 1 ding zeggen: ik mis je, ik mis je, ik mis je... !! Mensen zeggen vaak dat verdriet slijt, maar naar mijn gevoel slijt het verdriet om het verlies van je eigen kind nooit. Je probeert het een plaats te geven en verder te gaan in het leven, maar de pijn blijft en soms is die er nog meer dan vroeger. Als we zien hoe Woutje nu is, dan beseffen we opnieuw wat we missen. Je lach, je grappige geluidjes, je kusjes ( in Wout zijn geval zijn het nog likjes)...
Ik blijf het herhalen en hoop dat je het hoort tot daarboven: ik zie je graag en wou dat ik je nog 1 keer dicht bij mij kon nemen...
vandaag is het 1 januari 2011. Een feest... Ik kan eigenlijk alleen maar denken dat er weeral een jaar zonder jou voorbij is. Hoe komt het toch dat de tijd toch vooruit gaat, terwijl ik eigenlijk zou willen dat hij stilstaat ergens in het jaar 2008, waar alles nog goed was?
Straks begint iedereen ons vanalles toe te wensen, maar hetgeen ik echt wil kan niemand me geven... Staan de mensen daar ook even bij stil? De mensen die dicht bij ons staan (familie en goede vrienden) denken daar ongetwijfeld aan, maar veel mensen zeggen zomaar iets. Er zijn zoveel mensen die een groot verdriet met zich meedragen, en dat is niet altijd duidelijk voor de buitenwereld. Soms kan ik boos zijn om de oppervlakkigheid van bepaalde mensen, maar anderzijds zijn net die mensen misschien het gelukkigst? Zij hebben dan niet iets meegemaakt wat écht erg is en staan er daarom ook niet bij stil dat andere mensen wel iets meedragen...
Amaai Bo'tje, je mama is weer zwaar bezig en dat voor het begin van het jaar. Straks denken de mensen dat het niet goed met ons gaat, maar het gaat wel goed. We zijn blij dat Wout er is om onze dagen op te fleuren, maar denken zeer vaak aan jou. Wout is ondertussen bijna 10 maanden en wij vinden dat hij meer en meer op jou lijkt, en dat is raar... We beginnen ons ook te realiseren dat jij in het ziekenhuis lag toen je 15 maanden was. Nog 5 maanden en Wout heeft die leeftijd...
We proberen ons niet té veel zorgen te maken over Wout, maar deze week was hij terug ziek en dan beginnen die hersenen automatisch te piekeren. Gelukkig hebben we een kinderarts uit de duizend en zij kan ons wel geruststellen. Jij kon ook goed overweg met de kinderarts hé? Heel vaak zijn we bij haar geweest en ze was er ook bij tijdens je laatste uurtjes. We zijn haar daar nog altijd enorm dankbaar voor en ik hoop dat ze dat weet. Ook nu bel en mail ik haar vaak met misschien onnozele vragen, maar ze blijft altijd vriendelijk en goedlachs en dat is fantastisch ! Er moesten meer zo'n mensen rondlopen op deze wereld...
Ja keppeke, er gaat geen dag, geen uur voorbij dat ik niet aan je denk. Hoe super zou je het vinden om de pakjes onder de kerstboom te mogen openen... We zouden opnieuw je mooiste kleertjes aandoen zoals we deden op je eerste kerst en nieuwjaar. Ah ja, zonder das is een man niet gekleed hé... Nu kunnen we alleen je plekje wat versieren en tegen je praten. Geef je ons eens een seintje als je ons hoort?
We missen je zo erg, mijn dikke vriend, en dat zal in 2011 niet anders zijn, daar mag je zeker van zijn. Maak er met al je sterrenvriendjes een leuk feestje van en tot binnenkort !
2011 dikke knuffels speciaal voor jou Je mama xxxxx
vandaag is het de verjaardag van Sinterklaas en dan krijgen alle flinke kindjes veel speelgoed. Woutje is een superbroer en daarom was er ook voor hem wat speelgoed voorzien, ook bij de oma's en opa's. Het waren korte bezoekjes, want mama is een beetje ziekjes, maar gelukkig weet Woutje nog niet zo goed wat al die heisa betekent.
Het is ook al 2 jaar dat ik vraag aan de Sint om jou nog even te mogen zien, maar ik denk dat dit zelfs voor hem te moeilijk is. Ik vraag geen speelgoed, geen snoep, alleen een dikke knuffel van jou is voldoende...
Mama is heel blij dat de Sint ook bij sommigen voor jou langsgeweest is. Ja, ook al loop je hier niet meer rond, ik ben zeker dat je in de kabouterhemel het braafste kindje bent, dus als er iemand nog iets mag krijgen, dan ben jij het wel. Papa vindt dat dat allemaal niet meer hoeft, maar mama hecht daar toch nog veel belang aan. Dus, dank-je-wel Sinterklaas voor de geschenkjes voor Thibo.
Weet je nog, Thibo, toen je de Sint eens gezien hebt? Je was zo bang dat je bijna onder mama haar trui kroop. Jammer dat je nu je schoentje niet meer kan zetten, of doen jullie dat allemaal samen toch nog in de kabouterhemel?
Vorige week is er hier zoveel sneeuw gevallen... Ik moest eraan denken dat jij maar 1 keer 1 dag sneeuw gezien hebt.... Velen staan er niet altijd bij stil, maar er zijn zoveel mooie momenten waar we je bij missen: de evidente dagen zoals sinterklaas, kerst, je verjaardag..., maar ook de eerste sneeuw, de kerstboom die geplaatst wordt, je botjes aandoen en een sneeuwwandeling maken, sneeuwman bouwen met papa,... We kunnen alleen maar hopen dat je vanuit de hemel kan zien dat we er met je broertje het beste proberen van te maken, en dat je weet dat we je nooit, nooit, nooit zullen vergeten.
Ik mis je echt zo verschrikkelijk veel, misschien wel elke dag meer en meer...
Dikke dikke dikke dikke knuffel en we zien elkaar ooit terug... Je mama
Thibo's speelkameraadjes in de kabouterhemel: Rytse, Laura, Emily-Grace, Soetkin, Rune, Lotte, Seppe, Sebbe, Jason, Kyara, Jolien, Willem
Speciale dank-je-wel aan: - oma en opa voor de zorg voor Thibo en voor mama en papa - familie, vrienden en collega's voor de blijvende steun - dokters, verplegers en Koester van 3k6 van het UZ Gent voor de medische hulp - psychologe Nathalie voor de ondersteuning - spelbegeleidster Charlotte voor het entertainment - kinderarts Dr Demeerster voor de goede zorgen voor Thibo en voor de blijvende steun aan mama en papa - juf Ulrike voor de leuke knutselwerkjes - kinesisten Anja en Kimberly voor de leuke klimoefeningen
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
