 |
|
|
| Weerzien na tientallen jaren |
|
|
| 17-10-2008 |
 Ministers in Erbil |
|
We hadden een uiterst rustige woensdag, met alleen in de ochtend een bezoek van Sarbast, onze Koerdische vriend uit Leuven, die nu docent is in plantkundige aan de universiteit van Erbil. Hij nodigde ons uit voor een avondeten in de landbouwfaculteit. Ook daar was het rustig vergeleken met de utbundige avond tevoren in Hawrami. Maar het was een stilte voor de storm, want donderdag werd een hectische dag.
Onze 'organisator' Khalil Sinjari, hoofd van Kurdistan TV Europa, een van de KDP-zenders, had in overleg met ons een bezoekprogramma aan diverse ministers van de regionale regering geregeld. Het begon al vroeg met de minister van Landbouw, daarna volgde de minister van 'extra-regional affairs' die de problematiek van de 'omstreden gebieden' moet behandelen - gebieden die wel voornamelijk door Koerden worden bewoond maar die door Bagdad worden gezien als Arabisch, dus niet behorend tot de regio Koerdistan. Daar hoort onder andere het olierijke Kirkoek bij.
Na een snelle lunch en een half uurje 'toerisme' op de citadel van Erbil - de stad geldt als de oudste bewoonde plaats van de wereld - brachten we een bezoek aan de weduwe van Sami Abulrahman, een Koerdische minister die we al in 1974 hadden leren kennen en daarna heel initensief hadden meegemaakt tijdens onze reizen in 1991 en 1992. Hij kwam om het leven bij een vreselijke aanslag in februari 2005. We zijn altijd heel erg bevriend geweest en daarom was het fijn hem nu met zijn vrouw en kinderen te herdenken.
Na dit bijzondere bezoek reden we terug naar ons hotel, waar de voorzitter van de Turkomannen-fractie in het parlement van Iraaks Koerdistan ons wachtte met een niet te stuiten relaas over de situatie van deze (van oorsprong Turkse) minderheid in deze regio, met name in de provincie Kirkoek. We hadden daarna een half uurtje rust om dan weer weg te rijden, terug naar Erbil, voor een avondeten met de minister van Landbouw.
Laat in de avond waren we terug in ons hotel.
Vanmorgen, vrijdag, vertrekken we voor een driedaagse 'vakantietocht' naar Rowanduz, Barzan en verder naar Duhok, om zondagmiddag weer terug te keren voor een gesprek met de minister voor o.a. Jeugdzaken. Ook maandag zullen we nog diverse gesprekken hebben. We hopen tussentijds de gelegenheid te hebben over onze ervaringen van deze dagen te schrijven, maar het is heel veel...
Tot nader!
Piet
17-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia 
|
|
|
|
|
| 15-10-2008 |
| Nightlife in Erbil |
De eervolle situatie om gast te zijn van de regionale Koerdische regering heeft zo zijn diverse kanten. We wonen in een nieuw 5 sterrenhotel buiten Arbil, dus zonder duidelijk plan en zonder chauffeur kan je geen kant op. We zijn een beetje (veel) afhankelijk van de afspraken die onze vriend Khalil voor ons kan maken, maar hij is een druk bezet man, en hij wil van alles voor ons doen maar heeft er niet altijd tijd voor. Ondertussen kunnen we natuurlijk bellen met allerlei andere bevriende Koerden, en dat doen we ook. Die willen ook meteen van alles met je ondernemen, en zo is de coordinatie niet altijd simpel. Het betekent voor ons dat we het hotel nu van binnen en buiten kennen, en veel tijd hebben om blogjes te schrijven. Dit gaat beslist anders worden, dus we maken nog maar even gebruik van de gelegenheid. We hadden het moeten weten, het is hier: much hurry, much wait.
Maar goed, gisterochtend hadden we bezoek van Nawzad en zijn zwager, en die nodigden ons uit voor het avondeten in Erbil, in een mooi hotel met een tuin waar je fijn buiten kan zitten. We hadden onze chauffeur laten bellen, die kwam om half zeven i.p.v. om half acht, ik was net even naar de kamer, Piet zat te schrijven en de receptionist wist ons kamernr. niet meer. Exit chauffeur. Om half acht komt er een andere chauffeur, van Nawzad, om ons op te halen, toen hoorden we pas dat onze chauffeur onverrichter zake was weggegaan. Wij werden in een prachtige nieuwe Toyota SUV in een moordend tempo naar Erbil vervoerd. Dat tempo dat hoort erbij. Verkeerstechnisch heerst hier algemeen aanvaarde anarchie. Verkeersregels zijn er om in noodgevallen op terug te vallen, dus af en toe wordt er voor een rood licht gestopt, en als het nodig is wordt er ook aan de rechter kant van de weg gereden. De enkele vinnige verkeersdrempels en de checkpoints zijn gekend door iedere chauffeur en worden zorgvuldig gerespecteerd.
We komen dus heelhuids in het hotel aan waar de beste kebab van heel Koerdistan gemaakt wordt. Nou daar moeten we nog een paar uur op wachten. We worden verwelkomd door onze vrienden en worden naar een lange tafel gebracht vlakbij de klaterende fontein en de lichtjes. Er is ook een Engelse zakenrelatie bij die net zijn eerste schreden zet in Koerdistan. Een deel van de tafel staat vol met lekkere entree's, slaatjes van diverse soort, pistache noten en ander heerlijks. Of we wijn willen, ja wij wel. Nawzad vertelt dat hij alleen nog maar wijn drinkt. Ik vraag even na: toch ook nog wel water en thee en zo? Ja natuurlijk maar geen whiskey meer of cognac of wodka.
Ik raak in gesprek met de Engelsman, en daar komen de volgende gasten, die krijgen eerst ook hun voorafjes, en dan zie ik de mensen weer opstaan en er komen weer mensen bij, dat gaat nog een keer of wat zo door en de lange tafel raakt aardig vol .Uiteindelijk komt de zo geroemde kebab, niet meer zo erg warm, wel lekker en erg pittig gekruid. Het wordt een vrolijke happening, waarbij we, en met name Piet, een aantal oude dierbaren weer terugzien, o.a. de uitbundige Hussein Sinjari, die ons allemaal warm omhelst. We hebben hem het laatst gezien op Piet zijn 65ste verjaardag toen hij, gekleed in Koerdisch kostuum, een gloedvolle toespraak hield. Er schuift ook een Ibrahim aan, een wat oudere man, maar bij narekenen toch niet heel veel ouder dan ik, en met hem heb ik erg veel gepraat, deels in het Duits (hij had in Duitsland gestudeerd, en hij ervoer Duitsland ook als het land dat hem gevormd had), deels in het Engels vanwege de Engelse zakenman.
Nadat we het over van alles hadden gehad, vroeg ik: ' en hoe is het nieuwe Koerdistan nu voor u? ' En toen kwam het verhaal dat we in diverse varianten al hebben gehoord, maar dit was zijn verhaal: "Als student wilden we allemaal zo geweldig ons best doen, we voelden ons allemaal ambassadeur van Koerdistan, ons volk heeft zoveel geleden, er was zoveel idealisme, en wat zie je nu: er is teveel geld, er gebeuren wel goede dingen, maar met de beschikbare mogelijkheden zou er nog zoveel meer gedaan kunnen worden". Uit zijn woorden sprak teleurstelling en een zekere schaamte. Zijn gevoel deed me denken aan het gedichtje dat Piet in een van de eerdere bijdragen heeft opgeschreven: "Cadeau". De Koerden die het harde Pesh Merga (partisanen) bestaan hebben beleefd, die vol idealisme voor hun land hebben gestreden, moeten nu toegeven dat Koerdistan zich ontwikkelt als een normaal land in ontwikkeling in het Midden-Oosten, met alle onvolkomenheden van dien, dat het niet 'het cadeau aan de wereld' is geworden, en dat doet pijn.
Om half een 's nachts vallen we moe en vol van alle gesprekken en de wijn tuimelend in bed.
Lia
15-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
| 14-10-2008 |
| Nawzad is trots en teleurgesteld |
|
De Koerdische vrienden die vanmorgen in ons sjieke hotel Khamzad bij Erbil op bezoek kwamen waren Nawzad Dzayi en diens zwager en compagnon in zaken. Nawzad, hoewel Koerd, had in 1973 van de Iraakse autoriteiten toestemming gekregen om aan het Institute of Social Studies in Den Haag een jaar lang ontwikkelingspolitiek te studeren. Dat was in de periode van wapenstitlstand tussen de Koerden van generaal Mustafa Barzani wel eens mogelijk. Maar toen in maart 1974 de oorlogopnieuw uitbrak was terugkeer naar Irak voor Nawzad geen optie meer. Gelukkig kreeg hij toestemming van de Nederlandse regering om voorlopig hier te blijven. Als actief lid van de KDP, de Koerdistan Democratische Partij, die de strijd tegen Bagdad voerde, zon hij op mogelijkheden iets voor zijn mensen te doen.
Nawzad legde contacten met Nederlandse parlemensleden, o.a. met het Eerste Kamerlid Bas de Gaay Fortman, die heel sympathiek stond tegenover het streven naar vrijheid van de Iraakse Koerden. Ook speurde hij de Nederlandse kranten en tijdschriften af - en vond daar een artikel van een Piet Muller, die kort geleden met zijn ploeg was teruggekomen van zijn eerste spannende reis naar Koerdistan. Hij ging er meteen op bezoek in Hilversum - en vanaf toen werd er intensief samengewerkt. Samen regelden ze een bezoek van een Koerdische politieke delegatie aan ministeries en parlementsleden. Dat bezoek leidde er weer toe dat de ploeg een tweede reis naar Koerdistan ging voorbereiden, ditmaal om de humanitaire situatie in het oorlogsgebied in ogenschouw te nemen. Bij terugkeer werd de Initiatiefgroep Koerdistan opgericht, die de hulp-verlening aan de Koerdische bevolking ging organiseren.
We hebben in die jaren heel veel samen gedaan - maar daarna liepen onze wegen uit elkaar. We stuurden elkaar wel altijd kerstkaarten en hadden nog een enkele ontmoeting. Toen raakten we heel lang uit elkaars zicht. Nu begroeten we elkaar als oude vrienden en Nawzad vertelt hoe hij de nieuwe situatie bekijkt. Hij is aan de ene kant geweldig trots op wat de Koerden nu zelf hebben kunnen bereiken, de geweldige ontwikkeling die in zijn land (of beter: regio) heeft plaats gevonden. En tegelijk heeft hij veel kritiek op de corruptie die overal optreedt, over het in zijn ogen verkeerde beleid dat wordt gevoerd. Hij is ook persoonlijk bitter gestemd over het feit dat hij, die jarenlang belangrijke ervaringen en contacten
heeft ontwikkeld in Arabische olielanden, met zijn vakkennis niet aan bod komt maar nu in landbouwwerktuigen en tractoren moet handelen. 'Het gaat ons goed in Koerdistan, maar het kon zoveel beter' , zegt hij.
Vanavond zijn we bij hem en zijn familie te gast. Nu kan hij eindelijk in zijn eigen land de echte Koerdische gastvrijheid laten zien. En wij zullen vrienden blijven.
Piet
14-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
|
| We zijn in Koerdistan! |
|
Ja, we zijn in Koerdistan! Dat was ook voor ons een droom - om het na al die jaren weer te zien!
Het is geen groot plezier door het Koerdische gebied van (Oost)Turkije te reizen, vooral ook gevoelsmatig. Je weet dat de Koerden het er nog steeds heel moeilijk hebben. Het is het meest achtergebleven deel van Turkije en de Koerden hebben er nog nauwelijks rechten: Koerdisch spreken op straat of in koffiehuizen is ongewenst - de politie kan het horen en je in de gaten houden. Radiouitzendingen in het Koerdisch zijn er nu blijkbaar wel, zij het sporadisch, en volgend jaar april zouden er zelfs op de nationale tv voor het eerst Koerdische uitzendingen komen, in het kader van culturele rechten voor de minderheden in Turkije. Voor een volk van omstreeks tien miljoen mensen in dat land....
Honderden vrachtauto's staan langs de kant van de weg in de richting van de grensovergang met Iraaks Koerdistan. De controles zijn buitengewoon streng en langzaam. Met een personenauto of busje kom je er goed door. Als je door je taxichauffeur goed bent ingelicht kom je vlot langs de diverse loketten waarvoor vrachtautochauffeurs zich verdringen. Massieve betonnen gebouwen van politie, leger en douane laat je achter je wanneer de grensrivier overgaat.
Aan de andere kant staat de onvermijdelijke poort met een deur. We worden naar binnen genodigd en krijgen een glaasje thee terwijl de paspoorten worden bekeken. Zo wordt iedere bezoeker verwelkomd. Dan rijden we naar verdere dienstgebouwen in het groen rondom een fonteintje. Iedereen steekt zijn hand op en groet je vriendelijk.
Als gasten van de regering krijgen we in de VIP-room een overvloedige middagmaaltijd aangeboden. Een mooie auto staat voor ons klaar en de chauffeur, Rehber genaamd, zal ons in de komende dagen overal heenrijden waar we maar willen. We kunnen alles schrijven, fotograferen, zeggen: dit is het land van complete persvrijheid, er zijn honderden kranten, radiostations, tvzender, internetsites van alle soorten organisaties en groeperingen, waaronder de politieke partijen. Als je www.kdp.org of www.puk.org zoekt krijg je de grootste twee Koerdische partijen. Op hun sites vind je links naar werkelijk van alles: arabische, europese, amerikaanse sites van alle richtingen. De regionale regering vind je op www.krg.org.
In de late namiddag rijden we het Koerdische land binnen. Weer staan er honderden vrachtauto's langs de weg. Het handelsverkeer tussen Turkije en Irak is heel intensief, vooral ook in bouwmaterialen. De bestemming is deels direct Koerdistan, waar veel wordt gebouwd, maar er is ook heel veel transitoverkeer naar (arabisch) Irak. De weg via Duhok naar Erbil is uitstekend, soms zelfs tweebaans. Er zijn kennelijk ook veel nieuwe doorgaande wegen aangelegd. Bruggen zijn helemaal vernieuwd. In de avondschemering zien we lege, onbebouwde velden en verlichte dorpen. Duhok lijkt mateloos te zijn uitgebreid. Bij het langsrijden van Erbil zien we In Erbil zien we torengebouwen.
Dan komen we aan bij het Khamzad hotel, een luxe 'resort' dat op een heuvel is gebouwd die uitziet over Erbil en Salahuddin, waar het presidentieel verblijf staat. Hier zullen we de komende twee weken mogen verblijven. Het is schokkend, deze overgang van een leven in holen en spelonken in voortdurende angst voor bombardementen en gifgasaanvallen (jaren 'zeventig en 'tachtig) via een periode van moeizaam herstel met internationale hulp (jaren 'negentig) naar een situatie waarin een gebied - het is nog geen land - waar de mensen zich kunnen gaan oprichten.
Hier eindigt deze blog, want Koerdische vrienden van meer dan dertig jaar terug komen binnen!
Piet
14-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
| 13-10-2008 |
| De krant over Koerdistan |
Zaterdag jl. verscheen in De Gooi- en Eemlander, Hilversum, een artikel over de ophanden reis van Piet en Lia naar Iraaks Koerdistan, op basis van een interview met een verslaggever. Het artikel is aardig ' gelukt', behalve dan dat de International Society Kurdistan niet door ons werd gesticht maar door Sylvio van Rooy in Amsterdam. Om te voorkomen dat in onze blogs hetzelfde wordt verteld als in dit artikel komt het boven deze blog te staan. Kunstje: als je er met je muis op gaat staan krijg je een leesbare vergroting. (Dit lukt alleen als Argo-plusscout Willem technisch bijspringt - anders blijft het alleen tekst).
Deze blog schrijven we vanuit het luxueuze Khanzad hotel even buiten Erbil in Iraaks Koerdistan. We zijn er dus aangekomen maar als gevolg van vertragingen redelijk uitgeput. Daarom nu alleen nog wat reisinformatie.
We zijn, zoals bekend, van Schiphol via Istanbul naar Diyarbakir in Oost-Turkije gereisd, en daarna per taxi naar de grens met Iraaks Koerdistan. Waarom niet direct naar Erbil? Allereerst omdat de meest geschikte vlucht, van Dusseldorf direct naar Erbil International Airport, maar eens per week gaat - en hij zou wel eens kunnen uitvallen. De 'safe' vlucht met Austrian Airlines van Wenen naar Erbil gaat vier keer per week maar is behoorlijk duur omdat je eerst naar Wwenen moet vliegen. Vandaar die Diyarbakir-route, die als extra attractie heeft dat je ruim drie uur door Oost-Turkije rijdt, niet supermooi - veel kale heuvels - maar wel heel erg Koerdisch. De weg is uitstekend, soms zelfs dubbelbaans, en prettig rustig. Hier en daar wegcontroles, maar overal meteen doorrijden - er is helemaal niets te merken van militaire of politieke spanningen. Het is prettig warm overdag, zo tegen de 30 graden, en in de avond wat koeler.
Die vertragingen waren niet interessant - tussenlanding in Sofia, daardoor gemiste overstap in Istanbul, vliegen naar Diyarbakir pas maandagmorgen, geknalde band onderweg en computerstoring aan de Turkse grens zodat we alleen met behulpzame kunstgrepen verder konden. Het was wel vermoeiend: maandag om 3 uur opstaan (Istanbul), vele uren vliegen en autorijden, die avond om 22 uur te ruste (in Erbil).
Nee, echt bijzonder werd het bij aankomst aan de Iraaks Koerdische grens. Dat verhaal komt morgen!
Piet
13-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
| 10-10-2008 |
| Hoe zat het ook weer met de Koerden? |
Omdat er mogelijk meer mensen dan echte 'insiders' met onze reisblog gaan meelezen komt hier een korte uitleg over de Koerden en Koerdistan.
De Koerden zijn een volk met een eigen taal, een eigen cultuur en tradities, een eigen geschiedenis. In een aaneengesloten gebied in het Midden-Oosten wonen ca. 20 miljoen Koerden, en wel in het oosten van Turkije, in het noordoosten van Syrië, in het noorden van Irak en het noord-westen van Iran. Door politieke en militaire ontwikkelingen hebben ze geen eigen staat maar zijn ze over die vier landen verdeeld geraakt. Eerst trokken, al in de 17e eeuw, de Perzen en de Ottomanen een grens door het Koerdengbied. Daarna, na de 1e wereldoorlog, was het vooral de olie die voor de Fransen en de Engelsen de grenzen van hun belangen bepaalde. Zo ontstonden Syrië en Irak. Door de nieuwe grenzen konden de Koerden niet meer zoals vroeger binnen hun gebied vrij rondtrekken. Maar ook hebben de vier nationale overheden voortdurend getracht de Koerden onder de knoet te houden omdat ze bang waren voor opstanden en verzet. Zo werd de Koerden in Turkije al in 1920 verboden Koerdisch te spreken, mocht Koerdische muziek niet in het openbaar gespeeld worden, waren radio- of televisieuitzendingen taboe. Het was zelfs verboden je Koerd te noemen. Als je nu Turkse Koerden spreekt gaat dat vrijwel altijd in het Turks. Daar komt bij dat in de laatste twintig jaar honderden Koerdische dorpen door het Turkse leger zijn vernietigd om het gewapende verzet van de PKK te breken. Veel van de bewoners hebben hun toevlucht gezocht in de grote steden van Turkije. Toch wonen er nog vele miljoenen Koerden in Oost-Turkije.
In Syrië woont een Koerdische minderheid van enkele tienduizenden, die het ook moeilijk heeft. Opvallend is de situatie in Iran: daar wordt in de scholen in de provincie Kordestan alleen farsi (perzisch) gesproken maar enkele radiouitzendingen zijn toegestaan. Er is Koerdisch verzet maar dat krijgt in het Iran van de ayatollahs vrijwel geen kans.
Onze betrokkenheid bij de Koerden is begonnen toen een aantal studenten-leden van de Hilversumse scoutinggroep De Argonauten in 1972 het plan opvatten om naar dit gebied te gaan. We waren 'gewoon' nieuwsgierig: wat is dat voor een volk zonder land? We zouden vooral naar Iraaks Koerdistan willen gaan, omdat daar de Koerdische verzetsbeweging een groot deel van 'hun' bergen - een gebied zo groot als Zwitserland - in handen had. In eerdere jaren hadden de Koerden, die in Irak altijd een sterke positie hebben ingenomen, voor elkaar gekregen dat hun zekere culturele rechten werden toegestaan, en ook Koerdische onderwijs in scholen. Maar toen ze in Bagdad aandrongen op autonomie en rechten op een deel van de olieopbrengsten van Irak ging het mis. De Koerden onder leiding van hun toen al legendarische leider Mustafa Barzani begonnen een effectieve guerilla in de bergen en bereikten een wapenstilstand in 1970 voor vier jaar. Voor ons Argonauten was dat dus de kans om de geplande reis te gaan maken. Het bijzondere was, dat in die tijd in Nederland vrijwel niemand iets van de Koerden wist, laat staan dat men in Koerdistan geweest was. We hebben dus een jaar lang informatie moeten verzamelen eer we in 1973 op weg konden gaan. We zaten met ons zevenen in een min of meer gesponsord busje waarop 'Xenophon' stond geschilderd, want we wilden geen argwaan wekken en beweerden dat we de historische tocht van de Griekse veldheer Xenophon (de Anabasis) door deze streken wilden nareizen. De oude Argonauten waren tenslotte Grieken!
Het hele verhaal van onze avonturen in de zomer van 1973, van onze tweede tocht in oorlogstijd in 1974, van onze hulpverleningsacties in de winter van 1974/75, de ineenstorting van het Koerdische verzet in maart 1975, onze laatste ontmoeting met Mustafa Barzani in maart 1975, de komst van Koerdische asielzoekers naar Nederland twee maanden later en hun opvang door de mensen van onze Initiatiefgroep Koerdistan - het is te veel voor een eenvoudige blog. Bovendien verwachten we dat er binnenkort in een of meer dagbladen artikelen over het een en ander zullen komen te staan. Maar het zal duidelijk zijn: Piet heeft hier een zeer doorleefd 'verleden'.
In 1991 kwam hieraan een uitgebreid vervolg. Kort na de Golfoorlog kreeg het Koerdische verzet weer een nieuwe kans, maar al snel keerden de Iraakse troepen terug - en de dreiging van uitroeiing met chemische wapens was zo'groot dat de Koerdische bevolking massaal naar de grensbergen van Turkije en Iran vluchtte. Een coalitie van Amerikanen, Britten, Fransen, Italianen en Nederlanders stelde daarop een beschermde zone in Noord-Irak in. Vanaf dat moment konden hulpverleners via de Turkse grens het Koerdische gebied binnenkomen. Zo ook Lia en Piet, die daar toen tweemaal samen voor dat doel zijn geweest; Piet zelfs nog een derde keer in 1993, met een missie van Nederlandse Kamerleden.
Alweer: het zal duidelijk zijn dat wij een heel bijzondere tijd in Iraaks Koerdistan hebben beleefd.
Sindsdien zijn er vijftien jaar voorbijgegaan. Saddam Hussein is er niet meer, Irak doet pogingen overeind te komen maar is nog steeds instabiel, de Koerden maken deel uit van de Iraakse regering en daarnaast hebben ze in het Noorden op basis van de nieuwe Iraakse grondwet een begin van autonomie. Veel kwesties zijn nog niet opgelost, zoals de positie van olieprovincie Kirkoek. Maar de andere Koerdische provincies: Duhok, Erbil en Suleimaniye, zijn veilig in Koerdische handen en daar is een volledig Koerdisch bestuur, een regionale regering onder leiding van president Mas'oud Barzani, zoon van de intussen overleden Mustafa Barzani. Diens politieke tegenspeler, de Koerd Jalal Talabani, bekleedt de positie van president van heel Irak, wat in verband met de grote spanningen tussen Sjiïeten en Soennieten in dat land, een begrijpelijke keuze is.
En nu dus terug naar Koerdistan. Zondag reizen we. We zijn opgewonden want het is een spannende gebeurtenis. Een confrontatie met een land dat een ongelooflijke stroomversnelling heeft doorgemaakt: van tientallen jaren van onderdrukking en verzet nu bevrijding, van honger en ellende naar bijna overvloed. Wat gebeurt er in zo'n land dat in heel korte tijd helemaal open komt te staan naar de wereld, maar toch nog steeds moet leven met enorme onzekerheden? Wat gebeurt er met de mensen in zulke omstandigheden?
Tot later.
Piet
10-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
| 08-10-2008 |
| Wat roept ons naar Koerdistan? |
|
Waarom willen wij, Lia en Piet, naar Koerdistan?
Omdat we, na die vijftien jaren dat we er niet geweest zijn, ongelofelijk benieuwd zijn hoe het er nu is. Want Koerdistan - en dan bedoelen we Iraaks Koerdistan - heeft een heel bijzondere, warme plek in ons hart. Het zijn de mensen die altijd een zó diep verlangen naar vrijheid hadden, die daar zó lang voor hebben gevochten en geleden. Het is het overweldigende berglandschap langs de grenzen van Turkije en Iran. En nu is daar die realiteit - al is die nog maar voorlopig: een autonoom gebied in het noorden van Irak waar Koerden 'zichzelf kunnen zijn' (xwebûn).
We willen het niet romantiseren, want het gaat volgens de berichten in Iraaks Koerdistan nog helemaal niet zo goed. We zullen dat onderweg wel merken. En ook is de internationale situatie nog erg onzeker. Maar voor de Iraakse Koerden is het politieke uitgangspunt van Mustafa Barzani, hun grote leidsman van weleer, gebleven: ze streven naar een autonome regio in een democratisch Irak.
Het was de bedoeling, nu een interessant verhaal te laten volgen over de Koerden, het volk en het land. Maar het is te laat geworden om dat op te schrijven. Vandaag was trouwens een tamelijk hektische dag. Vanmorgen hadden we een uitgebreid interview met een verslaggever van de Gooi- en Eemlander. Het artikel zullen we kopiëren en zo mogelijk bij een volgende editie aanhangen.
Donderdagochtend moet Piet nog snel even naar Den Haag om visa voor Irak op te halen bij de zeer bevriende ambassadeur van dat land. Bevriend, want hij behoort tot de groep van eerste 17 Koerdische asielzoekers die in 1975 door de Nederlandse regering tot ons land werden toegelaten en die wij toen als Initiatiefgroep Koerdistan hebben opgevangen. Hij is voor ons nog altijd Kak Siamand, onze grote vriend, die na de politieke ontwikkelingen van de laatste jaren nu voor de belangen van geheel Irak moet opkomen. En er zijn natuurlijk nog veel meer zaken die op het allerlaatst geregeld moeten worden. En ons vliegtuig vertrekt ècht zondagmorgen al....
Piet
08-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
| 07-10-2008 |
| Voorbereiding op onze reis naar Koerdistan |
|
Dit is heel spannend!
Na Piet's eerste ervaringen met de Argonauten in Koerdistan, in 1973, en na de ervaringen van Lia en Piet samen in hetzelfde gebied in 1991-93, gaan wij, Piet Muller en Lia Visser, voor de eerste keer na vijftien jaar terug naar de Koerden. En dat nog wel op uitnodiging van de regionale regering van Iraaks Koerdistan!
Er zou nu al heel veel over te vertellen zijn, maar we houden het even bij dit eerste korte bericht. Het is de bedoeling dat we deze blog straks dagelijks gaan bijhouden om van onze ervaringen in dit gebied te vertellen. Er zal heel veel veranderd zijn in al die jaren, positief maar ook negatief. We willen onze ogen en oren open houden, veel mensen spreken, het gevoel met het land terugkrijgen.
Ons vertrek is gepland op zondag 12 oktober a.s.. We vliegen met Turkish Airlines eerst naar Istanbul, daarna door naar Diyarbakir in Oost-Turkije. Daar overnachten we om de volgende ochtend vroeg per taxi naar de Turks-Iraakse grens te rijden. Hier worden we om 13 uur opgewacht door een auto met chauffeur, die ons ter beschikking is gesteld voor de twee weken die we in Iraaks Koerdistan zullen zijn.
Eerst reizen we door naar Erbil (in het Koerdisch: Hewler), de hoofdstad van de regio en zetel van de regionale regering. Hier hopen we vrienden van weleer - meestal vluchtelingen die destijds naar Nederland zijn uitgeweken - te ontmoeten en ook regeringsautoriteiten te spreken. Daarna willen we een rondtocht maken door de Badinan, de provincies Erbil en Duhok.
Omstreeks 19 oktober denken we terug te zijn in Erbil en na enkele dagen een tocht te gaan maken naar het zuidoosten, de provincie Suleimaniye (in het Koerdisch: Slemani). In de provinciehoofdstad willen we in de eerste plaats contact opnemen met de organisatie Kurdistan Save the Children, waarvan Lia - als uitvloeisel van haar activiteiten in de jaren '90 - enkele kinderen heeft gesponsord. We hopen Halabja te kunnen bezoeken en zo mogelijk ook het verre Khaneqin, waar een bijzonder project ons wacht.
We zullen de 27e oktober terug moeten zijn in Erbil, want de volgende dag begint al onze terugreis naar de Turkse grens. De 29e vliegen we terug uit Diyarbakir om later die middag weer via Istanbul Schiphol te bereiken.
Is het wel veilig om naar het noorden van Irak te gaan? Dat is de vraag die we het vaakst hebben gehoord. Ja, het is er behoorlijk veilig, alleen moet je niet onveilige plekken willen opzoeken, zoals het berggebied in het uiterste noorden, of Kirkoek, de omstreden oliestad. Dat doen we dan ook niet.
In de jaren '90 hebben we samen al de nodige ervaringen in Iraaks Koerdistan opgedaan. Die kunnen we nu goed gebruiken. En tegelijk kunnen we zien wat er allemaal in die 15 jaar veranderd is.
Tot zover ons eerste bericht. Er volgen zeker meer!
Lia en Piet
07-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Via onderstaande knop kun je een berichtje achterlaten in het gastenboek
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
