Ik was van plan vandaag eindelijk eens uit te slapen op zondag, want ik sta nu al twee weken aan een stuk rond zes uur op (erger dan thuis!). Maar om zes uur word ik vanzelf wakker, ‘k denk niet dat mijn huisdier er voor iets tussen zit want deze keer heb ik hem niet bewust gehoord. Misschien is het gewoon van de hitte. Die ventilator helpt wel, maar ’t blijft toch broeierig warm in mijn kamer. Ik doe moeite om terug wat in te dommelen en rek het zo nog tot iets voor negenen.

Na een uurtje kleren wassen met de hand – alweer een totaal nieuwe ervaring voor mij, zij het dan één van de minder aangename van de voorbije twee weken – besluit ik een fietstochtje te maken door de woonwijk. Het is er heel erg rustig, hier en daar zie je iemand luieren in z’n hangmat en wat spelende kinderen. In een bijgebouwtje van een hui s staan een dertigtal mensen te zingen, sommigen dansen er ook redelijk enthousiast bij. De liedjesteksten zijn in het Thais maar af en toe hoor ik het woord “hallelujah” ertussen, dus ’t zal een minderheid van christenen zijn.

Na deze fysieke inspanning in de verzengende zon heb ik wel een brunch verdiend. In het dorpje bestel ik noedels maar in plaats daarvan krijg ik krokant gebakken varkensvlees met een oranjerode saus. Niet erg, denk ik, want dit is ook heel lekker. Maar dit blijkt maar een voorgerechtje te zijn want de kokkin blijft druk bezig in haar mobiele keukentje en komt even later aanzetten met een grote kom noedels met varkensvlees (en dat alles voor 50 Baht). Daar gaat mijn goede voornemen om wat minder te gaan eten… Op weg naar huis koop ik op het marktje nog een watermeloen, dat is tenminste low-calorie.

Wanneer ik terug op m’n kamer kom zie ik de hagedis van op mijn matras naar de muur spurten. Ze hadden me gezegd dat die beesten alleen op muren en plafonds komen maar dit is toch een iets avontuurlijker exemplaar. ‘k Heb weer chance. Wat ben ik blij dat ik mijn muskietennet heb voor ’s nachts – niet alleen tegen de muskieten!

Er zijn al heel veel Thaise mensen – vooral vrouwen natuurlijk – die me gezegd hebben dat ze jaloers zijn op mijn witte huid terwijl ik het net mooi vind als je een bruin kleurtje hebt. ‘k Ga me hiermee dus niet aantrekkelijker maken bij het vrouwvolk van Thailand maar ik kan het niet laten: ik doe m’n zwembroek aan en ga een uurtje zonnebaden! Ondertussen lees ik in het handboek Engels van de vierdejaars, aan wie ik volgende week les moet geven.

Aangezien het internet op de school (alweer) niet werkt rij ik naar het internetcafé om m’n emails te checken en mijn blog bij te werken. Ik stuur ook een mailke naar Mathias want ’t is vandaag zijn verjaardag. Op de site van De Redactie staat te lezen: ”Thailand op de rand van de confrontatie”. Na de aanslag op een hoge piet van de roodhemden is het geweld terug opgelaaid. Gisteren zijn er 17 doden gevallen en in bepaalde straten is de avondklok ingesteld. Maar de rellen blijven beperkt tot Bangkok, en dan nog maar een welbepaalde wijk. ‘k Zal me voorlopig dus niet te veel zorgen maken, we zien wel hoe de situatie over vier weken is wanneer ik terug naar huis moet.

Na twee uur internetten (30B) maak ik me klaar om te gaan joggen en daar staat Mr. Winai voor m’n deur. Goeie timing. De tweelingbroertjes B1 en B2 zijn ook mee, ze zitten met z’n drieën op de scooter. We lopen vijf rondjes rond het voetbalveld terwijl B1 en B2 wat shotten, daarna naar het parkje om te fitnessen. Mr. Winai wil me naar de school terugbrengen maar met vier op de scooter lijkt me toch iets te riskant, ik loop liever. Hij loopt dan maar met me mee uit solidariteit, terwijl B1 en B2 volgen met de scooter. Ze zijn pas 11 jaar!

Op het schooldomein komen we Ms. Pu tegen die ook aan het joggen is en wanneer Mr. Winai weer vertrokken is besluit ik nog wat mee te lopen met haar. We lopen in een slakkengangetje een paar rondjes rond het basketbalterrein. Pu nodigt me uit om te komen eten en dat sla ik niet af. Ik breng wel m’n watermeloen mee. Ms. Ob en Ms. Nii komen er ook bij zitten, maar alle drie eten ze zo goed als niks. Ms. Pu heeft al om 17u gegeten omdat het slecht is voor de lijn als je te laat eet. Er is gebakken ei “Thaise stijl” (met onder andere sojasaus erin, smaakt een beetje zoet), gedroogd varkensvlees uit Ubon (ook zoet) en pad thai.’t Is weer heel lekker maar deze keer hou ik me toch een beetje in. Zij diëten en ik moddervet worden zeker!

Het is al pikdonker wanneer Ms. Dokkoon op de school arriveert – het wordt hier wel heel vroeg donker, al kort na 18u. Dokkoon is in de wolken want geslaagd voor haar overheidsexamen (de resultaten zijn dit weekend op het internet gepubliceerd). Mr. Chuay en Mr. Lek ook, maar spijtig genoeg zijn Ms. Khem en Ms. Jay niet bij de gelukkigen.

16-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Vandaag gaan we naar Ban Tha Klang, het olifantendorp! Om 7u30 wandel ik naar de ingang van de school waar de minibus al klaar staat, muziek vollen bak. Mr. Suwan is er met zijn vrouw en zijn twee kinderen: Champ(ion), een jongetje van 14 jaar en Shon, een meisje van 11. Kort daarop arriveert Mr. Klaang met z’n vrouw en hun dochtertje (naam vergeten), en even later ook Mr. Sumeth met vrouw en zoontje Ed. Mr. Klaang is een heel sympathieke vent die redelijk goed Engels spreekt, als is hij wiskundeleraar. Mr. Sumeth, die leraar Engels is, spreekt eigenlijk zo goed als geen Engels: bijna geen woordenschat en compleet fout qua grammatica. Na een rit van een kleine twee uur komen we aan in Ban Tha Klang.

’t Is de eerste keer dat ik zoveel farangs bij elkaar zie, al is de grote meerderheid van de toeristen toch Thais. We zijn mooi op tijd om de olifantenshow te zien, waarbij chans in alle maten de revue passeren: van een baby-olifantje van anderhalve meter hoog tot het pronkstuk van de hoop, een gigantisch exemplaar (‘k weet niet hoeveel meter) van 36 jaar oud. Ze staan op hun achterpoten, shotten naar een goal, spelen basketball, maken een schilderij – dat daarna voor 200B wordt verkocht – en gooien met hun slurf pijltjes naar een bord met ballonnen. ’t Zijn kunstjes die de dag van vandaag in de circussen van Europa not done zijn denk ik, maar goed. We kopen wat trossen kleine banaantjes, die de kinderen na elk nummer aan de olifanten mogen gaan geven. Voor een ander nummer gaan Mr. Klaang en ik temidden van de piste op een matje liggen, waarna een olifant over ons heen stapt en ons ondertussen een lichte tik geeft. Na de show loop ik nog wat rond op het domein, waar her en der olifanten staan. Grappig om te zien is een huis met een carport waaronder een olifant geparkeerd staat. Een mahout is zijn beest aan het wassen en Mr. Suwan neemt een foto van mij terwijl ik naast de kolos sta en z’n oor vasthoud; het voelt aan als een zeemvel.

Rond de middag laten we Ban Tha Klang alweer achter ons. Langs de weg stoppen we om aan een stalletje een ware lekkernij te kopen: een bamboestok gevuld met zoete, kleverige rijst met kokosmelk. ‘k Vrees wel dat het een caloriebom is, het vult in ieder geval heel erg maar ’t is zo lekker dat ik er van blijf eten. Ik ga ervan uit dat dit ons middagmaal is maar een kwartiertje later slaan we een aardewegje in en stoppen aan het huis van de moeder van Mr. Suwan waar heel ons gezelschap verwacht wordt voor de lunch. Op het menu staan tom-yam en som-tam, dat laatste is de typische pikante papayasalade. ’t Is een heel gezellige boel. De broer en de vier zussen van Mr. Suwan komen ook langs. Sommigen van hen zijn ook leerkracht net als hij, andere landbouwer. Na de maaltijd komt er fruit op tafel, onder andere mango die wordt gedipt in rietsuiker met pikante toevoeging.

Een man met een gammele bakfiets hobbelt langs over het aardewegje. Het is zowaar de ijskar! Ik vermoed dat ik weer niet ga mogen betalen voor mijn eten (wat later ook blijkt: “it’s my duty to take care of you” zegt Mr. Suwan altijd) dus grijp ik mijn kans en trakteer alle kinderen die daar rondlopen op een ijsje. 45B voor negen ijsjes, ’t is de wereld niet. Sommigen kiezen voor iets wat wij niet kennen: ijsbollen op een hotdogbroodje in plaats van in een hoorntje!

In de namiddag gaan we shoppen in Surin. Eerst naar een department store, vergelijkbaar met de Inno bij ons, en daarna in een Big-C, een soort Carrefour. Ik koop een joggingshirt, een “olifantenhemd” zoals de leerkrachten op woensdag dragen, een paar onderhemden (ik heb gemerkt dat je er minder doorweekt uitziet wanneer je een onderhemd aan hebt), een rugzakje (mijn tirette is kapot) en een massa Thaise snoeprepen die zullen dienen als prijs voor de English class. Voor de kinderen in ons busje koop ik “echte” Snickers, die bijna evenveel kosten als bij ons en dus voor hen heel duur zijn.

Om halfzes zijn we terug in Buached Wittaya School. Het heeft ondertussen geregend. Mr. Klaang en Mr. Suwan nodigen me uit om te komen eten. Ik neem snel een douche, maak een pakketje Belgische chocolaatjes klaar voor de kinderen en even later staat Mr. Klaang met z’n scooter voor mijn deur om me naar zijn huis te brengen. Mr. Klaang heeft een mooi houten huis met veel grond. Hij is niet alleen leraar maar verbouwt ook rijst, zes percelen van 20m op 20m. Een ander stuk grond is hij aan het klaarmaken om mangobomen op te zetten.

Onder het grote afdak voor het huis is Mr. Suwan al bezig de Thaise barbecue aan te steken; we gaan weer eten in Djengis Khan-stijl, zoals vorige week op restaurant. Ik weet dat ik in herhaling val maar ‘t is weer enorm lekker. Rond half negen brengt Mr. Klaang me terug naar de school. Ik heb geen zin om al in mijn kamer te gaan zitten en maak nog een wandelingetje door de drie straten die Buached rijk is. Terug op weg naar de school kom ik Mr. Suwan tegen, die me met zijn scooter tot voor mijn deur brengt. Hij zegt dat het wel veilig is in Buached, maar toch… ik ben een farang en hij is verantwoordelijk voor mij. In mijn kamer begin ik aan mijn verslag van de voorbije dagen…

15-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Het overheidsexamen was blijkbaar moeilijk, de missen Khem en Jay zien er niet al te happy uit. Maandag krijgen ze de resultaten, ik ben benieuwd. Het is een concours, hoe hoger je scoort hoe sneller je een benoeming in een school kan krijgen.

Ik moet vandaag het eerste uur lesgeven aan Mathayom 1/4, gastjes die net van de basisschool komen. Het is een moeilijke klas, ze kunnen niet stil blijven en zijn redelijk brutaal naar Thaïse normen. Maar er zitten er wel een paar bij die toch al een behoorlijk niveau van Engels hebben.

Terug in de leraarskamer ontmoet ik Mr. Udom en zijn vrouw. Mr. Udom is inspecteur/coördinator voor Engels, verantwoordelijk voor 256 scholen in de regio. Vandaag bezoekt hij enkele scholen waaronder de onze. ‘t Is een heel vriendelijke man die goed Engels spreekt. Terloops polst hij of ik niet voor drie maanden of langer kan blijven, want zes weken is toch zo kort. In de buurt zit een Amerikaan van het Peace Corps die hier voor 2 jaar is. Ik zal ’t eens vragen aan mijn vrouw…

14-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Gisteren hebben we vooral woordenschat aangeleerd over sporten en emoties. Met de beste klassen kunnen we nu overgaan tot de volgende onderwerpen op het verlanglijstje van Mrs. Surin: adverbs of frequency (always, usually, often, sometimes, seldom/rarely, never) en verbs of liking (like/enjoy/love/hate). Je merkt wel opnieuw de grote niveauverschillen: sommigen kunnen bijvoorbeeld geen enkele dag van de week opnoemen.

Mrs. Jintana is een echte schat. Ze weet dat ik dol ben op de Thaise kost en dat ik graag Thais zou leren koken, en daarom heeft ze een kookplaat en een boel ingrediënten meegebracht zodat ik zelf in de leraarskamer mijn lunch kan klaarmaken! We beginnen met een scheut soja-olie, veel look en een massa rode chilipepers. Daarna een portie inktvis, uien, verse kruidenblaadjes uit de tuin van Mrs. Jintana, preischeuten (denk ik), oestersaus, een beetje seasoning sauce, wat kruidenmix uit een pakje en een eetlepel lichtbruine rietsuiker. Als je weet wat je erin moet doen is het in een wip klaar. Het is zo pikant dat ik tijdens het eten af en toe mijn neus moet snuiten maar toch o zo lekker.

Na meer dan een week heb ik al een flinke hoop vuile was om naar het wassalon te brengen. Mijn ondergoed moet ik zelf wassen, het betaamt blijkbaar niet om dat ook mee te geven. Ik stap met m’n wasmand onder de arm de schoolpoort uit en ‘k heb alweer geluk: een computerlerares die op haar scooter passeert neemt me mee achterop en brengt me tot voor de deur. Mrs. Jintana heeft me een briefje meegegeven waarop in het Thais geschreven staat wat er moet gebeuren: wassen, strijken en geen farang-prijzen aanrekenen.

Rond halfzes ga ik een halfuurtje joggen, de eerste keer sinds ik in Thailand ben. Het moet nog diep in de dertig graden zijn. Ik keer terug met een kop zo rood als een tomaat maar het heeft wel deugd gedaan. Ik neem een douche en vertrek naar de markt om te eten, maar word na vijf stappen al geroepen door de dames aan de overkant: Mrs. Anyarin, Ms. Pu, Ms. Tip en Mrs. At (verwacht een baby in december). Ze schuiven direct een stoeltje bij, scheppen een bord rijst op en ik mag me bedienen van de gerechtjes die op tafel staan waaronder visschotel, groentenschotel, kikker (!) met groenten en … een bordje geroosterde insecten! Van dat laatste proef ik nu toch ook eens: ik begin met een halve kever en neem er daarna nog een hele bij, weliswaar een klein exemplaar. Het smaakt niet slecht maar je mag er toch niet teveel bij nadenken. Daarna eten we nog wat fruit als dessert.

Er vliegen vandaag ongelooflijk veel insecten rond, doordat het gisteravond zo hard en lang heeft geregend. Insecten zijn hier een gewone zaak, de dames vissen ze gewoon uit het eten en doen verder. Wanneer er een sprinkhaan in Pu’s haar belandt begint ze niet te gillen maar pakt hem rustig vast tussen duim en wijsvinger en zet hem wat verder neer. Onder ons afdak steekt een grote hagedis zijn kop naar buiten. Hij maakt een vreselijk lawaai, het lijkt bijna op het blaffen van een klein hondje. Ze noemen het een “touké” en zeggen dat ik er niet te dicht bij mag komen omdat hij me wel eens zou kunnen aanvallen. En als iemand wordt gebeten door een touké zullen er drie koppels scheiden, zo zegt het bijgeloof. Dat wil ik niet op m’n geweten hebben!

11-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck  

Vannacht heb ik ontdekt dat er een hagedis in mijn kamer is binnengedrongen. Met veel moeite heb ik hem naar buiten gekregen, de gang op, maar om 5u30 haalt het rotbeest me toch weer uit mijn bed met zijn oorverdovende geroep. Hij zit terug achter mijn kast. Niet verwonderlijk eigenlijk dat hij weer is binnengekomen, de kier onder de deur is een halve centimeter hoog. Ik denk dat ik er voortaan een handdoek voor zal leggen.

Deze week assisteer ik Mrs. Surin en bijna alle lessen zijn met Mathayom 3, het derde middelbaar dus. Tijdens het ochtendritueel valt het me op dat de vastbenoemde leerkrachten (government teachers) een militair uniform aan hebben. Dat is elke maandag zo, in alle scholen van Thailand, zegt Mrs. Surin. De contractuele leerkrachten dragen gewone kleren. Na de gebruikelijke toespraken die voor mij uiteraard totaal onbegrijpelijk zijn klimt Mr. Winai het podium op. Hij gedraagt zich als een militair, roept dingen naar de leerlingen die klinken als bevelen. Maar af en toe gooit hij er blijkbaar een kwinkslag tussen, want de leerlingen vinden de tussenkomst van Mr. Winai duidelijk grappig. Zo serieus moeten we het dus ook allemaal niet nemen.

Er zit een echte ladyboy in een van de klassen van Mathayom 3. Ik heb er eigenlijk nog niet zoveel gezien… ofwel hebben die anderen zich wel héél goed getransformeerd. Mrs. Surin heeft me het leerboek van Mathayom 3 gegeven en aangeduid welke lessen ik deze week moet geven. Al snel blijkt dat we de verwachtingen zullen moeten bijstellen want veel leerlingen spreken nauwelijks een woord Engels. Volgens Mrs. Surin komt dit doordat er op de lagere school van Buached geen leraar Engels was en ze dus later dan normaal gestart zijn. Het niveau van Mathayom 3/1 is wel duidelijk veel hoger dan dat van 3/5, en zelfs binnen dezelfde klas zijn er grote verschillen.

Omdat het zo heet is stelt Mrs. Surin voor dat ik voortaan in het kantoor van de schooldirecteur ga slapen in plaats van mijn kamertje in de bungalow, want daar is er airco. Ik krijg zelfs een rondleiding van haar. Het is een heel grote kamer met vasttapijt, TV met DVD-speler, douche en een westers toilet. Ik zeg dat ik er nog eens over zal nadenken maar eigenlijk ben ik helemaal niet van plan het te doen. Ten eerste wil ik me niet “laten kennen” en ten tweede zou ik dan afgezonderd zitten van de andere leerkrachten die op de school verblijven.

Na schooltijd blijf ik nog wat verder werken in de leraarskamer, tot rond halfzes. De zon is nu volledig verdwenen achter een dik pak grijze wolken en de wind is opgestoken. Alles wijst erop dat we ons aan een tropische regenbui kunnen verwachten… het moest er een keer van komen.

Ik heb om 18u met Ms. Jay afgesproken om haar te helpen met de voorbereiding van haar examen Engels, één van de onderdelen van het overheidsexamen waar ze deze week aan deelneemt. Mrs. Surin en haar man komen nog langs om me een nieuwe voorraad drinkwater te brengen en we eten wat Belgische chocolade terwijl het weer steeds dreigender wordt. Kort na hun vertrek breekt de moesson los. ’t Is nog geen kwartier bezig met stortregenen en de elektriciteit valt al uit!

Maar plicht roept: ik moet Ms. Jay gaan helpen, dus moet ik de tropische regenbui trotseren. Ik ben hier tenslotte om te werken hé. We hebben afgesproken bij mijn overbuurvrouw, Ms. Khem, die ook aan het examen deelneemt. Maar omdat het keihard blijft doorregenen moet Ms. Jay verstek laten. Nu ik er toch ben nodigen Ms. Khem en een van haar huisgenotes me uit om te blijven eten. De andere huisgenote, Mrs. Anyarin, is er niet. Omdat er geen elektriciteit is moeten we ons behelpen en zo wordt het een heel speciale maaltijd. We zitten op een mat op de grond, met een klein kaarsje als enige verlichting. We maken kleine pakketjes met onderaan een slablad en daar bovenop rijstpapier dat in water is gedrenkt, drie soorten kruidenblaadjes, groene banaan, stervrucht, kleine stukjes varkensworst en speciale zoete saus die ze hebben laten meebrengen uit Ubon. Als ik in het kantoor van de directeur was gaan slapen had ik een onvergetelijke ervaring gemist.

10-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck