Mrs. Surin heeft Thaïs ontbijt klaargemaakt: rijst met gebakken kippenboutjes. Het zal hier zes weken zonder stuten te doen zijn, met of zonder speculoospasta! Na een snel ontbijt spring ik in de bak van de pickup om naar de school te worden gebracht, een paar straten verderop. Je ziet de leerlingen in hun blauw-witte uniformen van alle kanten toestromen, te voet, met de fiets en velen met de scooter.

Het is de eerste schooldag na een vakantie van een maand. Er zijn meer dan 1000 leerlingen in Buached Wittaya School maar Mrs. Jintana – Jin voor de vrienden – zegt me dat een deel van de laatstejaars pas volgende week zullen arriveren omdat ze nog bezig zijn met hun vakantiejob in Bangkok. Alle leerlingen verzamelen op het grasplein voor een groot podium waar een paar van hen de Thaïse vlag hijsen. Rechts van het podium staat een soort schrijn met de portretten van de Thaïse koning en koningin. Het volkslied wordt gezongen en er volgen een paar toespraken van directie en leraren, waarna ik op het podium word geroepen om me kort voor te stellen en een paar vraagjes van de “presentator” te beantwoorden. Ik ben de enige “farang” (vreemdeling) in de school – de enige bleekscheet en dan nog eentje met blond haar – dus dat valt wel op.

De rest van de voormiddag is vrij voor mij: de leerlingen helpen de leerkrachten met een grote opruimactie. Ik breng eerst mijn kamer wat in orde (heb gisteravond gewoon de boel binnengegooid om direct met het gezin-Surin mee te gaan) en wandel daarna wat rond op het schooldomein. Overal lopen groepjes kinderen. Ze zijn heel verlegen, ze glimlachen en giechelen wat. Sommigen durven “good morning” of “hello” te zeggen. Ook doen ze vaak de “waj”, het beleefde buiginkje met de handen gevouwen voor het gezicht. Dit is een gebaar dat ik snel zal moeten leren!

Wanneer ik terug naar mijn kamer slenter kom ik Mrs. Anyarin (kortweg An) tegen, die net met de auto vertrekt om te gaan lunchen. We hebben elkaar nog nooit gezien maar toch nodigt ze me prompt uit om mee te gaan. We gaan naar een typisch Thaïs eethuisje, waar ook nog een andere lerares (bijnaam Tip) ons komt vergezellen. En ook nu weer mag ik niet betalen! Next time, zeggen ze dan.

In de namiddag heb ik mijn eerste drie lessen aan Mathayom 5 en Mathayom 6, het 5^e en 6^e middelbaar. Elke Mathayom is onderverdeeld in een aantal klassen die blijkbaar de niveauverschillen tussen de leerlingen weerspiegelen: Mathayom 5/1 is bijvoorbeeld een “betere” klas dan Mathayom 5/5. Het zijn grote klassen, vaak in de veertig leerlingen. Eerst assisteer ik Mrs. Jin, daarna Mr. Suwan en in het 3^e uur weer Mrs. Jin. We beginnen uiteraard met een korte voorstelling door de farang en daarna mogen ze vragen stellen. We moet het er echt uit sleuren want ze zijn helemaal niet gewend Engels te spreken en het niveau is echt niet hoog. De meesten spreken naast Thai ook nog Lao en sommigen Khmer. Engels leren is voor hen een hele opdracht, want het alfabet is natuurlijk anders. Ik begin dan maar vragen te stellen over de kleuren van de Belgische vlag, over Europa, over Thailand enz. enz. Voor het 3^e uur heeft Mrs. Jin een aantal vragen over mij op papier gezet en uitgedeeld aan de leerlingen. Ze moeten nu enkel nog een vraag uitkiezen en voorlezen, wat al een klein beetje vlotter gaat. In de les met Mr. Suwan verdeel ik ze in 3 groepen en laat ze zoveel mogelijk dierennamen opschrijven. Daarna moeten ze om beurten een naam voorlezen. De “ondeugende” jongens hebben niet alleen “monkey” opgeschreven maar ook “King Kong”. Hilariteit!

Na schooltijd blijf ik nog wat bij Mrs. Jin – en haar man Mr. G, die er ondertussen is bijgekomen – om de lessen van morgen voor te bereiden. We gaan een rollenspel doen om te leren hoe je groenten en fruit bestelt in een winkel. Aangezien de leerlingen heel schuchter zijn is het belangrijk dat we de lessen zo interactief mogelijk maken, zodat ze gestimuleerd worden om te spreken.

Daarna nog snel een douche nemen…  in de vernieuwde douche die ze vandaag hebben geïnstalleerd. Het is eigenlijk gewoon een slang met douchekop naast het toilet, maar het werkt. De verf is nog nat, ze hebben voor Deloitte-groen gekozen. Ik weet niet of dit toeval is.

De leerkrachten hebben me uitgenodigd om mee te gaan eten in een restaurant wat verderop. Ik mag mee achter op de scooter met een nieuwe leraar, Mr. Chuay. Het is maar een kilometer ver. Er volgen nog een tiental mensen, met auto’s en scooters: leraren en leraressen waarvan sommigen met hun gezin. B1 en B2 zijn ook van de partij. Het wordt een soort Thaïse gourmet, maar uiteraard in de openlucht: er wordt een pot gloeiende kolen in een gat in de tafel gezet en daarop komt een metalen bolvormige grill met rondom een ring waarin water wordt gegoten. We hangen stukjes vlees en fishballs op de grill, in het kokende water komen de groenten en doorschijnende noedels. Mr. Suwan, die in zijn jonge jaren ober was in een hotel in Bangkok en daardoor gewend is met toeristen om te gaan, vertelt me dat dit een gebruik is dat afstamt van Djengis Khan. Het is bekend over heel Thailand, maar wordt volgens hem bestempeld als het voedsel van de armen. ’t Is pertank alweer heel lekker. Ik krijg ook weer een vrucht te eten waar ik nog nooit van had gehoord: mang-kut of mangosteen, een donkerpaarse bolvormige vrucht met de bovenaan vier groene harde blaadjes en een steeltje; onder de dikke schil zit het eetbare gedeelte, verdeeld in kleine witte partjes. De ietwat zurige smaak is heel verfrissend. Er is ook rambutan, en ik krijg de rest mee naar huis.

03-05-2010, 00:00 Geschreven door Thomas Haerynck