eerste indruk:
Na heel wat informatie te hebben opgezocht en gelezen denk ik dat de theatervoorstelling Altijd prijs een zeer boeiende voorstelling zal zijn. In de eerste plaats omdat de voorstelling gaat over vragen waar wij in het leven ook mee worstelen zoals waar sta ik op dit punt van mijn leven, waar ga ik naartoe? Koop ik een huis en begin ik aan kinderen? Maar ook omdat er begeleidende live muziek zal zijn die het theater meer leven geeft, dit is ook wel heel leuk en afwisselend.
Ik denk wel dat ik en nog andere mensen problemen gaan hebben met de taal, want tijdens het bekijken van de trailer kon ik niet altijd volgen, omdat ze dialect praatten.
Titus Devoogdt één van de acteurs komt mij bekend voor, hij speelde namelijk de pestkop in Ben X. Ik vond dat hij toen zijn rol heel goed vertolkte en dus denk ik dat hij zich ook in deze rol goed zal inleven. Dit is toch wel belangrijk want iemand moet een alcoholieker spelen en dat is toch niet zo gemakkelijk.
Aangezien Altijd Prijs in 2008 genomineerd werd voor het theaterfestival als één van de meest belangwekkende voorstellingen twijfel ik er bijna niet aan dat dit een heel mooie en goede theatervoorstelling zal zijn.

verslag:
Zaterdag 21 maart ging ik me grote verwachtingen naar de voorstelling Altijd prijs. Bij het binnenkomen werd ik al verrast wegens het bordje waarop stond: stroball effect. Ik had geen enkel idee van wat dit kon zijn en had er ook niets over gelezen in andere artikels, dus wachtte ik af wat dit kon betekenen. Al snel kwam ik erachter. De voorstelling begon met Dino die op het podium stond met een baseballknuppelin zijn hand. Pierre, de tegenspeler kwam al dronken aangelopen en dan waren en plots heel felle lichtflitsen achter elkaar, waardoor het hele gebeuren precies versnelde en toch ook wel pijn deed aan de ogen. Dat was dus het stroball effect. Het verhaal sleepte me van in het begin mee in de problemen van de personages die gingen over liefde, ouders, werk, keuzes maken. Af en toe werd ik opgeschrikt door het podium dat bewoog, alsof de grond van onder hun voeten wegzakte.
De spelers zelf waren met twee, het was meer dan alleen theater, een spektakel van dans, dat af en toe wel grappig was, en woorden waarvan ik soms niet veel begreep wegens het dialect dat ze praatten. De hele voorstelling werd begeleid met live muziek die soms toch wel iets te luid was, wat me opviel als de muziek eventjes stopte, was dat het opmerkelijk stil was en ik op een of andere manier terug verlangde naar de muziek die leven gaf aan het stuk.
In het midden van het toneelstuk daalde mijn concentratie en werd het wat eentonig omdat ik niet alles begreep, maar dan naar het einde toe kwam er weer wat spanning waardoor ik terug aandachtig was. Er werd na de voorstelling toch wel luid geapplaudisseerd, waardoor ik denk dat de mensen het toch ook konden smaken.
Over het algemeen was het wel een zeer pessimistisch toneel, maar met hier en daar de kleine gelukzaligheid van het leven, waarin ik me af en toe herkende.

21-03-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Altijd prijs is een productie van Compagnie Cecilia en HET PALEIS. Het stuk is geschreven door Arne Sierens. De acteurs zijn Robrecht Vanden Thoren, Titus De Voogdt en de Franse muzikant Jean-Yves Evrard.
Tijdens het zoeken van informatie naar de theatervoorstelling ben ik veel recensies tegengekomen. De recensenten vonden het stuk een typische Arne Sierens. Dit komt omdat zijn stukken gekenmerkt zijn door het feit dat de personages Gents praten, het feit dat ze woest, confronterend en altijd recht naar het hart zijn. Ik heb ook een filmpje en foto's gezien van de voorstelling Altijd prijs. Toen ik deze zag, gaf ik de recensenten eigenlijk wel gelijk. Het stuk is inderdaad woest en confronterend. De hoofdpersonages zijn jongens die naar elkaar schreeuwen en soms vechten met elkaar, ook praten zij Gents, waardoor ik ze soms niet begreep. Het is ook fysiek zwaar omdat ik op foto's kon zien dat de een de andere droeg of ze hingen aan een buis tijdens een conversatie. Ik vond het leuk om te zien. Omdat de personages in hun bloot bovenlijf liepen en elkaar soms nadeden, precies twee zotten die naast elkaar zaten. Ik ben echt benieuwd naar de voorstelling. Ik denk wel dat het een goed stuk gaat zijn omdat het mij echt aansprak toen ik de foto's en het filmpje zag.

verslag:
Bij het binnenkomen van de zaal stond er een bord waarop stond 'stroball effect'. Ik wist helemaal niet wat dat was. Al snel werd het duidelijk: op het podium stond er een platform en daarop stond Pierre (gespeeld door Titus de Voogdt), dan komt Dino op (gespeeld door Robrecht Vanden Thoren). Met een honkbalknuppel stormt hij op Pierre af, en hier zien we het stroball effect. Het is een fel licht dat er voor zorgt dat de beelden die we zien zich verspringen en zo het effect creëren dat het allemaal heel snel gebeurd. Het licht was wel even wennen, het deed zelfs een beetje pijn aan de ogen. Het licht werd dan ook bekrachtigd met een gitaarsolo van Jean-Yves Evrard, die toch redelijk luid was, soms te luid, naar mijn mening. Dan beginnen de jongens te praten over hun leven, stellen zich vragen over het bestaan, relaties, over keuzes maken, enzovoort. Soms was dit wel saai,omdat ik niet goed begreep waarover ze het hadden of omdat ik even mijn concentratie kwijt was. Maar er waren ook grappige stukken in: Pierre die deed alsof hij homoseksueel is en aan Dino komt of zijn benen naar alle kanten beweegt. Of Dino die begint te 'dansene rond het platform. Het stuk is ook fysiek zwaar, de jongens springen heen en weer en hangen aan een trapezium. Ze vechten soms met elkaar en werken hun frustraties af op het publiek, ze schreeuwen naar ons en naar elkaar. En dan zijn ze de beste vrienden en kunnen ze niet zonder elkaar. Want ze helpen elkaar, ze hebben elkaar nodig om te overleven. Dino moet voor de club van zijn broer zorgen en Pierre is dood voor zijn vrienden omdat hij niet op de reunie was. Ze hebben een haat liefde relatie. Ik vond het stuk heel erg raar, soms begreep ik dingen niet die ze zeiden of deden. Zo hingen de acteurs op een bepaald moment aan het trapezium, ik wist niet zo goed waarom ze dat deden. De hoofdrolspelers spraken een soort dialect waardoor ik moeite had om hen te begrijpen. Het platform bewoog ook soms waardoor de hoofdrolspelers hun evenwicht verloren, dit stond symbool voor het feit dat er onverwachte dingen kunnen gebeuren in het leven en dat de grond wegzakt van je voeten. Het stuk eindigt waarmee het begonnen is, met de honkbalknuppel. Toch had ik van het toneelstuk wat meer verwacht. Ik vond het filmpje beter, maar dit komt waarschijnlijk omdat ze de beste stukjes er uit hebben gehaald. Maar al bij al het was een geslaagde avond.

21-03-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Toen ik de naam van de toneelvoorstelling voor het eerst hoorde, dacht ik aan twee dingen. Het kon een parodie zijn op de serie The Bold and the Beautiful of meer in de richting van Beauty and the Beast gaan. In ieder geval bedacht ik er een mooi decor bij, met veel acteurs en leuke muziek. Maar niets is minder waar.
The Bult and the beautiful Is een intiem stuk met twee acteurs. Theater Antigone wou voor minimalistisch decor en geluid gaan, zodat volgens mij de gesprekken op de voorgrond zullen worden gebracht. Het is een ongewoon verhaal waarin twee onbekenden, in het midden van de nacht, met elkaar bellen. Ze praten over de dingen des levens, maar het lijkt dat eenzaamheid en nood aan affectie (seks) domineren boven de andere thema's.
Er is een stukje van de voorstelling te zien op YouTube. Daardoor kreeg ik de indruk dat het een langdradig en weinig gebeurend stuk is waardoor ik het moeilijk zal hebben om mijn aandacht erbij te houden. Misschien dat de lichteffecten en de muziek het geheel volledig maken, waardoor men tijdens heel het toneel geboeid kan blijven kijken en luisteren.

verslag:
Bult and the beautiful was een voorstelling van het Kotrijkse theaterhuis Antigone met maar twee spelers op het podium. De mannelijke speler (Dirk) bleek Jef van De Kotmadam te zijn. De vrouwelijke tegenspeelsters (Amara) was een jong talent met een zeer mooie, aangename stem. Deze twee personen zorgde voor een contrast. Het oude eenzame mannelijke figuur met ruwe stem en het jonge vrouwelijke figuur met de sensuele stem.
Dirk en Amara belden heel de tijd met elkaar. Hij om affectie, zij om geld te verdienen. In het begin was het nog braaf, maar tegen het einde vertelden ze gedetailleerd hun fantasieën tegen elkaar. Om het stuk iets luchtiger te maken, werd er de nodige humor in vermengd.
In het midden van het stuk werden we geconfronteerd met een originele manier om de mensen terug wakker te schudden. Plots barstte er technomuziek los. Amara begon te dansen in het groene licht van de laser die door de zaal ging. Eerst was het een raadsel waarom dit deel tussen de gesprekken kwam. Later werd het duidelijk. Dit was om duidelijk te maken dat Amara twee weken in de gevangenis had gezeten en er dus geen gesprekjes konden plaatsvinden.
Meer naar het einde van de voorstelling toe wou Amara stoppen met telefoonseks. In het laatste gesprek met Dirk vertelde ze hem dat ze eens wilde afspreken. Hij twijfelde eerst, maar stemde dan toe om af te spreken in het station. De voorstelling eindigde zeer droevig. Wachtend op Amara zat Dirk aan een tafeltje, met op de achtergrond voetstappen en pratende mensen. De achtergrondgeluiden werden steeds luider en luider, maar Amara kwam niet opdagen.
Buiten de muziek was het toneel zeer sober. Dit gaf persoonlijk een meerwaarde aan het stuk. Er was enkel een bureau op de voorgrond en achter op het podium hing een boksbal. Buiten het eenvoudige decor werd er ook matig gebruik gemaakt van attributen. De objecten werden ook ongewoon gecombineerd. Amara ging aan de slag met de bokshandschoenen, wat men eerder als een mannelijke hobby zou zien. Dirk at een magnum, wat men dan eerder zouden associëren met een vrouwelijk figuur, omdat de reclame ons steeds een magnum met een vrouw toont.
De voorstelling heeft me aangenaam verrast. Bij de inleiding van het stuk kregen Laura en ik een dubbel gevoel. De mediazaal zat vol met mensen op leeftijd, dus we dachten dat het een voorstelling ging zijn met ouderen als doelgroep. Gelukkig bleek het toch geen toneelstuk voor vijftigplussers te zijn.
Ik ben heel de voorstelling geboeid blijven luisteren, alhoewel sommige stukken wat langdradig waren. Niet iedereen kon zeggen dat ze het een goede voorstelling vonden. Tijdens de voorstelling zagen we verscheidene mensen slapen, die ook zeer hard wakkerschrokken in het midden.
Ten slotte wil ik nog meedelen dat ik als leek de selectie voor het toneelfestival van 2007 terecht vind.

Lynn Mertens, 17 jaar.

06-02-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Toen ik de naam ‘Ann Van Den Broeck’ hoorde, klonk deze me al bekend in de oren. Ik ben er over gaan opzoeken en heb hierover een artikel gelezen. Het blijkt dat ze toch wel zeer bekend is. Haar danschoreografieën zien er mij zeer apart en niet alledaags uit. Ook heb ik gelezen dat er zelfs naakte scènes in voorkomen, ze wil namelijk een kritisch beeld geven van de vrouwelijke seksualiteit. Dit is voor een choreografie toch niet zo alledaags. Het ziet er speciaal en veelbelovend uit. Ik denk ook dat het wel goed zal zijn, want ze heeft met deze choreografie de Zwaan voor de meest indrukwekkende dansproductie van het seizoen 2007/2008 gewonnen. De Zwaan is de meest prestigieuze dansprijs van Nederland en wordt uitgereikt door de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties. Dit is dus niet niks. Haar stijl noemt ze het ‘emotioneel minimalisme’, dit wil zeggen dat ze de overbodige info in de beweging weg laat en alles vanuit de kern laat komen. Wat naar buiten gebracht wordt, moet van het diepste komen om echt te lijken. Ik ben zeer benieuwd om naar Co(te)lette te gaan kijken vanavond!

verslag:
Op 6 februari 2009 heb ik de voorstelling Co(te)lette van Ann Van Den Broeck gezien. Het was een zeer indrukwekkende voorstelling vanwege de rare, niet-alledaagse bewegingen. Zoiets had ik echt nog nooit gezien! De muziek vond ik zeer tof en passend. Het waren orgelklanken die elektronisch gemanipuleerd werden. Ik vond het persoonlijk een rare voorstelling, ik snapte niet goed wat er de bedoeling van was. Ann Van Den Broeck wou met deze choreografie mensen choqueren en driften van de vrouw naar boven laten komen. Ze haalde haar inspiratie bij Sigmund Freud, die ook de driften van de mens onderzocht heeft. Ik vind dat het haar heel goed is gelukt om de driften/emoties in de bewegingen te uiten.
Na de voorstelling besefte ik dat je de voorstelling eigenlijk als kunst moet bekijken en niet echt als dans. In kunst vind je namelijk ook dikwijls rare vormen en dergelijke terug. De choreografie was voor de 3 vrouwen zeer intensief en moeilijk, dat vond ik echt wel heel chique. Er kwamen in de voorstelling 2 naaktscènes voor, dit vond ik wel een beetje raar. Dat is iets wat je niet alle dagen ziet, hoewel het toch leek dat de rest van het publiek dit heel normaal vond. De voorstelling was niet mooi, maar er werden gewoon bewegingen gemaakt op de muziek en stemmen. Dit was ook wel haar bedoeling. Je moest er op een heel speciale manier naar kijken, helemaal anders dan dat je bijvoorbeeld naar een dansshow van een dansstudio van vrienden/vriendinnen gaat kijken. Ik vond het wel eens tof om zoiets te zien, maar ik zou niet vrijwillig een tweede keer zo een voorstelling bijwonen.

Elke Caluwaert, 17 jaar

06-02-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
In 1996 stond Arid in de finale van Humo’s Rock Rally. Hierdoor kregen ze een platencontract en bleef de groep steeds groeien. Ik kijk er heel erg naar uit om ze te zien spelen. Ik kende ze natuurlijk al want hun muziek is schitterend. Live zag ik ze nog nooit bezig dus ik ben wel zeer benieuwd. Talent hebben ze met overvloed en hun gevoelige liedjes kunnen iedereen bekoren. Jasper Steverlinck kan met zijn stem alle kanten uit. Ik hoop dat hij dat om 5 februari ook zal tonen. De muzikanten zijn ook fantastisch. Ze kunnen vrijwel alles aan. Stevige uptempo nummers met daartegenover geheimzinnige ballades zijn voor de band geen probleem.
Hun nieuwe cd heb ik nog niet gehoord, de muziek dat we zullen horen zal dus redelijk nieuw zijn voor mij. Wel hoorde ik al enkele songs op hun myspace. Over één ding durf ik wel te twijfelen. Dat is of ze het publiek zullen meekrijgen in hun muziek. Hoe ik ze al bezig zag op de televisie en in recensies die ik las bleven ze precies een beetje te veel langs hun kant van de zaal. Hopelijk krijgen ze de zaal dus mee en zorgt dit voor een geweldig optreden!

verslag:
Dit optreden samenvatten in één woord is niet zo moeilijk. Schitterend! Wat een sfeer, ongelooflijk! Alles begon zeer rustig met een lied, een stem een piano en een gitaar. Het publiek vond het mooi en genoot. Nadien kwamen de andere muzikanten, om het met de woorden van Jasper te zeggen, nog enkele andere mooie jongens het podium op. Een drummer, gitarist en bassist. Naarmate de show vorderde werd Jasper steeds losser en losser en begonnen de nummers wat steviger te worden. Hij maakte tussen de liedjes door wel eens een mopje. Op het einde al wat meer dan in het begin. Soms dronk hij eens van zijn pintje om hem daarna weer helemaal te geven.
Wat me zelf sterk opviel is zijn stembereik. Nu ik hem in levende lijve zag zingen kreeg ik op sommige momenten echt kippenvel. Hij zong soms zo hoog en een andere maat later zat hij zo laag, ik kon het haast niet geloven. Na het optreden konden we hem versieren voor een interview . Hierin vertelde hij dat hij drie octaven in zijn borststem kan zingen. Ik denk dat er op de wereld maar weinigen bestaan die daar in slagen!
Naast zijn zangprestaties kwam Jasper ook zeer sympathiek over. Hij gaf hem helemaal op het podium en ging helemaal in zijn muziek op. Een hoogtepunt van het optreden was absoluut wanneer hij het nummer "Life on Mars" zong en terwijl heel de zaal rondwandelde. Op dat moment sloeg het hart bij iedere vrouwelijke fan wel een tikkeltje sneller.
Dat hij vele fans heeft zagen we ook na zijn optreden. Er was een stormloop naar beneden waar men cd's van hem kon kopen die hij zelf signeerden. Wij hebben mooi onze beurt afgewacht en hem daarna geïnterviewd. Hij was zeer vriendelijk en wanneer we een vraag stelde, vertelde hij meteen superveel. Ik vond hem ook grappig en natuurlijk zag hij er knap uit. Kortom het interview was een kers op de taart en het optreden was een heerlijke taart!

Laura Van de Vyver, 18 jaar

Enkele artikels en recensies

Arid - All Things Come in Waves

Door (cp), 26/01/2008 - 12u00

'All Things Come in Waves' heet de nieuwe cd van Arid, maar in het geval van de Gentenaars heeft het lang geduurd voor de volgende golfslag er was: de laatste (en nog maar tweede) studioplaat 'All Is Quiet Now' dateert intussen al van 2002.

Datzelfde jaar was er het waanzinnige en hier ten kantore op diep gefrons & navenant gezucht onthaalde solosucces van zanger Jasper Steverlinck, met de cover 'Life on Mars' van David Bowie (met 'dank' aan de Kolacny-broers) en aansluitend de cd 'Songs of Innocence'. Daarna was het door allerlei omstandigheden - onder andere ziekte - heel lang heel stil rond Steverlinck en zijn maten David Du Pré (gitaar) en Steven Van Havere (drums). Tot nu dus.

Zo gek als de juryverslaggever in zijn verslag van Humo's Rock Rally-finale 1996 zullen wij het niet maken, het waren toen tenslotte ook heel andere tijden: 'Het geluid van de jaren zeventig (Led Zeppelin) en dat van de jaren negentig (Metallica) stormen in hun songs vrolijk tegen elkaar op; in het midden van die hel bevindt zich een zanger met Jeff Buckley-allure.'

Hels klinkt Arid allang niet meer, Buckley is dood (en zijn muziek gedateerd, luister maar eens terug naar zijn zotgeprezen 'Grace') en 'saai' is vandaag het Arid-codewoord. De vooruitgestuurde singles 'Words' (voorjaar 2007) en 'Why Do You Run' gaven het al aan, en de rest van het aanbod op 'All Things Come in Waves' bevestigt dat vermoeden: de nieuwe cd is gewoon een doorslag van de twee vorige. En dus: overbodig. Wie Arid ooit graag gehoord heeft, hoeft niet af te haken - er is nog plaats naast Mika - maar wij? Wij fronsen diep & zuchten navenant.

N.N., Arid - All Things Come in Waves. Humo the wild site, 2008-01-26, 2008 (www.humo.be)

Het gaat goed met Arid

In januari en februari trekt Arid door Vlaanderen, Wallonië en Luxemburg met de afsluitende "All things come in waves" theatertour waarbij ze in de mooiste theaters zullen spelen. De première van deze tournee op 15/01/09 in Ancienne Belgique te Brussel is nu uitverkocht. Ook in Beveren en Evergem zijn de concerten reeds uitverkocht..

Van het laatste album "All things come in waves" is er nu een vierde en laatste single uit, "If You Go". Morgen, vrijdag 14 november, brengt Arid "If you go" live in "Peter Live" op Eén. De clip kan je nu alvast bekijken op Youtube. Ook in Frankrijk is er grote interesse in Arid. De laatste cd "All things come in waves" wordt er op 12/01/09 voorgesteld in het Nouveau Casino in Parijs en Arid verwacht een release van dit album in Frankrijk in het voorjaar van 2009.

A.A., Het gaat goed met Arid, Nieuws.be, 2008-11-13, 2008, (www.nieuw.be)

Nieuwe tournee Arid start in AB
Donderdag 13 November 2008
De Belgische rockgroep Arid trekt in januari en februari opnieuw op tournee door België en Luxemburg met de theatertour "All things come in waves". De kick-off van de theatertournee wordt gegeven op 15 januari in de Brusselse AB. De première is echter nu al uitverkocht, alsook de concerten in Beveren en Evergem. Arid heeft met "If you go" een vierde en laatste single uitgebracht uit het laatste album. Arid staat ook voor de doorbraak in Frankrijk, want in het voorjaar is de release van "All things come in waves" gepland bij onze zuiderburen. Het album wordt op 12 januari voorgesteld in Nouveau Casino in Parijs.

A.A., Nieuwe tournee Arid start in AP, Skynet, 2008-11-13, 2008, (www.skynet.be)

Arid toert met Counting Crows

BRUSSEL -- Het Amerikaanse Counting Crows neemt de Vlaamse rockgroep Arid als voorprogramma mee op tournee door Europa. Het gaat om 28 shows tussen 16 februari en 3 april.

De tournee loopt onder meer langs Engeland, Nederland, Duitsland, Ierland, Oostenrijk, Zwitserland, Italië en Scandinavië. De zalen waarin Arid terechtkomt, hebben een capaciteit van 1.200 tot 3.500 man. Zo staat Arid onder meer ook in de fraaie Londense Royal Albert Hall.

Arid komt niet mee met de Counting Crows als die op 5 maart in de Brielpoort in Deinze staan, omdat Jasper Steverlinck en co. op vrijdag 10 maart een eigen concert spelen in de AB, Brussel.

A.A., Nieuwe tournee Arid start in AP, De Standaard online, 2000-01-26, 2000, (www.standaard.be)

05-02-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Ik ken de muziek van Arid al een lange tijd aangezien hun nummers vaak werden gespeeld op stubru. Het was toen niet echt mijn genre van muziek, maar naarmate ik ouder werd kon ik hun werk wel appreciëren. Maar de band heeft zo’n 6 jaar stilgezeten en ik denk dat er wel wat nieuwigheden in hun werk zullen zitten. Ik ben benieuwd naar wat ik van de voorstelling van morgen zal vinden, hopelijk valt het goed mee en zal ik misschien in de toekomst nogmaals naar concerten van hen gaan kijken.

05-02-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Mijn eerste gedacht bij de titel was dat het zou gaan over ondernemers op economisch vlak maar het theaterstuk gaat echter over de terugkomst van een nicht uit het buitenland. Twee broers vragen zich nu af of het hun plicht is haar terug op te nemen in de familie. De kennismaking verloopt echter niet zo vlot en ze dreigt de broers een spirituele dimensie aan hun leven te geven. Dit alles geeft toch een mysterieus kantje aan heel het verhaal. Deze verhaallijn heeft me wel heel nieuwsgierig gemaakt en ik kijk er al naar uit om te ontdekken hoe het gaat aflopen. Ook de toch wel niet onbekende acteurs die het stuk spelen zijn op zich al een goede reden om naar de voorstelling te gaan kijken.

eerste indruk:
Ik heb nog nooit van De Ondernemers gehoord. Toen ik even naar hen googlede, viel me meteen op dat ik de vrouw en één van de mannen ken. De vrouw, Mieke Bouve, is geboren te Sint-Niklaas en speelde al vele rollen in soaps op tv. Ik ken ze vooral van in Familie, daar speelt ze Commissaris De Vos. De man links ken ik ook uit Witse en uit Thuis. Ik vind hen beide zeer goede acteurs en kijk nu zeker uit naar het theaterstuk. Het theaterstuk zou gaan over een nicht die jarenlang in het buitenland heeft gewoond. Haar broers gingen daar toch vanuit. Maar opeens duikt ze terug opnieuw op en de mannen vragen zicht af of het hun plicht is om haar weer in de schoot van de familie op te nemen. De hernieuwingen zouden zeer woelig verlopen. Ze probeert aan de mannen hun leven een nieuwe spirituele dimensie te geven en daar waren de mannen helemaal niet op voorbereid…Ik kijk eigenlijk enorm uit om het stuk te zien. Maar ik besef ook wel dat dat is omdat er BV’s in meespelen. En dat is misschien het jammere bij de jeugd, dat zij enkel geïnteresseerd zijn als ze de spelers kennen.

verslag:
De inleiding werd verteld door Bob De Moor zelf. Hij vertelde kort waarover het stuk gaat en over Jo
Van Damme, diegene die het stuk geschreven heeft. Hij schonk het publiek ook de mogelijkheid tot vragen stellen. Er waren maar enkele mensen die vragen hadden en de rest zat vol ongeduld te wachten om naar de schouwburg te gaan.
De zaal zat bijna volledig vol met eerder oudere mensen. Maar hier en daar zaten ook jongeren. Bob De Moor had ons ‘gewaarschuwd’ dat het stuk in het Gentse dialect gespeeld zou worden, maar dit maakte het dubbel zo aangenaam en grappig. Ik heb het gevoel dat als het niet in het Gents zou geweest zijn, dat ik het dan helemaal niet zo goed gevonden zou hebben.
Het stuk was zeer lachwekkend, vooral Daan Hugaert deed het publiek lachen. Ook Mieke Bouve was zeer verrassend lachwekkend in totale tegenstelling tot haar rol in ‘Familie’. Het meest lachwekkende was de verslaafdheid van Tony (Daan Hugaert) aan Activia, het bekende yoghurtmerk dat de darmflora regelt. Het vormde zowat de rode draad door het verhaal.
Het stuk speelde zich vooral af centraal op het podium in een rode sofa.
Ik kan het stuk echt aan iedereen aanraden. Het was een zeer humoristisch toneelstuk iets wat ik helemaal niet verwacht had. Soms waren er woorden die ik niet verstond omdat ze typisch Gents waren, maar dat stoorde helemaal niet. Het was echt een aangenaam toneelstuk met een zeer verrassend einde. Als er in CC Ter Vesten ooit nog eens een toneel gespeeld word door VZW Twijfel met Daan Hugaert en co, zal ik er zeker zijn. Een echte aanrader!!!

Lieselot Gamish, 17 jaar.

30-01-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

Kunstbende

De kunstwedstrijd met voorrondes in elke Vlaamse provincie en een grote finale in mei. Nooit van gehoord?
alle info op www.kunstbende.be

Ben je tussen de 13 en 19 jaar? Lanceer jezelf dan in de wereld van de kunst door deze wedstrijd! Kunstbende zet je creativiteit op scherp. Meer dan 23 000 deelnemers gingen je al voor. Bevlogen. Nooit alleen.

Maak je keuze uit een of meerdere categorieën en laat zien wat je kan! Dans, muziek, performance, txt, txt on stage, fotografie, video, ontwerpen, mode of DJ. Heb je hét in de vingers? Dan is Kunstbende jouw ding. Gewoon meedoen aan een voorronde in jouw buurt, vingers crossed en hup naar de finale. Kunstbende is één grote snelweg richting groot publiek. De groupies krijg je er gratis bij! Schrijf nu in via de website. Want vol is vol.

De voorronde voor Oost -Vlaanderen is in Lokeren op zondag 22 februari 2009.
Inschrijven (vóór 4 februari) via www.kunstbende.be of JES Gent 09 233 88 05

08-01-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

onze beste wensen voor een mooi cultureel jaar

01-01-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Het was mijn eigen keuze om naar deze toneelvoorstelling te gaan kijken, omdat de titel mij wel aansprak. De beide namen echter, zowel de toneelgroep als de naam van de voorstelling, kwamen mij totaal onbekend voor. Ik was dan ook tamelijk verrast toen ik de gegevens intypte in google, en er een overvloed aan links kwam aanspoelen, in plaats van het verwachtte kleine resultaat. Het kwam mij eerst ook voor dat het een muziekvoorstelling ging worden, maar na een beetje dieper te graven in de artikels, werd het concept van het toneel mij snel duidelijk. De grote verhaallijnen lijken mij zeker boeiend als idee voor een toneelvoorstelling. Zeker de afwisseling tussen muziek en toneel, al is de muziekstijl niet echt mijn genre, kan volgens mij wel op bijval rekenen. Wederom een voorstelling om naar uit te kijken dus!

verslag:
Wat op het eerste gezicht een aangename voorstelling leek te worden, wegens het interessante concept, draaide uit op een serieuze afknapper. De toneelvoorstelling bevatte weinig tot geen inhoud, en de acteerprestaties lieten ook de wensen over. De voorstelling ging bijzonder traag vooruit, en ook de muziek en korte films die af en toe werden getoond leken nergens op, ze werkten zelfs choquerend. Er waren nog wel een aantal komische elementen in de voorstelling, maar deze worden sterk teniet gedaan in vergelijking met de slechte, ergerlijke elementen. Het was dan ook meer dan begrijpelijk dat er mensen na een half uur toneel al doorgingen. Indien ik deze voorstelling niet voor school had moeten zien, had ik zeker hetzelfde gedaan.

Joris, 17 jaar

28-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Ik had nog nooit van Theater Zuidpool of van het toneelstuk "Cockfish" gehoord, maar toen ik de flyer zag, sprak deze mij wel aan. Het leek wel een strooibriefje voor een of ander metalfestival en dan naam "Cockfish" die wel zeer veel weg had van een groep van het hardere genre. Toen ik nadien ook nog de inhoud kort las op de site van Theater Zuidpool zag ik het wel zitten. Het toneel gaat over een fictieve heavy-metal band genaamd "Cockfish". Deze was vroeger wel bekend maar was in verval geraakt. Ik denk dat het wel een komisch en boeiend toneel zal zijn. Ik hoop de goede keuze gemaakt te hebben.

verslag:
Joris en ik zijn op 28 november naar de voorstelling "Cockfish" van theater Zuidpool gaan kijken. Ik wist helemaal niet wat we ervan te moesten verwachten want ik had er nog nooit van gehoord. Wel had ik al enkele recensies gelezen die zeiden dat het ofwel heel goed was, ofwel iets minder. Toen ik zag dat er wel wat volk kwam opdagen moest het wel een goed toneel zijn. De voorstelling vond ik toch ondanks mijn verwachtingen iets minder. Het was een vrij abstract toneel waar ik niet direct een bepaalde verhaallijn in vond. Er was 1 vrouw die zowel in het Duits als in het Engels vragen stelde aan de 4 mannelijke leden op een bureaustoel van de metalband "Cockfish". Wat dan wel weer grappig was, was dat ze de vragen over de meest banale onderwerpen stelde in beide talen maar er wel veel haar op de taal stond. Ook vond ik dat er te weinig actie was op het podium, en als er dan toch actie was, was deze veel te bruut. Zeer typerend voor het muziekgenre dat "Cockfish". Zo gingen ze bijvoorbeeld motorrijden op hun bureaustoel tijdens een donderstorm, of gaven ze een concert maar zonder instrumenten. Ze gebruikten hierbij enkel hun stem als geluidsbron. Al bij al vond ik het een vrij goed toneelstuk maar ik zou er niet voor kiezen om het te gaan zien voor het plezier.

Elias, 17 jaar

28-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

25-11-2008 om 17:11 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

24-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Volgens mij kennen we Milow allemaal. Ik ben dan ook gek van zijn liedjes zoals ‘You don’t know’ en ‘Ayo Technology’. Ik was dan ook in de wolken toen ik te horen kreeg dat ik naar Milow mocht. Want alle meisjes hadden hem als eerste keuze opgegeven, logisch natuurlijk. Op de radio draaien ze zijn cover van Ayo Technology zeer vaak. Velen vinden zijn versie beter dan de oorspronkelijke, ook ik deel die mening. De liedjes die ik ken van hem, zijn deze die af en toe op de radio gedraaid worden, verder reikt mijn kennis over zijn nummers niet. Ik ben zeer benieuwd om meer van zijn zachte, warme stem te horen.

verslag:
Bij gebrek aan plaats, het optreden was volledig uitverkocht, zaten we op een soort balkon waarvan er langs links en rechts in de zaal één is. We konden nu dus alles van op een hoogte waarnemen. Ook het podium konden Ninia en ik zeer goed zien.
We zaten er helemaal alleen en we mochten niet te veel lawaai maken omdat de mensen in de zaal dat zeer goed konden horen.Er was een voorprogramma door Sela Sue voorzien. Een doordeweeks meisje met een zeer eigen en speciale stem. Zij bracht enkele van haar eigen nummers, die je achteraf ook kon kopen. Tijdens het voorprogramma riep ze iemand op het podium. Ze zei dat het iemand uit haar omgeving was die in zijn leven nog niets had verwezenlijkt. Ze zongen samen een duet. Op het einde van de show van Milow, bleek dat het gewoon Milow was met een pet op. Het optreden van Milow was adembenemend. Hij bewees dat eenvoud weldegelijk siert. Hij was vergezeld door een fantastische backingvocale, Nina Babette. Ook een contrabassist, een drummer, een keyboardspeler en een bassist. Hij speelde zelf ook met zijn akoestische gitaar. Maar zoals zo velen weten is dat Milow niet alleen Jonathan Vandenbroeck is, maar Jonathan én zijn gitaar. Hij heeft ongeveer twee uur gezongen en heeft geen minuut verveeld. Het werd pas compleet toen hij zijn muzikanten beter wou voorstellen door in het midden van het publiek te gaan spelen. Hij deed dat door, samen met zijn muzikanten en hun instrumenten, op een lege plek tussen het publiek te gaan staan rond één microfoon. Het gaf een zeer rustgevend en emotioneel gevoel. Het feit dat hij zijn warme liedjes zo dicht bij het publiek en zo eenvoudig kan brengen getuigt toch van talent. Achteraf kregen we ook de eer met Milow een interview af te nemen. Hij had het zo druk dat het tussen het signeren door moest. Hij antwoordde zeer gewillig op de vragen en was zeer vriendelijk. Hier de vragen met Milow’s antwoorden.

• Hoe kom je aan de artiestennaam, Milow?
  Het was in de herfst van 2003 dat ik echt een artiestennaam kon gebruiken. Ik wilde een naam die eenvoudig was, niet te lang en internationaal klinkt.

• Had je 10 jaar geleden durven denken dat je staat waar je nu staat?
  Durven denken niet, hopen wel.

• In Donna’s Top 5000 sta je met twee nummers in de top honderd? Wat doet dat met je?
  Ik vind dat zeer tof en het geeft me voldoening. Maar het is redelijk normaal dat recente nummers eventjes hoog in zo’n top staan, maar er na een aantal jaar weer uit zijn. Het zal mij véél meer doen, als mijn liedjes er binnen tien jaar nog instaan.

• Wat vind je het leukste aan een optreden?
  Het optreden in zijn geheel. Alles geven, volledig losgaan met mijn muzikanten.

Lieselot, 17 jaar

24-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

verslag:
De optredens waren tof en leuk om te zien. Ik heb Lady Linn gezien, zij is nogal aan de kleine kant en toen ik haar stem hoorde was het zo van wow is zij dat? Zo een "klein" iemand en zo’n stem. Geweldig gewoon. Vitalski vond ik minder goed en ik ben dan naar de optreden van Han Solo gegaan. De manier waarop hij vertelde was speciaal. Hij stond er eigenlijk te roepen maar het was echt de moeite waard. Ik heb echt super veel gelachen. Xander Derijcke was ook leuk, veel gelachen.
Ik heb Han solo, Xander Derijcke en Vitalski aangesproken. En ik vond dat Han Solo het meest sympathieke overkwam. Tijdens onze interview met hem heeft hij redelijk veel verteld. Xander had niet zoveel tijd voor ons, hij moest direct na zijn optreden weg. Maar toch hebben we hem mogen interviewen. Hij antwoordde zeer kort op de vraagjes. En Vitalski kwam een beetje verward over. 
Gewoon zo verder blijven doen. Het was echt tof.

Alicia Nelis

24-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Het ziet er heel tof uit. Er wordt gebruik gemaakt van verschillende aspecten, zoals: muziek, humor, trucs, theater. Alles wat je maar kunt bedenken komt hier aan bod. Ik denk dat het heel goede artiesten zijn want ze hebben al een aantal prijzen gewonnen. Ze beschrijven in de artikels dat het een origineel spektakel is, dus ik veronderstel dat dat een zeer goede voorstelling is. Ze betrekken het publiek er ook bij heb ik in bovenstaande artikels gelezen, door interactie met het publiek, kan je het publiek ook meesleuren waardoor het veel leuker wordt voor de toeschouwers.
Ik vind het wel een beetje raar, het lijkt alsof het 2 totaal verschillende voorstellingen zijn. Het zijn totaal verschillende onderwerpen. Ik vind ook nergens iets terug dat die 2 iets met elkaar te maken hebben. Op verschillende sites geven culturele centrums deze voorstellingen apart. Dus misschien zijn dit 2 voorstellingen in een. Maar ik denk dat het zeker de moeite waard zal zijn.

verslag:
Het was heel tof. De voorstelling bestond uit 2 delen. Het eerste deel was met Luc Apers. Hij zorgde voor een voorstelling vol met magie en humor. Hij steekt er een verhaal in waardoor hij de mensen meekrijgt in de zaal. Hij deed kaartentrucs aan de hand van een verhaal. Hij haalde iemand uit het publiek, die dan ook van alles moest doen op het podium. Soms mislukken zijn kaartentrucs maar hij is niet bang om af te gaan. Mislukken hoort er nu eenmaal bij. Zelf snapt hij ook niet alle trucs, maar hij wil die ook niet snappen dat is juist het leuke eraan. Het was soms echt raar hoe hij al deze trucs deed, het was echt indrukwekkend. Je wilt weten hoe deze in elkaar zitten en dan denk je dat je het weet maar dan doet hij er nog een truc bovenop waardoor je weer helemaal opnieuw moet beginnen nadenken hoe die truc nu eigenlijk in elkaar zou kunnen zitten.
Het tweede deel was met Angel Ramos Sanchez. Hij is een Waalse Spanjaard. Een zanger komt niet opdagen en hij moet de tijd vullen tot die zanger zou komen. Hij zegt alles in het Spaans, maar gebruikt dit op een manier zodat iedereen dit kan verstaan ook als je geen Spaans kunt, zelfs kleine kinderen konden met de voorstelling lachen. Zo krijgt hij overal contact met de mensen. Dit is zeer komisch. Hij betrekt de mensen uit het publiek erbij. Hij zorgt voor interactie. Bv: Hij haalde 3 mensen ui de zaal die dan Tarzan, Jane en een gorilla moesten naspelen. Hij probeerde Nederlands te spreken maar hij zegt het op een grappige manier waardoor heel de zaal weer plat van het lachen ligt. Ook door flauwe trucjes die iedereen doorheeft wordt toch om gelachen. Gewoon al omdat hij dit zo grappig kan overbrengen en doordat hij de hele tijd gekke bekken trekt waar hij dus zeer goed in is.

interview:
Angel Ramos Sanchez:

1. Pourquoi vous avez vous basé sur la pièce ‘En attendant Godot’ de Sammuel Becket? Vous aimez cette pièce ?
   Ik heb mij hier niet op geïnspireerd. Ik heb dit lang geleden gezien. Ik vond het goed.

2. Pourquoi la représentation est en espagnol et pas en français vu que vous avez beaucoup des représentations en France et en Belgique?
   Niemand heeft een probleem om deze taal te verstaan. Zo krijg je contact met je publiek.

3. Pourquoi vous avez choisi pour devenir comédien?
   Het beviel mij. Ik wou dit altijd al doen. Toen ik vroeger naar het circus ging zag ik die clowns en toen dacht ik dit wil ik ook doen.

Luc Apers:

1. Is er ooit al eens een truc mislukt tijdens een voorstelling?
   Ja maar mislukken is een deel van het leven. Je mag geen schrik hebben om af te gaan.

2. Vanwaar de combinatie theater humor en magie?
   Magie op zich werkt niet. Maar magie en humor samen om een uur te vullen werkt ook niet daarom moet je ervoor zorgen dat er een verhaal in zit.

3. Als je zelf naar een goochelvoorstelling gaat, heb je dan sommige trucs door?
   Ik wil ze niet doorhebben. Het is leuker dat je ze niet begrijpt. Maar als ik ze dan toch wil begrijpen ga ik er wel info over vragen. Maar ik zal ze nooit kopiëren.

22-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

1. Wat was de leukste taak die je hebt mogen doen?
   Ik stond de hele avond stand-by voor als er iets mis moest lopen. Ik vond dit zeer leuk omdat ik zo al mijn klasgenootjes wel ben tegengekomen en iedereen kon helpen die extra hulp nodig had, of per toeval even alleen stond. Ook heb ik de bonnetjes naar de artiesten mogen brengen, wat een hele ervaring was omdat ze dan niet zo anders lijken dan ons. Als je ze ziet op een podium voel je dat ze ‘hoger’ staan als jij, maar vanaf je naast ze staat besef je dat het evengoed normale mensen zijn die gewoon geluk hebben dat ze over een talent beschikken dat ze kunnen tonen aan anderen.

2. Wat was het tofste moment van de avond?
   Het leukste moment van de avond was dat ik naar Vitalski heb kunnen kijken. Ik kende hem hiervoor enkel bij naam, maar had hem nog nooit bezig gezien. Het was een hele verassing. Ik heb gelachen en er enorm van genoten samen met enkele klasgenootjes wat een leuk gevoel gaf. Nu zie je hen (bijna) allemaal eens buiten de schooluren en dat geeft toch wel een speciaal gevoel.

3. Wat heb je als negatief ervaren en vertel waarom?
   De fanfare vond ik eerder negatief aangezien ze te luid waren waardoor andere acts werden overstemd. Ook vond ik het jammer dat bij sommigen (bijvoorbeeld aan de kassa) niet iemand stond van Ter Vesten zelf. Omdat je aan de kassa moet blijven tot een bepaald uur kregen deze mensen minder de kans om optredens te gaan bekijken in tegenstelling tot bijvoorbeeld stewards. Zij konden mee in de zaal gaan nadat het volk binnenwam. Dit is grotendeels ons eigen keuze geweest, maar toch had dit anders gemogen.

4. Welke artiest(en) heeft (hebben) een onvergetelijke indruk gemaakt?
   Dit kan zowel een positieve als een negatieve indruk zijn. Beschrijf je indrukken.
   De schilders in de hal, Maarten de Laere en Sara, waren zeer vriendelijk en behandelden ons met respect en deden een gezellig babbeltje. Ook Stefaan Martens, van wie Lynn en Elias een interview afnamen, had zeer veel interesse voor ons als ambassadeurs. Het leek alsof ze spontaan naar ons kwamen en een babbeltje wilden doen i.p.v. dat wij hen vroegen of we een interview mochten afnemen en dat was toch wel leuk.
   
   De fanfare heeft dus een minder goede indruk achtergelaten. Niet omdat ze niet sympathiek of … waren, maar eigenlijk louter op het gevoel dat ik had toen ik in de zaal zat bij Vitalski. De deur ging open en ik verstond Vitalski amper nog. Dit is niet de schuld van de fanfare, maar op die moment waren zij de boosdoeners.

5. Je kreeg een rondleiding achter de schermen van het cultuurcentrum Ter Vesten en je hebt deelgenomen als vrijwillige medewerker aan Tournée Générale. Welke invloed heeft het bezoek en je medewerking op 15/11 nu op je manier van denken over een cultureel evenement?
   Ik vond het leuk dat we konden helpen en ook de kans kregen om een deel uit te maken van die hele organisatie. Ook was het leuk om de verantwoordelijkheid te nemen, zodat alles goed verliep. Ik had echter wel onmiddellijk het gevoel van ‘oh nee, allemaal volwassenen’. Hierdoor besefte ik dat als het Cultuurcentrum jongeren wil lokken en wil aanspreken om meer over cultuur te weten te komen, dat ze nog een lange weg te gaan hebben. Ook zouden ze iets meer hun best kunnen doen om het aantrekkelijker te maken voor jongeren.

   Ik had ook wel een goed gevoel omdat we dankzij de rondleiding waarschijnlijk meer wisten over de zaal, het concept en de organisatie die ermee gepaard ging.

6. Mocht je Tournée Générale opnieuw meemaken … a) Wat zou jij als organisator anders doen? b) Wat zou je zeker behouden?
   Om te beginnen zou ik de fanfare een andere locatie geven om te spelen, want dit was wel storend. Een kleine snack voor tussen de optredens door voor het publiek zou ook wel aangenaam zijn. Desnoods een kleine hamburgerstand of zoiets is altijd wel aangenaam, vooral als je al vanaf het begin aanwezig bent en geen ‘hele menu’ wil bestellen in het cultuurcafé.
   Ik zou zeker voor een volgende editie van Tournée Générale dezelfde artiesten behouden, maar telkens met 1 of 2 artiesten uitbreiden zodat Tournée Générale een groot succes kan worden in de toekomst. Ik zou wel meer ‘bekende namen’ voor jongeren uitnodigen zodat, zoals de bedoeling is van onze medewerking, er meer jonge mensen geprikkeld worden zodat ook zij naar zulke festiviteiten komen. Dit zou bijvoorbeeld bereikt kunnen worden om een ‘volwassenen gebied’ en een ‘jongeren gebied’ af te lijnen in het begin en zo die beide doen versmelten en alle artiesten door elkaar zetten, waardoor de jongeren ook andere artiesten te zien krijgen dan ze gewoon zijn en andersom.

7. Geef een slotbeschouwing over je gevoel als cultuurambassadeur?
   Ik vind het wel leuk om deze titel te hebben en om een zeg te hebben in de organisatie van het Cultuurcentrum, maar ik heb niet echt het gevoel dat we een grote invloed hebben en dat we stilaan het doel bereiken dat we wilden. Er is nog een lange weg te gaan, maar ik heb gewoon niet het gevoel dat er iets verandert.

22-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

1. Het leukste dat ik mocht doen was toch wel aan de inkom van de schouwburg staan om de mensen binnen en buiten te laten. Het leuke was dat eenmaal de mensen binnen waren je zelf ook nog kon genieten van de voorstelling die toen bezig was. Zo heb ik de voorstelling van Lady Linn and her Magnificent Seven kunnen bijwonen.

2. Het tofste vond ik toen ik met Maarten Delaere en zijn vrouwelijke collega aan het praten was over graffiti en straatkunst dat plots ook Stefan Martens gezellig mee kwam babbelen over de verschillen in beide hun soorten kunst ondanks ze allebei wel beeldend kunstenaar waren dat hun werken zeer sterk verschilden.

3. Negatief niet direct, maar wel nogal irritant was de Ca Va Fanfare die volgens mij veel te luid speelde en dat dit zelfs te horen was tot in de schouwburg.

4. Ik vond Vitalski nogal arrogant over komen toen hij tegen Maarten Delaere zei dat zijn portret niet zo goed was. Dit vond ik er wel wat over want het is volgens mij nog altijd Maarten zijn schilderij en Vitalski kan hier niets op zeggen.

5. Ik had altijd het beeld van een culturele activiteit dat dit een bijeenkomst was van oude en veel te serieuze mensen maar dit is net niet waar. Ik heb gisteren mensen van alle leeftijden daar gezien, van jong tot mensen ouder dan 65.

6.a) Ik een meer rustigere achtergrond muziek gebruiken voor tussen de voorstellingen want de fanfare was nogal luid en onrustig. Het bracht wel wat    sfeer maar het kwam niet echt goed over. Ook zou ik het kopen van tickets en de plaatsvoor de bandjes aan te doen op 1 zelfde plaats laten doorgaan zodat dat iets efficiënter zou werken.

b) Ik zou zeker de verschillende soorten kunst behouden. Er was daar voor ieder wat wils, zowel voor schilderliefhebbers als fans van muziek of comedy. In dat opzicht vond ik Tounée Général echt wel geslaagd.

7. Ik vond het leuk te helpen op zo’n groot evenement en zo leer je ook enkele artiesten persoonlijk kennen. Mocht Tine het ons nog eens vragen om mee te helpen zou ik maar al te graag wat tijd ervoor vrijmaken. Ook vind ik het super dat we zo naar toneel gaan kijken aangezien ik dat nooit doe is het wel eens leuk om verrast te worden door iets waar je nog nooit van hebt gehoord.

22-11-2008 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten