eerste indruk: 
De Tijd speelt op 30 april het theaterstuk: “Schitterend gebrek” in Ter Vesten. De titel klonk bekend in de oren, dit doordat we tijdens de lessen Nederlands al eens een fragment hadden gelezen uit het gelijknamige boek van Arthur Japin. Het theaterstuk is hier dan ook op gebaseerd. Wanneer ik de korte inhoud las op de site, was ik wel al wat verward. Ik hoop dat ik ga kunnen volgen tijdens de voorstelling. Blijkbaar is het stuk ook een beetje naar de vorm van de film “Back to the Future”. Hier gaat een personage terug in de tijd en dit lijkt ook het geval te zijn in het toneel.

verslag:
Na de voorstelling vertelde de regisseur ons: “Ik hoop dat de mensen anders buitenkomen dan dat ze binnen gegaan zijn na deze voorstelling”. Ik knikte toen, maar voelde me niet zo heel anders.
Bij het binnenkomen stonden de actrices op het podium in een pracht van een decor. Blauwe spiegeltjes hingen te schitteren boven een houten vloer waar de meisjes steeds op bleven. Ze liepen er mysterieus rond in een kleedje en op blote voeten. Het spel begon en al meteen had ik mijn favoriet, “de blonde”. Deze bleek Suzanne Grotenhuis te zijn. Haar tegenspeelster was Rosa Vandervorst. Rosa was de knapste maar haar stem trok me minder aan dan die van Suzanne. Wie nu het beste kan acteren weten we niet. Ze vertelden het verhaal van Casanova en Lucia op een redelijk koele manier met weinig emotie. Ik kan wel geloven dat ze goed kunnen spelen, jammer dat dit niet tot uiting kwam in het toneelstuk.
Nadien had de regisseur er wel een uitleg voor. Theatergezelschap “De Tijd” is op zoek naar een andere manier van voorstellingen maken. Ze willen meer vertellen in plaats van te spelen en zo meer ruimte geven aan het publiek het zich op zijn eigen manier voor te stellen. Hierin slaagde hij inderdaad. Enkel was het zeer moeilijk om er als publiek bij te blijven. Na een tijd werd het echt wel te eentonig. De actrices liepen rond en stopten af en toe om te vertellen. Het verhaal werd verteld door middel van flashbacks. Op zich had ik het niet moeilijk om te volgen, dit misschien door de inleiding, die wel zeer duidelijk was. Hier werd het verhaal al verteld, het meisje die de inleiding deed was zeer enthousiast over het stuk. Hierdoor was ik misschien nog wel meer teleurgesteld want ik bleef wat op mijn honger zitten.
Het gesprek nadien met de actrices vond ik wel heel leuk. Wat ook heel speciaal was, was dat Suzanne uit Nederland komt maar iedereen in de zaal dacht dat ze uit België kwam, dit omdat haar Nederlands accent totaal niet te horen was. Rosa en Suzanne waren heel spontaan en kwamen vlot over. Ik denk dat ze veel meer in huis hebben dan dat het publiek gezien heeft. De regisseur vertelde wel dat we ze in de toekomst nog veel zullen zien, hopelijk kunnen ze zich dan ook wat meer bewijzen!
Schitterend gebrek was dus niet zo schitterend dan ik had verwacht. Het verhaal op zich was zeer mooi en aangrijpend, jammer dat het niet zo werd overgebracht.

30-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Ik heb verschillende recensies gelezen over deze opvoering van de Tijd. Ze hebben allemaal een andere visie op de theaterproductie van 'Een schitterend gebrek'. Een Nederlandse versie sprak niet vol lof over het stuk, maar vond het ook niet slecht. Terwijl andere artikels het dan weer een veelbelovende voorstelling vonden. Maar wat overal wel uit bleek is dat heet theaterstuk niet helemaal is zoals het verhaal in het boek. Het hoofdpersonage Lucia wordt in het theaterstuk op twee manieren voorgesteld: in haar jeugd en in de toekomst. Er zit humor in, terwijl de roman helemaal niet humoristisch bedoeld is. Door de verschillende commentaar vind ik het moeilijk om te weten wat ik ervan moet verwachten. Maar ik denk niet dat het slecht zal zijn, omdat het boek al heel mooi is. Ook al is het stuk niet helemaal volgens het boek.

verslag:
Voor de voorstelling kregen we eerst een inleiding op het toneelstuk. Er werd verteld over het boek van Arthur Japin en er  werden enkele passages voorgelezen. Spijtig dat het meisje die voor de inleiding zorgde  zenuwachtig was, want dat gaf al minder kracht aan haar veelbelovende commentaar op het stuk.
Met deze inleiding wou men verduidelijken waarvoor  ‘het schitterend gebrek’ juist staat. Op een dag ontmoet Lucia Giacomo Casanova. Hij logeert in het huis van Lucia’s ouders. Casanova is helemaal in de ban van haar. Lucia is het perfecte meisje: ze is mooi, gehoorzaam, gelovig. Maar er is één probleem: ze is té jong (14 jaar). Het schitterend gebrek is dus haar jeugdige leeftijd. De tijd zal haar gebrek vervagen. Dat zijn de woorden van Casanova die Lucia belooft de volgende lente terug te komen en haar te trouwen. Vanaf deze passage pikt De Tijd de draad op. Twee jonge actrices (Rosa Vandervorst en Suzanne Grotenhuis) speelden samen Lucia: de jonge Lucia en de Lucia in het heden (1758). Beide actrices wisselden onderling tussen de twee Lucias. De voorstelling was enkel gebaseerd op taal en dialoog. Dat was ook de bedoeling van de regisseurs: “In het boek van Arthur Japin zijn veel denkende teksten. Dat maakt alles dramatischer. Je kan alles wat zich afspeelt voor je zien en je moet mee denken. In het stuk zijn er dus ook veel denkpassages.” Omdat er zoveel tekst was, dwaalde je gedachten wel eens even weg, maar tegelijkertijd was het dan ook weer een prestatie van de actrices om ten eerste zoveel tekst vanbuiten te kennen en daarnaast bij elke zin er de juiste emotie en intonatie in te leggen. Je kon bij de voorstelling een heel verhaal in je hoofd laten afspelen net zoals je dat hebt wanneer je een boek leest. Het decor was mooi gekozen: blauwe glas-in-lood-raampjes die de voile van Lucia voorstelde en het speelvlak was een donkeren houten vloer. De voorstelling heeft me toch nieuwsgierig gemaakt naar het boek  en ik hoop dat het me even goed zal bevallen als de voorstelling.

Sanne Tibos, 17 jaar

30-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Vrijdag gaan we naar het theaterstuk Laat op de avond na een korte wandeling kijken. Na een beetje leeswerk weet ik dat het stuk vooral over communicatie gaat. Deze communicatie vindt plaats tussen twee goede vrienden, de ene is een opkomende abstracte kunstenaar, de andere een kunstcriticus. Ze praten veel met elkaar, over elkaar, maar vooral naast elkaar. Ik neem aan dat dit is omdat men elkaar niet wil kwetsen. Mijn verwachtingen voor dit stuk zijn dus niet speciaal hoog gespannen, maar ook niet laag. Ik hoop wel dat er meer is als enkel dialoog, want anders gaat het misschien wat eenzijdig worden. Ook hoop ik dat als er dan enkel dialoog is, er toch een humoristische noot is. Dat zou de eenzijdigheid wat verminderen. Ik ben benieuwd wat de twee hoofdrolspelers gaan brengen.

verslag:
Laat op de avond na een korte wandeling. Een titel waardoor je eigenlijk niks meer over het stuk weet. Gelukkig wist ik al over wat het ging gaan toen ik in de zaal zat. De twee acteurs, Erik en Lieven, komen op het podium, beiden raar gekleed en met vuile voeten, en beginnen tegen elkaar te praten. Deze zin vertelt eigenlijk al heel het stuk, want zoals ik al vreesde waren het gewoon twee mannen die heel de tijd tegen elkaar praatten. Gelukkig waren er ook nog twee vrouwen, de echtgenotes van Erik en Lieven, en was er een beetje variatie, hoewel de vrouwen ook gewoon maar met elkaar en met de mannen praatten. Dus zoals ik al zei, vond ik dat er veel te veel dialoog was. Bovendien vond ik de dialoog ook niet zo goed, er was veel te veel herhaling. Wat ik wel goed vond, was de manier waarop duidelijk werd dat de vrouwen zich helemaal niet goed voelen bij de mannen, en omgekeerd. De vrouwen waren dan aan het praten over de mannen, die eigenlijk maar twee meter naast de vrouwen zaten, maar zij zaten dan in een ander deel van het huis. Een ander pluspunt was de vlotheid, en de inside jokes. Zo verweefden de mannen probleemloos een 'goedenavond, gaat u zitten' in het dialoog, terwijl mensen te laat binnen kwamen. Ook de inside jokes vond ik wel goed, zo werd er op een gegeven moment gezegd: 'Stel u nu eens voor dat we dit gesprek op voorhand hadden ingeoefend' (gevolgd door een korte stilte). Dus al bij al vond ik het toneelstuk nog wel vrij goed, hoewel er veel herhaling was, waren de dialogen toch diepzinnig, en was er hier en daar een grappig moment.

17-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
De voortelling gaat volgens mij weer een sober werk zijn, met hier een daar wat humor tussen. Twee vrienden die na een lange tijd nog eens afspreken. Ze praten wat bij over van alles en nog wat. De twee mannen zijn allebei met kunst bezig, de ene is kunstenaar, de andere criticus. De kunst komt ook op het podium, dit kan je zien op de foto. Als ik de recensies lees, dan krijg ik de indruk dat het zware teksten gaan worden. Als deze dan gecombineerd worden met een vleugje humor en wat action painting, zal het wel een leuke voorstelling worden volgens mij.

verslag:
Theaterhuis de KOE zorgde voor een filosofisch en kunstig toneelstuk. Voor de voorstelling begon zag men rechts op podium vier mensen op een stoel zitten, met hun voeten in een emmer met modder. De lichten werden een klein beetje gedimd, zodat de acteurs onze gezichten nog juist konden zien van op het podium. Er lag een grote witte plastiek doek op de grond, met hier en daar wat bruine strepen. De twee mannen, Eric en Lieven, kwamen van hun stoel en probeerden het doek proper te maken. Met weinig succes. Eric en Lieven (gespeeld door Michael Vergauwen en Stefaan Van Brabandt), waren twee beste vrienden die elkaar al een tijd niet meer hadden gezien. Ze hadden samen met hun vrouwen nog eens afgesproken en kwamen net terug van een korte wandeling toen ze de vloer probeerde schoon te maken. Ze begonnen met elkaar te praten over de dingen des levens, over hun vriendschap, over het alles en het niets. Tijdens deze gesprekken deden ze niet alsof het publiek er niet was, maar zorgde voor enige interactie. Ze praten vooral over hun vriendschap, maar lijken niet echt naar elkaar te luisteren.  De vriendschap tussen de twee is niet meer zoals vroeger,  het is wat verwaterd en voelen zich iet wat ongemakkelijk bij elkaar, maar toch proberen ze hun krampachtig vast te houden aan de band van vroeger. De stiltes vullen ze op met herhalingen en filosofische leuzes. Eric en Lieven praten zeer open met elkaar, maar in zekere zin ook voorzichtig. Ze voelen elkaar niet meer zo aan als vroeger en willen elkaar niet kwetsen. Ze relativeren heel hun gesprek door de stelling “Alles is al eens gezegd, op eender welke manier of toon en met eender welke gebaren.”, maar ze voegen er iets belangrijks aan toe. Het is nog niet gezegd geweest door hun. En zo gaan hun gesprekken steeds verder. Onsamenhangend en zeer druk.
De twee andere personen, de partners van de mannen, kwamen in het midden van het stuk ook van hun stoel. Men had het seutje van de groep Els, gespeeld door Sofie Palmers, en de felle, schaars geklede dame Katrien, gespeeld door Marie Vinck. Nu gaat het gesprek eerder de kunstige richting op en niet meer de filosofische kant. Over de nieuwe keuken en de bril. De relatie tussen Els en Eric gaat niet meer zo goed, maar proberen dit niet te laten merken. Els wil ook liever gaan slapen en bedenkt allemaal smoesjes om toch maar te kunnen gaan slapen. Uiteindelijk blijft ze toch. Ze lucht haar hart bij Katrien over haar relatie. Eric doet ook hetzelfde bij Lieven. De vier samen proberen erna de schijn nog wat hoog te houden en praten over het werk en dergelijke. De jaloezie komt hier dan wat naar boven bij Lieven. Els praat over een goede vriend van Eric. Lieven voelt dat hij zijn vriend aan het verliezen is, door de komst van een ander. Het eindigt intiem tussen de twee mannen, nadat ze nog maar eens tegen elkaar zeiden dat ze elkaar graag zien.
De kijker kan zich goed inleven in de gesprekken, want het gaat over alledaagse dingen. Soms had ik het gevoel van: Oh ik ben toch niet de enige die dat doet. (Ik heb het hier bijvoorbeeld  over het stuk dat ze het over hun gesprekken met andere mensen hadden. Soms repeteren ze op voorhand wat ze allemaal kunnen zeggen.) Al bij al vond ik het geheel maar saai. Het stukje actie dat in de voorstelling kwam (Eric die rode wijn op het doek spatte), woog niet op tegen de lange (om een duur saaie) gesprekken. Als de voorstelling maar een uurtje had geduurd, zou ik er een beter gevoel over gehad hebben.
De acteerprestaties van de acteurs vond ik zeer goed. Het leek allemaal zeer spontaan. Natuurlijk waren het ook geen beginners op het podium. Vooral Marie Vinck vond ik goed. Zij was ook de bekendste persoon op het podium. Haar had ik al eerder gezien in onder andere De Kavijaks, Loft en De Smaak van De Keyser. Ook Stefaan Van Brabandt kwam me bekend voor. Hij heeft al veel kleine rolletjes gespeeld, maar of ik hem daar van ken weet ik niet.

17-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Vooraleer ik een eerste indruk kon neerpennen had ik uiteraard enkele achtergrondgegevens nodig. Eenmaal gegoogled te hebben had ik een duidelijker beeld van het stuk. Met vuur spelen is een stuk over een oude familievriend die op bezoek komt bij de familie die hij een jaar voordien, plots en zonder afscheid te nemen, heeft verlaten. Er is tevens sprake van een driehoeksrelatie binnen het stuk. Dit geeft me de veronderstelling dat we te maken zullen krijgen met complexere en beter uitgewerkte personages dan die uit doorsnee theaterstukken, althans dat hoop ik. Zolang men de focus zal leggen op sterke dialogen en meeslepende situaties in plaats van het decor of de lichttechnieken, zal ik geboeid zijn. Maar vooraleer ik mijn definitieve conclusie kan trekken moet ik het stuk uiteraard zelf zien.

verslag:
Aangekomen in Ter Vesten krijgen we kort wat achtergrond informatie omtrent het stuk vooraleer de voorstelling begint. Hoewel de synopsis duidelijk en verstaanbaar lijkt kan men niet hetzelfde zeggen over het stuk zelf. Vaak komen de situaties en dialogen verwarrend over. De volledige aandacht van het publiek is vereist om alle elementen van de verhaallijn te begrijpen. Naast de complexe dialogen en de uitgebreide vocabulair van de personages zijn er nog de acteerprestaties. Deze waren, desondanks de verwarring, bij alle betrokken acteurs zeer goed en geloofwaardig. Het decor mag uiteraard ook niet vergeten worden. Met gebruik van projectie creëert men een moderne hedendaagse sfeer bij een niet zo jong manuscript (het dateerde van 1830). Al bij al een aangenaam stuk. Misschien zelfs een tweede voorstelling waard om zo nog meer op te vangen van de volledige verhaallijn. Eén raad naar de organisatie toe is een inleiding in het stuk integreren zodat iedereen deze krijgt te horen. De informatie die hierin wordt gegeven is echter zeer belangrijk om het concept volledig te appreciëren.

04-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Bij het lezen van de omschrijving van het toneelstuk sprak het me wel aan. Relaties en ruzies spreken me wel aan omdat je uit zo' n situaties bepaalde zaken kan leren. Maar er stond slechts één recensie op het internet en die was niet zo positief over het stuk. Toch ga ik zonder vooroordelen zaterdag kijken naar het toneelstuk Met vuur spelen van de Roovers.

verslag:
De algemene inleiding viel nogal tegen. Er werd eigenlijk geen inleiding op het stuk gegeven, maar een ontstaansgeschiedenis van de Roovers en hoe ze hun tonelen maken en waarop ze gebaseerd zijn. Met hoge verwachtingen gingen we in de zaal zitten. Mijn verwachtingen werden ingelost. Het decor was origineel opgebouwd. De achtergrond uit schuine planken waarop een diaprojector filmpjes afspeelde, vooraan een houten paneel dat met een harde klap tegen de grond werd gegooid. De acteurs waren nooit 100% top in hun rol, maar hun fanatieke inleving in de personages maakte dat ruimschoots goed. De verschillende scènes werden afgebakend door een fragment op de schuine houten planken achteraan en dan borden die kapot werden gesmeten tegen de grond. Tijdens het theaterstuk werden er steeds subtiele en minder subtiele verwijzingen gemaakt naar overspel, wat het theaterstuk zeer ludiek maakte. De zaal zat niet volledig vol maar dat zouden ze zeker en vast verdienen. De reacties achteraf bij het publiek waren minder. Duidelijk kon niet iedereen zich vinden in het theaterstuk. Ook de acteurs waren een beetje geschokt door de negatieve reacties maar namen het op als opbouwende kritiek en dat niet elk theaterstuk top kan zijn. Ik heb zeker genoten van dit stuk en hoop dat ik nog eens zo' n theaterstuk kan meemaken.

Tom De Boes, 18 jaar

04-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten  

eerste indruk:
Volgens mij gaat het een zeer goed optreden worden. Deze mensen hebben al veel bewezen, hoewel ze nog niet zo bekend zijn. Maar talent hebben ze zeker. De single van Anton werd zelfs de soundtrack van “De Parelvissers”. Veel informatie is er wel niet over te vinden, dus wat voor genre(s) ze gaan brengen blijft nog een vraagteken.

verslag:
Het bleek dat ze afzonderlijk optraden, ik had verwacht dat ze samen gingen spelen omdat het een dubbelconcert was. Eerst was het de beurt aan Hannelore Bedert. Zij heeft inderdaad een mooie stem, maar haar liedjes vond ik minder, omdat het mijn stijl niet is. Ze zong in het Nederlands of in het West-Vlaams. Er was, naar mijn mening, maar één goed liedje en dat was het eerste West-Vlaamse liedje dat ze zong. Haar teksten waren wel origineel en verschillend. Van bedrog tot haar onduidelijk dialect.
Wat wel opviel is dat ze tussen de liedjes veel tijd nam. Ten eerste om van haar gitaar naar de piano te gaan (ze wisselde deze twee instrumenten steeds af). Ten tweede vond ik haar bindteksten maar niets, het ging altijd wel over het liedje maar ze zei 3 keer hetzelfde waardoor ik iets had van, speel nu gewoon het liedje en stop met praten. Je moet het gevoel dat in het liedje zit kunnen voelen door hoe ze het zingt en ze moet het niet gewoon uitleggen, of toch niet tussen elk nummer. Maar natuurlijk zijn er wel mensen die hier van houden.
Na de pauze kwam Anton Walgrave. De overschakeling was wel een beetje wennen. Hij zag eruit als een piraat en nu werd er in het Engels gezongen. Anton heeft een zeer mooie stem en neemt hoge tonen, zonder moeite. Hij wisselt zonder moeite en heel mooi van borst- naar kopstem. Omdat hij meer ervaring heeft dan Hannelore, denk ik dat hij het gevoel van zijn liedjes beter kon overbrengen naar het publiek. Anton had ook niet telkens tussenteksten, waardoor je in de sfeer van zijn liedjes bleef en ‘Lost Soul’ zijn bekendste nummer dat als soundtrack werd gebruikt voor ‘De Parelvissers’ was een goed bisnummer en een goede afsluiter van het concert.

03-04-2009 om 00:00 geschreven door cultuurcentrum Ter Vesten