Welcome back to my blog! Deze week mijn eerste doel van 5 kilo bereikt!
Jihaa en proficiat ... Ik heb mezelf na elke 5 kilo een beloning
beloofd en de eerste was een boek dus daar zullen we in de week eens werk van
maken.
Ik heb lekkere dingen gegeten deze week en een trauma moeten verwerken.
Maar laat ons beginnen met wat we gegeten hebben.
Allereerst een mooie WW vervanger voor een lekkere vettige pizza van
meestal over de 20 punten: de wrap-pizza.
Men neme een grote wrap, elke spagetti saus die je graag eet
(zelfgemaakt of uit een pot: bij mij komt die van suggocasa nl. traditionale= 1
pp voor 100 gr), hesp, kaas (ik neem Stylesse van Carrefour: 2 pp voor 30 gr),
ananas (verse of uit blik) en WW smeerkaas (die van 1 pp voor 2 driehoekjes:
echt een aanrader).
Heel simpel: je belegt de wrap met alle ingrediënten en een tiental
minuten, kwartier in de oven op 180 graden. Et voila, lekker en weinig punten.
Je kan er en slaatje bij eten, soep op voorhand en het beleg kies je zelf.
Even kijken, wat heb ik nog gefabriceerd?
Een lekker lunchgerechtje misschien?
2 volkoren boterhammetjes, wat kippewit, een peer, brie light, mayo
light en wat tuinkers. Ik toast mijn broodmaar je kan het evengoed zo doen. Ook heel lekker en te variëren met
bijvoorbeeld een mosterd-honing dressing of een tomaatje, sla, ander beleg...
zo lekker!
Mijn bewegingsdoelen zijn ook weer easy peasy bereikt: om de dag gaan
wandelen en telkens een beetje langer. En nu komen we aan mijn weektrauma...
Zaterdag ging ik met Elvis wandelen (voor de niet-insiders: mijn Cavallier King
Charles, NIET mijn ventje natuurlijk) en wilde ik een kijkje nemen (lees, een
nieuwsgierig aagje zijn) aan het raam van mijn ouders hun toekomstig huis. Er
lag wat zand (ik ben er zeker van dat het er express gelegd is) wat nog gladdig
was en ja, je raadt het al, die Fie lag op de grond, knal boem patat met mijn
rechtse kant op de grond. Fietje direct terug recht hopende dat niemand het
gezien had.. Al chance dat het maar 500 meter van mijn deur was want ik zag
zwart van het zand. Enfin, ik voelde niets en begon mijn wandeling na frisse
kleren verder. Maar na een uur en de volgende dag vooral: ik bespaar het u...
ik voelde mij precies overreden door een trein. En het ergste van al? Ik heb
geen oorlogswonden, amper een blauw plekje maar het voelt wel aan alsof heel
mijn been vol staat!
En de moment dat ik dit typ komt mijn allerliefste ventje mij de
mocktail van het huis brengen... wat een schatje is het toch! Versgeperste
bloedappelsientjes, framboosjes en beetje sprite (en mij dan nog durven
wijsmaken dat het sprite zero is but you can't fool Fie!): heerlijk WW
aperitiefje!! Merci hun
De mislukking van de week kan ook niet ontbreken natuurlijk: de WW
tonijnballetjes met een slaatje. Voor de kenners:staat in het nieuwe boekje.
Gemaakt met havermout voor de binding, een eitje en natuurlijk tonijn. Fie dacht:
ik wil niet zo veel havermout gebruiken (zijn puntjes bespaard) maar dat was
geen goed idee. Het raakte nog maar de warme pan en het lag al uiteen. We
hebben er maar een tonijnwrap van gemaakt ipv balletjes. Ahum, dus mijn liefste
Carolien, geen aanrader Hoewel het van smaak wel oke was.
En van diezelfde Carolien een tip gekregen voor een lekker hapje:
pompoen (of butternut) met bacon (ik heb het met filet de saxe gedaan: weinig
puntjes) er rond en ff opwarmen in de oven. Mmm overheerlijk! Merci lieve
vriendin voor de tip.
Ive got to fight, the fight to dont eat
McDonalds!
De meesten weten wat ik doe van werk en weet je
het niet: shame on you! In ieder geval: samen met mijn één van mijn groepen die
ik momenteel begeleid doen we regelmatig bedrijfsbezoekjes. Nu wil het lukken
dat deze week McDonalds op het menu stond.
Oh McDonalds, my great love. Voor wie mij al lang kent, weet dat ik in het
middelbaar echt bezeten was door McDo. Bij elke schooluitstap of middagje vrij
gingen mijn klasgenoten (vooral op vraag van mij) en ik naar de plaatselijke
McDo . En telkens een momentje van vreugde voor mij, nu nog steeds ik ademde
McDo. Dus je kan het je voorstellen dat het voor mij een pure kwelling was om
daar op bedrijfsbezoek te gaan.
De setting: een druilerige woensdagvoormiddag,
geen al te volle maag, de geur van McDo en ineens vraagt de dame die ons
rondleidde: oke, jullie mogen kiezen uit de Big Mac, McFish en de (nog iets
maar ik was niet meer aan het luisteren)
Oh oh dacht ik Mijn gedachten die al volop het
aantal punten aan het tellen was met in gedachten dat het die dag een telvrije
dag was (voor de mede WWers duidelijk, voor de anderen: een dag dat je niet
moet tellen maar enkel groene logos mag eten) wist ik al op voorhand dat het
een zeer moeilijke beslissing zou zijn. Maar, wonder boven wonder, deze grote
mond heeft neen kunnen zeggen. Dat het één van de moeilijkste beslissingen in
mijn leven was moet ik jullie niet zeggen ter bewijs: een foto van mijn groep
al smullend van een lekkere oh sorry, even het kwijl van mijn toetsenbord
afvegen. Ahum
Terug naar de orde van de dag. Zoals beloofd
elke week een receptje meestal kook ik iets uitgebreider in het weekend en
deze keer besloot ik een recentelijk ontdekt tussendoortje nog eens te maken
maar dan met zoetstof.
Het is een WW cakeje maar extra luchtig.
Wat heb je nodig voor een cake (of 12 cakejes
zoals ik het deed): 65 g maiszetmeel, suiker of zoetstof (dit is met zoetstof
gemaakt: proeven is de boodschap want het is vlug overzoet), 3 eieren, 2
citroenen en wat cacao.
Je scheidt de eitjes waarna je het eiwit
opklopt. Je klopt vervolgens de eidooiers op met de suiker of de zoetstof. Dan
doe je het maiszetmeel erbij en voeg je het eiwit doe.
Je verdeelt het beslag in 2: bij het ene doe je
citroenzeste en wat sap bij en bij het andere een koffielepel cacaopoeder (of
kankao).
Voila, in de oven op 200 graden gedurende 10
minuutjes en dan eens prikken met een tandenstokertje om te voelen of ze al
klaar zijn.
Ik heb er voor de variatie mini appelstukjes
gebakken met kaneel en zoetstof erbij gedaan. Maar je kan er zoveel mogelijk
mee combineren als je wil.
Slechts 1 puntje per cakeje en als je er suiker
bij doet zijn het er 2, omdat ze zo klein zijn.
Hallo, ik ben Sofie uit Westerlo ..ho stop! Zo
gaan we dit niet beginnen e Dit is geen cliché blog waarin ik jullie ga
vervelen
met saaie verhalen over hoe mijn week was (mijn
leven IS niet saai ten eerste) maar om jullie mee te nemen in mijn reis naar
een gezonder (en bijhorend slanker) leven. Maar ook is dit in de 2e
plaats een foodblog. Food is mijn passie geworden, of toch één van mijn
passies, naast film, 80s movies en Amerika. Hoe heb ik die passie ontdekt?
Vroeger (in de dagen dat de dieren nog konden
spreken) had ik babyvet.. dat is er dan afgegaan is in het middelbaar door het
vele, vele, vele fietsen naar school (ik had een hekel aan de bus) en was ik
een mager springerke. Je kent dat wel, je leert dan de liefde van je leven
kennen, wil zo snel mogelijk gaan samenwonen en een hele nieuwe wereld gaat
open. De wereld van de frietketel. Iets wat bij ons thuis vroeger enkel op
woensdagmiddag bovengehaald werd bij Samson (maar die tijd was ook al lang voorbij).
Mijn eten toen ik nog op school zat bestond uit mmm, patatjes met groentjes en
een vleesje. Heel ouderwets maar na al die jaren was ik dat zo beu als kou pap.
Terug naar de frietketel de combinatie van:
vrijheid, niet kunnen koken (laat ons het nog proper zeggen: ik mocht amper
afwassen van mijn moeder, de huisvrouw dus ik was een huishoud-keukenmaagd),
diepvries+frietketel en het werken bij Croissy (DE worstenbrood-grootheid in
Herentals) maakte dat de kilos er in een aantal jaren aankwamen en door gebrek
aan sport er ook niet meer afgingen.
Ik was het zo beu dat ik nog geen ei kon koken (
het was zo erg dat ik bechamelsaus uit een pakje liet aanbranden) dat ik
avondschool huishoudelijk koken ging volgen. Iets dat ik heel graag deed en ook
veel uit geleerd heb. En zo is Foodie-Fie ontstaan
Waarom de naam Wwereld van Fie?
Wel, weer een stukje belangrijke
wereldgeschiedenis 4 jaar geleden was ik al 20 kilo afgeslankt met Weight
Watchers, maar eenmaal je geen punten meer telt, komt het er geleidelijk aan
weer bij. Slecht voor de fysiek want die kilos meesleuren zorgde ervoor dat ik
de eervolle titel van coachpotato kreeg. Maar ik weet wel dat het werkt, je mag
alles eten, je houdt je alleen aan het aantal dagpunten en per week krijg je
ook wat extra zodat je jezelf eens kunt laten gaan.
Ik wil mij fysiek ook terug beter voelen en ik
voelde mij lichamelijk top toen ik slanker was. Vandaar dat ik begin dit jaar
besloten heb dat dit het jaar van de goede keuzes wordt: back to WW! Sinds de
eerste week, nu 3 weken geleden toch al iets meer dan 4 kilo eraf!
En ik wil jullie met deze blog laten zien dat,
ook al let je op je eten, je nog altijd plezier kunt hebben in koken. Bonusje:
je moet niet inboeten aan smaak. Dat en een vleugje zelf relativatie, mijn
omfloerse humor EN een kijkje in mijn succesrecepten. Hopelijk is dat de
formule om jullie wekelijks te laten terugkomen. En alsjeblieft, geen
opmerkingen over de zinsconstructie, spellingsfouten en whatever J het gaat hem om de inhoud, niet?
Ik ga ook elke maand een gastblogger uitnodigen
iets te vertellen over zijn relatie met food . Dat mag zo kort en zo lang zijn
als je wil, als het maar over food gaat.
