Anything is better than anonymity. I'm in a New York state of mind.
30-08-2013
YOLO? YOLO my ass (ik heb niet zo'n grote mond, ik citeer gewoon Chicago)
*vulcan salute* Ja, het is na drie uur 's nachts. Ja, ik zit hier nog volop afleveringen Doctor Who, Danisnotonfire youtube-video's en Tony Awards filmpjes te kijken... En ja, toen kreeg ik ineens de ingeving om jullie nog maar eens een stukje van mijn nu al gefaalde leven mee te delen. Een hele vakantie heb ik de tijd gehad om iets nuttigs te doen met mijn leven. Twee maanden lang om ergens mijn naam op te drukken. En... Wat doe ik? Ja, uiteraard: hele dagen en nachten op youtube, twitter, tumblr, megashare en een nieuwe website voor doctor who spenderen. Meestal ben ik zelfs te lui om die ene taak te doen die ik opgelegd krijg van mijn momenteel werkende ouders: de afwasmachine uittasten. Ja, zelfs daar blijk ik te lui voor. In de hoop dat u, als lezer, u wat beter gaat voelen na het blootgesteld worden aan mijn huidige levensstijl, zal ik, met weinig plezier weliswaar, maar voor uw goed, mijn algemene dagplanning overlopen. Rond tien uur 's morgens (waarop ik zeer trots ben, meestal slaap ik langer): mijn ogen die stilaan opengaan, maar beslissen dat ze nog niet klaar zijn voor het licht van de dag, dus nog een tijdje terug dichtvallen. Rond elf uur: uit mijn bed komen, laptop langs mijn bed opnemen, naar onder gaan en op jacht gaan naar een potentieel ontbijt en de laptop weer opstarten terwijl ik mijn twitter al check op mijn iPod en met de iPad op youtube zit. Rond één uur komt mijn geliefde moeder meestal even terug van haar werk, voornamelijk om mij te verplichten kleren aan te doen voordat er onverwacht bezoek voor de deur zou staan. (als dat al zou voorvallen, zou ik uiteraard doen alsof ik niet thuis was en mij gewoon een tijdje opsluiten op mijn kamer.) Tegen die tijd van de dag ben ik meestal te vinden in mijn bed, opnieuw ja. Of op goede dagen in de zetel. Met mijn laptop, iPod, iPad, gsm en een voorraad eten waarmee ik de dag kan doorkomen. Uiteraard word ik dan met hand en tand uit de zetel/het bed gesleurd door mijn moeder om (opnieuw) te eten. Ik probeer een half uurtje productief te wezen door op een stoel te zitten met alleen mijn iPod, daarna vertrek mama weer naar haar werk, wat mij de kans geeft om weer de nietsnut uit te hangen door het internet te verkennen. Rond drie uur denk ik ooit "Hmmm... Amber, jij speelt saxofoon. Je leerkracht gaat er vanuit dat je toch tenminste een paar keer per week oefent..." waarna ik zo'n 5 minuten overweeg om mijn saxofoon te nemen en iets te spelen, maar na die 5 minuten denk ik achja, ik speel over een uurtje wel. En de rest kan u wel raden: ik speel hele weken niet, waardoor ik mij vreselijk slecht voel omdat ik weet dat ik compleet niks ga kunnen als ik maandag les heb... Om toch iets muzikaal te doen zet ik de muziek heel luid en zing een paar Broadway classics terwijl ik hoop dat mijn buren veilig binnen zitten. Tegen vijf uur, meestal midden onder een lange belt in Defying Gravity, komt papa thuis en moet ik mijn zangsessie op een gênante manier afbreken door snel de originele versie te zoeken en die op te zetten, zodat het lijkt of Idina al de hele tijd aan het zingen was (epic fail...). Ik sprint dan meestal zo snel mogelijk naar de computer en voel mij verplicht om toch ook even op facebook te kijken. Tegen half zes ben ik opeens weer Dan & Phil video's aan het kijken, zonder dat ik wist dat ik daarmee was begonnen. Dan komt mama thuis en krijg ik te horen dat ik weer "oh zo nutteloos" bezig ben. Onder het avondeten lees ik meestal een boek/fanfiction of ik kijk nog naar wat youtubers die een even levenloos bestaan leiden als ik, maar er wel een leuk verhaal van kunnen knutselen. Meestal word ik tijdens dat half uur gedwongen tot een vreselijke en eindeloze conversatie - waarvan ik het liefst zou weglopen - over mijn dag, waardoor ik puur begin te improviseren over al de vrienden en vriendinnen waarmee ik heb afgesproken (hoewel ik moet toegeven dat ik vandaag een ijsje ben gaan eten met mijn oma die daar al de hele zomer over heeft gezaagd). Na het eten word ik gedwongen om de twee of op een pechdag drie pannen die niet in de afwasmachine pasten alleen af te wassen en drogen, waarna ik weer in het zwarte gat, genaamd internet, val en er niet meer uitkom totdat één van mijn ouders mij naar onder roept. (volgens mij is de enige verklaarbare reden hiervoor dat ze willen controleren of ik wel nog leef en niet door ruimtewezens ben meegenomen). Na deze dagelijkse controle zet ik mij weer in mijn kamer en evalueer ik mijn vruchteloze dag. Als ik concludeer dat deze dezelfde was als die de dag ervoor. En de dag daarvoor. En de dag daarvoor voel ik mij doorgaans slecht en vraag ik mij af waarom ik eigenlijk leef en wie de idiote uitdrukking YOLO heeft uitgevonden. Ik ween wat om het feit dat ik opnieuw geen saxofoon heb gespeeld. Ik ween veel om het feit dat al mijn idolen zo perfect zijn en ik hier zit te wenen. Ik kijk nog wat danisnotonfire-video's om mezelf op te vrolijken. Meestal blijkt het daarna al na twee uur 's nachts te zijn. Ik besluit om toch nog een paar afleveringen Doctor Who te kijken, zodat ik zeker alles gezien heb voor de 50ste verjaardag in november. En dan beland ik hier. Op mijn silly blog. Aan het schrijven over mijn failed and meaningless existence. Terwijl ik eigenlijk zou moeten slapen, zoals de rest van België (behalve misschien die marginale pedofielen die alle datingsites afgaan, hopend op succes, iew.) Ik neem aan dat uw leven nu oké lijkt qua dagelijkse levensgebeurtenissen. Anders: ik zou zeer graag al uw dagelijkse falen horen in de commentaren! Ga uw gang! Dan kunnen we allemaal samen zagen en zeveren over ons bestaan. Ach, we hebben elkaar toch nog! *zucht*
Nu ga ik nog twee uurtjes internetten totdat papa opstaat en ik wel moet gaan slapen! MAAR! Eerst nog: Lea Michele, nog gelukkige verjaardag! U, mijn liefste Lea, zal altijd mijn grootste idool blijven. Altijd!
