|
Ken je dat het gevoel dat je de wereld aan kan?
Je stapt goedgeluimd uit bed, de zon geeft het beste van zichzelf en de kinderen
gedragen zich als engeltjes.
Zo was het ook die ochtend. Om zeven uur zat ik
met L. en C. aan de onbijttafel en vroeg hen wat we vandaag zouden doen. C.
antwoordde met 'bubatata', dus daar had ik niet echt een volwaardige
gesprekspartner aan, maar L. kreeg de keuze tussen de speeltuin en het park. Nu
moet je weten dat, als je uit de voordeur stapt, de speeltuin de rechterkant uit
is en het park de linkerkant. Hoewel ik meer zin had in een wandeling naar het
park, koos L. resoluut voor de speeltuin. Het heeft iets te maken met het zand,
geloof ik. Het zet kinderen aan tot zandkastelen bouwen en kokeneten spelen met
zandtaarten.
Dus om exact 7u45 trok ik de voordeur achter me dicht. C. op
mijn arm, L. in mijn kielzog en D. die zich van kwaad bewust was en nog heerlijk
lag te slapen. Eenmaal C. in haar buggy gezet, wou L. enkel meegaan als ze op
haar loopfiets naar de speeltuin kon fietsen/lopen. Een kinderhart is gauw
gevuld en enkele tellen later liepen we samen richting speeltuin. Daar
aangekomen plofte ik beide meisjes in het zand en genoot ik zelf van de
heerlijke stilte. C., die in haar klauterperiode zit, probeerde meermaals het
speeltuig op te klimmen, maar zonder al te veel succes. Veiligheidshalve wordt
de eerste 'bobbel' van de klimmuur ver boven het bereik van te jonge kinderen
gehouden, tot grote frustratie van C. uiteraard. Na een aantal hulpeloze blikken
en vruchteloze pogingen gaf ze het op. Een teken dat de kleine meid wel een
knuffel kon gebruiken. Even later bleek ook een nieuwe luier wel van pas te
komen. Gelukkig is de luiertas voorzien van een uitplooibaar luierkussen, maar
echt handig is het niet; zo'n beweeglijke peuter moeten verversen op een smal
bankje. Zeker niet als er plots weerklinkt; "ik moet plassen". Ondanks dat L.
het fantastisch heeft gedaan bij de zindelijkheidstraining, zijn er van die
momenten dat je er snel moet bij zijn. Dit was er zo één van. Als L. in haar
eigen wereldje zit, beseft ze pas net iets te laat dat de moet gaan plassen en
is het belangrijk om het kind binnen de dertig seconden te voorzien van een
toilet.
Uiteraard was dit niet meteen het meest ideale moment want C.
lag nog met de blote billen te wachten op een nieuwe pamper en kon dus niet
zomaar eventjes losgelaten worden. Mijn brein werkte snel, met in mijn
achterhoofd een soort gelijk voorval enkele weken terug. Dat eindigde met een
natte broek en een huilende L. Dus ik hoor mezelf zeggen; "trek je slipje, rok
en schoenen snel uit." Zo gezegd, zo gedaan. Tien seconden later staat L. me
vragend aan te kijken en ik haar van op haar hurken te gaan zitten in het gras.
"Dat lukt niet, " jammert L., "je moet me vasthouden zoals papa dat doet."
"Eventjes wachten schat," zeg ik, "ik zet C. eerst even terug in haar
buggy."
Een goede vijf minuten later zijn de twee meisjes opnieuw zonder
problemen aan het spelen in het zand. Het lijkt maar een klein probleem, maar op
dat moment heb ik toch respect voor alle éénoudergezinnen. Je moet het maar
doen, gewild of ongewild. Elke dag opnieuw een immense organisatie wie wanneer
wordt verzorgd, aangekleed, eten krijgt... Noem maar op.
Natuurlijk, ik ben
er van overtuigd dat het met de jaren beter gaat, eenmaal dat kinderen
zelfstandiger worden, maar in mijn ogen kan het nooit voor de volle honderd
procent een fijne belevenis zijn.
Wat me zou kunnen brengen tot een monoloog
of kinderen in éénoudergezinnen wel evenveel kansen krijgen dan in andere
gevallen, maar laat ik dat voor later bewaren.
We keren terug naar de
speeltuin. L. speelt en klimt en lacht en holt, tot wanneer de zandbak daar een
stokje voor steekt. Ik zie L. een duik nemen over de rand van de zandbak die
gevolgd wordt door een oorverdovend gehuil. Hier helpen de eerste twee minuten
alleen maar troostende woordjes. Met het nodige: "het is niet zo erg" en "ik zal
je snel verzorgen", kalmeert L. een beetje en als ze nadien dan door mij ook nog
wordt afgeleid met een sapje, is de valpartij snel vergeten. C. heeft intussen
het hele schouwspel vanop haar plaatsje in de speeltuin gevolgd en voor haar is
het genoeg geweest. Met het uurwerk dat bijna negen uur wijst, klopt ook het
zandmannetje bij onze jongste telg van de familie aan. Ik zet de buggy op
slaapstand, duffel C. lekker in en voorzie haar van haar Coco, de knuffel en een
tutje. De zonneklep noge even uitschuiven en even later kan ze aan haar
tripje naar dromenland beginnen.
Met C. die nu in de buggy lag te slapen,
was er voor L. nog maar weinig plezier aan. Zeker toen ze naar haar
zandspeeltjes vroeg (lees: emmer en schepje) en ik helaas moest melden dat ik
niets van speelgoed meegebracht had. Toen er nog een tweede en derde maal 'ik
wil mijn speeltjes' volgde en ik daarop nogmaals negatief moest antwoorden,
kreeg ik resoluut te horen: "ik wil naar het park".
Op zo'n moment is het
altijd even wikken en wegen wat de volgende stap is. Geef ik niet toe, zit ik
hoogstwaarschijnlijk met een verdriet en lastig kind. Geef ik wel toe, lijk ik
niet standvastig te zijn in mijn beslissing. Maar ik denk er wel even over na.
We zijn naar buiten gekomen zodat de kindjes zich kunnen amuseren met dit mooie
weer. C. slaapt, dus zij heeft er geen last van en wou ik om te beginnen al niet
eens naar het park?
Aangezien we terug via onze voordeur passeren, check ik
even of D. nog niet wakker is. Dat blijkt wel zo te zijn maar hij is
allesbehalve vertrekkensklaar. Omdat C. ligt te slapen en L. wil spelen, kan ik
nog naar binnen, noch blijven staan. (We hebben de pech dat onze lift niet breed
genoeg is om de buggy in te zetten, dus het is onmogelijk om C. naar boven te
krijgen zonder haar wakker te maken.) Dus meld ik D. dat we naar het park gaan
en hij ons maar achterna moet komen.
Dat naar het park wandelen was geen
probleem. L. waggelt voor me op haar loopfietsje en vindt het oversteken al een
hele belevenis. "Komt er een auto, L?" "Nee." "Zeker?" "Ja." "Steek dan maar
over." Eenmaal in het park aangekomen zakt de vreugde wat weg. "Ik wil spelen."
laat L. me weten. Ik leg haar uit dat ze overal mag gaan spelen zolang ik haar
nog kan zien. Wat volgt is een grappig spelletje met L. die wel tot tien keer
vraagt: "Zie je mij hier nog?" Tot de verveling opnieuw toeslaat. Helaas zijn
mijn handen gebonden (aan de buggy van C., weet je wel) en kan ik weinig
bedenken om L. te entertainen.
Ik loer stiekem door de bomen heen of ik nog
geen spoor zie van D. zodat er afwisseling van wacht is, maar hij laat op zich
wachten. Totdat hij dan toch ineens verschijnt en hij opnieuw een lach op
L.'s kan toveren. Omdat ik de gebruikelijke tien uur-koek vergeten ben, gaan
vader en dochter op voedseljacht. Intussen wordt de kleinste spruit ook weer
wakker en laat ik haar nog even soezen in het zonnetje.
Als we even later
allemaal samen in het zonnetje een koekje aan het eten zijn, is het geluk weer
eventjes perfect. Ik kijk naar twee lachende meisjes en bedenk dat blije meisjes
blije ouders maken. Als is het maar een surrogaatouder.
|
