Net nadat ik het patroon van de wc-tegels nog eens goed had bestudeerd, besloot ik om nog maar eens aan het schrijven te gaan. Een heerlijk moment van vloeiende en verrijkende zinnen.
Het is nu 00:07. Oei, dan is het niet meer vandaag maar al morgen. Dan is het nu al Dinsdag dus. Wat is het toch steeds verwarrend omstreeks middernacht. Wat zou De Morgen koppen vandaag? Stomme lul, blijf bij de zaak!
Uiteraard, wat ik eigenlijk wou noteren tijdens deze schrijfsessie-aan-mn-schrijftafel is het feit dat ik vandaag plots werd neergebliksemd, meteen gevolgd door een fel wit licht!
Ik dacht: Ojee, teringkutzooi!
Toen de storm ging liggen voelde ik mijn hersenhelften een andere positie innemen. Enkele luttele seconden later leverden ze een verklaring voor wat me net overkwam.
Nog een slokje cola (deze zin is enkel en alleen bedoeld als cliffhanger). Ik verwaarloosde mijn ohzo sjieke blog. Ik moet toegeven dat het reeds een poos was geleden dat ik er gebruik van maakte. De rest van de dag onderging ik nerveus en verdwaasd. Het voorval vond plaats omstreeks het middaguur. Nu denk je toch, omstreeks het middaguur? Dan heeft toch een hele hoop mensen dit Apocalipisch getint schouwspel gezien?
Ik moet zeggen, geen enkele reactie vanuit mijn directe omgeving. En dat vind ik maar best zo. Het zijn toch mijn zaken zeker!
-
Aangezien ik nu drie zinnen na elkaar geschrapt heb, heb ik besloten om een korte pauze in te lassen. Dit ten voordele van de afbraak van mijn longblaasjes.
-
16:57, de pauze is een beetje uitgelopen, onze excuses hiervoor.
Wie goed kan tellen, moet al opgemerkt hebben dat dit reeds mijn vierde blog is.
Het is toch heel wat, dat bloggen. Je zou er gerust een boek kunnen over schrijven. Prijs uzelf gelukkig dat ik dit niet van plan ben. Al van bij het begin heb ik duidelijk gemaakt dat het hier wel degelijk gaat om een experiment. Staat het u niet aan, bol het dan af.
Sorry dat ik zo kortaf doe, maar wat wil je? Binnen enkele dagen word Barack verkozen! Dit brengt spanningen met zich mee. Ik heb nu al nachtmerries waarin de goede man vermoord wordt door twee neo-nazistische jongeren. 18 en 20 zijn ze. Ik vraag mij af hoe hun ouders er uit zien.
En die Palin dat is me er eentje! Ze maakt dankbaar gebruik van de looks die ze kreeg van haar God, vraag mij niet welke dat mag zijn. Voorlopig ga ik niet verder op de presidentsverkiezingen in. Ik vind het niet origineel meer. Ontelbare journalisten, reporters, columnisten en ander gespuis gingen mij al voor, dus waarom zou ik?
Ik moet het meer hebben van de banale dingen die worden vergeten door alle heisa rond verschillende crisissen. Ik zeg misschien wel verschillende crisissen, maar ik ben van mening dat elke crisis bijdraagt tot één grote crisis. Het einde van onze mooie wereld. Nu ja, mooi is hij allang niet meer.
Via sms liet ik verstaan dat ik De Morgen aan het lezen was op de trein. Was het maar waar, kon ik maar de morgen lezen. De morgen in zin van ochtend. Dan zou mijn nietszeggend statuut van student naar waarzegger veranderen. Waarzegger? Daar bedank ik vriendelijk voor. De gebeurtenissen die de dag domineren zijn al lang bepaald door het lot. Als je mijn eerste blog las, zie je het terugkeren van het woord 'lot'. Het lot is overal aanwezig. Daarnet nog in de morgen. Er stond dat moest er geen paars zijn in de regering, dan zou Yves Leterme nu misschien geen eerste minister zijn, maar minister van Financiën. Maar het lot besliste hier anders over. Wie zal ooit weten wat er anders al 1,5 jaar de voorpagina's van de dagbladen zou bestookt hebben. Zou er ooit sprake zijn geweest van een Belgische politieke crisis als bijvoorbeeld een socialist de onzalige taak van redder in de schoot geworpen krijgt? Of erger nog een rechts denkende mongool. Enkele lijnen voor deze bedankte ik voor de aanbieding van waarzegger, maar dat België dan nog verder zou afdalen in het dal van verdoemenis is een zo goed als vaststaand feit. Als je na 15 maanden jouw regering nog steeds niet op de rails hebt gekregen, dan wordt het tijd om te handelen. Nog even en een nieuwe stemming is onafwendbaar. Van de bankencrisis wordt gezegd dat het een godsgeschenk is, voor de politiek althans. We onderlijnen in fluo-geel dat Leterme het goed deed. Voor de eerste keer in 15 maanden. Als een voetbalcoach in een tijdspanne van 15 maanden, zijn ploeg maar 1 match naar behoren laat presteren, dan wordt hem de deur gewezen. Tijd om uit het voetbal een les te trekken. Mijn aandacht wordt getrokken door een man in een lange zwarte regenjas, een zonnenbril en onder de arm een krant. Hij doet mij verdacht veel denken aan Jef Geeraert's karakter Angelo Ledda? Wie weet heeft het lot een plaatsje voor mij gereserveerd in een moorddossier. Weinig waarschijnlijk, maar stel het je maar eens voor. Origineel zou het niet meer zijn; 'Jongen vermoord in station' Maar inslaan als een bom zou het zeker!
Net krijg ik hier het idee om een blog te starten. Ik vind een blog eigenlijk maar een belachelijk iets. Je schrijft er meestal nutteloze dingen in. Maar aangezien ik mijn denken volledig de vrije loop wil laten gaan heb ik besloten om toch mijn, soms rare, gedachten en bedenkingen de wereld in te sturen. Ik zal schrijven wat ik denk over sport, politiek, wetenschap en sappige celebrity verhalen. De bedoeling is deze te bekijken met de nodige humor, maar als het er zich toe loont ook diepe ernst. Je zou deze blog kunnen beschouwen als een begin van iets nieuws, tijdens dagen van het einde. Zo is de financiële crisis die de wereld in zijn greep heeft, de directe aanleiding tot dit historisch moment in de wereld van de blog: Pierre goes blog! Aangezien ik op de trein zit terwijl ik dit schrijf, kan ik maar beter iets vertellen over het vehikel dat mij elke dag van her naar der breng. Het zou het perfecte vervoersmiddel kunnen zijn, wat het eigenlijk ook is, maar dan met zijn net iets minder leuke kantjes. Al te vaak werd ik gepest door het lot dat net een vertraging heeft gepland voor mijn trein. Schommelingen in de prijzen van de abonnementen en tickets die niet worden gecontroleerd, en bijgevolg ook nutteloos zijn, zijn schering en inslag. En dan de conducteurs niet te vergeten. Zij zijn bepalend voor jouw humeur na de treinrit. Een conductrice heeft me ooit eens zo ver gekregen dat ik haar rug onder spuugde van zodra ze zich omdraaide nadat ze mij een boete had aangesmeerd. Het zalige aan een treinrit is het ongestoord kunnen beluisteren van muziek, verdwalen in het landschap en blogs schrijven, uhum... Ik word gestoord door de stem vanuit het niets. Het gebrabbel hoorde ik al duizenden malen. Voor diegene die het nog niet weten, de trein gaat via Belsele, Sinaai, Lokeren, Zele, enz... naar Brussel-Zuid. Aangezien kijken een van mijn specialiteiten is, zie ik steeds weer dat het ferme stel blozend de wagon binnenstapt. En dit telkens nadat het WC-lichtje van rood naar zwart veranderd. Je maakt wat mee in een trein!
