|
Vannakam!
Zet je comfortabel, neem er iets bij om te drinken, zet de
tv een beetje stiller, want ik heb veel te vertellen!
Na mijn weekje ziekteverlof (waar trouwens iedereen van SCAD
van op de hoogte was! Big Brother is er niets bij) kon ik er op zaterdag weer
helemaal tegen, maar het weekend is jammer genoeg in het water gevallen. Ik had
grootse plannen, ik had enkele mensen uitgenodigd om op zaterdagavond huisgemaakte
spaghetti te komen eten, dus was ik van plan om naar de winkel te gaan, en de
zondag met Norma en Tom te gaan lunchen.
De Chief Minister van Tamil Nadu gooide echter roet in het
eten door veroordeeld te worden tot een gevangenisstraf van enkele jaren,
waarna haar aanhangers de straten onveilig maakten met hun protest.
Ongelooflijk hoe zon corrupt persoon toch nog zoveel steun kan krijgen, en hoe
haar partij (waarschijnlijk met behulp van heel veel centjes) ervoor kan zorgen
dat de hele staat in rep en roer is! Alles draait hier dus de voorbije week om
Jayalalithaa en haar veroordeling.
Stad onveilig, dus wij kregen alledrie te horen Ga
alstublieft niet naar Tirunelveli!. Een (té) rustig weekendje met andere
woorden, mede door het feit dat ik niet naar Cheranmahadevi kon omdat er een
paar VIP-gasten kwamen en de hele guesthouse gerenoveerd werd voor hun komst.
Later wist Norma me te vertellen dat ze met mijn kamer helemaal niets hadden
gedaan, maar soit!
Daarop volgde een korte werkweek. Met de maandag en dinsdag
zal ik jullie niet vervelen, maar de woensdag was een bewogen dag! Er werd een medical
camp georganiseerd in het SCAD-centrum waar ik werk, wat inhield dat meer dan
300 mensen naar de campus kwamen om een
bezoek te brengen aan dokter, verpleging, kine, ergo, logo
Niemand had me
echter ingelicht over wat ik zou moeten doen. Toen er dus plots 10 kinderen met
hun ouders aan mijn deur stonden en ik nergens iemand vond die voor me kon
vertalen (iedereen had het te druk met zijn eigen ding) moest ik al die mensen
helaas teleurstellen en zonder advies terug naar huis sturen. Heel frustrerend
was dat!
De dag was nog eens extra druk doordat een ambassadeur van
een klein Afrikaans land (de naam ontglipt mij) op bezoek kwam. De hele campus
in rep en roer dus, een drukte van jewelste, en natuurlijk moest ik ook
voorgesteld worden aan de ambassadeur als de eerste Europese die bij SCAD
werkt. Iets waar ik op dat moment (vlak nadat ik met de staart tussen de benen
mijn cliëntjes had verlaten) helemaal geen zin in had!
Het verlengd weekend begin oktober kwam dus net op het
juiste moment! Norma, Tom en ik hadden afgesproken om er een paar dagen op uit
te trekken, op donderdagmorgen vertrokken we met onze fantastische chauffeur Prakash
naar Kodaikanal, een stadje in de bergen. Mijn eerste ritje in amazonezit
achterop een moto heb ik er nu ook opzitten, Prema manoeuvreerde ons netjes
door het Indiase verkeer zodat ik mooi op tijd aan de bushalte was!
De rit naar Kodaikanal duurde lang, maar de sfeer zat er al
in. Ergens halverwege brak de slappe lach uit in onze auto toen Norma Prakash
vroeg Does the horn ever wear out?. Prakash begreep er niets van, en
Norma vulde de volgende 5 minuten met pogingen om de vraag op een andere manier
te stellen en de woorden "wear out" uit te leggen, tot Tom en ik letterlijk plat lagen van het lachen. Het hele weekend
dreigde de slappe lach opnieuw wanneer Norma iets probeerde uit te leggen aan
Prakash. En nu nog!
Onze eerste twee dagen in Kodaikanal bestonden uit wat
shoppen, veel relaxen, wat rondwandelen, een mooi park bezoeken, en heel lekker
eten! De temperaturen waren heel wat aangenamer dan op het platteland, en s
avonds moesten we ons zelfs met zijn vieren onder een deken nestelen op het
balkon van ons hotel. Dat balkon werd onze vaste afspreekplaats voor
gezelligheid, Kingfisher, Old Secret (shhhht) en muziek. De tweede avond werd
helemaal goed gemaakt toen bleek dat iemand Toms iPhone, die hij de dag ervoor
kwijt was geraakt tijdens het shoppen, gevonden had en onderweg was om hem
terug te brengen! Niemand van ons had verwacht dat hij terug zou opduiken, weg
is weg, dachten we, maar niet dus! Dat hebben we goed gevierd met een lekker
Westerse afhaalpizza.
Op zaterdag waren we van plan om in de voormiddag snel geld
af te halen en daarna naar Pillar Rocks te gaan, hoe we de namiddag zouden
invullen zagen we nog wel.
Het bleek maar goed te zijn dat we geen hele dag gepland
hadden, want Tom en ik stonden meer dan anderhalf uur in de rij om geld af te
halen. We stonden ongeveer 5 minuten te wachten toen de automaat plots leeg
was, en het zou 5 minuten duren om hem terug te vullen. Geen probleem! Een
minuut of 20 later kon de volgende geld afhalen, maar nadat enkele mensen hun
portemonnee hadden gevuld was er terug een probleem met de machine. Zo ging dat
verder, tot we uiteindelijk vlak voor de deur stonden te wachten tot de
automaat terug in werking was. We wilden allebei niet opgeven, we zouden ons
niet laten verslaan door een geldautomaat!
Na een telefoontje van Norma een halfuur later besloot ik
toch om het eens bij een andere automaat te proberen, waar blijkbaar geen rij
stond, maar ik was amper een minuut onderweg toen een telefoontje van Tom me
terugriep. Het was aan ons! In al mijn enthousiasme vloog ik de trap op, tot ik
me herinnerde dat ik helemaal niet kan vliegen, waarna ik dus met een smak op
de trap terechtkwam. Na heel wat bezorgde blikken en Are you OK?s stonden we
voor de automaat
die terug buiten werking was! Mijn blauwe plekken waren er
dus voor niets gekomen. Verslagen dropen we af, en gingen ergens anders in de
rij staan. Na 10 minuten hadden we ons geld.
Dat was onze zeer interessante voormiddag, en daarna begon
de reis naar Pillar Rocks. Een blijkbaar indrukwekkende rotsformatie, op 6
kilometer van Kodaikanal. Niet te ver dus, dachten we! En dat was ook zou, als
we niet bijna de hele tijd in de file hadden gestaan! Ik geloof dat we er toch
ook ongeveer anderhalf uur over gedaan hebben. Nu, de autorit was gezellig, en
uiteindelijk was het wel indrukwekkend! Met minder mist zou het nog beter
geweest zijn, maar het kon me eigenlijk niet zoveel schelen! We waren allemaal
content en moe, dus de rit ging recht terug naar het hotel voor een rustige
avond met een gezellige hoeveelheid drank J
.
Op zondag zijn we op de terugweg gestopt in Madurai voor
lunch en een bezoek aan de tempel. Toen ik op de kaart spaghetti zag staan
was ik wel eens nieuwsgierig naar wat dat hier inhoudt. Dat bleek een grote
teleurstelling (slierten met een saus die verdacht veel naar ketchup smaakte,
geen groenten, en een laagje kaas), dus aan iedereen die ooit naar India reist:
bestel geen spaghetti! In India kan je het best Indiaas eten, die les heb ik nu
wel geleerd! Hoewel de pizza op zaterdagavond ongelooflijk goed smaakte
De tempel was indrukwekkend, zeker het bezoeken waard! En zo
heb ik toch weer een olifant gezien, prachtige, indrukwekkende, hedendaagse
dinosaurussen, die beesten
Ik kan jullie nog veel meer vertellen, maar omdat ik ervan
overtuigd ben dat een blog van meer dan 2 A4tjes toch niet gelezen wordt, hou
ik het bij t Was in orde!!
Bedankt, Norma en Tom!!!
06-10-2014, 19:32 geschreven door Lies 
|
