Vanakkam!

Allez vooruit, bloggen! De eerste blog is altijd de moeilijkste, maar hier gaan we dan!

Ik ben ondertussen een uurtje of 8 terug in India, en veel valt er eigenlijk nog niet te vertellen! Mijn reis hierheen bestond uit twee vluchten, en die waren zo verschillend van elkaar als maar kon zijn!

De eerste vlucht ging van Parijs naar Doha, en was zeeeeer comfortabel. Ik had een plaatsje aan het raam, en niemand kwam naast mij zitten. Languit een filmpje kijken, met al mijn gerief op de zetel naast mij, een rustige vlucht, behoorlijk eten, zo wil ik nog wel vliegen! Of dat dacht ik, tot ik er op de vlucht van Doha naar Thiruvananthapuram weer aan herinnerd werd waarom ik helemaal niet graag vlieg. Mijn nogal gezette Indiase buurvrouw had een probleem met haar schouder waardoor ze de leuning helemaal moest inpalmen, plus een heel deel van mijn ‘intimate bubble’. Het komt erop neer dat ze eigenlijk heel de (warme!) vlucht tegen mij aan geleund zat. Indiërs kunnen blijkbaar ook niet zo goed blijven zitten op een vliegtuig! De halve vlucht stonden zo’n tien Indische mannen een onderonsje te houden met mijn buurvrouw en haar man. Afgekruid met een hoop turbulentie was het uiteindelijk een behoorlijk claustrofobische vlucht!

Soit, om kwart na vier ’s nachts stond ik weer veilig met de voetjes op de grond, en na een spannend moment aan de douane (als iemand 2 minuten naar je visum zit te kijken, en een paar keer opnieuw controleert, kan dat heeeel lang lijken!) kon ik de chauffeur van SCAD gaan zoeken en naar ‘huis’ gaan.

Dat ‘huis’ is anders dan ik verwachtte! Normaal gezien zou ik terug op de campus in Cheranmahadevi wonen, waar ik vorig jaar ook zat, maar ik werd afgezet op de nieuwste campus van SCAD. Dit leek mijn werkgevers beter omdat het grootste deel van mijn werk hier is of vanuit hier vertrekt, een logische redenering! Als ik toch per se in Cheranmahadevi wil gaan wonen mag dat, maar dat zien we later wel weer!

Het aankomen in de guest house was heel vreemd, er is op dit moment niemand behalve ik, dus ik voelde me toch een beetje alleen! Tot ik een paar bezoekjes kreeg van mensen van vorig jaar, daardoor voelde ik me direct meer thuis. Ik verlang toch tot er wat meer leven in de guesthouse komt!

Ik laat het wel allemaal op me afkomen, maar dat is vanaf morgen!

Dee opdracht die ik voor vandaag gekregen heb luidt: ‘You take rest now, relax, take a walk on the campus’, en dat is precies wat ik ga doen!

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Omdat ik gisteren nog geen internet had brei ik er mijn tweede dag gewoon aan, twee voor de prijs van één, speciaal voor jullie!

Vandaag ben ik er al ingevlogen op z’n Indiaas, dus heel erg op het gemak! Samen met Prince, de directrice van de ‘special school’ en de ‘special school teacher training’ heb ik een planning opgemaakt voor deze maand. Mijn werk nu zal er vooral uit bestaan om vorming te geven, zowel aan CBR staff (community based rehabilitation, waarbij een team de baan opgaat om in dorpjes advies, vorming en therapie te geven aan mensen met een beperking en hun ouders), de leraren in de special school en de studenten, dit laatste tijdens ergotherapie aan de schoolkinderen. Tijd om de boeken weer boven te halen, het zal voor mij ook terug allemaal een serieuze opfrissing zijn!

De eerste vier werkdagen ga ik echter de special school in, me mengen tussen de kinderen, spelen, en de jetlag uit mijn lijf slapen. Waar ik trouwens veel meer last van heb dan vorig jaar, helaas!

Ik ben ook wel heel blij dat ik ondertussen internet heb, hoewel het eerste wat ik zag als ik mijn facebook opende, jawel, een Ice Bucket Challenge was! Ik zal maar proberen om er een mooie Indiase editie van te maken zeker!

Langer dan dit zal ik mijn blog niet maken, want anders stoppen jullie toch allemaal met lezen! Ik ga me op mijn cursus Tamil smijten, want ik heb zo het gevoel dat alles toch net iets gemakkelijker zal zijn als ik een woordje Tamil spreek! En versta vooral, want nu kunnen ze alles over me zeggen wat ze willen!

Om een mooie traditie in ere te houden, speciaal voor jou Griet:  ‘en verder’:

-          ’t is hier frisjes!!! Het is te zeggen, de airco staat aan, want het is hier warm!

-          Griet en Lavinia, jullie zonne-energie-oplaad-machientje doet zijn werk!

-          Ik ben hier al twee dagen, en heb nog niet één gekko of kakkerlak gezien! Waar zitten die??

-          Dit weekend ga ik stofjes kopen om een chudidhar te laten maken. Jawel, Indian fashon, here I come!

-          Aangezien ik op een nieuwe campus zit, met allemaal vers geplante boompjes, kan ik mijn hangmat wel vergeten! Dju!

-          Mijn kamer is minstens 2 keer zo groot als thuis, had ik niet verwacht! Met twee bedden! Nu moet ik nooit meer al mijn gerief van mijn bed gooien als ik wil gaan slapen! Hoera! (Moeke, ik hoor je grommen tot hier, kalm)

-          Ze zijn hier nog altijd even vriendelijk en beschermend als vorige keer, maar ik heb nu wel het gevoel dat ze me wat gemakkelijker ‘off-campus’ zullen laten gaan! Gelukkig maar!

-          Prema, een meisje dat ik ken van vorig jaar en die nu in de guest house werkt, heeft al beloofd me in te wijden in de kunst van het Indisch koken. Mmmm!

-          Toevallig! Ik ging net naar het toilet, en daar was hij dan, mijn kamergenoot! Ik noem hem Hendrik. Hendrik de gekko.

Tot later!

04-09-2014, 14:13 geschreven door Lies