eerste indruk: 
De Tijd speelt op 30 april het theaterstuk: “Schitterend gebrek” in Ter Vesten. De titel klonk bekend in de oren, dit doordat we tijdens de lessen Nederlands al eens een fragment hadden gelezen uit het gelijknamige boek van Arthur Japin. Het theaterstuk is hier dan ook op gebaseerd. Wanneer ik de korte inhoud las op de site, was ik wel al wat verward. Ik hoop dat ik ga kunnen volgen tijdens de voorstelling. Blijkbaar is het stuk ook een beetje naar de vorm van de film “Back to the Future”. Hier gaat een personage terug in de tijd en dit lijkt ook het geval te zijn in het toneel.

verslag:
Na de voorstelling vertelde de regisseur ons: “Ik hoop dat de mensen anders buitenkomen dan dat ze binnen gegaan zijn na deze voorstelling”. Ik knikte toen, maar voelde me niet zo heel anders.
Bij het binnenkomen stonden de actrices op het podium in een pracht van een decor. Blauwe spiegeltjes hingen te schitteren boven een houten vloer waar de meisjes steeds op bleven. Ze liepen er mysterieus rond in een kleedje en op blote voeten. Het spel begon en al meteen had ik mijn favoriet, “de blonde”. Deze bleek Suzanne Grotenhuis te zijn. Haar tegenspeelster was Rosa Vandervorst. Rosa was de knapste maar haar stem trok me minder aan dan die van Suzanne. Wie nu het beste kan acteren weten we niet. Ze vertelden het verhaal van Casanova en Lucia op een redelijk koele manier met weinig emotie. Ik kan wel geloven dat ze goed kunnen spelen, jammer dat dit niet tot uiting kwam in het toneelstuk.
Nadien had de regisseur er wel een uitleg voor. Theatergezelschap “De Tijd” is op zoek naar een andere manier van voorstellingen maken. Ze willen meer vertellen in plaats van te spelen en zo meer ruimte geven aan het publiek het zich op zijn eigen manier voor te stellen. Hierin slaagde hij inderdaad. Enkel was het zeer moeilijk om er als publiek bij te blijven. Na een tijd werd het echt wel te eentonig. De actrices liepen rond en stopten af en toe om te vertellen. Het verhaal werd verteld door middel van flashbacks. Op zich had ik het niet moeilijk om te volgen, dit misschien door de inleiding, die wel zeer duidelijk was. Hier werd het verhaal al verteld, het meisje die de inleiding deed was zeer enthousiast over het stuk. Hierdoor was ik misschien nog wel meer teleurgesteld want ik bleef wat op mijn honger zitten.
Het gesprek nadien met de actrices vond ik wel heel leuk. Wat ook heel speciaal was, was dat Suzanne uit Nederland komt maar iedereen in de zaal dacht dat ze uit België kwam, dit omdat haar Nederlands accent totaal niet te horen was. Rosa en Suzanne waren heel spontaan en kwamen vlot over. Ik denk dat ze veel meer in huis hebben dan dat het publiek gezien heeft. De regisseur vertelde wel dat we ze in de toekomst nog veel zullen zien, hopelijk kunnen ze zich dan ook wat meer bewijzen!
Schitterend gebrek was dus niet zo schitterend dan ik had verwacht. Het verhaal op zich was zeer mooi en aangrijpend, jammer dat het niet zo werd overgebracht.

30-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Ik heb verschillende recensies gelezen over deze opvoering van de Tijd. Ze hebben allemaal een andere visie op de theaterproductie van 'Een schitterend gebrek'. Een Nederlandse versie sprak niet vol lof over het stuk, maar vond het ook niet slecht. Terwijl andere artikels het dan weer een veelbelovende voorstelling vonden. Maar wat overal wel uit bleek is dat heet theaterstuk niet helemaal is zoals het verhaal in het boek. Het hoofdpersonage Lucia wordt in het theaterstuk op twee manieren voorgesteld: in haar jeugd en in de toekomst. Er zit humor in, terwijl de roman helemaal niet humoristisch bedoeld is. Door de verschillende commentaar vind ik het moeilijk om te weten wat ik ervan moet verwachten. Maar ik denk niet dat het slecht zal zijn, omdat het boek al heel mooi is. Ook al is het stuk niet helemaal volgens het boek.

verslag:
Voor de voorstelling kregen we eerst een inleiding op het toneelstuk. Er werd verteld over het boek van Arthur Japin en er  werden enkele passages voorgelezen. Spijtig dat het meisje die voor de inleiding zorgde  zenuwachtig was, want dat gaf al minder kracht aan haar veelbelovende commentaar op het stuk.
Met deze inleiding wou men verduidelijken waarvoor  ‘het schitterend gebrek’ juist staat. Op een dag ontmoet Lucia Giacomo Casanova. Hij logeert in het huis van Lucia’s ouders. Casanova is helemaal in de ban van haar. Lucia is het perfecte meisje: ze is mooi, gehoorzaam, gelovig. Maar er is één probleem: ze is té jong (14 jaar). Het schitterend gebrek is dus haar jeugdige leeftijd. De tijd zal haar gebrek vervagen. Dat zijn de woorden van Casanova die Lucia belooft de volgende lente terug te komen en haar te trouwen. Vanaf deze passage pikt De Tijd de draad op. Twee jonge actrices (Rosa Vandervorst en Suzanne Grotenhuis) speelden samen Lucia: de jonge Lucia en de Lucia in het heden (1758). Beide actrices wisselden onderling tussen de twee Lucias. De voorstelling was enkel gebaseerd op taal en dialoog. Dat was ook de bedoeling van de regisseurs: “In het boek van Arthur Japin zijn veel denkende teksten. Dat maakt alles dramatischer. Je kan alles wat zich afspeelt voor je zien en je moet mee denken. In het stuk zijn er dus ook veel denkpassages.” Omdat er zoveel tekst was, dwaalde je gedachten wel eens even weg, maar tegelijkertijd was het dan ook weer een prestatie van de actrices om ten eerste zoveel tekst vanbuiten te kennen en daarnaast bij elke zin er de juiste emotie en intonatie in te leggen. Je kon bij de voorstelling een heel verhaal in je hoofd laten afspelen net zoals je dat hebt wanneer je een boek leest. Het decor was mooi gekozen: blauwe glas-in-lood-raampjes die de voile van Lucia voorstelde en het speelvlak was een donkeren houten vloer. De voorstelling heeft me toch nieuwsgierig gemaakt naar het boek  en ik hoop dat het me even goed zal bevallen als de voorstelling.

Sanne Tibos, 17 jaar

30-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Vrijdag gaan we naar het theaterstuk Laat op de avond na een korte wandeling kijken. Na een beetje leeswerk weet ik dat het stuk vooral over communicatie gaat. Deze communicatie vindt plaats tussen twee goede vrienden, de ene is een opkomende abstracte kunstenaar, de andere een kunstcriticus. Ze praten veel met elkaar, over elkaar, maar vooral naast elkaar. Ik neem aan dat dit is omdat men elkaar niet wil kwetsen. Mijn verwachtingen voor dit stuk zijn dus niet speciaal hoog gespannen, maar ook niet laag. Ik hoop wel dat er meer is als enkel dialoog, want anders gaat het misschien wat eenzijdig worden. Ook hoop ik dat als er dan enkel dialoog is, er toch een humoristische noot is. Dat zou de eenzijdigheid wat verminderen. Ik ben benieuwd wat de twee hoofdrolspelers gaan brengen.

verslag:
Laat op de avond na een korte wandeling. Een titel waardoor je eigenlijk niks meer over het stuk weet. Gelukkig wist ik al over wat het ging gaan toen ik in de zaal zat. De twee acteurs, Erik en Lieven, komen op het podium, beiden raar gekleed en met vuile voeten, en beginnen tegen elkaar te praten. Deze zin vertelt eigenlijk al heel het stuk, want zoals ik al vreesde waren het gewoon twee mannen die heel de tijd tegen elkaar praatten. Gelukkig waren er ook nog twee vrouwen, de echtgenotes van Erik en Lieven, en was er een beetje variatie, hoewel de vrouwen ook gewoon maar met elkaar en met de mannen praatten. Dus zoals ik al zei, vond ik dat er veel te veel dialoog was. Bovendien vond ik de dialoog ook niet zo goed, er was veel te veel herhaling. Wat ik wel goed vond, was de manier waarop duidelijk werd dat de vrouwen zich helemaal niet goed voelen bij de mannen, en omgekeerd. De vrouwen waren dan aan het praten over de mannen, die eigenlijk maar twee meter naast de vrouwen zaten, maar zij zaten dan in een ander deel van het huis. Een ander pluspunt was de vlotheid, en de inside jokes. Zo verweefden de mannen probleemloos een 'goedenavond, gaat u zitten' in het dialoog, terwijl mensen te laat binnen kwamen. Ook de inside jokes vond ik wel goed, zo werd er op een gegeven moment gezegd: 'Stel u nu eens voor dat we dit gesprek op voorhand hadden ingeoefend' (gevolgd door een korte stilte). Dus al bij al vond ik het toneelstuk nog wel vrij goed, hoewel er veel herhaling was, waren de dialogen toch diepzinnig, en was er hier en daar een grappig moment.

17-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
De voortelling gaat volgens mij weer een sober werk zijn, met hier een daar wat humor tussen. Twee vrienden die na een lange tijd nog eens afspreken. Ze praten wat bij over van alles en nog wat. De twee mannen zijn allebei met kunst bezig, de ene is kunstenaar, de andere criticus. De kunst komt ook op het podium, dit kan je zien op de foto. Als ik de recensies lees, dan krijg ik de indruk dat het zware teksten gaan worden. Als deze dan gecombineerd worden met een vleugje humor en wat action painting, zal het wel een leuke voorstelling worden volgens mij.

verslag:
Theaterhuis de KOE zorgde voor een filosofisch en kunstig toneelstuk. Voor de voorstelling begon zag men rechts op podium vier mensen op een stoel zitten, met hun voeten in een emmer met modder. De lichten werden een klein beetje gedimd, zodat de acteurs onze gezichten nog juist konden zien van op het podium. Er lag een grote witte plastiek doek op de grond, met hier en daar wat bruine strepen. De twee mannen, Eric en Lieven, kwamen van hun stoel en probeerden het doek proper te maken. Met weinig succes. Eric en Lieven (gespeeld door Michael Vergauwen en Stefaan Van Brabandt), waren twee beste vrienden die elkaar al een tijd niet meer hadden gezien. Ze hadden samen met hun vrouwen nog eens afgesproken en kwamen net terug van een korte wandeling toen ze de vloer probeerde schoon te maken. Ze begonnen met elkaar te praten over de dingen des levens, over hun vriendschap, over het alles en het niets. Tijdens deze gesprekken deden ze niet alsof het publiek er niet was, maar zorgde voor enige interactie. Ze praten vooral over hun vriendschap, maar lijken niet echt naar elkaar te luisteren.  De vriendschap tussen de twee is niet meer zoals vroeger,  het is wat verwaterd en voelen zich iet wat ongemakkelijk bij elkaar, maar toch proberen ze hun krampachtig vast te houden aan de band van vroeger. De stiltes vullen ze op met herhalingen en filosofische leuzes. Eric en Lieven praten zeer open met elkaar, maar in zekere zin ook voorzichtig. Ze voelen elkaar niet meer zo aan als vroeger en willen elkaar niet kwetsen. Ze relativeren heel hun gesprek door de stelling “Alles is al eens gezegd, op eender welke manier of toon en met eender welke gebaren.”, maar ze voegen er iets belangrijks aan toe. Het is nog niet gezegd geweest door hun. En zo gaan hun gesprekken steeds verder. Onsamenhangend en zeer druk.
De twee andere personen, de partners van de mannen, kwamen in het midden van het stuk ook van hun stoel. Men had het seutje van de groep Els, gespeeld door Sofie Palmers, en de felle, schaars geklede dame Katrien, gespeeld door Marie Vinck. Nu gaat het gesprek eerder de kunstige richting op en niet meer de filosofische kant. Over de nieuwe keuken en de bril. De relatie tussen Els en Eric gaat niet meer zo goed, maar proberen dit niet te laten merken. Els wil ook liever gaan slapen en bedenkt allemaal smoesjes om toch maar te kunnen gaan slapen. Uiteindelijk blijft ze toch. Ze lucht haar hart bij Katrien over haar relatie. Eric doet ook hetzelfde bij Lieven. De vier samen proberen erna de schijn nog wat hoog te houden en praten over het werk en dergelijke. De jaloezie komt hier dan wat naar boven bij Lieven. Els praat over een goede vriend van Eric. Lieven voelt dat hij zijn vriend aan het verliezen is, door de komst van een ander. Het eindigt intiem tussen de twee mannen, nadat ze nog maar eens tegen elkaar zeiden dat ze elkaar graag zien.
De kijker kan zich goed inleven in de gesprekken, want het gaat over alledaagse dingen. Soms had ik het gevoel van: Oh ik ben toch niet de enige die dat doet. (Ik heb het hier bijvoorbeeld  over het stuk dat ze het over hun gesprekken met andere mensen hadden. Soms repeteren ze op voorhand wat ze allemaal kunnen zeggen.) Al bij al vond ik het geheel maar saai. Het stukje actie dat in de voorstelling kwam (Eric die rode wijn op het doek spatte), woog niet op tegen de lange (om een duur saaie) gesprekken. Als de voorstelling maar een uurtje had geduurd, zou ik er een beter gevoel over gehad hebben.
De acteerprestaties van de acteurs vond ik zeer goed. Het leek allemaal zeer spontaan. Natuurlijk waren het ook geen beginners op het podium. Vooral Marie Vinck vond ik goed. Zij was ook de bekendste persoon op het podium. Haar had ik al eerder gezien in onder andere De Kavijaks, Loft en De Smaak van De Keyser. Ook Stefaan Van Brabandt kwam me bekend voor. Hij heeft al veel kleine rolletjes gespeeld, maar of ik hem daar van ken weet ik niet.

17-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Vooraleer ik een eerste indruk kon neerpennen had ik uiteraard enkele achtergrondgegevens nodig. Eenmaal gegoogled te hebben had ik een duidelijker beeld van het stuk. Met vuur spelen is een stuk over een oude familievriend die op bezoek komt bij de familie die hij een jaar voordien, plots en zonder afscheid te nemen, heeft verlaten. Er is tevens sprake van een driehoeksrelatie binnen het stuk. Dit geeft me de veronderstelling dat we te maken zullen krijgen met complexere en beter uitgewerkte personages dan die uit doorsnee theaterstukken, althans dat hoop ik. Zolang men de focus zal leggen op sterke dialogen en meeslepende situaties in plaats van het decor of de lichttechnieken, zal ik geboeid zijn. Maar vooraleer ik mijn definitieve conclusie kan trekken moet ik het stuk uiteraard zelf zien.

verslag:
Aangekomen in Ter Vesten krijgen we kort wat achtergrond informatie omtrent het stuk vooraleer de voorstelling begint. Hoewel de synopsis duidelijk en verstaanbaar lijkt kan men niet hetzelfde zeggen over het stuk zelf. Vaak komen de situaties en dialogen verwarrend over. De volledige aandacht van het publiek is vereist om alle elementen van de verhaallijn te begrijpen. Naast de complexe dialogen en de uitgebreide vocabulair van de personages zijn er nog de acteerprestaties. Deze waren, desondanks de verwarring, bij alle betrokken acteurs zeer goed en geloofwaardig. Het decor mag uiteraard ook niet vergeten worden. Met gebruik van projectie creëert men een moderne hedendaagse sfeer bij een niet zo jong manuscript (het dateerde van 1830). Al bij al een aangenaam stuk. Misschien zelfs een tweede voorstelling waard om zo nog meer op te vangen van de volledige verhaallijn. Eén raad naar de organisatie toe is een inleiding in het stuk integreren zodat iedereen deze krijgt te horen. De informatie die hierin wordt gegeven is echter zeer belangrijk om het concept volledig te appreciëren.

04-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Bij het lezen van de omschrijving van het toneelstuk sprak het me wel aan. Relaties en ruzies spreken me wel aan omdat je uit zo' n situaties bepaalde zaken kan leren. Maar er stond slechts één recensie op het internet en die was niet zo positief over het stuk. Toch ga ik zonder vooroordelen zaterdag kijken naar het toneelstuk Met vuur spelen van de Roovers.

verslag:
De algemene inleiding viel nogal tegen. Er werd eigenlijk geen inleiding op het stuk gegeven, maar een ontstaansgeschiedenis van de Roovers en hoe ze hun tonelen maken en waarop ze gebaseerd zijn. Met hoge verwachtingen gingen we in de zaal zitten. Mijn verwachtingen werden ingelost. Het decor was origineel opgebouwd. De achtergrond uit schuine planken waarop een diaprojector filmpjes afspeelde, vooraan een houten paneel dat met een harde klap tegen de grond werd gegooid. De acteurs waren nooit 100% top in hun rol, maar hun fanatieke inleving in de personages maakte dat ruimschoots goed. De verschillende scènes werden afgebakend door een fragment op de schuine houten planken achteraan en dan borden die kapot werden gesmeten tegen de grond. Tijdens het theaterstuk werden er steeds subtiele en minder subtiele verwijzingen gemaakt naar overspel, wat het theaterstuk zeer ludiek maakte. De zaal zat niet volledig vol maar dat zouden ze zeker en vast verdienen. De reacties achteraf bij het publiek waren minder. Duidelijk kon niet iedereen zich vinden in het theaterstuk. Ook de acteurs waren een beetje geschokt door de negatieve reacties maar namen het op als opbouwende kritiek en dat niet elk theaterstuk top kan zijn. Ik heb zeker genoten van dit stuk en hoop dat ik nog eens zo' n theaterstuk kan meemaken.

Tom De Boes, 18 jaar

04-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Volgens mij gaat het een zeer goed optreden worden. Deze mensen hebben al veel bewezen, hoewel ze nog niet zo bekend zijn. Maar talent hebben ze zeker. De single van Anton werd zelfs de soundtrack van “De Parelvissers”. Veel informatie is er wel niet over te vinden, dus wat voor genre(s) ze gaan brengen blijft nog een vraagteken.

verslag:
Het bleek dat ze afzonderlijk optraden, ik had verwacht dat ze samen gingen spelen omdat het een dubbelconcert was. Eerst was het de beurt aan Hannelore Bedert. Zij heeft inderdaad een mooie stem, maar haar liedjes vond ik minder, omdat het mijn stijl niet is. Ze zong in het Nederlands of in het West-Vlaams. Er was, naar mijn mening, maar één goed liedje en dat was het eerste West-Vlaamse liedje dat ze zong. Haar teksten waren wel origineel en verschillend. Van bedrog tot haar onduidelijk dialect.
Wat wel opviel is dat ze tussen de liedjes veel tijd nam. Ten eerste om van haar gitaar naar de piano te gaan (ze wisselde deze twee instrumenten steeds af). Ten tweede vond ik haar bindteksten maar niets, het ging altijd wel over het liedje maar ze zei 3 keer hetzelfde waardoor ik iets had van, speel nu gewoon het liedje en stop met praten. Je moet het gevoel dat in het liedje zit kunnen voelen door hoe ze het zingt en ze moet het niet gewoon uitleggen, of toch niet tussen elk nummer. Maar natuurlijk zijn er wel mensen die hier van houden.
Na de pauze kwam Anton Walgrave. De overschakeling was wel een beetje wennen. Hij zag eruit als een piraat en nu werd er in het Engels gezongen. Anton heeft een zeer mooie stem en neemt hoge tonen, zonder moeite. Hij wisselt zonder moeite en heel mooi van borst- naar kopstem. Omdat hij meer ervaring heeft dan Hannelore, denk ik dat hij het gevoel van zijn liedjes beter kon overbrengen naar het publiek. Anton had ook niet telkens tussenteksten, waardoor je in de sfeer van zijn liedjes bleef en ‘Lost Soul’ zijn bekendste nummer dat als soundtrack werd gebruikt voor ‘De Parelvissers’ was een goed bisnummer en een goede afsluiter van het concert.

03-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Na heel wat informatie te hebben opgezocht en gelezen denk ik dat de theatervoorstelling Altijd prijs een zeer boeiende voorstelling zal zijn. In de eerste plaats omdat de voorstelling gaat over vragen waar wij in het leven ook mee worstelen zoals waar sta ik op dit punt van mijn leven, waar ga ik naartoe? Koop ik een huis en begin ik aan kinderen? Maar ook omdat er begeleidende live muziek zal zijn die het theater meer leven geeft, dit is ook wel heel leuk en afwisselend.
Ik denk wel dat ik en nog andere mensen problemen gaan hebben met de taal, want tijdens het bekijken van de trailer kon ik niet altijd volgen, omdat ze dialect praatten.
Titus Devoogdt één van de acteurs komt mij bekend voor, hij speelde namelijk de pestkop in Ben X. Ik vond dat hij toen zijn rol heel goed vertolkte en dus denk ik dat hij zich ook in deze rol goed zal inleven. Dit is toch wel belangrijk want iemand moet een alcoholieker spelen en dat is toch niet zo gemakkelijk.
Aangezien Altijd Prijs in 2008 genomineerd werd voor het theaterfestival als één van de meest belangwekkende voorstellingen twijfel ik er bijna niet aan dat dit een heel mooie en goede theatervoorstelling zal zijn.

verslag:
Zaterdag 21 maart ging ik me grote verwachtingen naar de voorstelling Altijd prijs. Bij het binnenkomen werd ik al verrast wegens het bordje waarop stond: stroball effect. Ik had geen enkel idee van wat dit kon zijn en had er ook niets over gelezen in andere artikels, dus wachtte ik af wat dit kon betekenen. Al snel kwam ik erachter. De voorstelling begon met Dino die op het podium stond met een baseballknuppelin zijn hand. Pierre, de tegenspeler kwam al dronken aangelopen en dan waren en plots heel felle lichtflitsen achter elkaar, waardoor het hele gebeuren precies versnelde en toch ook wel pijn deed aan de ogen. Dat was dus het stroball effect. Het verhaal sleepte me van in het begin mee in de problemen van de personages die gingen over liefde, ouders, werk, keuzes maken. Af en toe werd ik opgeschrikt door het podium dat bewoog, alsof de grond van onder hun voeten wegzakte.
De spelers zelf waren met twee, het was meer dan alleen theater, een spektakel van dans, dat af en toe wel grappig was, en woorden waarvan ik soms niet veel begreep wegens het dialect dat ze praatten. De hele voorstelling werd begeleid met live muziek die soms toch wel iets te luid was, wat me opviel als de muziek eventjes stopte, was dat het opmerkelijk stil was en ik op een of andere manier terug verlangde naar de muziek die leven gaf aan het stuk.
In het midden van het toneelstuk daalde mijn concentratie en werd het wat eentonig omdat ik niet alles begreep, maar dan naar het einde toe kwam er weer wat spanning waardoor ik terug aandachtig was. Er werd na de voorstelling toch wel luid geapplaudisseerd, waardoor ik denk dat de mensen het toch ook konden smaken.
Over het algemeen was het wel een zeer pessimistisch toneel, maar met hier en daar de kleine gelukzaligheid van het leven, waarin ik me af en toe herkende.

21-03-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Altijd prijs is een productie van Compagnie Cecilia en HET PALEIS. Het stuk is geschreven door Arne Sierens. De acteurs zijn Robrecht Vanden Thoren, Titus De Voogdt en de Franse muzikant Jean-Yves Evrard.
Tijdens het zoeken van informatie naar de theatervoorstelling ben ik veel recensies tegengekomen. De recensenten vonden het stuk een typische Arne Sierens. Dit komt omdat zijn stukken gekenmerkt zijn door het feit dat de personages Gents praten, het feit dat ze woest, confronterend en altijd recht naar het hart zijn. Ik heb ook een filmpje en foto's gezien van de voorstelling Altijd prijs. Toen ik deze zag, gaf ik de recensenten eigenlijk wel gelijk. Het stuk is inderdaad woest en confronterend. De hoofdpersonages zijn jongens die naar elkaar schreeuwen en soms vechten met elkaar, ook praten zij Gents, waardoor ik ze soms niet begreep. Het is ook fysiek zwaar omdat ik op foto's kon zien dat de een de andere droeg of ze hingen aan een buis tijdens een conversatie. Ik vond het leuk om te zien. Omdat de personages in hun bloot bovenlijf liepen en elkaar soms nadeden, precies twee zotten die naast elkaar zaten. Ik ben echt benieuwd naar de voorstelling. Ik denk wel dat het een goed stuk gaat zijn omdat het mij echt aansprak toen ik de foto's en het filmpje zag.

verslag:
Bij het binnenkomen van de zaal stond er een bord waarop stond 'stroball effect'. Ik wist helemaal niet wat dat was. Al snel werd het duidelijk: op het podium stond er een platform en daarop stond Pierre (gespeeld door Titus de Voogdt), dan komt Dino op (gespeeld door Robrecht Vanden Thoren). Met een honkbalknuppel stormt hij op Pierre af, en hier zien we het stroball effect. Het is een fel licht dat er voor zorgt dat de beelden die we zien zich verspringen en zo het effect creëren dat het allemaal heel snel gebeurd. Het licht was wel even wennen, het deed zelfs een beetje pijn aan de ogen. Het licht werd dan ook bekrachtigd met een gitaarsolo van Jean-Yves Evrard, die toch redelijk luid was, soms te luid, naar mijn mening. Dan beginnen de jongens te praten over hun leven, stellen zich vragen over het bestaan, relaties, over keuzes maken, enzovoort. Soms was dit wel saai,omdat ik niet goed begreep waarover ze het hadden of omdat ik even mijn concentratie kwijt was. Maar er waren ook grappige stukken in: Pierre die deed alsof hij homoseksueel is en aan Dino komt of zijn benen naar alle kanten beweegt. Of Dino die begint te 'dansene rond het platform. Het stuk is ook fysiek zwaar, de jongens springen heen en weer en hangen aan een trapezium. Ze vechten soms met elkaar en werken hun frustraties af op het publiek, ze schreeuwen naar ons en naar elkaar. En dan zijn ze de beste vrienden en kunnen ze niet zonder elkaar. Want ze helpen elkaar, ze hebben elkaar nodig om te overleven. Dino moet voor de club van zijn broer zorgen en Pierre is dood voor zijn vrienden omdat hij niet op de reunie was. Ze hebben een haat liefde relatie. Ik vond het stuk heel erg raar, soms begreep ik dingen niet die ze zeiden of deden. Zo hingen de acteurs op een bepaald moment aan het trapezium, ik wist niet zo goed waarom ze dat deden. De hoofdrolspelers spraken een soort dialect waardoor ik moeite had om hen te begrijpen. Het platform bewoog ook soms waardoor de hoofdrolspelers hun evenwicht verloren, dit stond symbool voor het feit dat er onverwachte dingen kunnen gebeuren in het leven en dat de grond wegzakt van je voeten. Het stuk eindigt waarmee het begonnen is, met de honkbalknuppel. Toch had ik van het toneelstuk wat meer verwacht. Ik vond het filmpje beter, maar dit komt waarschijnlijk omdat ze de beste stukjes er uit hebben gehaald. Maar al bij al het was een geslaagde avond.

21-03-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Toen ik de naam van de toneelvoorstelling voor het eerst hoorde, dacht ik aan twee dingen. Het kon een parodie zijn op de serie The Bold and the Beautiful of meer in de richting van Beauty and the Beast gaan. In ieder geval bedacht ik er een mooi decor bij, met veel acteurs en leuke muziek. Maar niets is minder waar.
The Bult and the beautiful Is een intiem stuk met twee acteurs. Theater Antigone wou voor minimalistisch decor en geluid gaan, zodat volgens mij de gesprekken op de voorgrond zullen worden gebracht. Het is een ongewoon verhaal waarin twee onbekenden, in het midden van de nacht, met elkaar bellen. Ze praten over de dingen des levens, maar het lijkt dat eenzaamheid en nood aan affectie (seks) domineren boven de andere thema's.
Er is een stukje van de voorstelling te zien op YouTube. Daardoor kreeg ik de indruk dat het een langdradig en weinig gebeurend stuk is waardoor ik het moeilijk zal hebben om mijn aandacht erbij te houden. Misschien dat de lichteffecten en de muziek het geheel volledig maken, waardoor men tijdens heel het toneel geboeid kan blijven kijken en luisteren.

verslag:
Bult and the beautiful was een voorstelling van het Kotrijkse theaterhuis Antigone met maar twee spelers op het podium. De mannelijke speler (Dirk) bleek Jef van De Kotmadam te zijn. De vrouwelijke tegenspeelsters (Amara) was een jong talent met een zeer mooie, aangename stem. Deze twee personen zorgde voor een contrast. Het oude eenzame mannelijke figuur met ruwe stem en het jonge vrouwelijke figuur met de sensuele stem.
Dirk en Amara belden heel de tijd met elkaar. Hij om affectie, zij om geld te verdienen. In het begin was het nog braaf, maar tegen het einde vertelden ze gedetailleerd hun fantasieën tegen elkaar. Om het stuk iets luchtiger te maken, werd er de nodige humor in vermengd.
In het midden van het stuk werden we geconfronteerd met een originele manier om de mensen terug wakker te schudden. Plots barstte er technomuziek los. Amara begon te dansen in het groene licht van de laser die door de zaal ging. Eerst was het een raadsel waarom dit deel tussen de gesprekken kwam. Later werd het duidelijk. Dit was om duidelijk te maken dat Amara twee weken in de gevangenis had gezeten en er dus geen gesprekjes konden plaatsvinden.
Meer naar het einde van de voorstelling toe wou Amara stoppen met telefoonseks. In het laatste gesprek met Dirk vertelde ze hem dat ze eens wilde afspreken. Hij twijfelde eerst, maar stemde dan toe om af te spreken in het station. De voorstelling eindigde zeer droevig. Wachtend op Amara zat Dirk aan een tafeltje, met op de achtergrond voetstappen en pratende mensen. De achtergrondgeluiden werden steeds luider en luider, maar Amara kwam niet opdagen.
Buiten de muziek was het toneel zeer sober. Dit gaf persoonlijk een meerwaarde aan het stuk. Er was enkel een bureau op de voorgrond en achter op het podium hing een boksbal. Buiten het eenvoudige decor werd er ook matig gebruik gemaakt van attributen. De objecten werden ook ongewoon gecombineerd. Amara ging aan de slag met de bokshandschoenen, wat men eerder als een mannelijke hobby zou zien. Dirk at een magnum, wat men dan eerder zouden associëren met een vrouwelijk figuur, omdat de reclame ons steeds een magnum met een vrouw toont.
De voorstelling heeft me aangenaam verrast. Bij de inleiding van het stuk kregen Laura en ik een dubbel gevoel. De mediazaal zat vol met mensen op leeftijd, dus we dachten dat het een voorstelling ging zijn met ouderen als doelgroep. Gelukkig bleek het toch geen toneelstuk voor vijftigplussers te zijn.
Ik ben heel de voorstelling geboeid blijven luisteren, alhoewel sommige stukken wat langdradig waren. Niet iedereen kon zeggen dat ze het een goede voorstelling vonden. Tijdens de voorstelling zagen we verscheidene mensen slapen, die ook zeer hard wakkerschrokken in het midden.
Ten slotte wil ik nog meedelen dat ik als leek de selectie voor het toneelfestival van 2007 terecht vind.

Lynn Mertens, 17 jaar.

06-02-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Toen ik de naam ‘Ann Van Den Broeck’ hoorde, klonk deze me al bekend in de oren. Ik ben er over gaan opzoeken en heb hierover een artikel gelezen. Het blijkt dat ze toch wel zeer bekend is. Haar danschoreografieën zien er mij zeer apart en niet alledaags uit. Ook heb ik gelezen dat er zelfs naakte scènes in voorkomen, ze wil namelijk een kritisch beeld geven van de vrouwelijke seksualiteit. Dit is voor een choreografie toch niet zo alledaags. Het ziet er speciaal en veelbelovend uit. Ik denk ook dat het wel goed zal zijn, want ze heeft met deze choreografie de Zwaan voor de meest indrukwekkende dansproductie van het seizoen 2007/2008 gewonnen. De Zwaan is de meest prestigieuze dansprijs van Nederland en wordt uitgereikt door de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties. Dit is dus niet niks. Haar stijl noemt ze het ‘emotioneel minimalisme’, dit wil zeggen dat ze de overbodige info in de beweging weg laat en alles vanuit de kern laat komen. Wat naar buiten gebracht wordt, moet van het diepste komen om echt te lijken. Ik ben zeer benieuwd om naar Co(te)lette te gaan kijken vanavond!

verslag:
Op 6 februari 2009 heb ik de voorstelling Co(te)lette van Ann Van Den Broeck gezien. Het was een zeer indrukwekkende voorstelling vanwege de rare, niet-alledaagse bewegingen. Zoiets had ik echt nog nooit gezien! De muziek vond ik zeer tof en passend. Het waren orgelklanken die elektronisch gemanipuleerd werden. Ik vond het persoonlijk een rare voorstelling, ik snapte niet goed wat er de bedoeling van was. Ann Van Den Broeck wou met deze choreografie mensen choqueren en driften van de vrouw naar boven laten komen. Ze haalde haar inspiratie bij Sigmund Freud, die ook de driften van de mens onderzocht heeft. Ik vind dat het haar heel goed is gelukt om de driften/emoties in de bewegingen te uiten.
Na de voorstelling besefte ik dat je de voorstelling eigenlijk als kunst moet bekijken en niet echt als dans. In kunst vind je namelijk ook dikwijls rare vormen en dergelijke terug. De choreografie was voor de 3 vrouwen zeer intensief en moeilijk, dat vond ik echt wel heel chique. Er kwamen in de voorstelling 2 naaktscènes voor, dit vond ik wel een beetje raar. Dat is iets wat je niet alle dagen ziet, hoewel het toch leek dat de rest van het publiek dit heel normaal vond. De voorstelling was niet mooi, maar er werden gewoon bewegingen gemaakt op de muziek en stemmen. Dit was ook wel haar bedoeling. Je moest er op een heel speciale manier naar kijken, helemaal anders dan dat je bijvoorbeeld naar een dansshow van een dansstudio van vrienden/vriendinnen gaat kijken. Ik vond het wel eens tof om zoiets te zien, maar ik zou niet vrijwillig een tweede keer zo een voorstelling bijwonen.

Elke Caluwaert, 17 jaar

06-02-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
In 1996 stond Arid in de finale van Humo’s Rock Rally. Hierdoor kregen ze een platencontract en bleef de groep steeds groeien. Ik kijk er heel erg naar uit om ze te zien spelen. Ik kende ze natuurlijk al want hun muziek is schitterend. Live zag ik ze nog nooit bezig dus ik ben wel zeer benieuwd. Talent hebben ze met overvloed en hun gevoelige liedjes kunnen iedereen bekoren. Jasper Steverlinck kan met zijn stem alle kanten uit. Ik hoop dat hij dat om 5 februari ook zal tonen. De muzikanten zijn ook fantastisch. Ze kunnen vrijwel alles aan. Stevige uptempo nummers met daartegenover geheimzinnige ballades zijn voor de band geen probleem.
Hun nieuwe cd heb ik nog niet gehoord, de muziek dat we zullen horen zal dus redelijk nieuw zijn voor mij. Wel hoorde ik al enkele songs op hun myspace. Over één ding durf ik wel te twijfelen. Dat is of ze het publiek zullen meekrijgen in hun muziek. Hoe ik ze al bezig zag op de televisie en in recensies die ik las bleven ze precies een beetje te veel langs hun kant van de zaal. Hopelijk krijgen ze de zaal dus mee en zorgt dit voor een geweldig optreden!

verslag:
Dit optreden samenvatten in één woord is niet zo moeilijk. Schitterend! Wat een sfeer, ongelooflijk! Alles begon zeer rustig met een lied, een stem een piano en een gitaar. Het publiek vond het mooi en genoot. Nadien kwamen de andere muzikanten, om het met de woorden van Jasper te zeggen, nog enkele andere mooie jongens het podium op. Een drummer, gitarist en bassist. Naarmate de show vorderde werd Jasper steeds losser en losser en begonnen de nummers wat steviger te worden. Hij maakte tussen de liedjes door wel eens een mopje. Op het einde al wat meer dan in het begin. Soms dronk hij eens van zijn pintje om hem daarna weer helemaal te geven.
Wat me zelf sterk opviel is zijn stembereik. Nu ik hem in levende lijve zag zingen kreeg ik op sommige momenten echt kippenvel. Hij zong soms zo hoog en een andere maat later zat hij zo laag, ik kon het haast niet geloven. Na het optreden konden we hem versieren voor een interview . Hierin vertelde hij dat hij drie octaven in zijn borststem kan zingen. Ik denk dat er op de wereld maar weinigen bestaan die daar in slagen!
Naast zijn zangprestaties kwam Jasper ook zeer sympathiek over. Hij gaf hem helemaal op het podium en ging helemaal in zijn muziek op. Een hoogtepunt van het optreden was absoluut wanneer hij het nummer "Life on Mars" zong en terwijl heel de zaal rondwandelde. Op dat moment sloeg het hart bij iedere vrouwelijke fan wel een tikkeltje sneller.
Dat hij vele fans heeft zagen we ook na zijn optreden. Er was een stormloop naar beneden waar men cd's van hem kon kopen die hij zelf signeerden. Wij hebben mooi onze beurt afgewacht en hem daarna geïnterviewd. Hij was zeer vriendelijk en wanneer we een vraag stelde, vertelde hij meteen superveel. Ik vond hem ook grappig en natuurlijk zag hij er knap uit. Kortom het interview was een kers op de taart en het optreden was een heerlijke taart!

Laura Van de Vyver, 18 jaar

Enkele artikels en recensies

Arid - All Things Come in Waves

Door (cp), 26/01/2008 - 12u00

'All Things Come in Waves' heet de nieuwe cd van Arid, maar in het geval van de Gentenaars heeft het lang geduurd voor de volgende golfslag er was: de laatste (en nog maar tweede) studioplaat 'All Is Quiet Now' dateert intussen al van 2002.

Datzelfde jaar was er het waanzinnige en hier ten kantore op diep gefrons & navenant gezucht onthaalde solosucces van zanger Jasper Steverlinck, met de cover 'Life on Mars' van David Bowie (met 'dank' aan de Kolacny-broers) en aansluitend de cd 'Songs of Innocence'. Daarna was het door allerlei omstandigheden - onder andere ziekte - heel lang heel stil rond Steverlinck en zijn maten David Du Pré (gitaar) en Steven Van Havere (drums). Tot nu dus.

Zo gek als de juryverslaggever in zijn verslag van Humo's Rock Rally-finale 1996 zullen wij het niet maken, het waren toen tenslotte ook heel andere tijden: 'Het geluid van de jaren zeventig (Led Zeppelin) en dat van de jaren negentig (Metallica) stormen in hun songs vrolijk tegen elkaar op; in het midden van die hel bevindt zich een zanger met Jeff Buckley-allure.'

Hels klinkt Arid allang niet meer, Buckley is dood (en zijn muziek gedateerd, luister maar eens terug naar zijn zotgeprezen 'Grace') en 'saai' is vandaag het Arid-codewoord. De vooruitgestuurde singles 'Words' (voorjaar 2007) en 'Why Do You Run' gaven het al aan, en de rest van het aanbod op 'All Things Come in Waves' bevestigt dat vermoeden: de nieuwe cd is gewoon een doorslag van de twee vorige. En dus: overbodig. Wie Arid ooit graag gehoord heeft, hoeft niet af te haken - er is nog plaats naast Mika - maar wij? Wij fronsen diep & zuchten navenant.

N.N., Arid - All Things Come in Waves. Humo the wild site, 2008-01-26, 2008 (www.humo.be)

Het gaat goed met Arid

In januari en februari trekt Arid door Vlaanderen, Wallonië en Luxemburg met de afsluitende "All things come in waves" theatertour waarbij ze in de mooiste theaters zullen spelen. De première van deze tournee op 15/01/09 in Ancienne Belgique te Brussel is nu uitverkocht. Ook in Beveren en Evergem zijn de concerten reeds uitverkocht..

Van het laatste album "All things come in waves" is er nu een vierde en laatste single uit, "If You Go". Morgen, vrijdag 14 november, brengt Arid "If you go" live in "Peter Live" op Eén. De clip kan je nu alvast bekijken op Youtube. Ook in Frankrijk is er grote interesse in Arid. De laatste cd "All things come in waves" wordt er op 12/01/09 voorgesteld in het Nouveau Casino in Parijs en Arid verwacht een release van dit album in Frankrijk in het voorjaar van 2009.

A.A., Het gaat goed met Arid, Nieuws.be, 2008-11-13, 2008, (www.nieuw.be)

Nieuwe tournee Arid start in AB
Donderdag 13 November 2008
De Belgische rockgroep Arid trekt in januari en februari opnieuw op tournee door België en Luxemburg met de theatertour "All things come in waves". De kick-off van de theatertournee wordt gegeven op 15 januari in de Brusselse AB. De première is echter nu al uitverkocht, alsook de concerten in Beveren en Evergem. Arid heeft met "If you go" een vierde en laatste single uitgebracht uit het laatste album. Arid staat ook voor de doorbraak in Frankrijk, want in het voorjaar is de release van "All things come in waves" gepland bij onze zuiderburen. Het album wordt op 12 januari voorgesteld in Nouveau Casino in Parijs.

A.A., Nieuwe tournee Arid start in AP, Skynet, 2008-11-13, 2008, (www.skynet.be)

Arid toert met Counting Crows

BRUSSEL -- Het Amerikaanse Counting Crows neemt de Vlaamse rockgroep Arid als voorprogramma mee op tournee door Europa. Het gaat om 28 shows tussen 16 februari en 3 april.

De tournee loopt onder meer langs Engeland, Nederland, Duitsland, Ierland, Oostenrijk, Zwitserland, Italië en Scandinavië. De zalen waarin Arid terechtkomt, hebben een capaciteit van 1.200 tot 3.500 man. Zo staat Arid onder meer ook in de fraaie Londense Royal Albert Hall.

Arid komt niet mee met de Counting Crows als die op 5 maart in de Brielpoort in Deinze staan, omdat Jasper Steverlinck en co. op vrijdag 10 maart een eigen concert spelen in de AB, Brussel.

A.A., Nieuwe tournee Arid start in AP, De Standaard online, 2000-01-26, 2000, (www.standaard.be)

05-02-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Ik ken de muziek van Arid al een lange tijd aangezien hun nummers vaak werden gespeeld op stubru. Het was toen niet echt mijn genre van muziek, maar naarmate ik ouder werd kon ik hun werk wel appreciëren. Maar de band heeft zo’n 6 jaar stilgezeten en ik denk dat er wel wat nieuwigheden in hun werk zullen zitten. Ik ben benieuwd naar wat ik van de voorstelling van morgen zal vinden, hopelijk valt het goed mee en zal ik misschien in de toekomst nogmaals naar concerten van hen gaan kijken.

05-02-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Mijn eerste gedacht bij de titel was dat het zou gaan over ondernemers op economisch vlak maar het theaterstuk gaat echter over de terugkomst van een nicht uit het buitenland. Twee broers vragen zich nu af of het hun plicht is haar terug op te nemen in de familie. De kennismaking verloopt echter niet zo vlot en ze dreigt de broers een spirituele dimensie aan hun leven te geven. Dit alles geeft toch een mysterieus kantje aan heel het verhaal. Deze verhaallijn heeft me wel heel nieuwsgierig gemaakt en ik kijk er al naar uit om te ontdekken hoe het gaat aflopen. Ook de toch wel niet onbekende acteurs die het stuk spelen zijn op zich al een goede reden om naar de voorstelling te gaan kijken.

eerste indruk:
Ik heb nog nooit van De Ondernemers gehoord. Toen ik even naar hen googlede, viel me meteen op dat ik de vrouw en één van de mannen ken. De vrouw, Mieke Bouve, is geboren te Sint-Niklaas en speelde al vele rollen in soaps op tv. Ik ken ze vooral van in Familie, daar speelt ze Commissaris De Vos. De man links ken ik ook uit Witse en uit Thuis. Ik vind hen beide zeer goede acteurs en kijk nu zeker uit naar het theaterstuk. Het theaterstuk zou gaan over een nicht die jarenlang in het buitenland heeft gewoond. Haar broers gingen daar toch vanuit. Maar opeens duikt ze terug opnieuw op en de mannen vragen zicht af of het hun plicht is om haar weer in de schoot van de familie op te nemen. De hernieuwingen zouden zeer woelig verlopen. Ze probeert aan de mannen hun leven een nieuwe spirituele dimensie te geven en daar waren de mannen helemaal niet op voorbereid…Ik kijk eigenlijk enorm uit om het stuk te zien. Maar ik besef ook wel dat dat is omdat er BV’s in meespelen. En dat is misschien het jammere bij de jeugd, dat zij enkel geïnteresseerd zijn als ze de spelers kennen.

verslag:
De inleiding werd verteld door Bob De Moor zelf. Hij vertelde kort waarover het stuk gaat en over Jo
Van Damme, diegene die het stuk geschreven heeft. Hij schonk het publiek ook de mogelijkheid tot vragen stellen. Er waren maar enkele mensen die vragen hadden en de rest zat vol ongeduld te wachten om naar de schouwburg te gaan.
De zaal zat bijna volledig vol met eerder oudere mensen. Maar hier en daar zaten ook jongeren. Bob De Moor had ons ‘gewaarschuwd’ dat het stuk in het Gentse dialect gespeeld zou worden, maar dit maakte het dubbel zo aangenaam en grappig. Ik heb het gevoel dat als het niet in het Gents zou geweest zijn, dat ik het dan helemaal niet zo goed gevonden zou hebben.
Het stuk was zeer lachwekkend, vooral Daan Hugaert deed het publiek lachen. Ook Mieke Bouve was zeer verrassend lachwekkend in totale tegenstelling tot haar rol in ‘Familie’. Het meest lachwekkende was de verslaafdheid van Tony (Daan Hugaert) aan Activia, het bekende yoghurtmerk dat de darmflora regelt. Het vormde zowat de rode draad door het verhaal.
Het stuk speelde zich vooral af centraal op het podium in een rode sofa.
Ik kan het stuk echt aan iedereen aanraden. Het was een zeer humoristisch toneelstuk iets wat ik helemaal niet verwacht had. Soms waren er woorden die ik niet verstond omdat ze typisch Gents waren, maar dat stoorde helemaal niet. Het was echt een aangenaam toneelstuk met een zeer verrassend einde. Als er in CC Ter Vesten ooit nog eens een toneel gespeeld word door VZW Twijfel met Daan Hugaert en co, zal ik er zeker zijn. Een echte aanrader!!!

Lieselot Gamish, 17 jaar.

30-01-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

Kunstbende

De kunstwedstrijd met voorrondes in elke Vlaamse provincie en een grote finale in mei. Nooit van gehoord?
alle info op www.kunstbende.be

Ben je tussen de 13 en 19 jaar? Lanceer jezelf dan in de wereld van de kunst door deze wedstrijd! Kunstbende zet je creativiteit op scherp. Meer dan 23 000 deelnemers gingen je al voor. Bevlogen. Nooit alleen.

Maak je keuze uit een of meerdere categorieën en laat zien wat je kan! Dans, muziek, performance, txt, txt on stage, fotografie, video, ontwerpen, mode of DJ. Heb je hét in de vingers? Dan is Kunstbende jouw ding. Gewoon meedoen aan een voorronde in jouw buurt, vingers crossed en hup naar de finale. Kunstbende is één grote snelweg richting groot publiek. De groupies krijg je er gratis bij! Schrijf nu in via de website. Want vol is vol.

De voorronde voor Oost -Vlaanderen is in Lokeren op zondag 22 februari 2009.
Inschrijven (vóór 4 februari) via www.kunstbende.be of JES Gent 09 233 88 05

08-01-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

onze beste wensen voor een mooi cultureel jaar

01-01-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Het was mijn eigen keuze om naar deze toneelvoorstelling te gaan kijken, omdat de titel mij wel aansprak. De beide namen echter, zowel de toneelgroep als de naam van de voorstelling, kwamen mij totaal onbekend voor. Ik was dan ook tamelijk verrast toen ik de gegevens intypte in google, en er een overvloed aan links kwam aanspoelen, in plaats van het verwachtte kleine resultaat. Het kwam mij eerst ook voor dat het een muziekvoorstelling ging worden, maar na een beetje dieper te graven in de artikels, werd het concept van het toneel mij snel duidelijk. De grote verhaallijnen lijken mij zeker boeiend als idee voor een toneelvoorstelling. Zeker de afwisseling tussen muziek en toneel, al is de muziekstijl niet echt mijn genre, kan volgens mij wel op bijval rekenen. Wederom een voorstelling om naar uit te kijken dus!

verslag:
Wat op het eerste gezicht een aangename voorstelling leek te worden, wegens het interessante concept, draaide uit op een serieuze afknapper. De toneelvoorstelling bevatte weinig tot geen inhoud, en de acteerprestaties lieten ook de wensen over. De voorstelling ging bijzonder traag vooruit, en ook de muziek en korte films die af en toe werden getoond leken nergens op, ze werkten zelfs choquerend. Er waren nog wel een aantal komische elementen in de voorstelling, maar deze worden sterk teniet gedaan in vergelijking met de slechte, ergerlijke elementen. Het was dan ook meer dan begrijpelijk dat er mensen na een half uur toneel al doorgingen. Indien ik deze voorstelling niet voor school had moeten zien, had ik zeker hetzelfde gedaan.

Joris, 17 jaar

28-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Ik had nog nooit van Theater Zuidpool of van het toneelstuk "Cockfish" gehoord, maar toen ik de flyer zag, sprak deze mij wel aan. Het leek wel een strooibriefje voor een of ander metalfestival en dan naam "Cockfish" die wel zeer veel weg had van een groep van het hardere genre. Toen ik nadien ook nog de inhoud kort las op de site van Theater Zuidpool zag ik het wel zitten. Het toneel gaat over een fictieve heavy-metal band genaamd "Cockfish". Deze was vroeger wel bekend maar was in verval geraakt. Ik denk dat het wel een komisch en boeiend toneel zal zijn. Ik hoop de goede keuze gemaakt te hebben.

verslag:
Joris en ik zijn op 28 november naar de voorstelling "Cockfish" van theater Zuidpool gaan kijken. Ik wist helemaal niet wat we ervan te moesten verwachten want ik had er nog nooit van gehoord. Wel had ik al enkele recensies gelezen die zeiden dat het ofwel heel goed was, ofwel iets minder. Toen ik zag dat er wel wat volk kwam opdagen moest het wel een goed toneel zijn. De voorstelling vond ik toch ondanks mijn verwachtingen iets minder. Het was een vrij abstract toneel waar ik niet direct een bepaalde verhaallijn in vond. Er was 1 vrouw die zowel in het Duits als in het Engels vragen stelde aan de 4 mannelijke leden op een bureaustoel van de metalband "Cockfish". Wat dan wel weer grappig was, was dat ze de vragen over de meest banale onderwerpen stelde in beide talen maar er wel veel haar op de taal stond. Ook vond ik dat er te weinig actie was op het podium, en als er dan toch actie was, was deze veel te bruut. Zeer typerend voor het muziekgenre dat "Cockfish". Zo gingen ze bijvoorbeeld motorrijden op hun bureaustoel tijdens een donderstorm, of gaven ze een concert maar zonder instrumenten. Ze gebruikten hierbij enkel hun stem als geluidsbron. Al bij al vond ik het een vrij goed toneelstuk maar ik zou er niet voor kiezen om het te gaan zien voor het plezier.

Elias, 17 jaar

28-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten