Al in mijn kindertijd moest ik echt niet veel doen om iets te breken of te verstuiken. Ik zat toen al veel in de spoedafdeling of de huisdokter. Ik kan de keren dat ik in het gips ben geweest met zowel pols, knieën en enkels. Ik weet nog dat een dokter toen zei dat ik kalk tekort had en ampullen moest nemen om dat in orde te brengen. Maar als ik dat nu nam of niet ik had altijd wel ergens pijn of ik was gevallen. Ik had ook altijd last van mijn knieën. De dokter zei dat dit groeipijnen waren van te snel te groeien en hij heeft me meerdere keren in het gips gestoken met mijn benen vanwege die knieën. Ik herinner me dat ik toen al last had van ontstekingen op mijn knieën en vocht in men knieën. Op den duur gingen men ouders ervan uit dat ik gewoon een teer pietje was zoals ze zeggen. De jaren dat ik naar school ging viel dat allemaal wel nog mee buiten de regelmatige gipsen en verbanden door te vallen of gewoon ontstekingen. Toen ik 8 jaar was hebben ze mijn appendix uitgehaald want die stond op springen. Toen ik van school kwam wou ik aardbeien trekken. Het was net het seizoen en ik vond dat wel een goede start en ik had dan nog tijd om een verdere baan te zoeken. En het idee van buiten te werken vond ik wel leuk. Ik heb dan gesolliciteerd en mocht direct beginnen. Ik weet nog dat ze zei dat we onze nagels van duim en wijsvinger moesten laten groeien om zo makkelijk de aardbeien te kunnen afnijpen. De eerste dag voelde ik al dat ik ferm last had van het zitten op mij knieën. Als je aardbeien trekt zit je eigenlijk op je knieën op een hooibedje tussen de reien planten met een bakje om te vullen. En ik moet zeggen, ik deed dat graag. Het was mooi weer, je kon buiten en alle mensen waren vriendelijk. De tweede dag weet ik nog dat ik s avond bijna niet meer recht kon en dat ik nogal raar liep. Ik had al opgemerkt dat mijn rechterknie wat gezwollen was maar die avond was hij zowat dubbel zijn normale dikte. De bazin had me opgemerkt en me aangeraden toch een dokter op te zoeken. Ze zei me dat dit toch niet normaal was. Ik heb geprobeerd dat vol te houden en zelfs op men poep een eindje geplukt maar toen de bazin het zag zei ze me dat dit niet mocht. Iedereen moest op zijn knieën om dat hooibed waar je op zat niet te verschuiven. Ergens begrijpelijk maar voor mij dus een ferm probleem. Tegen het einde van de week ben ik naar mijn huisdokter geweest die onmiddellijk zei dat ik naar het ziekenhuis moest voor onderzoeken en dat hij daar niet veel kon aan doen. Dit was iets voor een orthopedist. Zo gezegd zo gedaan. Ik naar dat ziekenhuis, de nodige onderzoeken gehad en dan terug bij de orthopedist voor de uitslag. Ik weet nog, ik was pas 18 en was al serieus onder de indruk van die onderzoeken en was beetje bang voor die uitslag. Ik wist totaal niet wat me te wachten stond en dat vond ik echt niet leuk. Iets wat ik nu nog altijd niet mee omkan. Die specialist wist me te vertellen dat mijn knieën niet normaal waren en dat mijn knieschijven helemaal gedraaid en scheef zaten waardoor mijn kraakbeen beschadigd was en mijn kruisbanden enz. uitgerokken. Toen zei hij me doodleuk dat dit een operatie zou worden en dat ik in de toekomst nog problemen zou hebben want mijn linkse knie was als zo slecht als mijn rechtse blijkbaar. Maar ik moest me geen zorgen maken want hij zou alles kunnen oplossen via een artroscopie (kijkoperatie) en ik zou er na enkele maanden al volledig door zijn. Ik volledig van mijn melk daar buiten gekomen met een hoop papieren voor de huisarts die een vooronderzoek moest doen voor die operatie. Ik weet nog de dag dat ik moest opgenomen worden in het dagziekenhuis voor de operatie kreeg ik op mijn kamer al zon operatieschortje en wat ik dacht een mutske voor op mijn hoofd. Dus ik me helemaal uitgekleed en dat schortje aangedaan en dat mutsje op men hoofd gezet. Ik zat dus klaar op men bed om meegedaan te worden als de verpleegster binnenkomt en me aankijkt te begint te lachen en vraagt wat ik daar op mijn hoofd heb. Ik kijk zowat raar en zeg haar wel mijn mutsje é. Ja da was dus geen mutsje maar een slipje. Ik had waarschijnlijk van de zenuwen nooit gezien dat daar in dat mutsje twee nogal grote gaten nochtans in zaten om dus je benen door te steken. Man man wat een afgang. De operatie is vlot gegaan en dezelfde avond mocht ik naar huis met een briefje waarop stond dat ik wondverzorging nodig had en 5 dagen op krukken. Ik heb dat allemaal goed doorstaan maar na een maand of twee kreeg ik opnieuw pijn in mijn rechterknie zodanig eigenlijk dat ik er op een moment bijna constant doorzakte met als gevolg een helse pijnscheut. Hij zwol ook weer op. Dus zocht ik opnieuw de orthopedist op en alweer de reeks onderzoeken en dan terug voor te uitslag. Ik weet nog dat hij zei dat hij had geprobeerd maar blijkbaar waren mijn knieschijven alweer schots en scheef geslagen en had schade aangericht. Hij zou het deze keer oplossen met langs de ene kant mijn kruisband en pezen in te korten zodat mijn knieschijf automatisch zou trekken naar de juiste kant. En als hij dat zou expliceerde aan mij leek mij dat ook wel een logische oplossing. Zo gezegd zo gedaan. Ik opnieuw binnen in de dagkliniek want ook deze operatie was niet zwaar en ik mocht dezelfde dag nog naar huis. Ik herinner me wel nog dat deze operatie toch een stukje pijnlijker was en ik mocht 2 weken deze keer er niet op steunen en krukken gebruiken. Ik heb die periode ook goed doorstaan maar alweer na enkele maanden begon die knie alweer te zwellen en pijn te doen. Tot na een tijd dat ik er weer bijna constant doorzakte ben ik terug gegaan en ik weet dat nog dit kort voor mijn eerste huwelijk was. Opnieuw weer dezelfde onderzoeken en alweer dezelfde uitslag. Hij zei me toen dat mijn knieschijven eigenlijk serieus gedraaid zaten en dat die operatie dus niet gelukt was. Maar hij had een oplossing maar het was een zwaardere operatie met een langere revalidatieperiode. En uitstellen was geen optie want hij wilde niet dat ik nog meer schade zou aanrichten dan dat er nu alweer was. Maar met mijn huwelijk die aan de deur stond was da niet zo simpel. Maar ik dacht dat het wel zou lukken. Dus zo gezegd zo gedaan. Zon 5 weken voor men huwelijk ben ik voor de 3e keer geopereerd en hij had niet overdreven dat het een zwaardere operatie was. Ze hebben mijn scheenbeen en mijn pees doorgezaagd en verlegd en mijn pees die aan men knieschijf hangt hebben ze aan mijn scheenbeen geschroefd zodat mijn knieschijf op die manier ging op de juiste positie zitten en blijven deze keer. Ik zag het niet echt zitten aangezien mijn huwelijk zo kortbij was maar ik zou er al op kunnen lopen op mijn trouwdag dus ik ging akkoord. Ik had ook niet veel keus want ik verging van de pijn en zag het ook niet zitten om zo te trouwen al manken. Die operatie zal ik niet snel vergeten. Pijnlijk man niet te doen. Ik herinner me dat ik wakker werd in de recovery gillend van de pijn en ze hebben me meteen weer iets ingeprikt tegen de pijn waarschijnlijk maar ik was direct opnieuw van de wereld voor een paar uur. Na 3 dagen daar had ik het echt wel gehad en ik wilde naar huis. Maar dat been deed nog zon zeer dat ik alles van mezelf heb moeten geven om mijn been van het bed te heffen om naar huis te mogen. Dat was de voorwaarde van de dokter om naar huis te mogen. Ik weet nog dat we nog niet helemaal thuis waren dat we moesten stoppen bij de huisarts achter iets tegen de pijn want ik was aan het hyperventileren van de pijn. En mijn toenmalige echtgenoot had van begrip en hulp echt geen kaas gegeten. Na 4 tot 5 weken gips en krukken ben ik al mankend gehuwd en was mijn inkomdans nogal lacherig. Maar daar die avond heb ik voor de eerste keer pijn gehad in mijn rug. Amai, ik wist niet wat rugpijn was nog nooit gehad. Ze hadden voor een spel een band aan mijn bovenbeen gedaan dat iemand dan met zijn mond moest afdoen ofzo. Tis zo lang geleden dat ik het zo zeker niet meer weet wat voor spel het was. In alle geval in ging naar de toiletten om die band aan mijn been te doen en het moment dat ik me stuip hoor en voel ik een immens gekraak en amai wat een pijnscheut. Daar stond ik dan. In de toiletten van de feestzaal op mijn trouwavond voorovergebogen van de pijn. Mijn tante heeft me dan een pijnstiller gegeven dat ze bij zich had maar ik heb de rest van de avond op een stoel gezeten met immens veel pijn. Zelfs weken na men huwelijk had ik nog zon pijn dat ik dan toch maar naar de dokter ben geweest want ik kon op den duur niets meer doen. Toen de dokter hoorde waar of hoe ik pijn had en hij bekeek mijn rug zei hij meteen dat ik naar het ziekenhuis moest want hij zag zo al dat mijn rug blijkbaar serieus scheef stond en er iets niet juist was. Hij heeft me sterke pijnstillers gegeven en me naar een fysiotherapeut gestuurd die me gekraakt heeft en een hele boel onderzoeken voorgeschreven. Ik weet nog dat als hij de uitslag had zei dat ik een ongewone scoliose had (verkromming van de ruggengraat) en dat ik volgens nog zo jong te zijn eigenlijk een oude rug had. Ik had ook blijkbaar 4 hernias. Ik moest naar de rugschool en ik moest ervoor zorgen dat ik mijn rug zo snel mogelijk sterk maakte anders ging ik serieus in de problemen komen. Ik heb dat ondertussen al zon tien keer geprobeerd maar telkens ze mijn oefeningen opdrijven komen mijn spieren in opstand en hou ik het gewoon niet vol van de pijn. Hoewel ik van mezelf mag zeggen dat ik een redelijke hoge pijngrens heb. Van het jaar 98 tot het jaar 2000 ben ik ongeveer 20 keer aan iedere knie geopereerd. Mijn rug deed het in die tijd redelijk zolang ik me niet overdeed. Ik had toen al wel telkens uitstralingen in mijn benen maar was me daar totaal niet van bewust dat dit van mijn rug kwam. En mijn knieën bezorgden me toen meer last dan mijn rug. Bij iedere knieoperatie telkens het kraakbeen opnieuw wegzuigen en mijn ligamenten en pezen aanpassen zodat die knieschijf hem toch een beetje in de goede richting zou zetten. Ondertussen ben ik gestopt met tellen hoeveel knieoperaties ik al gehad heb maar ik denk tussen 30 en 40 zoiets. Ik ben na die derde operatie opnieuw beginnen sukkelen en ben dan een andere orthopedist opgezocht. Hij heeft mijn knieën onderzocht en me eerlijk gezegd dat ze kapot geopereerd waren en dat die dokter dat niet slecht bedoeld had maar dat die operaties totaal niet voor mijn probleem waren geschikt waardoor alles alleen maar slechter gekomen was. Ik hoor hem nog letterlijk zeggen ik kan alleen als jij teveel last en pijn hebt alles beetje uitkuisen en ervoor zorgen dat je weer kan functioneren. Maar jij zult nieuwe knieën nodig hebben voor je 50ste. Maar ik had toen nooit durven denken dat mijn rug mijn leven zo zou bepalen zoals hij dat nu doet en zal blijven doen. Mijn eerste probleem met mijn rug was dus op mijn trouwavond en dan ben ik enkele jaren enkel bezig geweest met werken en ondertussen mijn knieën proberen zo goed mogelijk te houden door veel te fietsen enz. Ik herinner me wel nog heel goed dat telkens iedere dokter die me onderzocht me zei dat ik nog veel problemen ging hebben met mijn rug en dat mijn spieren en gebeente niet waren zoals ze moesten zijn voor iemand van mijn leeftijd. Dat daar toch iets meer moest achter zitten. Ik ben jaren geleden getest op de ziekte van Bechterew en ik had die ontstekingswaarde in mijn bloed maar ze zagen nog niets aan mijn rug omdat die ziekte ervoor zorgt dat je rug eigenlijk bijna letterlijk een bamboestok word. Hoe raar dat ook klinkt. Door de jaren heen ben ik verschillende keren bij een kraker geweest en infiltraties gehad toen het niet meer ging om te werken en zo heb ik toch kunnen werken en leven tot in 2006 ongeveer. Ik weet nog goed dat ik toen nog niet zo lang samen was met mijn huidig ventje. Ik was me aan het klaarmaken om te gaan werken en toen ik het bad uitkwam voelde ik een verschuiving en een pijnscheut onderaan in mijn rug en ik wist meteen dat ik naar spoed zou moeten. Ik heb daar dan drie weken gelegen met medicatie maar ik was toen al gewaarschuwd dat als dit nog een keer zou gebeuren ze wel zouden opereren omdat er te veel kans was dat ik verlamd zou worden. Ik had die keer nee gezegd tegen een operatie omdat ik bang was mijn werk te verliezen en zo hebben we nog es geprobeerd met medicatie. Ik weet nog na het ziekenhuis ben ik nog zon 4 maand thuis geweest en ben dan opnieuw beginnen werken. Blij dat ik was. Ik had het gevoel weer thuisgekomen te zijn. Nog geen drie weken was ik aan het werk toen ik mijn bed aan het opschudden was weer zon pijnscheut. Ik wist direct hoe laat het was. Ik weet nog toen ik naar beneden ging, half aan het lachen van miserie en angst en aan het wenen van de pijn dat ik zei aan men ventje dat ik weer es een snak gedaan had. Ik zie zijn gezicht nog voor me. Hij geloofde me eerst niet omdat ik half lachend half wenend naar beneden kwam. Maar hij had rap door dat dit geen grap was. Opnieuw terug naar spoed en daar 14 dagen opnieuw gelegen met medicatie tot mijn dokter me zei dat het genoeg geweest was en dat hij me zou doorschakelen naar een neurochirurg. Ik moest geopereerd worden of ik zou verlamd worden. Mijn eerste operatie was op 12 augustus 2008. Ze gingen een prothese steken op mijn slechtste niveau en proberen de andere niveaus te bewaren of een kussentje tussen te steken. Zo gezegd zo gedaan alleen hadden ze vergeten dat ik zwaar allergisch ben aan allerlei pijnstillers waaronder contramal. De anesthesist had me nochtans de dag ervoor onderzocht en me nog gevraagd wat de gevolgen juist waren als ik toch contramal kreeg. Ik vertelde hem nog dat mijn gezicht zwol en ik geen adem kreeg. Ik hoor hem nog zeggen van das een ernstige allergie maar we zullen kijken voor een andere oplossing. Het was een redelijke zware operatie die langer dan 8 uur zou duren en ik moest bloed krijgen tijdens de operatie ook waardoor ik voor de operatie een resem onderzoeken heb moeten doen en ik moest de avond voor de operatie al in het ziekenhuis zijn. Ik weet nog dat ik redelijk nerveus was en dat ik enkele keren naar de rookzaal ben geweest om een sigaretje te roken wat normaal is denk ik toch. Maar ik was toch al enkele keren aangesproken door de hoofdverpleger dat hij dat niet zo leuk vond dat ik zomaar ging roken. Ik heb daarop gezegd dat ik daar was voor mijn rug en niet om te stoppen met roken. Zijn gezicht sprak boekdelen. Mijn ventje had al gedaan met werken en was op men kamer aan het wachten op me. Hij zag meteen toen ze men bed binnenrolden dat er iets deftigs mis was. Ik had blijkbaar een hoofd als een visbokaal en ik lag in een bolletje gedraaid omdat ik telkens moest overgeven. Toen hij achter men bed de pijnpomp zag en het etiket met daarop contramal erop is hij onmiddellijk naar de hoofdverpleger gegaan en geëist dat ze onmiddellijk die pomp stopzetten en me medicatie gaven voor die allergie. De hoofdverpleger antwoordde koudweg had ze gisteren niet zoveel gerookt dan ging ze geen zon last gehad hebben. We hebben andere dingen te doen. Ik heb daar zo bijna 3 dagen gelegen tot mijn schoonmoeder de chirurg is gaan halen en gelukkig heeft hij dan ingegrepen en me erdoor getrokken. Maar wat daar gebeurd is gebeurd waarschijnlijk te veel en is eigenlijk onmenselijk. Ik heb dit achter mijn operatie aangevochten en ik heb maar gewonnen toen ik dreigde naar de pers te stappen. En ik had een voordeel. Mijn chirurg was zelf zo verbolgen van wat er gebeurd was dat hij een heel verslag geschreven heeft in mijn voordeel met het hele verhaal van de allergie en dat ze me discrimineerden omdat ik een roker ben. Gelukkig is ondanks al die miserie die operatie goed verlopen en goed gelukt. Die prothese zit nog altijd in mijn rug en doet goed zijn werk. Ik ben dan na die operatie na zon 4 maand opnieuw beginnen werken hoewel mijn chirurg me zei dat er nog veel werk was aan mijn rug maar ik wilde eerst weer proberen om met medicatie en pijnkliniek zolang mogelijk te rekken. Ik heb nog gewerkt tot 2010 met tonnen morfine en bijna elke vrijdagmorgen een afspraak in de pijnkliniek voor een infiltratie. Ik weet nog dat ik in november 2010 een week verlof had en ik had al een tijdje zoveel pijn dat ik in die week een scan besteld had. Ik was ervan overtuigd dat mijn pijn redelijk rap kon opgelost worden in de pijnkliniek en ik had een week om te rusten en mijn rug weer beetje redelijk te krijgen. Ik weet nog heel goed dat ik op 23 november 2010 bij de chirurg in zijn bureau was voor de uitslag van de scan en op 26 november 2010 lag ik al op de operatietafel voor operatie nr2. Maar dit was geen zon zware operatie. Hij ging gewoon alles wat vort was in mensentaal gezegd dan wegzuigen en opnieuw kussentjes tussen mijn wervels steken want al mijn lumbale wervels waren letterlijk op elkaar gestuikt. Maar ik ging hoogstens 6 maand thuis zijn van mijn werk en hij verzekerde me dat het meeste van mijn pijn ging weg zijn en dat mijn rug zo toch weer beetje sterker zou zijn voor een eindje. Maar ik mocht niets meer heffen en nog een hele waslijst van verboden dingen maar dat maakte me niet zolang ik maar terug aan het werk kon. En inderdaad, die operatie heeft maar zon 3 uur geduurd en na zon 3 dagen mocht ik naar huis. Ik herinner me wel nog dat ik tegen men ventje zei dat ik meer pijn had van die operatie dan van mijn eerste. En de dokter was nog bij me geweest en me gezegd dat hij veel werk had gehad en dat het echt nodig geweest was en dat hij zijn best had gedaan en alles diep in mijn rug had vermaakt en kussentjes gestoken. Die tweede avond toen ik al terug thuis was zat ik s avonds in de zetel en ik voelde dat mijn pyjamabroek en slip nat waren. Ik vond het vreemd maar het was nu ook niet zo veel en ik zal dat het geen etter of bloed was dus ik was er redelijk gerust in en ging slapen. De volgende morgen toen ik wakker werd wist ik meteen dat er iets mis was. Ik lag in een plas water en ik vond dat zo raar. Het rook niet, het plakte niet maar het had een hele lichtroze kleur en ik had een kloppende hoofdpijn die bijna niet te harden was. Ben naar beneden geweest en verse kleren aangedaan en had al opgemerkt dat er bleef water uit mijn wonde komen en dat die hoofdpijn erger was als ik rechtkwam of als ik neerlag. Ik belde mijn huisdokter omdat ik dacht dat het niet zo erg zou zijn en makkelijk op te lossen. Ik weet nog dat ik haar zei dat ik wakker geworden was in een plas water die niet plakte, geen bloed was en dat ik razend pijn in men hoofd had. Wat ze me toen zei ben ik na al die jaren nog niet vergeten. Annemie ik wil dat je nu onmiddellijk een handdoek rond je middel draait en goed aanspant en je belt nu iemand om je onmiddellijk naar de spoedafdeling te brengen. Je hersenvocht is aan het uitlopen. Je mag zelf niet rijden. Zoek zo snel mogelijk een chauffeur of beter nog bel de 100. Ik heb haar gezegd dat de 100 nu ook niet nodig was en dat ik mijn zus wel zou opbellen om me binnen te doen. Mijn zus heeft me direct binnen gedaan en ze waren blijkbaar op de hoogte want mijn chirurg stond me op te wachten. Hij bekeek men wonde en zei direct dat het inderdaad hersenvocht was en dat ik serieus in de problemen zat aangezien het geen druppeltjes waren maar echte hulpen vocht die eruit gutsten. Toen ze onderzochten hoe groot dat gaatje was in mijn hersenvlies waren ze toch er niet goed van. Het was een scheur van meer dan een 1cm. Misschien klinkt dat niet veel maar om dat in je hersenvlies te hebben is dat toch heel groot. Ze hebben me in de daarop volgende 6 maanden 4 keer geopereerd om dat gat te kunnen dichten. En toen alles eindelijk gelukt was en ik mocht naar huis kon ik weer es geen weg van de pijn. Opnieuw onderzoeken gedaan en wat zagen ze? Er was een facetgewricht gebroken in mijn rug. Terwijl ik daar niks anders gedaan had dan liggen. Maar ze hebben me waarschijnlijk beetje te geweldig van de operatietafel naar mijn bed gerold waardoor dat er nu nog es bijkwam. Ik weet nog dat ik toen dacht dat we alles nu wel al hadden gehad en ging achter die operatie vol goede moed naar huis. Al aan het plannen om te gaan werken enz. Als je zon 6 maand in het ziekenhuis ligt is die rit naar huis zo memorabel. Ik voelde me als een vogel die ze na jaren vrijgelaten hadden. Maar opnieuw na een dag maar kreeg ik verschrikkelijk veel pijn in mijn rug. Ik kan het nog altijd niet beschrijven maar ik stond erbij te wenen als een klein kind. Ik heb dan opnieuw naar spoed geweest en ik zie de dokters nog staan bij de resultaten met hun handen in hun haar en hun gezicht sprak boekdelen. Ik weet nog dat ik vroeg wat is er nu weer gebroken?. Waarop men dokter me zei was het maar dat. Ik had een MRSA opgelopen blijkbaar in de operatiezaal en dat beestje had zich genesteld in mijn onderrug aan de kant van mijn buik en het had zichzelf volledig ingesloten. Als je dat zag op de scan was het alsof er een okkernoot in mijn rug zat. Maar doordat hij dus aan de kant van mijn buik zat konden ze er niet aan met een dikke holle naald om het leeg te zuigen. En om het allemaal nog beetje moeilijker te maken ben ik ook allergisch aan allerlei antibiotica en was dat beestje resistent tegen de zwaarste. Het heeft 7 maanden geduurd tegen dat ze de juiste antibiotica hadden gevonden die zwaar genoeg was om het te bestrijden en dat ik ook niet allergisch aan was. Ze hebben daarvoor samengewerkt met UZ Gent en Leuven. Ik heb dan een klein jaar in het ziekenhuis gelegen en daarna nog een klein jaar die antibiotica moeten nemen in pillenvorm. Maar ik moest daar wel achter naar de apotheek van het ziekenhuis zelf want de gewone apotheek had dat blijkbaar niet. En om de drie dagen moest ik bloed laten trekken om mijn CRP te meten en als hij weer de hoogte inging moest ik opnieuw naar het ziekenhuis en als hij binnen de perken bleef wat toen nog eigenlijk 5 keer hoger was dan de normale waarde mocht ik thuis blijven. Kheb een paar keer moeten opnieuw binnengaan tot ik daar een zware longonsteking opgelopen heb en heb gezegd dat het genoeg was. Voor mijn part at dat beest heel mijn rug op maar ik wilde niet meer naar het ziekenhuis. Want dat beestje at dan nog es graag bot en weefsel. Maar dat hebben me ze maar gezegd achterna toen ze de schade bekeken. Daarmee dat ik nu met een neurostimulator loop en nog altijd tonnen morfine moet nemen om maar iets te kunnen doen maar volgens de dokters mag ik al heel blij zijn dat ik niet in een rolstoel beland ben. Mijn neurostimulator hebben ze al es moeten volledig hersteken want ik had het blijkbaar volledig kapot gekregen vanbinnen waardoor ze nu alles aan mijn spieren bevestigd hebben zodat het niet meer zo snel kan kapot gaan. Die neurostimulator werkt met een batterij en een sensor die verbonden zijn met elektrische elektroden die ervoor zouden moeten zorgen dat ik minder zenuwpijnen heb in men benen maar eerlijk gezegd heeft dat bakje me al meer miserie bezorgd dan iets anders. Ik ben nu bezig met een aanvraag voor een morfinepomp maar dat is dan ook het laatste wat ze kunnen doen. Enkele weken geleden ben ik opnieuw volledig gescand geweest omdat ik zon last heb s nachts van spierspasmen en overdag zon elektrische snakken in men gezicht. Ik moet nu zo rap mogelijk naar een neuroloog want ze denken dat ik ms heb. En die snakken in men gezicht is een aangezichtszenuw die ontstoken is of kapot aan het gaan is. Er is daar geen oorzaak van of tis pech. Ze zullen proberen in de pijnkliniek die zenuw in men gezicht te behandelen of anders zullen ze moeten een gaatje boren in mijn hersenen tot ze aan die zenuw zijn en dan doorbranden. Het idee alleen al brr. Ik hoop echt dat de pijnkliniek me zal kunnen helpen. Ik heb al een maagbreuk van 40cm door de medicatie en al die verdoving en alle stress die dit met zich meebrengt en ik heb al veel zware migraine aanvallen door die scheur in men hersenvlies dat ik er nu momenteel niet zo veel kan bijhebben. Ik weet dat ik eigenlijk geluk heb gehad en dat het allemaal anders had kunnen uitdraaien maar kheb zon gevoel dat het niet stopt. Als het ene opgelost is komt er iets anders op de proppen. Maar ik zal alles aanvaarden zoals het is en er proberen zo goed en zo kwaad te leren mee leven zeker. Veel keus geven ze me niet. Ik heb volgende week al een afspraak met een neuroloog en ik ben aan het wachten voor de uitslagen van mijn bloedproeven. Dan zal ik al heel wat meer weten. Ik hoop gewoon eigenlijk met mijn verhaal te doen mensen laten weten dat ze niet alleen zijn met hun pijn en hoop daarmee anderen te steunen. En ik moet eerlijk zeggen dat het me ook deugd doet om alles es van me af te schrijven. Ik hou jullie zeker op de hoogte hoe alles verloopt en wat de uitslagen nu zullen zijn.
Al in mijn kindertijd moest ik echt niet veel doen om iets te breken of te verstuiken. Ik zat toen al veel in de spoedafdeling of de huisdokter. Ik kan de keren dat ik in het gips ben geweest met zowel pols, knieën en enkels. Ik weet nog dat een dokter toen zei dat ik kalk tekort had en ampullen moest nemen om dat in orde te brengen. Maar als ik dat nu nam of niet ik had altijd wel ergens pijn of ik was gevallen. Ik had ook altijd last van mijn knieën. De dokter zei dat dit groeipijnen waren van te snel te groeien en hij heeft me meerdere keren in het gips gestoken met mijn benen vanwege die knieën. Ik herinner me dat ik toen al last had van ontstekingen op mijn knieën en vocht in men knieën. Op den duur gingen men ouders ervan uit dat ik gewoon een teer pietje was zoals ze zeggen. De jaren dat ik naar school ging viel dat allemaal wel nog mee buiten de regelmatige gipsen en verbanden door te vallen of gewoon ontstekingen. Toen ik 8 jaar was hebben ze mijn appendix uitgehaald want die stond op springen. Toen ik van school kwam wou ik aardbeien trekken. Het was net het seizoen en ik vond dat wel een goede start en ik had dan nog tijd om een verdere baan te zoeken. En het idee van buiten te werken vond ik wel leuk. Ik heb dan gesolliciteerd en mocht direct beginnen. Ik weet nog dat ze zei dat we onze nagels van duim en wijsvinger moesten laten groeien om zo makkelijk de aardbeien te kunnen afnijpen. De eerste dag voelde ik al dat ik ferm last had van het zitten op mij knieën. Als je aardbeien trekt zit je eigenlijk op je knieën op een hooibedje tussen de reien planten met een bakje om te vullen. En ik moet zeggen, ik deed dat graag. Het was mooi weer, je kon buiten en alle mensen waren vriendelijk. De tweede dag weet ik nog dat ik s avond bijna niet meer recht kon en dat ik nogal raar liep. Ik had al opgemerkt dat mijn rechterknie wat gezwollen was maar die avond was hij zowat dubbel zijn normale dikte. De bazin had me opgemerkt en me aangeraden toch een dokter op te zoeken. Ze zei me dat dit toch niet normaal was. Ik heb geprobeerd dat vol te houden en zelfs op men poep een eindje geplukt maar toen de bazin het zag zei ze me dat dit niet mocht. Iedereen moest op zijn knieën om dat hooibed waar je op zat niet te verschuiven. Ergens begrijpelijk maar voor mij dus een ferm probleem. Tegen het einde van de week ben ik naar mijn huisdokter geweest die onmiddellijk zei dat ik naar het ziekenhuis moest voor onderzoeken en dat hij daar niet veel kon aan doen. Dit was iets voor een orthopedist. Zo gezegd zo gedaan. Ik naar dat ziekenhuis, de nodige onderzoeken gehad en dan terug bij de orthopedist voor de uitslag. Ik weet nog, ik was pas 18 en was al serieus onder de indruk van die onderzoeken en was beetje bang voor die uitslag. Ik wist totaal niet wat me te wachten stond en dat vond ik echt niet leuk. Iets wat ik nu nog altijd niet mee omkan. Die specialist wist me te vertellen dat mijn knieën niet normaal waren en dat mijn knieschijven helemaal gedraaid en scheef zaten waardoor mijn kraakbeen beschadigd was en mijn kruisbanden enz. uitgerokken. Toen zei hij me doodleuk dat dit een operatie zou worden en dat ik in de toekomst nog problemen zou hebben want mijn linkse knie was als zo slecht als mijn rechtse blijkbaar. Maar ik moest me geen zorgen maken want hij zou alles kunnen oplossen via een artroscopie (kijkoperatie) en ik zou er na enkele maanden al volledig door zijn. Ik volledig van mijn melk daar buiten gekomen met een hoop papieren voor de huisarts die een vooronderzoek moest doen voor die operatie. Ik weet nog de dag dat ik moest opgenomen worden in het dagziekenhuis voor de operatie kreeg ik op mijn kamer al zon operatieschortje en wat ik dacht een mutske voor op mijn hoofd. Dus ik me helemaal uitgekleed en dat schortje aangedaan en dat mutsje op men hoofd gezet. Ik zat dus klaar op men bed om meegedaan te worden als de verpleegster binnenkomt en me aankijkt te begint te lachen en vraagt wat ik daar op mijn hoofd heb. Ik kijk zowat raar en zeg haar wel mijn mutsje é. Ja da was dus geen mutsje maar een slipje. Ik had waarschijnlijk van de zenuwen nooit gezien dat daar in dat mutsje twee nogal grote gaten nochtans in zaten om dus je benen door te steken. Man man wat een afgang. De operatie is vlot gegaan en dezelfde avond mocht ik naar huis met een briefje waarop stond dat ik wondverzorging nodig had en 5 dagen op krukken. Ik heb dat allemaal goed doorstaan maar na een maand of twee kreeg ik opnieuw pijn in mijn rechterknie zodanig eigenlijk dat ik er op een moment bijna constant doorzakte met als gevolg een helse pijnscheut. Hij zwol ook weer op. Dus zocht ik opnieuw de orthopedist op en alweer de reeks onderzoeken en dan terug voor te uitslag. Ik weet nog dat hij zei dat hij had geprobeerd maar blijkbaar waren mijn knieschijven alweer schots en scheef geslagen en had schade aangericht. Hij zou het deze keer oplossen met langs de ene kant mijn kruisband en pezen in te korten zodat mijn knieschijf automatisch zou trekken naar de juiste kant. En als hij dat zou expliceerde aan mij leek mij dat ook wel een logische oplossing. Zo gezegd zo gedaan. Ik opnieuw binnen in de dagkliniek want ook deze operatie was niet zwaar en ik mocht dezelfde dag nog naar huis. Ik herinner me wel nog dat deze operatie toch een stukje pijnlijker was en ik mocht 2 weken deze keer er niet op steunen en krukken gebruiken. Ik heb die periode ook goed doorstaan maar alweer na enkele maanden begon die knie alweer te zwellen en pijn te doen. Tot na een tijd dat ik er weer bijna constant doorzakte ben ik terug gegaan en ik weet dat nog dit kort voor mijn eerste huwelijk was. Opnieuw weer dezelfde onderzoeken en alweer dezelfde uitslag. Hij zei me toen dat mijn knieschijven eigenlijk serieus gedraaid zaten en dat die operatie dus niet gelukt was. Maar hij had een oplossing maar het was een zwaardere operatie met een langere revalidatieperiode. En uitstellen was geen optie want hij wilde niet dat ik nog meer schade zou aanrichten dan dat er nu alweer was. Maar met mijn huwelijk die aan de deur stond was da niet zo simpel. Maar ik dacht dat het wel zou lukken. Dus zo gezegd zo gedaan. Zon 5 weken voor men huwelijk ben ik voor de 3e keer geopereerd en hij had niet overdreven dat het een zwaardere operatie was. Ze hebben mijn scheenbeen en mijn pees doorgezaagd en verlegd en mijn pees die aan men knieschijf hangt hebben ze aan mijn scheenbeen geschroefd zodat mijn knieschijf op die manier ging op de juiste positie zitten en blijven deze keer. Ik zag het niet echt zitten aangezien mijn huwelijk zo kortbij was maar ik zou er al op kunnen lopen op mijn trouwdag dus ik ging akkoord. Ik had ook niet veel keus want ik verging van de pijn en zag het ook niet zitten om zo te trouwen al manken. Die operatie zal ik niet snel vergeten. Pijnlijk man niet te doen. Ik herinner me dat ik wakker werd in de recovery gillend van de pijn en ze hebben me meteen weer iets ingeprikt tegen de pijn waarschijnlijk maar ik was direct opnieuw van de wereld voor een paar uur. Na 3 dagen daar had ik het echt wel gehad en ik wilde naar huis. Maar dat been deed nog zon zeer dat ik alles van mezelf heb moeten geven om mijn been van het bed te heffen om naar huis te mogen. Dat was de voorwaarde van de dokter om naar huis te mogen. Ik weet nog dat we nog niet helemaal thuis waren dat we moesten stoppen bij de huisarts achter iets tegen de pijn want ik was aan het hyperventileren van de pijn. En mijn toenmalige echtgenoot had van begrip en hulp echt geen kaas gegeten. Na 4 tot 5 weken gips en krukken ben ik al mankend gehuwd en was mijn inkomdans nogal lacherig. Maar daar die avond heb ik voor de eerste keer pijn gehad in mijn rug. Amai, ik wist niet wat rugpijn was nog nooit gehad. Ze hadden voor een spel een band aan mijn bovenbeen gedaan dat iemand dan met zijn mond moest afdoen ofzo. Tis zo lang geleden dat ik het zo zeker niet meer weet wat voor spel het was. In alle geval in ging naar de toiletten om die band aan mijn been te doen en het moment dat ik me stuip hoor en voel ik een immens gekraak en amai wat een pijnscheut. Daar stond ik dan. In de toiletten van de feestzaal op mijn trouwavond voorovergebogen van de pijn. Mijn tante heeft me dan een pijnstiller gegeven dat ze bij zich had maar ik heb de rest van de avond op een stoel gezeten met immens veel pijn. Zelfs weken na men huwelijk had ik nog zon pijn dat ik dan toch maar naar de dokter ben geweest want ik kon op den duur niets meer doen. Toen de dokter hoorde waar of hoe ik pijn had en hij bekeek mijn rug zei hij meteen dat ik naar het ziekenhuis moest want hij zag zo al dat mijn rug blijkbaar serieus scheef stond en er iets niet juist was. Hij heeft me sterke pijnstillers gegeven en me naar een fysiotherapeut gestuurd die me gekraakt heeft en een hele boel onderzoeken voorgeschreven. Ik weet nog dat als hij de uitslag had zei dat ik een ongewone scoliose had (verkromming van de ruggengraat) en dat ik volgens nog zo jong te zijn eigenlijk een oude rug had. Ik had ook blijkbaar 4 hernias. Ik moest naar de rugschool en ik moest ervoor zorgen dat ik mijn rug zo snel mogelijk sterk maakte anders ging ik serieus in de problemen komen. Ik heb dat ondertussen al zon tien keer geprobeerd maar telkens ze mijn oefeningen opdrijven komen mijn spieren in opstand en hou ik het gewoon niet vol van de pijn. Hoewel ik van mezelf mag zeggen dat ik een redelijke hoge pijngrens heb. Van het jaar 98 tot het jaar 2000 ben ik ongeveer 20 keer aan iedere knie geopereerd. Mijn rug deed het in die tijd redelijk zolang ik me niet overdeed. Ik had toen al wel telkens uitstralingen in mijn benen maar was me daar totaal niet van bewust dat dit van mijn rug kwam. En mijn knieën bezorgden me toen meer last dan mijn rug. Bij iedere knieoperatie telkens het kraakbeen opnieuw wegzuigen en mijn ligamenten en pezen aanpassen zodat die knieschijf hem toch een beetje in de goede richting zou zetten. Ondertussen ben ik gestopt met tellen hoeveel knieoperaties ik al gehad heb maar ik denk tussen 30 en 40 zoiets. Ik ben na die derde operatie opnieuw beginnen sukkelen en ben dan een andere orthopedist opgezocht. Hij heeft mijn knieën onderzocht en me eerlijk gezegd dat ze kapot geopereerd waren en dat die dokter dat niet slecht bedoeld had maar dat die operaties totaal niet voor mijn probleem waren geschikt waardoor alles alleen maar slechter gekomen was. Ik hoor hem nog letterlijk zeggen ik kan alleen als jij teveel last en pijn hebt alles beetje uitkuisen en ervoor zorgen dat je weer kan functioneren. Maar jij zult nieuwe knieën nodig hebben voor je 50ste. Maar ik had toen nooit durven denken dat mijn rug mijn leven zo zou bepalen zoals hij dat nu doet en zal blijven doen. Mijn eerste probleem met mijn rug was dus op mijn trouwavond en dan ben ik enkele jaren enkel bezig geweest met werken en ondertussen mijn knieën proberen zo goed mogelijk te houden door veel te fietsen enz. Ik herinner me wel nog heel goed dat telkens iedere dokter die me onderzocht me zei dat ik nog veel problemen ging hebben met mijn rug en dat mijn spieren en gebeente niet waren zoals ze moesten zijn voor iemand van mijn leeftijd. Dat daar toch iets meer moest achter zitten. Ik ben jaren geleden getest op de ziekte van Bechterew en ik had die ontstekingswaarde in mijn bloed maar ze zagen nog niets aan mijn rug omdat die ziekte ervoor zorgt dat je rug eigenlijk bijna letterlijk een bamboestok word. Hoe raar dat ook klinkt. Door de jaren heen ben ik verschillende keren bij een kraker geweest en infiltraties gehad toen het niet meer ging om te werken en zo heb ik toch kunnen werken en leven tot in 2006 ongeveer. Ik weet nog goed dat ik toen nog niet zo lang samen was met mijn huidig ventje. Ik was me aan het klaarmaken om te gaan werken en toen ik het bad uitkwam voelde ik een verschuiving en een pijnscheut onderaan in mijn rug en ik wist meteen dat ik naar spoed zou moeten. Ik heb daar dan drie weken gelegen met medicatie maar ik was toen al gewaarschuwd dat als dit nog een keer zou gebeuren ze wel zouden opereren omdat er te veel kans was dat ik verlamd zou worden. Ik had die keer nee gezegd tegen een operatie omdat ik bang was mijn werk te verliezen en zo hebben we nog es geprobeerd met medicatie. Ik weet nog na het ziekenhuis ben ik nog zon 4 maand thuis geweest en ben dan opnieuw beginnen werken. Blij dat ik was. Ik had het gevoel weer thuisgekomen te zijn. Nog geen drie weken was ik aan het werk toen ik mijn bed aan het opschudden was weer zon pijnscheut. Ik wist direct hoe laat het was. Ik weet nog toen ik naar beneden ging, half aan het lachen van miserie en angst en aan het wenen van de pijn dat ik zei aan men ventje dat ik weer es een snak gedaan had. Ik zie zijn gezicht nog voor me. Hij geloofde me eerst niet omdat ik half lachend half wenend naar beneden kwam. Maar hij had rap door dat dit geen grap was. Opnieuw terug naar spoed en daar 14 dagen opnieuw gelegen met medicatie tot mijn dokter me zei dat het genoeg geweest was en dat hij me zou doorschakelen naar een neurochirurg. Ik moest geopereerd worden of ik zou verlamd worden. Mijn eerste operatie was op 12 augustus 2008. Ze gingen een prothese steken op mijn slechtste niveau en proberen de andere niveaus te bewaren of een kussentje tussen te steken. Zo gezegd zo gedaan alleen hadden ze vergeten dat ik zwaar allergisch ben aan allerlei pijnstillers waaronder contramal. De anesthesist had me nochtans de dag ervoor onderzocht en me nog gevraagd wat de gevolgen juist waren als ik toch contramal kreeg. Ik vertelde hem nog dat mijn gezicht zwol en ik geen adem kreeg. Ik hoor hem nog zeggen van das een ernstige allergie maar we zullen kijken voor een andere oplossing. Het was een redelijke zware operatie die langer dan 8 uur zou duren en ik moest bloed krijgen tijdens de operatie ook waardoor ik voor de operatie een resem onderzoeken heb moeten doen en ik moest de avond voor de operatie al in het ziekenhuis zijn. Ik weet nog dat ik redelijk nerveus was en dat ik enkele keren naar de rookzaal ben geweest om een sigaretje te roken wat normaal is denk ik toch. Maar ik was toch al enkele keren aangesproken door de hoofdverpleger dat hij dat niet zo leuk vond dat ik zomaar ging roken. Ik heb daarop gezegd dat ik daar was voor mijn rug en niet om te stoppen met roken. Zijn gezicht sprak boekdelen. Mijn ventje had al gedaan met werken en was op men kamer aan het wachten op me. Hij zag meteen toen ze men bed binnenrolden dat er iets deftigs mis was. Ik had blijkbaar een hoofd als een visbokaal en ik lag in een bolletje gedraaid omdat ik telkens moest overgeven. Toen hij achter men bed de pijnpomp zag en het etiket met daarop contramal erop is hij onmiddellijk naar de hoofdverpleger gegaan en geëist dat ze onmiddellijk die pomp stopzetten en me medicatie gaven voor die allergie. De hoofdverpleger antwoordde koudweg had ze gisteren niet zoveel gerookt dan ging ze geen zon last gehad hebben. We hebben andere dingen te doen. Ik heb daar zo bijna 3 dagen gelegen tot mijn schoonmoeder de chirurg is gaan halen en gelukkig heeft hij dan ingegrepen en me erdoor getrokken. Maar wat daar gebeurd is gebeurd waarschijnlijk te veel en is eigenlijk onmenselijk. Ik heb dit achter mijn operatie aangevochten en ik heb maar gewonnen toen ik dreigde naar de pers te stappen. En ik had een voordeel. Mijn chirurg was zelf zo verbolgen van wat er gebeurd was dat hij een heel verslag geschreven heeft in mijn voordeel met het hele verhaal van de allergie en dat ze me discrimineerden omdat ik een roker ben. Gelukkig is ondanks al die miserie die operatie goed verlopen en goed gelukt. Die prothese zit nog altijd in mijn rug en doet goed zijn werk. Ik ben dan na die operatie na zon 4 maand opnieuw beginnen werken hoewel mijn chirurg me zei dat er nog veel werk was aan mijn rug maar ik wilde eerst weer proberen om met medicatie en pijnkliniek zolang mogelijk te rekken. Ik heb nog gewerkt tot 2010 met tonnen morfine en bijna elke vrijdagmorgen een afspraak in de pijnkliniek voor een infiltratie. Ik weet nog dat ik in november 2010 een week verlof had en ik had al een tijdje zoveel pijn dat ik in die week een scan besteld had. Ik was ervan overtuigd dat mijn pijn redelijk rap kon opgelost worden in de pijnkliniek en ik had een week om te rusten en mijn rug weer beetje redelijk te krijgen. Ik weet nog heel goed dat ik op 23 november 2010 bij de chirurg in zijn bureau was voor de uitslag van de scan en op 26 november 2010 lag ik al op de operatietafel voor operatie nr2. Maar dit was geen zon zware operatie. Hij ging gewoon alles wat vort was in mensentaal gezegd dan wegzuigen en opnieuw kussentjes tussen mijn wervels steken want al mijn lumbale wervels waren letterlijk op elkaar gestuikt. Maar ik ging hoogstens 6 maand thuis zijn van mijn werk en hij verzekerde me dat het meeste van mijn pijn ging weg zijn en dat mijn rug zo toch weer beetje sterker zou zijn voor een eindje. Maar ik mocht niets meer heffen en nog een hele waslijst van verboden dingen maar dat maakte me niet zolang ik maar terug aan het werk kon. En inderdaad, die operatie heeft maar zon 3 uur geduurd en na zon 3 dagen mocht ik naar huis. Ik herinner me wel nog dat ik tegen men ventje zei dat ik meer pijn had van die operatie dan van mijn eerste. En de dokter was nog bij me geweest en me gezegd dat hij veel werk had gehad en dat het echt nodig geweest was en dat hij zijn best had gedaan en alles diep in mijn rug had vermaakt en kussentjes gestoken. Die tweede avond toen ik al terug thuis was zat ik s avonds in de zetel en ik voelde dat mijn pyjamabroek en slip nat waren. Ik vond het vreemd maar het was nu ook niet zo veel en ik zal dat het geen etter of bloed was dus ik was er redelijk gerust in en ging slapen. De volgende morgen toen ik wakker werd wist ik meteen dat er iets mis was. Ik lag in een plas water en ik vond dat zo raar. Het rook niet, het plakte niet maar het had een hele lichtroze kleur en ik had een kloppende hoofdpijn die bijna niet te harden was. Ben naar beneden geweest en verse kleren aangedaan en had al opgemerkt dat er bleef water uit mijn wonde komen en dat die hoofdpijn erger was als ik rechtkwam of als ik neerlag. Ik belde mijn huisdokter omdat ik dacht dat het niet zo erg zou zijn en makkelijk op te lossen. Ik weet nog dat ik haar zei dat ik wakker geworden was in een plas water die niet plakte, geen bloed was en dat ik razend pijn in men hoofd had. Wat ze me toen zei ben ik na al die jaren nog niet vergeten. Annemie ik wil dat je nu onmiddellijk een handdoek rond je middel draait en goed aanspant en je belt nu iemand om je onmiddellijk naar de spoedafdeling te brengen. Je hersenvocht is aan het uitlopen. Je mag zelf niet rijden. Zoek zo snel mogelijk een chauffeur of beter nog bel de 100. Ik heb haar gezegd dat de 100 nu ook niet nodig was en dat ik mijn zus wel zou opbellen om me binnen te doen. Mijn zus heeft me direct binnen gedaan en ze waren blijkbaar op de hoogte want mijn chirurg stond me op te wachten. Hij bekeek men wonde en zei direct dat het inderdaad hersenvocht was en dat ik serieus in de problemen zat aangezien het geen druppeltjes waren maar echte hulpen vocht die eruit gutsten. Toen ze onderzochten hoe groot dat gaatje was in mijn hersenvlies waren ze toch er niet goed van. Het was een scheur van meer dan een 1cm. Misschien klinkt dat niet veel maar om dat in je hersenvlies te hebben is dat toch heel groot. Ze hebben me in de daarop volgende 6 maanden 4 keer geopereerd om dat gat te kunnen dichten. En toen alles eindelijk gelukt was en ik mocht naar huis kon ik weer es geen weg van de pijn. Opnieuw onderzoeken gedaan en wat zagen ze? Er was een facetgewricht gebroken in mijn rug. Terwijl ik daar niks anders gedaan had dan liggen. Maar ze hebben me waarschijnlijk beetje te geweldig van de operatietafel naar mijn bed gerold waardoor dat er nu nog es bijkwam. Ik weet nog dat ik toen dacht dat we alles nu wel al hadden gehad en ging achter die operatie vol goede moed naar huis. Al aan het plannen om te gaan werken enz. Als je zon 6 maand in het ziekenhuis ligt is die rit naar huis zo memorabel. Ik voelde me als een vogel die ze na jaren vrijgelaten hadden. Maar opnieuw na een dag maar kreeg ik verschrikkelijk veel pijn in mijn rug. Ik kan het nog altijd niet beschrijven maar ik stond erbij te wenen als een klein kind. Ik heb dan opnieuw naar spoed geweest en ik zie de dokters nog staan bij de resultaten met hun handen in hun haar en hun gezicht sprak boekdelen. Ik weet nog dat ik vroeg wat is er nu weer gebroken?. Waarop men dokter me zei was het maar dat. Ik had een MRSA opgelopen blijkbaar in de operatiezaal en dat beestje had zich genesteld in mijn onderrug aan de kant van mijn buik en het had zichzelf volledig ingesloten. Als je dat zag op de scan was het alsof er een okkernoot in mijn rug zat. Maar doordat hij dus aan de kant van mijn buik zat konden ze er niet aan met een dikke holle naald om het leeg te zuigen. En om het allemaal nog beetje moeilijker te maken ben ik ook allergisch aan allerlei antibiotica en was dat beestje resistent tegen de zwaarste. Het heeft 7 maanden geduurd tegen dat ze de juiste antibiotica hadden gevonden die zwaar genoeg was om het te bestrijden en dat ik ook niet allergisch aan was. Ze hebben daarvoor samengewerkt met UZ Gent en Leuven. Ik heb dan een klein jaar in het ziekenhuis gelegen en daarna nog een klein jaar die antibiotica moeten nemen in pillenvorm. Maar ik moest daar wel achter naar de apotheek van het ziekenhuis zelf want de gewone apotheek had dat blijkbaar niet. En om de drie dagen moest ik bloed laten trekken om mijn CRP te meten en als hij weer de hoogte inging moest ik opnieuw naar het ziekenhuis en als hij binnen de perken bleef wat toen nog eigenlijk 5 keer hoger was dan de normale waarde mocht ik thuis blijven. Kheb een paar keer moeten opnieuw binnengaan tot ik daar een zware longonsteking opgelopen heb en heb gezegd dat het genoeg was. Voor mijn part at dat beest heel mijn rug op maar ik wilde niet meer naar het ziekenhuis. Want dat beestje at dan nog es graag bot en weefsel. Maar dat hebben me ze maar gezegd achterna toen ze de schade bekeken. Daarmee dat ik nu met een neurostimulator loop en nog altijd tonnen morfine moet nemen om maar iets te kunnen doen maar volgens de dokters mag ik al heel blij zijn dat ik niet in een rolstoel beland ben. Mijn neurostimulator hebben ze al es moeten volledig hersteken want ik had het blijkbaar volledig kapot gekregen vanbinnen waardoor ze nu alles aan mijn spieren bevestigd hebben zodat het niet meer zo snel kan kapot gaan. Die neurostimulator werkt met een batterij en een sensor die verbonden zijn met elektrische elektroden die ervoor zouden moeten zorgen dat ik minder zenuwpijnen heb in men benen maar eerlijk gezegd heeft dat bakje me al meer miserie bezorgd dan iets anders. Ik ben nu bezig met een aanvraag voor een morfinepomp maar dat is dan ook het laatste wat ze kunnen doen. Enkele weken geleden ben ik opnieuw volledig gescand geweest omdat ik zon last heb s nachts van spierspasmen en overdag zon elektrische snakken in men gezicht. Ik moet nu zo rap mogelijk naar een neuroloog want ze denken dat ik ms heb. En die snakken in men gezicht is een aangezichtszenuw die ontstoken is of kapot aan het gaan is. Er is daar geen oorzaak van of tis pech. Ze zullen proberen in de pijnkliniek die zenuw in men gezicht te behandelen of anders zullen ze moeten een gaatje boren in mijn hersenen tot ze aan die zenuw zijn en dan doorbranden. Het idee alleen al brr. Ik hoop echt dat de pijnkliniek me zal kunnen helpen. Ik heb al een maagbreuk van 40cm door de medicatie en al die verdoving en alle stress die dit met zich meebrengt en ik heb al veel zware migraine aanvallen door die scheur in men hersenvlies dat ik er nu momenteel niet zo veel kan bijhebben. Ik weet dat ik eigenlijk geluk heb gehad en dat het allemaal anders had kunnen uitdraaien maar kheb zon gevoel dat het niet stopt. Als het ene opgelost is komt er iets anders op de proppen. Maar ik zal alles aanvaarden zoals het is en er proberen zo goed en zo kwaad te leren mee leven zeker. Veel keus geven ze me niet. Ik heb volgende week al een afspraak met een neuroloog en ik ben aan het wachten voor de uitslagen van mijn bloedproeven. Dan zal ik al heel wat meer weten. Ik hoop gewoon eigenlijk met mijn verhaal te doen mensen laten weten dat ze niet alleen zijn met hun pijn en hoop daarmee anderen te steunen. En ik moet eerlijk zeggen dat het me ook deugd doet om alles es van me af te schrijven. Ik hou jullie zeker op de hoogte hoe alles verloopt en wat de uitslagen nu zullen zijn.
