 |
|
|
| Weerzien na tientallen jaren |
|
|
| 13-10-2008 |
 De krant over Koerdistan |
Zaterdag jl. verscheen in De Gooi- en Eemlander, Hilversum, een artikel over de ophanden reis van Piet en Lia naar Iraaks Koerdistan, op basis van een interview met een verslaggever. Het artikel is aardig ' gelukt', behalve dan dat de International Society Kurdistan niet door ons werd gesticht maar door Sylvio van Rooy in Amsterdam. Om te voorkomen dat in onze blogs hetzelfde wordt verteld als in dit artikel komt het boven deze blog te staan. Kunstje: als je er met je muis op gaat staan krijg je een leesbare vergroting. (Dit lukt alleen als Argo-plusscout Willem technisch bijspringt - anders blijft het alleen tekst).
Deze blog schrijven we vanuit het luxueuze Khanzad hotel even buiten Erbil in Iraaks Koerdistan. We zijn er dus aangekomen maar als gevolg van vertragingen redelijk uitgeput. Daarom nu alleen nog wat reisinformatie.
We zijn, zoals bekend, van Schiphol via Istanbul naar Diyarbakir in Oost-Turkije gereisd, en daarna per taxi naar de grens met Iraaks Koerdistan. Waarom niet direct naar Erbil? Allereerst omdat de meest geschikte vlucht, van Dusseldorf direct naar Erbil International Airport, maar eens per week gaat - en hij zou wel eens kunnen uitvallen. De 'safe' vlucht met Austrian Airlines van Wenen naar Erbil gaat vier keer per week maar is behoorlijk duur omdat je eerst naar Wwenen moet vliegen. Vandaar die Diyarbakir-route, die als extra attractie heeft dat je ruim drie uur door Oost-Turkije rijdt, niet supermooi - veel kale heuvels - maar wel heel erg Koerdisch. De weg is uitstekend, soms zelfs dubbelbaans, en prettig rustig. Hier en daar wegcontroles, maar overal meteen doorrijden - er is helemaal niets te merken van militaire of politieke spanningen. Het is prettig warm overdag, zo tegen de 30 graden, en in de avond wat koeler.
Die vertragingen waren niet interessant - tussenlanding in Sofia, daardoor gemiste overstap in Istanbul, vliegen naar Diyarbakir pas maandagmorgen, geknalde band onderweg en computerstoring aan de Turkse grens zodat we alleen met behulpzame kunstgrepen verder konden. Het was wel vermoeiend: maandag om 3 uur opstaan (Istanbul), vele uren vliegen en autorijden, die avond om 22 uur te ruste (in Erbil).
Nee, echt bijzonder werd het bij aankomst aan de Iraaks Koerdische grens. Dat verhaal komt morgen!
Piet
13-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia 
|
|
|
|
|
| 10-10-2008 |
| Hoe zat het ook weer met de Koerden? |
Omdat er mogelijk meer mensen dan echte 'insiders' met onze reisblog gaan meelezen komt hier een korte uitleg over de Koerden en Koerdistan.
De Koerden zijn een volk met een eigen taal, een eigen cultuur en tradities, een eigen geschiedenis. In een aaneengesloten gebied in het Midden-Oosten wonen ca. 20 miljoen Koerden, en wel in het oosten van Turkije, in het noordoosten van Syrië, in het noorden van Irak en het noord-westen van Iran. Door politieke en militaire ontwikkelingen hebben ze geen eigen staat maar zijn ze over die vier landen verdeeld geraakt. Eerst trokken, al in de 17e eeuw, de Perzen en de Ottomanen een grens door het Koerdengbied. Daarna, na de 1e wereldoorlog, was het vooral de olie die voor de Fransen en de Engelsen de grenzen van hun belangen bepaalde. Zo ontstonden Syrië en Irak. Door de nieuwe grenzen konden de Koerden niet meer zoals vroeger binnen hun gebied vrij rondtrekken. Maar ook hebben de vier nationale overheden voortdurend getracht de Koerden onder de knoet te houden omdat ze bang waren voor opstanden en verzet. Zo werd de Koerden in Turkije al in 1920 verboden Koerdisch te spreken, mocht Koerdische muziek niet in het openbaar gespeeld worden, waren radio- of televisieuitzendingen taboe. Het was zelfs verboden je Koerd te noemen. Als je nu Turkse Koerden spreekt gaat dat vrijwel altijd in het Turks. Daar komt bij dat in de laatste twintig jaar honderden Koerdische dorpen door het Turkse leger zijn vernietigd om het gewapende verzet van de PKK te breken. Veel van de bewoners hebben hun toevlucht gezocht in de grote steden van Turkije. Toch wonen er nog vele miljoenen Koerden in Oost-Turkije.
In Syrië woont een Koerdische minderheid van enkele tienduizenden, die het ook moeilijk heeft. Opvallend is de situatie in Iran: daar wordt in de scholen in de provincie Kordestan alleen farsi (perzisch) gesproken maar enkele radiouitzendingen zijn toegestaan. Er is Koerdisch verzet maar dat krijgt in het Iran van de ayatollahs vrijwel geen kans.
Onze betrokkenheid bij de Koerden is begonnen toen een aantal studenten-leden van de Hilversumse scoutinggroep De Argonauten in 1972 het plan opvatten om naar dit gebied te gaan. We waren 'gewoon' nieuwsgierig: wat is dat voor een volk zonder land? We zouden vooral naar Iraaks Koerdistan willen gaan, omdat daar de Koerdische verzetsbeweging een groot deel van 'hun' bergen - een gebied zo groot als Zwitserland - in handen had. In eerdere jaren hadden de Koerden, die in Irak altijd een sterke positie hebben ingenomen, voor elkaar gekregen dat hun zekere culturele rechten werden toegestaan, en ook Koerdische onderwijs in scholen. Maar toen ze in Bagdad aandrongen op autonomie en rechten op een deel van de olieopbrengsten van Irak ging het mis. De Koerden onder leiding van hun toen al legendarische leider Mustafa Barzani begonnen een effectieve guerilla in de bergen en bereikten een wapenstilstand in 1970 voor vier jaar. Voor ons Argonauten was dat dus de kans om de geplande reis te gaan maken. Het bijzondere was, dat in die tijd in Nederland vrijwel niemand iets van de Koerden wist, laat staan dat men in Koerdistan geweest was. We hebben dus een jaar lang informatie moeten verzamelen eer we in 1973 op weg konden gaan. We zaten met ons zevenen in een min of meer gesponsord busje waarop 'Xenophon' stond geschilderd, want we wilden geen argwaan wekken en beweerden dat we de historische tocht van de Griekse veldheer Xenophon (de Anabasis) door deze streken wilden nareizen. De oude Argonauten waren tenslotte Grieken!
Het hele verhaal van onze avonturen in de zomer van 1973, van onze tweede tocht in oorlogstijd in 1974, van onze hulpverleningsacties in de winter van 1974/75, de ineenstorting van het Koerdische verzet in maart 1975, onze laatste ontmoeting met Mustafa Barzani in maart 1975, de komst van Koerdische asielzoekers naar Nederland twee maanden later en hun opvang door de mensen van onze Initiatiefgroep Koerdistan - het is te veel voor een eenvoudige blog. Bovendien verwachten we dat er binnenkort in een of meer dagbladen artikelen over het een en ander zullen komen te staan. Maar het zal duidelijk zijn: Piet heeft hier een zeer doorleefd 'verleden'.
In 1991 kwam hieraan een uitgebreid vervolg. Kort na de Golfoorlog kreeg het Koerdische verzet weer een nieuwe kans, maar al snel keerden de Iraakse troepen terug - en de dreiging van uitroeiing met chemische wapens was zo'groot dat de Koerdische bevolking massaal naar de grensbergen van Turkije en Iran vluchtte. Een coalitie van Amerikanen, Britten, Fransen, Italianen en Nederlanders stelde daarop een beschermde zone in Noord-Irak in. Vanaf dat moment konden hulpverleners via de Turkse grens het Koerdische gebied binnenkomen. Zo ook Lia en Piet, die daar toen tweemaal samen voor dat doel zijn geweest; Piet zelfs nog een derde keer in 1993, met een missie van Nederlandse Kamerleden.
Alweer: het zal duidelijk zijn dat wij een heel bijzondere tijd in Iraaks Koerdistan hebben beleefd.
Sindsdien zijn er vijftien jaar voorbijgegaan. Saddam Hussein is er niet meer, Irak doet pogingen overeind te komen maar is nog steeds instabiel, de Koerden maken deel uit van de Iraakse regering en daarnaast hebben ze in het Noorden op basis van de nieuwe Iraakse grondwet een begin van autonomie. Veel kwesties zijn nog niet opgelost, zoals de positie van olieprovincie Kirkoek. Maar de andere Koerdische provincies: Duhok, Erbil en Suleimaniye, zijn veilig in Koerdische handen en daar is een volledig Koerdisch bestuur, een regionale regering onder leiding van president Mas'oud Barzani, zoon van de intussen overleden Mustafa Barzani. Diens politieke tegenspeler, de Koerd Jalal Talabani, bekleedt de positie van president van heel Irak, wat in verband met de grote spanningen tussen Sjiïeten en Soennieten in dat land, een begrijpelijke keuze is.
En nu dus terug naar Koerdistan. Zondag reizen we. We zijn opgewonden want het is een spannende gebeurtenis. Een confrontatie met een land dat een ongelooflijke stroomversnelling heeft doorgemaakt: van tientallen jaren van onderdrukking en verzet nu bevrijding, van honger en ellende naar bijna overvloed. Wat gebeurt er in zo'n land dat in heel korte tijd helemaal open komt te staan naar de wereld, maar toch nog steeds moet leven met enorme onzekerheden? Wat gebeurt er met de mensen in zulke omstandigheden?
Tot later.
Piet
10-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
| 08-10-2008 |
| Wat roept ons naar Koerdistan? |
|
Waarom willen wij, Lia en Piet, naar Koerdistan?
Omdat we, na die vijftien jaren dat we er niet geweest zijn, ongelofelijk benieuwd zijn hoe het er nu is. Want Koerdistan - en dan bedoelen we Iraaks Koerdistan - heeft een heel bijzondere, warme plek in ons hart. Het zijn de mensen die altijd een zó diep verlangen naar vrijheid hadden, die daar zó lang voor hebben gevochten en geleden. Het is het overweldigende berglandschap langs de grenzen van Turkije en Iran. En nu is daar die realiteit - al is die nog maar voorlopig: een autonoom gebied in het noorden van Irak waar Koerden 'zichzelf kunnen zijn' (xwebûn).
We willen het niet romantiseren, want het gaat volgens de berichten in Iraaks Koerdistan nog helemaal niet zo goed. We zullen dat onderweg wel merken. En ook is de internationale situatie nog erg onzeker. Maar voor de Iraakse Koerden is het politieke uitgangspunt van Mustafa Barzani, hun grote leidsman van weleer, gebleven: ze streven naar een autonome regio in een democratisch Irak.
Het was de bedoeling, nu een interessant verhaal te laten volgen over de Koerden, het volk en het land. Maar het is te laat geworden om dat op te schrijven. Vandaag was trouwens een tamelijk hektische dag. Vanmorgen hadden we een uitgebreid interview met een verslaggever van de Gooi- en Eemlander. Het artikel zullen we kopiëren en zo mogelijk bij een volgende editie aanhangen.
Donderdagochtend moet Piet nog snel even naar Den Haag om visa voor Irak op te halen bij de zeer bevriende ambassadeur van dat land. Bevriend, want hij behoort tot de groep van eerste 17 Koerdische asielzoekers die in 1975 door de Nederlandse regering tot ons land werden toegelaten en die wij toen als Initiatiefgroep Koerdistan hebben opgevangen. Hij is voor ons nog altijd Kak Siamand, onze grote vriend, die na de politieke ontwikkelingen van de laatste jaren nu voor de belangen van geheel Irak moet opkomen. En er zijn natuurlijk nog veel meer zaken die op het allerlaatst geregeld moeten worden. En ons vliegtuig vertrekt ècht zondagmorgen al....
Piet
08-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
| 07-10-2008 |
| Voorbereiding op onze reis naar Koerdistan |
|
Dit is heel spannend!
Na Piet's eerste ervaringen met de Argonauten in Koerdistan, in 1973, en na de ervaringen van Lia en Piet samen in hetzelfde gebied in 1991-93, gaan wij, Piet Muller en Lia Visser, voor de eerste keer na vijftien jaar terug naar de Koerden. En dat nog wel op uitnodiging van de regionale regering van Iraaks Koerdistan!
Er zou nu al heel veel over te vertellen zijn, maar we houden het even bij dit eerste korte bericht. Het is de bedoeling dat we deze blog straks dagelijks gaan bijhouden om van onze ervaringen in dit gebied te vertellen. Er zal heel veel veranderd zijn in al die jaren, positief maar ook negatief. We willen onze ogen en oren open houden, veel mensen spreken, het gevoel met het land terugkrijgen.
Ons vertrek is gepland op zondag 12 oktober a.s.. We vliegen met Turkish Airlines eerst naar Istanbul, daarna door naar Diyarbakir in Oost-Turkije. Daar overnachten we om de volgende ochtend vroeg per taxi naar de Turks-Iraakse grens te rijden. Hier worden we om 13 uur opgewacht door een auto met chauffeur, die ons ter beschikking is gesteld voor de twee weken die we in Iraaks Koerdistan zullen zijn.
Eerst reizen we door naar Erbil (in het Koerdisch: Hewler), de hoofdstad van de regio en zetel van de regionale regering. Hier hopen we vrienden van weleer - meestal vluchtelingen die destijds naar Nederland zijn uitgeweken - te ontmoeten en ook regeringsautoriteiten te spreken. Daarna willen we een rondtocht maken door de Badinan, de provincies Erbil en Duhok.
Omstreeks 19 oktober denken we terug te zijn in Erbil en na enkele dagen een tocht te gaan maken naar het zuidoosten, de provincie Suleimaniye (in het Koerdisch: Slemani). In de provinciehoofdstad willen we in de eerste plaats contact opnemen met de organisatie Kurdistan Save the Children, waarvan Lia - als uitvloeisel van haar activiteiten in de jaren '90 - enkele kinderen heeft gesponsord. We hopen Halabja te kunnen bezoeken en zo mogelijk ook het verre Khaneqin, waar een bijzonder project ons wacht.
We zullen de 27e oktober terug moeten zijn in Erbil, want de volgende dag begint al onze terugreis naar de Turkse grens. De 29e vliegen we terug uit Diyarbakir om later die middag weer via Istanbul Schiphol te bereiken.
Is het wel veilig om naar het noorden van Irak te gaan? Dat is de vraag die we het vaakst hebben gehoord. Ja, het is er behoorlijk veilig, alleen moet je niet onveilige plekken willen opzoeken, zoals het berggebied in het uiterste noorden, of Kirkoek, de omstreden oliestad. Dat doen we dan ook niet.
In de jaren '90 hebben we samen al de nodige ervaringen in Iraaks Koerdistan opgedaan. Die kunnen we nu goed gebruiken. En tegelijk kunnen we zien wat er allemaal in die 15 jaar veranderd is.
Tot zover ons eerste bericht. Er volgen zeker meer!
Lia en Piet
07-10-2008, 00:00 geschreven door pietenlia
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Via onderstaande knop kun je een berichtje achterlaten in het gastenboek
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
