Maar kinderen brengen toch alleen maar problemen met zich mee?!
Eerst weten ze zo'n kakofonie te maken dat praktisch alle ouders met slaapproblemen kampen, daarna breken ze alles af, daarna schelden ze je alleen maar uit en zeggen dat ze je niet nodig hebben, daarna zijn ze altijd aan het leren (of aan het feesten in sommige gevallen) en daarna zijn ze weg.
Maar bon, hoe ik mijn gedacht over kinderen nog wat hebt versterkt:
Vandaag moest ik op het dochtertje van een vriendin van Moeder passen.
Ik. Amber Zonder Verstand Van Enig Kindergebeuren.
Disaster.
Na 3 uur was ik het meer dan moe.
En toen was het nóg 6 uur.
Ik uiteindelijk De 3 Biggetjes opgezet.
Ik was degene die keek. Zij zat Moeder's lippenstift te testen.
Maar laten we dit alles positief opvatten:
Geen kinderen -> Niks dat mij van mijn musical-carriëre kan weerhouden! :)
Greetz,
Oh, en hier is de joke: morgen moet ik AGAIN gaan babysitten. |:(
OH MY GOD! OH MY F*CKING GOD!!!!!! Chopchop, openen die handel! (nee geen virus-achtige substantie) http://www.kursaaloostende.be/events/detail/201/655 Jaja, u leest het goed... Cats komt naar België!! Eindelijk! Al 30 jaar is die musical een wereldhit!! Meest gespeelde musical op Broadway (na Phantom, die opeens kwam aandraven), honderden versies van het iconische "Memory", gezongen door glamour-cat Grizzabella(ik prefereer nog altijd de Elaine Paige-versie, hoewel Barbra Streisand vervaarlijk dicht in de buurt komt) -> IK MOET DIT ZIEN!! (ik zie moeder's blik al als ik over Cats ga beginnen...) Misschien kan ik het vragen als verjaardagscadeau (ik verjaar in juni, nog een beetje ver weg misschien. Waaw, dan ben ik al 16, ZESTIEN, klinkt zo oud... En eigenlijk ook wel... Cool). Of voor Kerstmis, is al ietsje dichterbij... Dus, lieve blog-lezers (die er niet in zo'n overvloedige getalen zijn, blijkbaar) tussen 30 juli en 18 augustus 2013 zit ik in het Kursaal in Oostende! XOXO
Dus, een blog. Pfoeh... Allereerst wil ik zeggen: ik heb dit nog nooit gedaan, dus verontschuldig mij voor eventuele... beginnersfouten. Ik schrijf graag. Verhaaltjes, dagboekquotes, gedichten, rare hersenkronkels (die komen wel eens voor) en vanaf nu wil ik die verhaaltjes, dagboekquotes, gedichten en rare hersenkronkels die wel eens voorkomen delen met anderen. Ik heb veel te zeggen, maar durf dat meestal niet in het openbaar, ik ben bang van wat mensen zeggen. Ik hoor jullie al denken: Hier kan je toch ook iets 'zeggen'?! Ja, maar dat is anders, jullie kunnen mij er niet in real-life mee confronteren. Maar, genoeg depressieve praat.
Hallo allemaal! Ik ben Amber. 15 jaar geleden op deze wereld gebracht door een moedige ooievaar met genoeg spiermassa om mij naar het huis van mijn ouders te brengen in een ieniemienie dorpje (we hebben 1 Dehlaize, zo'n kleine, dat is denk ik zowat de enige winkel). Ik speel volleybal en eet juist iets te veel chocolade, maar bijna al mijn tijd steek ik in mijn muziek: saxofoon, piano, koor, jeugdharmonie, zang, het kleine beetje gitaar dat ik mezelf heb geleerd en vooral héél véél musical. Musical is mijn leven, als ik nieuws hoor over een nieuwe musical beginnen mijn ouders al te wanhopen. Desalniettemin zaag ik hen de oren van hun kop af, meestal begeven ze het en mag ik gaan kijken, soms zit ik wekenlang in mijn kamer opgesloten door mijn zoveelste hongerstaking, omdat het mij verboden is om nog maar te proberen een kaart vast te krijgen. Ik wil alles opgeven om op een podium te kunnen staan. Daar hoor ik. Daar is mijn thuis. En liefst dan nog een Broadway-podium, of course! Ik ben altijd al zo ambitieus geweest. Alles wat ik deed wou ik ook goed doen: actrice, zangeres, befaamde journaliste, wereldberoemde chocolatier, topvolleybalster, bekend door het uitvinden van een of andere broodnodige uitvinding... Maar músical, oh, musical heeft me altijd al het meest aangesproken. Als ik er eentje heb gezien voel ik me even mezélf. Niet iemand die goed probeert te doen voor iedereen, een nerd die altijd hoge punten probeert te halen, de stille waarvan niemand eigenlijk de naam kent. Want die dingen ben ik ook, op school, daar kán ik gewoon niet mezelf zijn, de mensen daar doen me niks. Sommigen zagen altijd over "die doet alsof", "die heeft meerdere gezichten", wel, niet iedereen kán zichzelf zijn. Ja, het is misschien vervelend voor de omgeving, maar het is nog veel vervelender voor die persoon zelf, geloof me. Ik durf niet te zeggen dat ik musicalactrice wil worden -geef toe: hoe naïef kan je overkomen?- dus ik zwijg. Op school ben ik stil, ben één van de 5 mensen die Latijn-wiskunde doet, haal altijd hoge punten, kortom de geek zonder echte vrienden. Op volleybaltrainingen en mijn muziek daarentegen ben ik één en al vrolijkheid. Ik lach, ik maak grappen, ik probeer altijd vriendelijk te zijn... Al meer de Echte Ik. Dus, moraal van het verhaal: Ik + musical = ♥
