Anything is better than anonymity. I'm in a New York state of mind.
28-08-2012
Darren Criss
Ja, mijn liefste blog-lezers, ja. Ik ben verliefd.
Verliefd op Darren Criss. Of laten we zeggen op zijn talent.
Darren Criss is het geweldigste organisme dat ronddartelt op deze aarde. Hij is perfect. Extreem getalenteerd!
Schattige krullen, een prachtige stem, origineel, 'SuperMegaFoxyAwesomeHot' zoals ze zeggen, grappig, hij speelt piano, viool en gitaar, goede acteur, gewoonweg hot, een rij perfecte tanden, maanvormige, fonkelende ogen, die cute, felroze zonnebril...
Hij heeft zelfs een geweldig lief (de gelukzak). Mia Swier, een regiseuze/muzikante.
Mijn Darren heeft trouwens musicals (parodieën) geschreven: A Very Potter Musical, A Very Potter Sequel, Starship... Stuk voor stuk geweldig!
(check ze zeker op youtube!)
Die musicals schreef hij voor Starkid, de musicalgroep waarvan hij deel uit maakt.
Na zijn Starkid-tijdperk ging hij over naar Glee, waar hij nu een van de hoofdpersonages is: het lief van Kurt. Nu heeft hij pas zijn Broadway-debuut gemaakt in "How To Succeed In Business Without Really Trying", waarin hij Daniel Redcliffe vervangt als het hoofdpersonage. Ik hoop vurig dat hij over drie jaar, wanneer ik in New York zal zijn, diezelfde rol nog speelt! (of een andere; is ook goed).
Ooh, Darren!
Als ik 10 jaar ouder was zou ik zoooo het lief van Darren zijn! (en ook bekend, wacht nog maar eens 10 jaar!)
Nu zeiden de cultuurbarbaren onder jullie waarschijnlijk: "Darren wie??"
Maar, cultuurbarbaren, heb nog even geduld en ook jullie kennen mijn Darren!
Echt, hij wordt de nieuwe Gene Kelly, maar dan mooier, en nóg beter, en Darren rookt niet (meer).
Ik kreeg juist een vreselijke ingeving:
Ik heb hier nog met geen woord gerept over mijn Glee-verslaving...
Wow
Wow
How
Drama
Echt drama, want normaalgezien kan ik (en dat meen ik) geen uur zwijgen daarover (behalve op school, dan denk ik er alleen aan), dat zij mijn vriendin gisteren nog.
We waren gisteren gaan shoppen in Antwerpen. Ik heb een Blaine-broek, Rachel-rok, veel, heel veel Rachel-sokken, Kurt-blazer en Emma-kleedje gekocht. Even later zag ik een slushee-machine staan en begon de schreeuwen dat ik er eentje in mijn gezicht wou. In de trein las ik een Glee-boek en bekeek ik foto's van de cast. Van de Glee poster uit de Bozzy ben ik nu de trotse moeder. Ik vond dat de jongen op de River-Islandzak op Kurt leek. Enzovoort, op 1 dag.
Jullie: "Slushee? Wat is er met zo'n ijsdranje?"
Ik: "Wel, zo'n 'ijsdrankje' wordt op William McKinley High School in de gezicht van de losers (aka glee clubbers) gegooid.
Jullie: "Blaine? Rachel? Kurt? Emma?"
Ik: "de cast:
Blaine: Darren Criss
Rachel: Lea Michele
Kurt: Chris Colfer
Emma: Jayma Mays
Finn: Cory Monteith
Quinn: Dianna Agron
Mercedes: Amber Riley
Tina: Jenna Ushkowitz
Artie: Kevin McHale
Mike: Harry Shum Jr.
Santana: Naya Rivera
Brittany: Heater Morris
Puck: Mark Salling
Sam: Chord Overstreet
Jesse: Jonathan Groff
Mr. Schuester: Matthew Morrison
Sue: Jane Lynch
(dat zijn ze niet allemaal, maar anders worden het er te veel)
Schrijvers: Ryan Murphy, Brad Falchuck en Ian Brennan."
Ik zal eens uitleggen wat Glee is:
Glee is een tv-serie over een showkoor, The New Directions. Ze zijn stuk voor stuk fantastisch, maar op school worden ze beschouwd als de underdogs, echte losers. Zelfs de populaire koorleden zoals Quinn, Finn, Santana, Brittany en Puck worden geslusheed.
Maar degene die het meest geslusheed worden zijn Rachel, een vervelende, maar extreem getalenteerde leerlinge die er alles voor zou doen om bekend te worden (klinkt een beetje als mezelf...), Kurt, de enige openlijke homo op school, Mercedes, een.. Rondere(?) zwarte diva met een dijk van een stem en Tina, een Aziatische, verlegen gothic. Artie wordt meestal gespaard omdat hij in een rolstoel zit.
Glee beschrijft het leven van jongeren die op school compleet onderaan de sociale ladder staan, maar allemaal een ding willen: zich uitdrukken zoals ze zijn door te zingen.
Klinkt een beetje zoals mij, niet? :)
Glee is misschien technisch niet de meest hoogstaande serie, maar het heeft zoveel levens veranderd: levens van outcasts, zoals ik. Glee leert hoe je ertegenin kan gaan en toch jezelf kan zijn. En DAT is belangrijk!
Vooral Rachel: ik herken mezelf helemaal in haar, alleen heeft zij meer zelfvertrouwen en stijl dan ik heb...
Rachel, Blaine (hij is vanaf seizoen twee het lief van Kurt, zo schattig!) en Kurt zijn absoluut mijn favoriete rollen, ze zijn de meest musical-achtige personages, vandaar... :)
Ik ben echt verslaafd aan die reeks, ik heb al honderden keren geweend omdat 13 september het vierde en laatste seizoen begint.
"Huh? Wenen omdat het nieuwe seizoen begint??"
Ja, het LAATSTE seizoen en ik weet hoe hard ik dat ga missen, maar ik zal een Gleek blijven tot mijn dagen geteld zijn!
'Cause Glee is my life!!!
You wanna be a loser like me!
Xo
Oh trouwens, voor ik het jullie vergeet te melden: IK MAG NAAR CATS!!! Partyyy Moeder: "Amai, ja, da zal wel de moeite zijn! Dan kunnen we da misschien eens koppelen aan een weekendje zee?" Vader: "-_-" Ik: "Ja, goed idee! Da doen we! Wanneer bestellen we kaarten?" 'Oh, gij krijgt ook alles!' -> Nee mensen, just yolo! :) Oh, zo blij, mensen zagen over 'vlinders in de buik' door verliefdheid, ik zaag over 'vlinders in de buik' door musicals te gaan kijken.
Touch me! It's so easy to leave me, all alone with the memory of my days in the sun... Kannie wachteeeen! Woew :D Xoxo
Maar kinderen brengen toch alleen maar problemen met zich mee?!
Eerst weten ze zo'n kakofonie te maken dat praktisch alle ouders met slaapproblemen kampen, daarna breken ze alles af, daarna schelden ze je alleen maar uit en zeggen dat ze je niet nodig hebben, daarna zijn ze altijd aan het leren (of aan het feesten in sommige gevallen) en daarna zijn ze weg.
Maar bon, hoe ik mijn gedacht over kinderen nog wat hebt versterkt:
Vandaag moest ik op het dochtertje van een vriendin van Moeder passen.
Ik. Amber Zonder Verstand Van Enig Kindergebeuren.
Disaster.
Na 3 uur was ik het meer dan moe.
En toen was het nóg 6 uur.
Ik uiteindelijk De 3 Biggetjes opgezet.
Ik was degene die keek. Zij zat Moeder's lippenstift te testen.
Maar laten we dit alles positief opvatten:
Geen kinderen -> Niks dat mij van mijn musical-carriëre kan weerhouden! :)
Greetz,
Oh, en hier is de joke: morgen moet ik AGAIN gaan babysitten. |:(
OH MY GOD! OH MY F*CKING GOD!!!!!! Chopchop, openen die handel! (nee geen virus-achtige substantie) http://www.kursaaloostende.be/events/detail/201/655 Jaja, u leest het goed... Cats komt naar België!! Eindelijk! Al 30 jaar is die musical een wereldhit!! Meest gespeelde musical op Broadway (na Phantom, die opeens kwam aandraven), honderden versies van het iconische "Memory", gezongen door glamour-cat Grizzabella(ik prefereer nog altijd de Elaine Paige-versie, hoewel Barbra Streisand vervaarlijk dicht in de buurt komt) -> IK MOET DIT ZIEN!! (ik zie moeder's blik al als ik over Cats ga beginnen...) Misschien kan ik het vragen als verjaardagscadeau (ik verjaar in juni, nog een beetje ver weg misschien. Waaw, dan ben ik al 16, ZESTIEN, klinkt zo oud... En eigenlijk ook wel... Cool). Of voor Kerstmis, is al ietsje dichterbij... Dus, lieve blog-lezers (die er niet in zo'n overvloedige getalen zijn, blijkbaar) tussen 30 juli en 18 augustus 2013 zit ik in het Kursaal in Oostende! XOXO
Dus, een blog. Pfoeh... Allereerst wil ik zeggen: ik heb dit nog nooit gedaan, dus verontschuldig mij voor eventuele... beginnersfouten. Ik schrijf graag. Verhaaltjes, dagboekquotes, gedichten, rare hersenkronkels (die komen wel eens voor) en vanaf nu wil ik die verhaaltjes, dagboekquotes, gedichten en rare hersenkronkels die wel eens voorkomen delen met anderen. Ik heb veel te zeggen, maar durf dat meestal niet in het openbaar, ik ben bang van wat mensen zeggen. Ik hoor jullie al denken: Hier kan je toch ook iets 'zeggen'?! Ja, maar dat is anders, jullie kunnen mij er niet in real-life mee confronteren. Maar, genoeg depressieve praat.
Hallo allemaal! Ik ben Amber. 15 jaar geleden op deze wereld gebracht door een moedige ooievaar met genoeg spiermassa om mij naar het huis van mijn ouders te brengen in een ieniemienie dorpje (we hebben 1 Dehlaize, zo'n kleine, dat is denk ik zowat de enige winkel). Ik speel volleybal en eet juist iets te veel chocolade, maar bijna al mijn tijd steek ik in mijn muziek: saxofoon, piano, koor, jeugdharmonie, zang, het kleine beetje gitaar dat ik mezelf heb geleerd en vooral héél véél musical. Musical is mijn leven, als ik nieuws hoor over een nieuwe musical beginnen mijn ouders al te wanhopen. Desalniettemin zaag ik hen de oren van hun kop af, meestal begeven ze het en mag ik gaan kijken, soms zit ik wekenlang in mijn kamer opgesloten door mijn zoveelste hongerstaking, omdat het mij verboden is om nog maar te proberen een kaart vast te krijgen. Ik wil alles opgeven om op een podium te kunnen staan. Daar hoor ik. Daar is mijn thuis. En liefst dan nog een Broadway-podium, of course! Ik ben altijd al zo ambitieus geweest. Alles wat ik deed wou ik ook goed doen: actrice, zangeres, befaamde journaliste, wereldberoemde chocolatier, topvolleybalster, bekend door het uitvinden van een of andere broodnodige uitvinding... Maar músical, oh, musical heeft me altijd al het meest aangesproken. Als ik er eentje heb gezien voel ik me even mezélf. Niet iemand die goed probeert te doen voor iedereen, een nerd die altijd hoge punten probeert te halen, de stille waarvan niemand eigenlijk de naam kent. Want die dingen ben ik ook, op school, daar kán ik gewoon niet mezelf zijn, de mensen daar doen me niks. Sommigen zagen altijd over "die doet alsof", "die heeft meerdere gezichten", wel, niet iedereen kán zichzelf zijn. Ja, het is misschien vervelend voor de omgeving, maar het is nog veel vervelender voor die persoon zelf, geloof me. Ik durf niet te zeggen dat ik musicalactrice wil worden -geef toe: hoe naïef kan je overkomen?- dus ik zwijg. Op school ben ik stil, ben één van de 5 mensen die Latijn-wiskunde doet, haal altijd hoge punten, kortom de geek zonder echte vrienden. Op volleybaltrainingen en mijn muziek daarentegen ben ik één en al vrolijkheid. Ik lach, ik maak grappen, ik probeer altijd vriendelijk te zijn... Al meer de Echte Ik. Dus, moraal van het verhaal: Ik + musical = ♥
Ja, mijn liefste blog-lezers, ja. Ik ben verliefd.
Wow
