Zoals ik al zei had ik al een huwelijk achter de rug en had ik al een dochter toen ik mijn huidige man leerde kennen. Mijn man zelf heeft daar nooit problemen van gemaakt en mijn dochter opgevoed alsof het zijn dochter was. In het begin toen we samen waren waren zijn ouders altijd heel vriendelijk en was ik en ook mijn dochter altijd goed ontvangen. Ze zeiden zelfs dat ze men dochter als hun kleinkind zagen en ik was daar van aangedaan. Ik was zogezegd de perfecte schoondochter tot ik de eerste keer thuis was met mijn rug. Ze belde me constant en nooit op mijn gsm maar altijd op men vaste lijn alsof ze wilde weten als ik wel thuis was. We hebben daarover gepraat en ze zei dat het zeker haar bedoeling niet was maar dat ze zich zorgen maakte en ik moet zeggen dat ik dat wel geloofde want ik had anders nog nooit iets ondervonden waardoor ik zou anders moeten denken. Daarmee dat we dat vlug uitgepraat hebben en dat was vlug opgelost. Maar kort daarna belde ze me op mijn gsm om me te zeggen dat haar zoon naar huis moest komen want ze moest hem dringend spreken. Als ik haar vroeg waarom zei ze me dat dit geen leven was voor hem omdat ik thuis was met mijn rug en dat ze wilde dat hij terug naar huis ging wonen. Ik stond aan de grond genageld. Ik wist niet wat gezegd en heb gewoon gezegd dat ik de boodschap ging doorgeven aan mijn vriend als hij thuiskwam van zijn werk. Mijn eerste gedacht was natuurlijk dat hij was gaan klagen ofzo want ik wist niet waarom ze zo deed plotseling. Toen men vriend thuiskwam heb ik hem gezegd welke telefoon ik gekregen had en vroeg hem of dat hij geklaagd had tegen zijn ouders. Hij was razend en belde direct zijn moeder op om te vragen wat ze wel niet dacht. Maar ze begon te wenen en ze had het zo niet bedoeld maar ik weet nog vanaf dat moment had ik een gevoel dat dit nog maar het begin was. Ik weet nog toen we ons huis kochten hadden we een extra sleutel bijgemaakt en gegeven aan zijn ouders als we es onze sleutels moesten vergeten of kwijt zijn dat we dan altijd daar nog sleutels hadden. Daar hebben we rap spijt van gehad. Je moet weten dat mijn vriend en ik heel erg op onze privacy staan. We hebben dan ook geen deurbel. De mensen die ons kennen weten dat en bellen voor ze komen. Maar op een zondagmiddag zaten we samen gezellig in bad tot we plots mijn schoonmoeder voor ons hadden. Man ik had me rotverschoten maar zij totaal niet. Zij vond dat heel normaal. Gelukkig was Dimitri ook razend en heeft haar direct weggestuurd en mijn schoonvader stond blijkbaar in onze keuken. Toen we zeiden dat we onze sleutel terugwilden schoot mijn schoonvader in actie en zei dat we dat niet terugkregen aangezien wij het notarisschrijven gekregen hadden vond hij dat hij het recht had om een sleutel bij te houden en te komen wanneer het hun paste. Dan hebben we maar andere sloten gestoken. En sindsdien is het eigenlijk niet meer gestopt en van kwaad naar erger gegaan. Toen ik in het ziekenhuis belandde met mijn rug was het weer van dat. Dan kwam ze aan men ziekenhuisbed staan om te zeggen dat dit toch geen leven was voor haar zoon en dat hij teveel moest werken en dan nog ons huishouden en hij zou toch weer naar huis moeten komen wonen. Ze vertelde me dan doodleuk dat ze alles wat ze deed voor mij dat dat eigenlijk niet voor mij bedoeld was maar dat ze dat deed voor haar zoon want hij kon geen zon leven aan. Ze belde ook elke dag naar mijn chirurg en naar de verpleging waar ik lag. Tot ze me kwamen vragen of dat ik es wilde praten met haar om niet meer te bellen. Dat die mensen het zo al druk genoeg hadden zonder dat er elke dag een mens belt om hen te zeggen wat ze moeten doen. Want dat deed ze. Ze was zelf haar hele leven verpleegster geweest en dacht het allemaal beter te weten. De volgende keer dat ze kwam begon ze onmiddellijk weer met haar tirade over haar zoon en ik had er zo genoeg van dat ik haar buiten gezet heb. En ik heb gezegd aan mijn dokter en aan de verpleging geen informatie meer door te geven en als het mogelijk was zelfs niet meer op te nemen want op den duur kenden ze haar nummer. En dan was het natuurlijk weer wenen en wenen en ze had het allemaal zo niet bedoeld maar het was voor haar ook niet makkelijk. Ze maakte gewoon van die situatie zichzelf het slachtoffer en ik had al opgemerkt dat ze daar heel goed in was. Ze verweet ons dan dat we samen gingen wonen het moment dat zij in pensioen ging waardoor ze toen helemaal alleen thuis was. Met andere woorden ze kon haar zoon niet loslaten en het was eigenlijk soms naar de ziekelijke kant uit. Bv toen ze bij ons thuis was op het moment dat mijn man thuiskwam van zijn werk en hij gaf me een zoen toen wilde ze ook een zoen. Gelukkig heeft mijn man daar direct op gereageerd en gezegd dat hij geen kind meer is en dat als ze zoenen wil dat ze maar naar haar man moest gaan. Haar gezicht sprak boekdelen. Het was alsof ze afgewezen van door de liefde van haar leven. In het begin dat we samenwoonden belde ze elke dag om te vragen of hij al gegeten had. Tot hij ook es zei dat dat erover was en dat hij natuurlijk elke dag at. Dat het niet nodig was om daar elke dag daarvoor te bellen en dat ze es moest afvragen hoe ik me daarbij moest voelen. En opnieuw tranen als een waterval en ze had het zo niet bedoeld. Toen we beslisten om te trouwen weet ik nog goed toen we op weg waren naar zijn ouders om hen het goede nieuws te melden zei men vriend nog dat ik niet moest schrikken van hun reactie. Dat die wel es niet zou zijn zoals wij verwachtten. En inderdaad hun reactie was ondermaats. Er kon met moeite een proficiat af en binnen het half uur stonden we weer buiten en we waren er alle twee van slag van. Maar we trokken het ons niet aan en begonnen met de voorbereidingen. Nog maar 2 dagen na dat we het hen verteld hadden kreeg ik telefoon van mijn schoonmoeder dat ze een jubileumfeest wilde geven omdat ze 40 jaar getrouwd waren dit jaar. En ik weet nog dat ik eerst enthousiast reageerde en zei dat ze dat zeker moest doen. Ik vroeg wanneer ze getrouwd waren en ze zei me dat het ergens in april was dus ging ik daarvan uit dat ze dat in die maand ging doen. Tot ze me heel gewoon vertelde dat ze het wilde doen de dag na ons trouwfeest. Als ik haar vroeg waarom en dat dit voor ons wel een beetje lastig zou worden zei ze doodleuk dat we maar wat vroeger moesten slapen op ons trouwfeest. Ik wist toen zeker dat zij niet wilde dat we gingen trouwen maar ze kon het toch niet tegenhouden dus deed ze het op die manier. Toen mijn vriend het hoorde belde hij haar direct op en vroeg of dat ze geen andere datum kon kiezen aangezien de avond ervoor ons trouwfeest was en mijn vriend had al gezegd dat hij niet van plan was om ons feest vroeger te stoppen omdat zij hun feest de dag na ons feest zetten. Maar ze kwam met een doorzichtige smoes dat de zaal dat ze wilden alleen maar op deze dag nog vrij was en dat dat toch niet zo erg was. We hebben het voor de minste miserie laten over ons gaan want ons huwelijk stond voor de deur dus was het geen moment om op onze strepen te staan en ruzie te maken. We wilden dat onze huwelijksdag zonder wroeging of ruzie doorging en dat in ons gelukt. En ik moet eerlijk zeggen in de periodes dat ik wel goed genoeg was kwamen we eigenlijk wel goed overeen. We gingen veel winkelen en koffie gaan drinken en ik vertelde ook veel tegen haar. Ik zag haar als meer dan een schoonmoeder, als een vriendin. En tot op de dag van vandaag snap ik nog altijd niet wat ik hun misdaan heb buiten hun zoon graag zien. Onze huwelijksdag is vlekkeloos verlopen en de dag erop waren we als 2 zombies op het jubileumfeest maar we waren er. En ze had wat ze wilde. En zo was het telkens als er bij ons iets was al was met maar dat ik in het ziekenhuis lag of we deden verbouwingen dan moesten ze telkens zich bemoeien zodanig dat er ruzie van kwam. Dan waren het weer de gewoonlijke tranen en ze had het zo niet bedoeld. Toen de problemen begonnen met onze dochter was het eerste wat ze zei dat we ervoor moesten zorgen dat er niks van mijn mans geld naar haar zou gaan. Mijn man was razend toen hij het hoorde. En dan zeggen dat ze haar zagen als haar kleinkind. Ondertussen is uitgekomen dat mijn schoonbroer onvergeeflijke dingen gedaan heeft ivm mijn dochter. Ik wil daar niet in detail treden want het is te grof en te pijnlijk. Na mijn dochters dood is dit uitgekomen en hebben mijn man en ik beslist om geen contact meer te hebben met zijn broer. Hij is zelf beschaamd voor wat zijn broer gedaan heeft. Maar zijn ouders geloven ons niet waardoor onze band met zijn ouders al heel troebel gekomen was. Tot enkele weken geleden ik telefoon kreeg van onze bank. We zijn momenteel bezig met verbouwingen en hebben daarvoor onze lening verlengd. De vrouw van de bank belde en ik hoorde aan haar stem dat ze heel ongemakkelijk was maar dat ze telkens telefoon kreeg van een zekere J.B. ivm met onze lening. Ze wilde weten hoeveel we leenden en wat of hoe en het ergste was dan nog dat ze vroeg om te verzekeren dat dit op haar zoon zijn naam alleen mocht staan aangezien ik toch maar een invalide inkomen heb. Toen vertelde ze me dat ze al telefoon gekregen had van collegas van de gemeente waar mijn schoonouders wonen en de bank van onze gemeente. Ze had dus al verschillende keren drie banken gebeld zonder ons medeweten om alles te weten en om er zeker van te zijn dat dit op haar zoon zou staan. Ik ontplofte gewoon. Ik heb mijn man gebeld en gezegd dat ik er deze keer echt genoeg van had. Ik vertelde hem het hele relaas en ook hij was alweer razend. We vroegen ons luidop af wanneer dat es zou eindigen en dat we ook realistisch genoeg zijn te weten dat ze het nooit zouden stoppen. Hij heeft dan zijn moeder opgebeld en ze heeft direct toegegeven van haar telefoontjes naar alle banken en de reden van haar telefoontjes maar dat was goed bedoeld vooral voor hem dan. Maar ze wilde het uitpraten met me. Ik doe nog de moeite haar op te bellen maar ik krijg dan te horen dat ik dat maar moet verstaan want ik heb geen opvoeding gehad en mijn familie is bijlange niet zo rijk als zij. Ik stond nog es aan de grond genageld en heb dan kordaat gezegd dat het nu genoeg geweest is. Ik wil geen contact meer met geen van de twee. Ik hou het respect dat het de ouders van mijn man zijn en zal hem nooit verbieden contact te hebben of op bezoek te gaan. Maar daar stopt het nu voor mij. Als ze na 11 jaar nog niet weten dat ik geen slechte bedoelingen heb met hun zoon en ook vooruit wil in het leven zullen ze het nooit weten. En ik weet dat ze me schuldig achtten aan het feit dat mijn man geen contact meer wil met zijn broer. Ze heeft me nog verweten dat ik hun gezin kapot gemaakt heb. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik er ziek van ben. Ik heb dit niet verdiend en mijn man ook niet. Wij doen zo ons best ondanks alle miserie dat we al hebben moeten doorstaan maar het heeft ons alleen dichter bij elkaar gebracht. Maar dat willen ze niet zien. Zij hebben hun idee van hun gezinnetje en dat plaatje klopt niet meer in hun ogen. En dat zijn nog van die mensen die altijd rekening houden met wat de buren wel niet zouden denken of de familie. Zij houden heel graag de schijn op en nu kunnen ze dat niet meer. En volgens mij zijn ze daarom zo boos en geven ze mij de schuld. Want ze weten heel goed wat gebeurd is en wie daar de schuldige van is. Maar ze willen het niet zien. Al vind ik het heel jammer en ben ik er ziek van, ik blijf bij mijn beslissing want de enige reden dat ze opnieuw contact met me wil is dat ze dan haar zoon weer elke week ziet en 3 keer per jaar op weekend en kan ze zich zo weer binnenwringen in ons leven. En daar heeft ze mij voor nodig maar ik heb het lang genoeg laten over me gaan maar het lijkt me beste nu om gewoon zoals ik al zei het respect houden dat het zijn ouders zijn maar mezelf ervan weg te houden. Wat zeggen ze dan? Je familie kies je niet maar je schoonfamilie wel. Niet als je iemand zo graag ziet als ik mijn man graag zie. Ik weet dat ze ons uit elkaar willen omdat ze dan opnieuw hem kan herenigen met zijn broer maar dat zal niet lukken. Onze liefde is daarvoor te groot en daar ben ik blij om en mijn man dankbaar want voor hem is dit ook geen makkelijke situatie. Het blijven altijd zijn ouders.
Ik heb vroeger nogal wat vriendjes gehad en ben ondertussen al gehuwd en gescheiden geweest. En ik denk dat ik geen unicum meer ben in deze tijd van vandaag. Een huwelijk die nog geen 2 jaar geduurd heeft maar mijn leven serieus veranderd heeft. Die man had zowat al mijn zelfvertrouwen weggenomen. Hij was heel goed in psychische spelletjes. Nog een geluk dat ik van karakter me niet gauw laat doen en emotioneel ben ik sterk mag ik zeggen maar het heeft me toch enkele jaren gekost om me over dat huwelijk en die vernederingen te zetten. Achter dit huwelijk heb ik nog enkele mannen gehad maar ik viel telkens op de verkeerde mannen. Alsof ik een voeler had om er de slechtste uit te halen. Ben zo es bij iemand geweest die verslaafd was aan drugs. Toen ik hem leerde kennen ging je hem totaal niet associëren met een drugverslaafde. Hij had een mooie auto, een mooi huis en zag er zelf ook wel goed uit. Een grote man, sportief gebouwd. Ik dacht dat is het. Maar na enkele weken was al duidelijk dat die auto en dat huis en die mooie kleren van mama en papa kwamen. Werken was voor hem een totaal onbekend woord zelfs zijn eigen huis kuisen daar had hij nog nooit van gehoord. Als hij geen geld meer had ging hij gewoon naar zijn ouders en tergde die mensen zodanig tot ze zoveel geld gaven dat hij hen eiste. Hij heeft zelfs nog met een mes aan zijn ouders bed gestaan om geld. Die ouders waren veel te braaf. Toen hij 14 was had hij een ongeluk gehad waarbij hij een hersenletsel en een serieus beenletsel had opgelopen. Maar zijn ouders hebben onmiddellijk ervoor gezorgd dat hij de beste dokters en chirurgen had en eigenlijk is hij volledig herstelt van zijn ongeluk. Alleen zijn karakter zou veranderd zijn door dit ongeluk zouden de dokters de ouders gezegd hebben. Die ouders hebben alles gedaan om hun zoon gelukkig te maken dat ze hem zodanig verwend hebben dat dat uit de hand gelopen is. Ik hoorde dan dat de auto waar hij toen mee reed dat dat als zijn 4e of 5e was. Zijn ouders hadden een autogarage en ook hij had in school automechaniek gevolgd en ze gingen hem werk geven in de garage en hem zo beetje in de gaten houden maar dat is die mensen niet gelukt. Integendeel hij moest telkens de mooiste en de rapste auto van hun garage hebben en als ik bedoel hebben bedoel ik als cadeau en telkens reed hij die dan in de prak. Na een paar maanden heb ik die kerel vaarwel gezegd en niet meer teruggezien. Heb nog gehoord dat hij nog steeds niet weet wat werken is en nog altijd aan de drugs zit. Jammer want die jongen heeft ouders die alles zouden doen voor hem. Ik heb daar achter lang alleen gebleven en ik amuseerde me wel alleen. Ik werkte ondertussen al een paar jaar in een winkel en deed het onthaal, facturatie, gaf opleiding voor kassa en onthaal en was verantwoordelijke voor de communicatie van de winkel. Ik had ondertussen mijn wilde periode achter me gelaten en ik concentreerde me op mijn dochter en mijn werk. Ik had in mijn wilde periode wat schulden opgelopen en ook deze waren bijna afbetaald dus alles ging me voor de wind. Ik was wel alleen maar was ook niet op zoek naar iemand. En was ook nog niemand tegengekomen die de moeite was om iets mee te beginnen. En mijn collega toen was ook nog alleen waardoor we met ons tweetjes een goed vrijgezellenleven hadden. Tot ik es naar mijn zusje ging en daar een man zie toekomen op een moto. Mooi kereltje met donker haar en ferme billen maar niet dik. Kweet nog dat ik zei aan men zus dat ik die nog wil zou zien zitten. Mijn zus zei me dat hij alleen was en een goede werker, een brave jongen. Het klonk me te mooi om waar te zijn. Maar de volgende keren dat ik naar men zus ging was hij daar ook of kwam hij daar toe en zo raakten we wel eens aan de praat. We hebben dan enkele maanden een paar keer afgesproken om weg te gaan of om een film te kijken maar toen hadden we nog niks gedaan. Zelfs geen zoen. Kweet nog dat ik zei aan mijn collega dat hij waarschijnlijk een spel speelde of alleen sex wilde. Tot op die vrijdagavond. Hij kwam opnieuw bij mij een film kijken en toen die film gedaan was heb ik gewoon gevraagd of dat hij bleef slapen of niet want het was al laat en ik moest de dag erop werken. Hij was zowat van zijn melk maar we hadden ondertussen al zolang contact dat ik iets had van tis nu of nooit. Hij stemde in om te blijven slapen tot mijn verbazing. Hij nam me vast en vroeg me of ik zeker was dat ik iets wilde beginnen met hem. Omdat hij met mij wilde beginnen maar dan om te blijven. Ik dacht dat ik niet goed hoorde maar zei direct dat ik ook zeker was. We hebben dan de hele nacht gepraat en gekust. Eerlijk waar, we hebben geen sex gehad die nacht. Ik was al zolang alleen dat ik geen voorbehoedsmiddel nam en we wilden wachten tot alles veilig was en eigenlijk vonden we dat niet zo erg want we leerden elkaar ondertussen kennen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat we op den duur bijna niet meer konden wachten tot mijn voorbehoedsmiddel werkte. Maar zelfs nu heb ik daar nog geen spijt van. Van al die nachten dat we hebben liggen praten en lachen en elkaar leren kennen. Na enkele weken woonde hij al bij me maar nog niet officieel en mijn dochter had hem al goedgekeurd. Een klein jaar later hebben ons droomhuisje gekocht en wonen er nog altijd. We hebben er al veel in verbouwd en hebben nog vele plannen. In 2008 ben ik de 1ste keer geopereerd aan mijn rug en hij zorgde voor me en voor het huishouden en mijn dochter. In 2010 ben ik opnieuw geopereerd en is er van alles misgelopen waardoor ik een jaar bijna ononderbroken in het ziekenhuis heb gelegen. Hij heeft dat hele jaar voor ons hele huishouden gezorgd, voor mijn dochter gezorgd als ware het zijn dochter en ze was juist in haar puberteit aan het komen dus je kan je voorstellen dat hij het niet altijd makkelijk had ermee. Maar toch kwam hij iedere dag op bezoek. Hij heeft geen enkele dag gemist. Ik heb dan nog 5 tot 7 maanden thuis gelegen in een ziekenhuis bed met een wc-stoel naast mijn bed want ik mocht zelfs niet wandelen tot aan het toilet. Waardoor ik dus alles in die stoel moest doen en elke avond als hij gedaan had met werken was zijn eerste werk mijn stoel legen en uitkuisen dan beginnen aan het eten en ervoor zorgen dat het een beetje proper bleef zoals stofzuigen enz Welke man zou dat doen en zolang? En hij heeft nooit geklaagd of dat doorgestoken. Integendeel nu nog helpt hij veel met mij en hij zal dat nooit doorsteken. Toen alles begon verkeerd te gaan met mijn dochter hebben zijn we door een hel gegaan. Mijn dochter was zo mentaal gestoord dat we volgens de dokters in haar zwarte zone zaten waardoor we telkens bedreigd waren, of die huisdieren waren bedreigd of mijn vaders graf was beklad. Maar hij heeft nooit gezegd dat ik ze niet meer mocht helpen of dat ze hier niet meer binnen mocht. Ik ben in die situatie eronder door gegaan en in het ziekenhuis beland. Ook in die periode heeft hij me telkens gesteund en me opnieuw leren eten en me erboven op helpen. Toen de politie aan onze deur stond om te zeggen dat mijn dochter gestorven was was hij er opnieuw. Hij heeft me opnieuw die hele helle periode door geholpen door van alles te regelen en er zijn voor mij. Tot op de dag van vandaag steunt hij me in alles wat ik wil doen. Ook al is hij er niet altijd mee akkoord. Al onze tegenslagen hebben ons alleen sterker gemaakt en ons dichter bij elkaar gebracht. In 2012 zijn we getrouwd en het was een onvergetelijke dag. Ik weet zelfs achter die 11 jaar dat ik oud wil worden met hem. Hij is men alles, mijn vriend, mijn minnaar, mijn steunpilaar. En na die 11 jaar is dat gevoel alleen maar sterker geworden. Ik denk dat ik niet wist wat echte liefde was tot ik hem leerde kennen en nu na al die jaren denk ik dat ik weet wat het inhoud. Ik kan met men hand op men hart zeggen dat ik gelukkig getrouwd ben. Er zeggen er dat veel maar van veel is het geen waar. Ik ga niet zeggen dat er nooit es iets is maar echte zware ruzies hebben we niet want onze verwachtingen lopen gelijk op. Onze meningen over de meeste dingen lopen ook gelijk op waardoor we bijna altijd over een onderwerp niet moeten discussiëren want we hebben altijd hetzelde gedacht en dat vind ik belangrijk. Vooral als het gaat over belangrijke dingen in het leven gaat. We hebben dezelfde doelen en principes. Toen we 6 jaar samen waren hebben we beslist om te trouwen. Voor mij nog altijd de mooiste dag van mijn leven buiten de geboorte van men dochter dan. Ook onze vrijgezellenavond was memorabel. Ondertussen zijn wel al 5 jaar getrouwd en het leven heeft ons nog niet gespaard. We hebben onze dochter verloren, ik heb al meer in het ziekenhuis gelegen dan dat ik thuis ben geweest. Ik kan niet alles doen hier in huis door mijn gezondheid maar mijn man maakt het me zo makkelijk mogelijk. Ons huisje dat we gekocht hebben is ondertussen al volledig gerenoveerd en deze zomer zijn we van plan nog wat aanpassingen te doen en alles mooi af te werken. Sommige kamers waren nog niet mooi afgewerkt en bij deze zal dit dan allemaal ook gedaan zijn. Ook op dat gebied komen we goed overeen. We hebben bijna 5 jaar geleden onze benedenverdieping helemaal gerenoveerd en voor de keuze van de vloer, keuken en badkamer hebben we dezelfde smaak. Alleen van muziek verschillen we heel veel maar je moet in iets verschillen é. Nu gaan we deze zomer alles afwerken en schilderen en ook daarin komen we perfect overeen qua smaak. Hij werkt 2 jobs omdat we een mooi, makkelijk leven zouden hebben. En ik ben hem daar dankbaar voor maar ik voel me daar nog altijd schuldig over. Ik ben hele dagen thuis dingen aan het zoeken om men dag te vullen terwijl men ventje zweet en bloed werkt. En elke dag is er wel iets. Is het mijn rug niet dan is het wel iets anders maar na al die jaren is hij nog altijd even begripvol en heeft hij compassie en zou alles doen voor mijn pijn weg te nemen. Ik voel ook gewoon dat hij respect heeft voor wat ik heb meegemaakt en dat hij ergens wel naar me opkijkt omdat ik dat allemaal doorsta. We hebben ook al afgesproken als we te oud worden om voor elkaar te zorgen dat we dan samen vertrekken. We willen niet alleen achterblijven en we hebben geen kinderen meer die eventueel beetje voor ons zouden kunnen zorgen dus is dat voor ons de beste beslissing. Onze twee huisdieren dat zijn nu beetje onze kinderen. Maar ik kan nu nog zeggen dat ik als soms naar hem kijk ik nog altijd vlindertjes voel in mijn buik en denk dan dat ik toch een schoon ventje heb. Ik weet natuurlijk dat een huwelijk een levenswerk is waarin je moet geven en nemen maar met hem zie ik dat volledig zitten. Met hem wil ik stokoud worden. Ik heb al heel wat meegemaakt in men leven en als het me soms es teveel is als er weer es iets gebeurd kan hij me altijd kalmeren en troosten en me terug rustig krijgen zodat ik weer verder kan. Ik kan me geen betere man voorstellen. Hij is nu het enige in mijn leven die me rechthoud en die me moed en een reden geeft om te leven. Daarmee is dit stuk opgedragen aan mijn lieve man.
