Zoals ik al zei had ik al een huwelijk achter de rug en had ik al een dochter toen ik mijn huidige man leerde kennen. Mijn man zelf heeft daar nooit problemen van gemaakt en mijn dochter opgevoed alsof het zijn dochter was. In het begin toen we samen waren waren zijn ouders altijd heel vriendelijk en was ik en ook mijn dochter altijd goed ontvangen. Ze zeiden zelfs dat ze men dochter als hun kleinkind zagen en ik was daar van aangedaan. Ik was zogezegd de perfecte schoondochter tot ik de eerste keer thuis was met mijn rug. Ze belde me constant en nooit op mijn gsm maar altijd op men vaste lijn alsof ze wilde weten als ik wel thuis was. We hebben daarover gepraat en ze zei dat het zeker haar bedoeling niet was maar dat ze zich zorgen maakte en ik moet zeggen dat ik dat wel geloofde want ik had anders nog nooit iets ondervonden waardoor ik zou anders moeten denken. Daarmee dat we dat vlug uitgepraat hebben en dat was vlug opgelost. Maar kort daarna belde ze me op mijn gsm om me te zeggen dat haar zoon naar huis moest komen want ze moest hem dringend spreken. Als ik haar vroeg waarom zei ze me dat dit geen leven was voor hem omdat ik thuis was met mijn rug en dat ze wilde dat hij terug naar huis ging wonen. Ik stond aan de grond genageld. Ik wist niet wat gezegd en heb gewoon gezegd dat ik de boodschap ging doorgeven aan mijn vriend als hij thuiskwam van zijn werk. Mijn eerste gedacht was natuurlijk dat hij was gaan klagen ofzo want ik wist niet waarom ze zo deed plotseling. Toen men vriend thuiskwam heb ik hem gezegd welke telefoon ik gekregen had en vroeg hem of dat hij geklaagd had tegen zijn ouders. Hij was razend en belde direct zijn moeder op om te vragen wat ze wel niet dacht. Maar ze begon te wenen en ze had het zo niet bedoeld maar ik weet nog vanaf dat moment had ik een gevoel dat dit nog maar het begin was. Ik weet nog toen we ons huis kochten hadden we een extra sleutel bijgemaakt en gegeven aan zijn ouders als we es onze sleutels moesten vergeten of kwijt zijn dat we dan altijd daar nog sleutels hadden. Daar hebben we rap spijt van gehad. Je moet weten dat mijn vriend en ik heel erg op onze privacy staan. We hebben dan ook geen deurbel. De mensen die ons kennen weten dat en bellen voor ze komen. Maar op een zondagmiddag zaten we samen gezellig in bad tot we plots mijn schoonmoeder voor ons hadden. Man ik had me rotverschoten maar zij totaal niet. Zij vond dat heel normaal. Gelukkig was Dimitri ook razend en heeft haar direct weggestuurd en mijn schoonvader stond blijkbaar in onze keuken. Toen we zeiden dat we onze sleutel terugwilden schoot mijn schoonvader in actie en zei dat we dat niet terugkregen aangezien wij het notarisschrijven gekregen hadden vond hij dat hij het recht had om een sleutel bij te houden en te komen wanneer het hun paste. Dan hebben we maar andere sloten gestoken. En sindsdien is het eigenlijk niet meer gestopt en van kwaad naar erger gegaan. Toen ik in het ziekenhuis belandde met mijn rug was het weer van dat. Dan kwam ze aan men ziekenhuisbed staan om te zeggen dat dit toch geen leven was voor haar zoon en dat hij teveel moest werken en dan nog ons huishouden en hij zou toch weer naar huis moeten komen wonen. Ze vertelde me dan doodleuk dat ze alles wat ze deed voor mij dat dat eigenlijk niet voor mij bedoeld was maar dat ze dat deed voor haar zoon want hij kon geen zon leven aan. Ze belde ook elke dag naar mijn chirurg en naar de verpleging waar ik lag. Tot ze me kwamen vragen of dat ik es wilde praten met haar om niet meer te bellen. Dat die mensen het zo al druk genoeg hadden zonder dat er elke dag een mens belt om hen te zeggen wat ze moeten doen. Want dat deed ze. Ze was zelf haar hele leven verpleegster geweest en dacht het allemaal beter te weten. De volgende keer dat ze kwam begon ze onmiddellijk weer met haar tirade over haar zoon en ik had er zo genoeg van dat ik haar buiten gezet heb. En ik heb gezegd aan mijn dokter en aan de verpleging geen informatie meer door te geven en als het mogelijk was zelfs niet meer op te nemen want op den duur kenden ze haar nummer. En dan was het natuurlijk weer wenen en wenen en ze had het allemaal zo niet bedoeld maar het was voor haar ook niet makkelijk. Ze maakte gewoon van die situatie zichzelf het slachtoffer en ik had al opgemerkt dat ze daar heel goed in was. Ze verweet ons dan dat we samen gingen wonen het moment dat zij in pensioen ging waardoor ze toen helemaal alleen thuis was. Met andere woorden ze kon haar zoon niet loslaten en het was eigenlijk soms naar de ziekelijke kant uit. Bv toen ze bij ons thuis was op het moment dat mijn man thuiskwam van zijn werk en hij gaf me een zoen toen wilde ze ook een zoen. Gelukkig heeft mijn man daar direct op gereageerd en gezegd dat hij geen kind meer is en dat als ze zoenen wil dat ze maar naar haar man moest gaan. Haar gezicht sprak boekdelen. Het was alsof ze afgewezen van door de liefde van haar leven. In het begin dat we samenwoonden belde ze elke dag om te vragen of hij al gegeten had. Tot hij ook es zei dat dat erover was en dat hij natuurlijk elke dag at. Dat het niet nodig was om daar elke dag daarvoor te bellen en dat ze es moest afvragen hoe ik me daarbij moest voelen. En opnieuw tranen als een waterval en ze had het zo niet bedoeld. Toen we beslisten om te trouwen weet ik nog goed toen we op weg waren naar zijn ouders om hen het goede nieuws te melden zei men vriend nog dat ik niet moest schrikken van hun reactie. Dat die wel es niet zou zijn zoals wij verwachtten. En inderdaad hun reactie was ondermaats. Er kon met moeite een proficiat af en binnen het half uur stonden we weer buiten en we waren er alle twee van slag van. Maar we trokken het ons niet aan en begonnen met de voorbereidingen. Nog maar 2 dagen na dat we het hen verteld hadden kreeg ik telefoon van mijn schoonmoeder dat ze een jubileumfeest wilde geven omdat ze 40 jaar getrouwd waren dit jaar. En ik weet nog dat ik eerst enthousiast reageerde en zei dat ze dat zeker moest doen. Ik vroeg wanneer ze getrouwd waren en ze zei me dat het ergens in april was dus ging ik daarvan uit dat ze dat in die maand ging doen. Tot ze me heel gewoon vertelde dat ze het wilde doen de dag na ons trouwfeest. Als ik haar vroeg waarom en dat dit voor ons wel een beetje lastig zou worden zei ze doodleuk dat we maar wat vroeger moesten slapen op ons trouwfeest. Ik wist toen zeker dat zij niet wilde dat we gingen trouwen maar ze kon het toch niet tegenhouden dus deed ze het op die manier. Toen mijn vriend het hoorde belde hij haar direct op en vroeg of dat ze geen andere datum kon kiezen aangezien de avond ervoor ons trouwfeest was en mijn vriend had al gezegd dat hij niet van plan was om ons feest vroeger te stoppen omdat zij hun feest de dag na ons feest zetten. Maar ze kwam met een doorzichtige smoes dat de zaal dat ze wilden alleen maar op deze dag nog vrij was en dat dat toch niet zo erg was. We hebben het voor de minste miserie laten over ons gaan want ons huwelijk stond voor de deur dus was het geen moment om op onze strepen te staan en ruzie te maken. We wilden dat onze huwelijksdag zonder wroeging of ruzie doorging en dat in ons gelukt. En ik moet eerlijk zeggen in de periodes dat ik wel goed genoeg was kwamen we eigenlijk wel goed overeen. We gingen veel winkelen en koffie gaan drinken en ik vertelde ook veel tegen haar. Ik zag haar als meer dan een schoonmoeder, als een vriendin. En tot op de dag van vandaag snap ik nog altijd niet wat ik hun misdaan heb buiten hun zoon graag zien. Onze huwelijksdag is vlekkeloos verlopen en de dag erop waren we als 2 zombies op het jubileumfeest maar we waren er. En ze had wat ze wilde. En zo was het telkens als er bij ons iets was al was met maar dat ik in het ziekenhuis lag of we deden verbouwingen dan moesten ze telkens zich bemoeien zodanig dat er ruzie van kwam. Dan waren het weer de gewoonlijke tranen en ze had het zo niet bedoeld. Toen de problemen begonnen met onze dochter was het eerste wat ze zei dat we ervoor moesten zorgen dat er niks van mijn mans geld naar haar zou gaan. Mijn man was razend toen hij het hoorde. En dan zeggen dat ze haar zagen als haar kleinkind. Ondertussen is uitgekomen dat mijn schoonbroer onvergeeflijke dingen gedaan heeft ivm mijn dochter. Ik wil daar niet in detail treden want het is te grof en te pijnlijk. Na mijn dochters dood is dit uitgekomen en hebben mijn man en ik beslist om geen contact meer te hebben met zijn broer. Hij is zelf beschaamd voor wat zijn broer gedaan heeft. Maar zijn ouders geloven ons niet waardoor onze band met zijn ouders al heel troebel gekomen was. Tot enkele weken geleden ik telefoon kreeg van onze bank. We zijn momenteel bezig met verbouwingen en hebben daarvoor onze lening verlengd. De vrouw van de bank belde en ik hoorde aan haar stem dat ze heel ongemakkelijk was maar dat ze telkens telefoon kreeg van een zekere J.B. ivm met onze lening. Ze wilde weten hoeveel we leenden en wat of hoe en het ergste was dan nog dat ze vroeg om te verzekeren dat dit op haar zoon zijn naam alleen mocht staan aangezien ik toch maar een invalide inkomen heb. Toen vertelde ze me dat ze al telefoon gekregen had van collegas van de gemeente waar mijn schoonouders wonen en de bank van onze gemeente. Ze had dus al verschillende keren drie banken gebeld zonder ons medeweten om alles te weten en om er zeker van te zijn dat dit op haar zoon zou staan. Ik ontplofte gewoon. Ik heb mijn man gebeld en gezegd dat ik er deze keer echt genoeg van had. Ik vertelde hem het hele relaas en ook hij was alweer razend. We vroegen ons luidop af wanneer dat es zou eindigen en dat we ook realistisch genoeg zijn te weten dat ze het nooit zouden stoppen. Hij heeft dan zijn moeder opgebeld en ze heeft direct toegegeven van haar telefoontjes naar alle banken en de reden van haar telefoontjes maar dat was goed bedoeld vooral voor hem dan. Maar ze wilde het uitpraten met me. Ik doe nog de moeite haar op te bellen maar ik krijg dan te horen dat ik dat maar moet verstaan want ik heb geen opvoeding gehad en mijn familie is bijlange niet zo rijk als zij. Ik stond nog es aan de grond genageld en heb dan kordaat gezegd dat het nu genoeg geweest is. Ik wil geen contact meer met geen van de twee. Ik hou het respect dat het de ouders van mijn man zijn en zal hem nooit verbieden contact te hebben of op bezoek te gaan. Maar daar stopt het nu voor mij. Als ze na 11 jaar nog niet weten dat ik geen slechte bedoelingen heb met hun zoon en ook vooruit wil in het leven zullen ze het nooit weten. En ik weet dat ze me schuldig achtten aan het feit dat mijn man geen contact meer wil met zijn broer. Ze heeft me nog verweten dat ik hun gezin kapot gemaakt heb. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik er ziek van ben. Ik heb dit niet verdiend en mijn man ook niet. Wij doen zo ons best ondanks alle miserie dat we al hebben moeten doorstaan maar het heeft ons alleen dichter bij elkaar gebracht. Maar dat willen ze niet zien. Zij hebben hun idee van hun gezinnetje en dat plaatje klopt niet meer in hun ogen. En dat zijn nog van die mensen die altijd rekening houden met wat de buren wel niet zouden denken of de familie. Zij houden heel graag de schijn op en nu kunnen ze dat niet meer. En volgens mij zijn ze daarom zo boos en geven ze mij de schuld. Want ze weten heel goed wat gebeurd is en wie daar de schuldige van is. Maar ze willen het niet zien. Al vind ik het heel jammer en ben ik er ziek van, ik blijf bij mijn beslissing want de enige reden dat ze opnieuw contact met me wil is dat ze dan haar zoon weer elke week ziet en 3 keer per jaar op weekend en kan ze zich zo weer binnenwringen in ons leven. En daar heeft ze mij voor nodig maar ik heb het lang genoeg laten over me gaan maar het lijkt me beste nu om gewoon zoals ik al zei het respect houden dat het zijn ouders zijn maar mezelf ervan weg te houden. Wat zeggen ze dan? Je familie kies je niet maar je schoonfamilie wel. Niet als je iemand zo graag ziet als ik mijn man graag zie. Ik weet dat ze ons uit elkaar willen omdat ze dan opnieuw hem kan herenigen met zijn broer maar dat zal niet lukken. Onze liefde is daarvoor te groot en daar ben ik blij om en mijn man dankbaar want voor hem is dit ook geen makkelijke situatie. Het blijven altijd zijn ouders.
