Na het ontbijt ga ik naar het busstation om te informeren hoe ik weer “thuis” raak. ‘k Heb meer geluk dan de vorige keer want om 9u45 vertrekt er een sorngteaw (een soort kleine vrachtwagen met bankjes in de lengte) richting Buached. Ik hoef niet over te stappen maar de rit van een zeventigal kilometer duurt wel twee uren.

Rond 12u ben ik terug in Buached Wittaya. Er zijn nu niet veel wolken meer aan de hemel en ik besluit daarvan te profiteren: ik ga nog eens zonnebaden! In m’n zwembroek op een badhanddoek op het betonnen terrasje achter mijn bungalow lees ik in mijn “Voyage au centre de la terre” van Jules Verne. Ik heb drie boeken meegenomen naar Thailand maar in de voorbije vijf weken heb ik nauwelijks dertig bladzijden gelezen! ‘k Had gedacht dat ik hier zeeën van tijd zou hebben en ter plekke nog boeken zou moeten bijkopen maar op de één of andere manier is het toch een drukke periode geweest. Niet stresserend, maar wel druk. Een tweetal uren later ligt mijn terrasje in de schaduw en moet ik een andere bezigheid zoeken.

Met m’n scooter – of beter gezegd: de scooter van Mrs. Sumana Boonman – trek ik erop uit in de omgeving van Buached. Op z’n honderd meter van de schoolpoort hangt nog steeds een grote affiche van Taksin en de roodhemden, maar de politieke situatie lijkt nu toch min of meer ontmijnd. Enkele weken geleden was het wel anders; Mrs. Surin en Mrs. Jintana zeiden toen dat dit de ergste crisis was voor Thailand die zij ooit hebben gekend. ‘k Heb dit toen niet in mijn dagboek geschreven om niemand nodeloos ongerust te maken; behalve die ene affiche van de roodhemden vlakbij de school en de bezorgdheid van Mrs. Surin en Mrs. Jintana heb ik er in Buached nooit iets van gemerkt. Zelfs niet tijdens de meest kritieke periode na de moord op Seh Daeng midden mei.

Ik rij de dorpskern van Buached voorbij en zoek het platteland op. Je hoeft hier niet ver te rijden voor de verharde weg overgaat in een aardeweg. Langs de akkers maak ik wat foto’s van rijstboeren en van herders die met hun koeien en buffels op stap zijn. Ik kom ook langs de basisschool waar tientallen kinderen aan ’t spelen zijn. Ze hebben me al van ver gezien en wanneer ik stop komen ze op me af gelopen. Met veel plezier poseren ze voor een groepsfoto. Ondertussen merk ik dat de hemel weer donkergrijs wordt. Op deze aardewegjes tussen de velden wil ik liever niet met mijn brommerke in een zondvloed terechtkomen, dus rep ik me weer naar huis. Onderweg koop ik nog snel rambutan om m’n honger te stillen indien het heel lang zou blijven regenen en ik niet naar de markt zou kunnen. In mijn kamer werk ik nog wat verder aan mijn dagboek. Tegen mijn verwachting in duurt het nog zeker een halfuur voor het begint te regenen.

06-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Mijn laatste zaterdag in Thailand: volgende week rond deze tijd moet ik al ergens boven Europa hangen. Ik heb afgesproken met Sak, de wiskundeleraar uit Lam Duan die ik bij mijn vorige bezoek aan Surin heb ontmoet. ’s Morgens brengt hij me naar OTOP, een winkel met handgemaakte producten op een plein waar ’s zaterdags ook een natuurmarktje wordt gehouden. Een wat oudere dame spreekt me aan in goed Engels: ze is lerares in een school in Surin en is op zoek naar een farang die volgende week een paar dagen les kan komen geven. Spijtig, maar ik ben al bezet. Bij OTOP is er een kleine tourist office waar ik eens informeer naar andere bezienswaardigheden, maar helaas: Surin heeft maar een handvol attracties en ik heb ze allemaal al gezien.

Het wordt dus een namiddagje doelloos rondkuieren. Even heb ik eraan gedacht naar Ubon Ratchatani door te reizen – volgens de Lonely Planet een stad die het bezoeken waard is – maar de treinrit van drie uren heb ik er niet meer voor over. ’s Middags eten we noodles en daarna doden we de tijd met snuisteren in twee book centers (Arple en Muangchang), terwijl er buiten een zware regenbui voorbij trekt. Ik koop er een lading Engelse boekjes als afscheidscadeau voor de leerkrachten van het English Department. Tussendoor ga ik een uurtje mee met Mrs. Anyarin, die samen met haar nicht eventjes naar Surin afzakt om inkopen te doen in het winkelcentrum Surin Plaza. Meer tijd heeft ze niet, want dit weekend is er feest in de familie omdat haar broer begint aan zijn dienstperiode als monnik. Van iedere Thaise man wordt verwacht dat hij enkele weken of maanden van zijn leven als monnik doorbrengt.

Eigenlijk kon ik te voet naar Surin Plaza zijn geweest maar wanneer ik aan een voorbijganger de weg vraag zegt hij of zij steevast dat het te ver is om te voet te gaan. Als je ‘t aan een tuk-tuk chauffeur vraagt is het normaal dat hij dat zegt, maar ook gewone mensen die er geen belang bij hebben dat ik een taxi neem zeggen al snel dat iets niet op wandelafstand is. Onder het motto “Everywhere is walking distance when you have time” doe ik alles in Surin vanaf nu toch te voet.

’s Avonds loop ik nog eens over de grote overdekte markt waar ik maandag met Pu en Anyarin pad thai heb gegeten. Op sommige plaatsen hangt er een doordringende stank en zie ik de ratten tussen de kraampjes door kruipen. Voor m’n diner ga ik toch maar liever weer naar de avondmarkt. Het begint nu hard te waaien en een vijftal minuutjes later volgt er een heel plotse en keiharde stortregen. Het is alsof er ineens een gigantische emmer water over de markt wordt uitgekieperd, van de ene seconde op de andere. De bui stuurt m’n plannen in de war want ik wilde nog eens mosselen met ei en sojabonen eten, maar er is geen doorkomen meer aan. Het kraampje waar ik ben gaan schuilen heeft een paar tafeltjes onder een tentzeil waar je kan eten, dus is de keuze snel gemaakt. Een dik halfuur later is het weer droog.

05-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Wanneer ik m’n broek wil aantrekken valt er een kleine pad uit m’n broekspijp. De grenzen worden alweer een tikkeltje verlegd…

Het is opnieuw een zwaarbewolkte dag. ’t Lijkt erop dat het regenseizoen nu echt van start is gegaan. De Thais zijn blij omdat het nu wat koeler is maar ik zie toch liever de zon, ondanks de hitte die erbij hoort. Maar ‘k mag niet klagen, de voorbije vijf weken is het qua regen al bij al goed meegevallen.

Vandaag krijg ik weer Mathayom 4/1 onder mijn hoede. Een groot deel van de tijd is Mr. Suwan erbij maar hij laat me m’n ding doen en komt niet te veel tussen. (Mr. Suwan is trouwens hoofd van het English Department geworden; het is een beurtrol, hij neemt de leiding over van Mrs. Jintana.) De leerlingen hebben gisteren een tekstje voorbereid over hun droomberoep en nu moeten ze om beurten naar voren komen om hun tekstje op te zeggen, mét micro dan nog wel. Ik gebruik dezelfde truuk als gisteren: wie naar voor komt verdient een punt voor zijn of haar team. Aan kandidaten geen gebrek! Bijna iedereen wil dokter of verpleegster worden. Een enkeling kiest voor leraar, architect, advocaat, politieman of -vrouw, soldaat. Het valt ook op dat hun ouders bijna allemaal landbouwers zijn, maar er is er geen enkele bij die zegt landbouwer te willen worden. De meeste boeren hier verbouwen rijst en hebben het niet breed. Met rubberbomen valt er volgens mijn informatie meer te verdienen. Ook Mr. Suwan is trouwens rubberbomen aan het planten, waarmee hij hoopt in de toekomst een mooi centje bij te verdienen.

’s Middags is er weer lunch met alle English teachers in de leraarskamer. Deze keer eten we som-tam met als bijgerechtjes geroosterde kip, varkensvlees en vis. De vissen zijn zoals gewoonlijk klein en vol graten. De som-tam is lekker maar enorm pikant, ik moet af en toe pauzeren omdat mijn tong teveel brandt. Maar ik zie dat Mrs. Surin en vooral Ms. Jay ook serieus zitten te blazen. Mrs. Jay’s ogen tranen en ze ziet bloedrood J. Als dessert is er canun en dragon fruit. Dat laatste had ik nog niet gegeten. ’t Zijn roze vruchten met schubben die uitlopen in groene stekelig bladeren. Het doet inderdaad denken aan het lijf van een draak. De inhoud is wit met kleine zwarte pitjes, qua textuur en smaak vergelijkbaar met kiwi.

Na het eten wil ik m’n email checken maar het internet is weer zo afschuwelijk traag dat ik zelfs niet op m’n hotmail account geraak. Ik werk dan maar nog wat voor Ms. Khem en Mr. Sumeth, die me allebei hebben gevraagd hen te helpen met het voorbereiden van hun lesmateriaal. In tegenstelling tot eerdere berichten geeft Mr. Sumeth nu toch nog altijd Engels… vraag me niet hoe het komt, ik heb getracht te begrijpen hoe het precies in elkaar zit maar ‘k heb het opgegeven ;-).

Ze hadden me gezegd dat ik deze namiddag vrij had omdat klas 4/1 terug bij de grote groep moest aansluiten maar ik zie dat de leerlingen toch weer klaar zitten in mijn klaslokaal. Zo gaat dat hier: afspraken zijn vaak niet erg duidelijk en kunnen wel eens veranderen zonder dat je ’t weet ;-). Na een uur komt Mr. Suwan me zeggen dat ik mag stoppen en dat we nog eens naar de basisschool gaan. Een onderwijzeres komt ons ophalen met haar pick-up. Ik spring in de bak – in België mag dat niet, dus ‘k moet ervan profiteren – en weg zijn we. Mr. Suwan heeft een klein bundeltje gemaakt met korte zinnetjes en woordenlijstjes. ‘t Is de bedoeling dat ik dit gebruik om een uurtje les te geven aan Prathom 6, het 6^e leerjaar. Bij aankomst in het klasje blijkt dat ze er nog een hoop kinderen van het 5^e leerjaar bij hebben geduwd; ze hebben allemaal hun stoeltje meegebracht en het klasje zit propvol. Iedereen ziet het heel erg zitten, ook de onderwijzers die erbij zijn en foto’s nemen. Het wordt een toffe les, de kinderen dreunen enthousiast de woordjes en zinnetjes af in redelijk goed Engels. Na afloop kan het weekend beginnen, want dit was het laatste lesuur van de dag. Voor we vertrekken mag ik nog getuige zijn van de afsluitende ceremonie op het graspleintje. De leerkrachten zijn heel vriendelijk en bedanken me om te komen. En de leerlingen roepen “goodbye!”, lopen achter de auto tot aan de schoolpoort en zwaaien me na wanneer we terug naar Buached Wittaya vertrekken.

04-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Donderdag 3 juni begint onder een zwaarbewolkte hemel. Vandaag gaan we de hele dag de zon niet zien. De eerste paar lesuren heb ik vrij en besluit wat te gaan rondneuzen om te zien wat de andere schooldepartementen verstaan onder projectwerk. ‘k Ben benieuwd of ze het net als het English Departement ook en masse aanpakken. M’n eerste halte maak ik bij Social Studies, waar vandaag en morgen Mathayom 6 aan de beurt is. Ze zitten allemaal samen in een grote zaal en krijgen uitleg over wat er op het programma staat. Ondertussen is Mr. Winai buiten een erehaag van een tiental leerlingen aan het opstellen en hij roept me erbij. ‘k Heb geen idee wat de bedoeling is. Even later komt er een auto aangereden waaruit twee mannen stappen waarvan één in maatpak en allebei met zonnebril. Het zijn “the president” en zijn “bodyguard”, zegt Mr. Winai. In de lijfwacht herken ik al snel Mr. Tree. De president is een andere leraar, die ik niet ken. Hij begroet me met een vriendelijk “Good afternoon!”. ’t Is negen uur ’s morgens ;-) De eregenodigden – waar ik nu plots ook toe behoor – krijgen koffie met een koekje aangeboden. Ondertussen begint de president aan een lange toespraak, waarbij de leerlingen regelmatig in lachen uitbarsten. Een paar keer hoor ik mijn naam vallen, en ook de woorden “good afternoon” en “good morning”. ’t Gaat waarschijnlijk over zijn begroeting van daarnet J. Ik weet niet hoe dit alles precies past in het programma van “projectwerk” maar ’t is in ieder geval een leuke bedoening. En Mr. Winai zegt dat ze deze namiddag de leerlingen gaan opsplitsen in kleinere groepjes, wat ik heel graag hoor.

In het Thai Language Departement hebben ze niet lang gewacht om het wat kleinschaliger aan te pakken. Mrs. Yak en Mr. Chuay leren een tiental leerlingen van Mathayom 1 het Thaise alfabet schrijven met behulp van een computerprogramma.

Mijn laatste halte is de grote hall van de school, die vandaag wordt gebruikt door het departement Wiskunde. Ook hier weer veel uitleg ex catedra door de leerkracht vooraan, maar ondertussen zijn de andere wiskundeleerkrachten toch bezig met de voorbereiding van het groepswerk. Er worden pakketjes gemaakt met materiaal dat de projectteams zullen gebruiken, onder andere geometrische figuren waarvan ze oppervlaktes en volumes gaan moeten berekenen.

’s Middags eten we weer in de leraarskamer van het English Department, hetzelfde menu als maandag. ‘k Zou liever iets anders gaan eten in de cantine maar ik wil niet onbeleefd zijn. De hemel ziet intussen donkergrijs, het lijkt wel of het avond is. En ja hoor, even later begint het keihard te gieten.

De hele namiddag geef ik les aan Mathayom 4/1 – met assistentie van Mr. Suwan – en ik wil hen zoveel mogelijk Engels laten spreken: ze moeten vragen stellen aan mij. Normaal lukt dit niet – ze hebben nooit vragen – maar deze keer heb ik hen in vijf teams ingedeeld en krijgen ze een punt voor iedere vraag die ze stellen. Het resultaat is verbluffend: meer dan een uur aan een stuk vuren ze de ene vraag na de andere af. Thaise leerlingen zijn verzot op spelletjes en competitie. (Ik vermoed dat dit niet alleen voor Thaise leerlingen geldt.) Wanneer je een opdracht voorstelt als een wedstrijdje tussen teams ontpoppen ze zich tot ware competitiebeesten. Nochtans zijn er deze keer geen prijzen aan verbonden, ’t is louter voor de eer van het winnen. Ze zijn ook tamelijk creatief met de keuze van de namen voor hun teams: the First team, the Kingdom team, the Red Kiss team (hier zit een ladyboy bij en ik denk dat hij de naam heeft gekozen), the Thai Girls team (er zitten wel twee jongens bij maar zij hebben niks in de pap te brokken) en the Ice Candy team. Vragen die ik me herinner zijn “Do you like Thai women?” en “Why are you handsome?”. Op die laatste moet ik het antwoord schuldig blijven maar ze krijgen er wel twee punten voor ;-)

Na schooltijd is het nog altijd bewolkt maar onze portie regen hebben we wel gehad voor vandaag. Ik profiteer ervan om nog eens uitgebreid te gaan joggen en fitnessen. De mensen zijn enorm vriendelijk, iedereen lacht naar mij wanneer ik voorbij kom: winkeliers, herders en herderinnen, oude mannen zonder tanden, politieagenten, rijstboeren die terugkomen van hun land, noem maar op. Kinderen die me zien aankomen roepen “farang” naar hun kameraadjes en komen voorzichtig kijken. Sommigen zeggen “hello” en er zijn er ook bij die me op hun fietsjes een tijdje blijven volgen. Later, tijdens het fitnessen, komen Mem en Boom al giechelend voorbijgelopen. ’t Zijn twee meisjes van Mathayom 6, één ervan is de dochter van Mrs. Kae. “Tjsokking!” roept Mem me toe, voor het geval ik niet door zou hebben dat ze aan ’t joggen zijn J.

Er is niet veel volk meer op school. De meeste van mijn vrouwelijke buren zijn met de scooter naar Sangkha om kleren te gaan kopen op de donderdagmarkt en ook de mannen zijn niet te bespeuren. Mrs. Anyarin is er wel nog en ik ga met haar een hapje eten in Buached. De keuze is heel beperkt, de helft van de menukaart hebben ze niet. Uiteindelijk moeten we weer tom-yam plaa nemen. De stukjes vis (plaa) zijn heel klein en zitten vol met vel en graten, bijna wat we bij ons visafval zouden noemen. Als je kip of varken kiest is het vlees ook niet te vergelijken met wat je bij ons krijgt – de kippen hier zijn graatmager, er hangt nauwelijks vlees aan – maar daar zitten tenminste geen graten in. Wel veel kleine botjes, dus je moet toch wel opletten bij het eten.

Normaal gaan de vrouwen nooit alleen met me eten, er is altijd minstens één vriendin bij. In Isaan is het onfatsoenlijk (“impolite”) om iets met z’n tweetjes te doen als je geen koppel bent. Anyarin is daar iets minder strikt in, misschien net omdat ze getrouwd is en daardoor minder snel “verdacht” zal worden. Maar wanneer ik na het avondeten – het is nog maar half negen – voorstel om nog een cola te drinken op het bankje aan de voorkant van mijn bungalow (dus in het zicht van iedereen) moet ze toch weigeren: “Not possible. Not polite for Thailand”.

03-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Mr. Sumeth – of eerder zijn vrouw, vermoed ik – zorgt deze week voor mijn ontbijt. Hij heeft een picknickmandje mee met rijst, varkensbrochetjes en twee verschillende gerechten in plastic zakjes.

Zoals gisteren afgesproken geef ik de hele dag les aan Mathayom 3/1. Ik wissel de “verplichte” oefeningetjes af met meer interactieve gedeeltes. Zo moeten ze bijvoorbeeld in teams zoveel mogelijk vragen stellen over wat ik in het weekend heb gedaan. Het is een goeie klas, aangenaam om mee te werken. Af en toe komt Mr. Suwan mij assisteren. Dat is handig wanneer er iets vertaald moet worden maar ook vervelend omdat hij bijna uitsluitend Thais spreekt tegen de leerlingen. Hij weet veel en vertelt er graag over. Eigenlijk is het alsof hij leraar cultuur of algemene opvoeding is, niet leraar Engels. En nochtans kent hij wel Engels, ’t is spijtig.

’s Middags belt Lek me om te gaan eten. ’t Is maar tweehonderd meter verder, recht tegenover het ziekenhuis van Buached. Het “restaurant” is een kraampje in het zand onder een strooien dak tussen de bomen met daarrond wat picknicktafeltjes en vier grote lage vierkante tafels om op te zitten. We zijn met z’n zessen (vier mannen en twee vrouwen) en gaan op een van de tafels zitten. De som-tam is lekker maar ongelooflijk pikant. Mijn tong brandt en m’n neus begint ervan te lopen. Gelukkig zijn er de kleefrijst en de stukken kip om een beetje te neutraliseren.

In de namiddag gaan de lessen aan Mathayom 3/1 verder. De leerlingen hebben vanmorgen een tekstje geschreven over zichzelf (naam, leeftijd, beroep van ouders, favoriete eten en drinken, enz.) en nu wil ik ze individueel hun tekstjes laten voorlezen. Er is uiteraard geen enkele vrijwilliger maar dat wordt totaal anders wanneer ik hen weer in teams indeel en uitleg dat ze een punt voor hun team kunnen verdienen door hun tekstje aan mij voor te lezen. Nu zijn er plots kandidaten genoeg J. Tip voor mijn opvolgers: probeer van alles een wedstrijdje te maken.

Voor de naschoolse English Club komt er niemand opdagen. Alweer een gevolg van dat kl*** projectwerk! Maar dat betekent wel dat ik nu de tijd heb om naar de “grote” woensdagmarkt in Buached te gaan. Ik koop er een CD waarop Chimi Chimi staat en … een portie geroosterde sprinkhanen!

Daarna help ik Anyarin, Jay, At en Rungtip een beetje bij het klaarmaken van het avondeten. Op het menu staan alweer som-tam en tom-yam – je raadt het al: goed voor de lijn! – maar ik ben het nog niet beu gegeten. Vooral som-tam vind ik arroy. De papaya voor de som-tam plukken we uit een boom naast het huis. Jay maakt voor zichzelf een speciale versie som-tam klaar (“Lao style”) met toevoeging van een soort gefermenteerde brij van visafval (plaa raa). De inhoud van de bokaal ruikt naar rotte vis. Ik proef wel van het eindresultaat maar ’t is echt niet mijn ding.

02-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Vandaag starten ze in Buached Wittaya met twee weken van “project work”. Ze hadden het me vorige week al gezegd maar ‘t is me nog steeds niet duidelijk wat nu eigenlijk de bedoeling is. De leerkrachten die zeggen te weten waarover het gaat kunnen het me niet uitleggen en dan zijn er anderen zoals Mr. Sumeth die er gewoon voor uitkomen dat ze het eigenlijk ook niet weten. Ik ben er alleszins niet gerust in want de klassen, die eigenlijk al veel te groot zijn, worden nu ook nog eens samengezet per jaar (Mathayom). Elke Mathayom heeft telkens twee achtereenvolgende dagen projectwerk voor een bepaald vak: Thai, Social Studies, English, Computer enz. Voor Engels is eerst Mathayom 3 aan de beurt, de volgende twee dagen Mathayom 4 enzovoort. Vandaag en morgen zullen alle leerkrachten Engels zich dus tegelijk bezighouden met de meer dan 200 leerlingen van Mathayom 3.

In de voormiddag wordt er uitleg gegeven over “project work”. Dat gebeurt in het Thais, dus kan ik hier niks komen doen. Dit is het geschikte ogenblik om te doen wat ik nu al de hele tijd voor me uit heb geschoven: naar de kapper gaan! Ik wilde de dag van mijn vertrek uit België nog m’n haar laten knippen maar had er geen rekening mee gehouden dat op zaterdag 1 mei alles gesloten was. Het is dus hoogtijd. Buached is maar een zakdoek groot maar vreemd genoeg heb ik toch al minstens vier kapperszaken gezien. Ik denk dat ze kunnen overleven dankzij de strenge schoolregels qua haarsnit: na iedere controle in Buached Wittaya zijn er weer een paar tientallen leerlingen die eens bij de kapper moeten passeren ;-). Mr. Suwan brengt me met z’n scooter naar een kapper in het dorpje en ik stap naar binnen met lood in de schoenen. ‘k Heb Mr. Suwan vooraf op het hart gedrukt dat er niet teveel van af mag en dat het in dezelfde stijl moet blijven. Ik wil niet met een Thais broskopke weer buiten stappen. Het resultaat valt uiteindelijk nog mee vind ik, en voor de prijs moet je ’t ook niet laten: 40 Baht. Bij Cleos in Kortrijk betaal ik doorgaans iets meer.

Ondertussen zijn ze op het English Department nog steeds bezig met de uitleg over projectwerk, in het Thais. Ze hebben wel de groep in twee verdeeld maar dat zijn nog altijd meer dan 100 leerlingen per groep. Dit wordt een verloren dag voor mij. Mrs. Surin vraagt me wel om tussendoor een oefening te doen met de leerlingen over antonyms: het tegenovergestelde van “happy” is “sad”, enzovoort. Ik werk de lijst van een stuk of honderd antonyms af maar ‘k heb er weinig voldoening van. De groep leerlingen en de niveauverschillen zijn veel te groot, er is nauwelijks interactie mogelijk en er is niemand die op een vraag durft te antwoorden.

’s Middags eten we weer in de leraarskamer. Doordat alle leerkrachten nu hetzelfde uurrooster hebben eten we allemaal samen. Ze zetten een kookplaat midden op tafel met daarop een kom water waarin groenten, varkensvlees en doorschijnende noedels worden gekookt. Met een rode pikante saus breng je het dan individueel op smaak. ’t Is vergelijkbaar met de “Djengis Khan barbecue” die ik al twee keer heb gegeten, maar dan zonder de barbecue. Mrs. Jintana zit precies een beetje verveeld met het feit dat ik ’s avonds zelf voor m’n eten moet zorgen – ik logeer immers niet bij een gastgezin zoals mijn voorgangers – en biedt aan mij geld te geven om eten te kopen. ’t Is vriendelijk van haar maar ik bedank natuurlijk. Mijn avondeten kost hier geen fortuinen, meestal ga ik bij mijn vriendinnekes eten en dan breng ik fruit mee (rambutan, dourian, mangkut, longkon, watermeloen, …). Trouwens, ik zit al in m’n voorlaatste week.

Na de lunch breng ik nog snel m’n was naar het wassalon en ga dan weer naar het grote leslokaal om te zien of ik iets kan doen. Mrs. Jintana is nog altijd uitleg aan ’t geven. Er zijn een stuk of zeven leerkrachten Engels maar er kan er maar eentje tegelijk de leerlingen toespreken. De anderen zitten er gewoon maar bij, met hun vingers te draaien. Echt zonde! Mrs. Jintana vraagt me om nog eens de oefening van vanochtend te doen maar dan met de andere groep. Het is opnieuw een saaie bedoening, zowel voor de leerlingen als voor mezelf. Probeer maar eens wat interactie te creëren met een groep van boven de honderd leerlingen die zelfs in een kleinere groep al te verlegen zijn om luidop te spreken. En als ik een vraag stel is Mr. Suwan meestal de eerste om het antwoord te roepen! Na mijn verplicht nummertje ga ik dan maar naar de leraarskamer. Onderweg zie ik dat een aantal leerlingen zich hebben verstopt in de klassen. Het is niet moeilijk om er vanonder te muizen met zo’n bende.

Tussendoor ga ik een ice coffee halen op de markt. Ik koop er ook voor Pu en voor Anyarin, en ga bij hen langs om de koffie te brengen en een praatje te maken. Ik zie dat het projectwerk voor Informatica (Pu) en voor Wiskunde (Anyarin) per klas gebeurt, niet en masse zoals voor Engels. De klas van Mrs. Anyarin is sudoku’s aan het oplossen. Het samengooien van alle klassen is dus blijkbaar een – volgens mij verkeerde – beslissing van het English Department.

Nog een nadeel van het “project work” is dat de lessen Engels voor leerkrachten worden afgeschaft, want ze moeten na schooltijd nog vergaderen om de volgende dag voor te bereiden. Ik laat Mrs. Jintana toch even weten dat ik me niet echt nuttig voel en probeer haar ook zo voorzichtig mogelijk duidelijk te maken dat ik het niet zo’n goed idee vind om alle klassen samen te zetten. Ik zou net het omgekeerde doen: opsplitsen in kleinere groepjes.

Door het wegvallen van de extra les heb ik nu wel tijd om uitgebreid te gaan joggen en fitnessen. Terwijl ik rondjes aan ’t lopen ben rond het voetbalveld komt Mrs. Surin met haar scooter aangereden. Ze was naar me op zoek. Mijn klachten over de manier van werken hebben toch iets uitgehaald want de leerkrachten Engels hebben in hun vergadering beslist het programma lichtjes te wijzigen: ik krijg morgen de hele dag Mathayom 3/1 onder mijn hoede (de beste klas van het derde middelbaar), daarna twee dagen Mathayom 4/1 (de beste klas van het vierde middelbaar) enzovoort. Met de rest van de leerlingen gaan ze wel in massa blijven werken, omdat ze het belangrijk vinden dat iedereen dezelfde uitleg krijgt over “het projectwerk”. ‘k Ben blij dat ze toch een béétje naar mij hebben geluisterd J. Mrs. Surin nodigt me ook uit om vanavond bij haar te komen eten, samen met Ms. Jay en Ms. Khem.

Het wordt een gezellige avond bij het gezin Mee-In. We eten buiten op een lage houten tafel en er zijn weer veel verschillende gerechtjes. Eén ervan is een omelet met eieren van rode mieren! Het smaakt niet slecht maar het eten van insecten en hun eieren zal toch nooit m’n favoriete bezigheid worden. Na het eten spreidt Mr. Winai een grote mat uit in het gras en B1 brengt een berg kussens. Zo liggen we daar dan nog een paar uren te luieren. En ik mag ik in de tuin een mango plukken om als dessert op te eten. Het is één van de laatste mango’s, het mangoseizoen is bijna voorbij. Uem stelt me via de chat voor aan Florina, een vrijwilligster die hier zes maanden is geweest en nu in Panama zit. Zij geeft me nog enkele tips voor de lessen Engels.

01-06-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck