|
We zijn terug uit Koerdistan! Vanmiddag, woensdag, landden we om 16 uur op Schiphol - alles is goed verlopen.
Voor wie het weten wil: vanmorgen vlogen we van Diyarbakir in (Koerdisch) Oost-Turkije naar Istanbul, en na een korte tussenstop verder naar Amsterdam, al met al vijf uur vliegen. Over die vliegreis is niets bijzonders te melden.
Wel wat meer over de dag daarvoor: toen reden we met een regeringsauto plus chauffeur van ons luxehotel naar Salahaddin, waar de president en zijn staf verblijven. We hebben daar een dankbrief voor president Masoud Barzani afgegeven met kopieën van rapporten die Piet destijds over de Koerdische problematiek had geschreven. Kak Masoud hebben we niet kunnen spreken, omdat hij in de afgelopen weken in Bagdad en Teheran besprekingen moest voeren en daarna meteen naar Washington was vertrokken.
De auto reed ons door soms heel mooie maar meestal verlaten landschappen, met hoge bergen op de achtergrond, via Shaqlawa, Aqre, Duhok en Zakho naar de Iraaks-Turkse grens, waar we ruim twee weken geleden ook waren binnengekomen. We waren bij de Koerdische grenspost voor het laatst de gasten van de regering: we kregen er een lunch aangeboden en er werd voor ons een betrouwbare taxichauffeur geregeld die ons over de grens zou helpen - aan de Turkse kant kan men nogal eens moeilijk doen - en die ons ook verder naar Diyarbakir zou rijden.
Wat ons betreft: we moesten drie kwartier in de rij wachten, de afhandeling van onze eigen doortocht duurde misschien een kwartier. De Turkse grenspost heeft maar één ambtenaar beschikbaar voor het personenverkeer - dat verkeer is vrij gering maar er moeten wel diverse formulieren met de hand worden ingevuld, paspoorten vele malen gecontroleerd, autopapieren van loket naar loket gebracht en de auto zorgvuldig worden gecontroleerd (vreemd genoeg niet onze bagage). Voor het enorm drukke vrachtautoverkeer zijn overigens niet meer dan twee of drie ambtenaren ingezet, en omdat daarvoor nog veel meer papieren en controles moeten plaats vinden staan er altijd files van vele honderden vrachtauto's aan weerszijden van de grens, voor ingaand en uitgaand verkeer. Dat is al jaren zo - en men berust erin.
Al met al was het al laat in de middag voordat we aan de tocht naar Diyarbakir konden beginnen, toch altijd een rit van 3 tot 4 uur, waar je (om even een idee van prijzen te geven) 130 dollar voor betaalt. Onderweg stopten we even in Silopi om van auto te wisselen: de auto die was gebruikt voor de grenspassage was een oude kar waar weinig aan te vernielen was: de Turkse ambtenaren willen vaak met een schroevedraaier alles in de auto openmaken op zoek naar contrabande - in ons geval is dat niet gebeurd. Silopi is een flink dorp dicht bij de grens, waar onze taxichauffeur thuis was, want we kregen bij zijn vader, in een goud- en zilverzaak, thee aangeboden.
De rest van de tocht door Oost-Turkije hebben we in het donker afgelegd. Ook in Turkije moet je veel schietggebedjes voor de goede afloop houden, want de chauffeurs weten van doorrijden en snijden. De hoofdwegen zijn er overigens uitstekend, ook al omdat hier veel militair verkeer rijdt. In de Koerdische regio in Turkije is nog steeds de militante verzetsbeweging, de PKK, plaatselijk actief. Het probleem is dat hun mensen, wanneer het Turkse leger ze achterna zit, gemakkelijk naar Iraaks Koerdistan kunnen uitwijken, want het hele gebied is zo woest en bergachtig dat het niet afdoende te bewaken is. In feite heeft de PKK ook juist daar, dus in het grensgebied van Iraaks Koerdistan, zijn logistieke bases en ze zijn er nog nooit verdreven, ook al voert de Turkse luchtmacht - en soms ook het grondleger - er bij tijd en wijle stevige acties uit.
Diyarbakir is in de 15 jaar dat we de stad niet gezien hebben enorm gegroeid. Het centrum is er gezellig, druk, met veel winkels die natuurlijk in de avond nog lang open zijn. Eindelijk hadden we weer eens tijd om etalages te bekijken. Je ziet er talloze zaken waar mobieltjes worden verkocht, heel veel bakkers die zoetigheden verkopen, hier en daar een werkplaats. Modezaken moet je er niet zoeken en grote warenhuizen hebben we er niet gezien - die staan mogelijk buiten het centrum. We zaten hier in een ons aanbevolen goed hotel met goed restaurant. Het had alleen geen computer beschikbaar om te internetten. Vandaar de blogstilte....
En nu is het al weer laat geworden, ook al omdat we bij aankomst op Schiphol te horen kregen dat we maandag jl. voor de tweede maal grootouders zijn geworden. Dat betekende natuurlijk even een spoedbezoek aan moeder en (klein)kind! Wat een gebeurtenissen.....
Misschien schrijven we nog wel een na-blog over onze reis naar Koerdistan. In elk geval kijken we terug op twee heel bijzondere weken.
|
